ΜΗΝΥΜΑ

ΓΙΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΚΩΝ, ΕΟΡΤΩΝ ΚΑΙ ΑΓΙΩΝ ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΕΤΙΚΕΤΕΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

 ΤΟ ΜΕΓΑ ΔΕΙΠΝΟ!

Την προηγούμενη Κυριακή, με αφορμή τη θεραπεία της συγκύπτουσας γυναίκας, αναφερθήκαμε στον λόγο για τον οποίο ο Θεός γίνεται άνθρωπος. Να θεραπεύσει τον κυρτωμένο από την αμαρτία άνθρωπο, να τον ανορθώσει στην παραδείσια κατάσταση στην οποία επικοινωνεί με τον Θεό και το συνάνθρωπο.
Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, ο Χριστός, αποκαλύπτει τον τρόπο αυτής της επικοινωνίας. Είναι η συμμετοχή στην Τράπεζα που προσφέρει ο Θεός, εκεί που ο ίδιος προσφέρεται γιατί στην Θεία Ευχαριστία, στη Θεία Λειτουργία, προσφέρεται το Σώμα και το Αίμα Του. Όλοι όσοι κάθονται στο ίδιο τραπέζι είναι ισοδύναμοι, ισάξιοι και επικοινωνούν και μεταξύ τους. Άλλωστε και στα γεύματα που προσφέρουμε και μεις, είτε σε χαρά είτε σε λύπη, αυτό θέλουμε να εκφράσουμε, την αμοιβαιότητα, την εκτίμηση στον οικοδεσπότη, την συμμετοχή μας στο γεγονός.
Πάντως, στην ευαγγελική περικοπή, όσοι είχαν κλιθεί, δεν θέλησαν να ανταποκριθούν στην κίνηση του Θεού, αλλά «ήρξαντο από μιας παραιτείσθαι» (Λουκ. 14, 18), επικαλούμενοι δικαιολογίες, οι οποίες δείχνουν τον εγκόσμιο προσανατολισμό της σκέψης και της ζωής τους και την άρνηση να συγχαρούν με το Θεό και να αποδεχτούν το δώρο της όντως ζωής που Εκείνος τους δίδει.
Μάλιστα, αυτή η άρνηση δε γίνεται κατά πρόσωπον του οικοδεσπότη, αλλά διατυπώνεται μέσω εκείνου ή εκείνων που ο Θεός αποστέλλει στον κόσμο, για να υπενθυμίσουν στους καλεσμένους την πρόσκληση.
Το «ήρξαντο από μιάς παραιτείσθαι πάντες» της παραβολής γεννά προβληματισμούς. Συνήθως οι άνθρωποι παραιτούμαστε από ό,τι μας κουράζει, από ό,τι δεν μπορούμε να κατορθώσουμε, από ό,τι μας κάνει να συγκρουόμαστε με τους συνανθρώπους μας και δεν αντέχουμε να συνεχίσουμε να το παλεύουμε. Στην περίπτωση του δείπνου δεν ισχύει τίποτε από αυτά. Οι κεκλημένοι δεν έχουν κουραστεί από την συμμετοχή τους στο δείπνο του συγκεκριμένου οικοδεσπότη. Δεν απαιτούνταν κάποιος ιδιαίτερος κόπος για να συμμετάσχουν σ’ αυτό. Δεν θα ήταν αφορμή για καμία σύγκρουση με τον πλησίον η αποδοχή της πρόσκλησης και η μετοχή στο δείπνο. Ούτε καν οι προτεραιότητές τους ήταν αρκετές για να δικαιολογήσουν την άρνησή τους. Θα μπορούσαν να αφήσουν για λίγο τα έργα τους και να αποδεχτούν την πρόσκληση του οικοδεσπότη. Η στάση τους να μην εμφανιστούν οι ίδιοι ενώπιόν Του και να Τον ενημερώσουν για την επιθυμία τους να μην συμμετάσχουν στο δείπνο μαρτυρεί κάτι άλλο. Την έλλειψη διάθεσης να έχουν κοινωνία μαζί Του. Δεν θέλουν να μετάσχουν στο τραπέζι Του. Δεν Τον θεωρούν σημαντικό πρόσωπο για τη ζωή τους. Γιατί να θυσιάσουν τις δικές τους προτεραιότητες, το πρόγραμμά τους, τις δικές τους σχέσεις για να συμμετάσχουν σ’ ένα δείπνο που το παρέχει ένας οικοδεσπότης, ο οποίος δεν λέει τίποτε τελικά στην ψυχή τους;
Πρώτα ο Χριστός και στη συνέχεια η Εκκλησία και όσοι την διακονούν δεν θα πάψουν να υπενθυμίζουν στον κόσμο και στους ανθρώπους την επιθυμία του Θεού για συμμετοχή στο δείπνο της Βασιλείας Του. Και ο καθένας από εμάς θα καλείται να δώσει απάντηση και να ελέγξει τον εαυτό του πού τον κατατάσσει: στην κατηγορία εκείνων που προσκολλώνται στα υλικά αγαθά, εκείνων που καθιστούν τις αισθήσεις τους κέντρο της ζωής τους ή εκείνων που συμπνίγονται από τις μέριμνες του βίου, στις οικογενειακές προοπτικές και σχέσεις ή στην κατηγορία όλων όσων πεινούν για ζωή και χαρά και έστω κι αν δεν είναι στην αρχική πρόσκληση, μόλις τους δοθεί η ευκαιρία θα γεμίσουν τον οίκο του Θεού;
π.Αλέξιος Αλεξόπουλος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου