ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ
Ο Χριστός, κάποιο Σάββατο, που δίδασκε σε κάποια Συναγωγή, συνάντησε μια γυναίκα, η οποία για δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια και από συνεργίᾳ του Σατανά «πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας», όπως λέει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, βρισκόταν σε μια άθλια κατάσταση. Αδυνατούσε να σηκώσει προς τα άνω το κεφάλι της και ήταν συγκύπτουσα, δηλ. συνεχώς σκυφτή, αποτελώντας ένα ελεεινό θέαμα. Ο φιλάνθρωπος Κύριος τη λυπήθηκε και αφού την προσέγγισε, έβαλε πάνω της τα χέρια του, με αποτέλεσμα αυτή αμέσως να γίνει καλά. Τότε, τόσο η πρώην ασθενής, όσο και ο λαός, που είδε το θαύμα, δόξασαν το Θεό.
Το θαύμα και η ενθουσιαστική δοξολογία της γυναίκας και του λαού προς το πρόσωπο του Κυρίου, ενόχλησε τον αρχισυνάγωγο. Αυτός υποκριτικά φερόμενος είπε στους παρευρισκομένους να μην έρχονται προς θεραπεία το Σάββατο, αλλά τις υπόλοιπες έξι ημέρες της εβδομάδας. Αναγνωρίζει την εξουσία του Χριστού να θεραπεύει, βλέπει τα αποτελέσματα της δυνάμεως του, αλλά παρόλα αυτά μένει δέσμιος του φθόνου του. Δεν είχε ζήλο για τον Νόμο του Θεού. Ψέματα έλεγε όταν ζητούσε με αγανάκτηση από τον κόσμο να σεβαστεί το Σάββατο. Το πρόβλημα του αρχισυνάγωγου ήταν άλλο. Διακατεχόταν από φθόνο για τον ίδιο το Χριστό και τα έργα του.
Ο αρχισυνάγωγος δεν είχε εσωτερική ποιότητα, αλλά ήταν πλήρης φθόνου. Το χαρακτηριστικό των φθονερών ανθρώπων είναι να διεγείρονται και να αντιδρούν στην ευτυχία και την επιτυχία του άλλου, θεωρώντας ότι τούτο συνεπάγεται τη δική τους δυστυχία. Δεν μπορούν να ανεχθούν τα καλά που έχουν οι άλλοι και κυριολεκτικά λειώνουν από τη ζήλεια τους. Οι φθονεροί άνθρωποι δεν βλέπουν τίποτα καλό στους άλλους, παρά μόνο ψάχνουν ευκαιρία να πιαστούν από το παραμικρό για να κατηγορήσουν. Το ίδιο δεν έκανε και ο αρχισυνάγωγος; Δεν αναγνώρισε την εξουσία του Χριστού; Ναι, την αναγνώρισε, αφού ζήτησε από τους παρευρισκόμενους να επιλέγουν για τη θεραπεία τους τις άλλες μέρες και όχι το Σάββατο. Δεν είδε, όμως, το γενικό καλό που επέφερε η δύναμη του Χριστού, αλλά πιάστηκε από τους τύπους: δεν έπρεπε, είπε, ο Χριστός να θεραπεύσει το Σάββατο, διότι έτσι καταλύει τον Νόμο. Ο φθόνος του ανδρός ήταν όντως πολύ μεγάλος. Δεν σκέφτηκε τί να πει, αλλά απλώς ομίλησε και αντέδρασε μόνο και μόνο για αυτό που έβλεπε και έκρινε ότι έπληττε τη δική του φήμη.
Ο φθόνος είναι πολύ μεγάλο κακό. Οι φθονεροί ευχαριστούνται με τις δυστυχίες των άλλων και γίνονται κυριολεκτικά θηρία όταν δουν κάποιον να ευημερεί. Μιμούνται τον διάβολο, ο οποίος δεν χαίρει παρά μόνο με τη δυστυχία των ανθρώπων. Βλάπτονται πάντως περισσότερο οι ίδιοι, παρά ο φθονούμενος. Ο φθόνος λειτουργεί στις καρδίες τους ως δηλητήριο που τους κατατρώει τα σωθικά και τους βασανίζει τις ψυχές. Μπορεί να υπάρξει χειρότερο πάθος από αυτό; Είναι δυνατόν οι φθονεροί να μπουν στη βασιλεία του αγαθού Θεού; Στα Ευαγγέλια αναφέρεται ότι οι πόρνες και οι τελώνες, δηλ. οι κλέφτες, θα πάνε πιο μπροστά από όλους στη βασιλεία του Θεού, όμως, οι υποκριτές και οι φθονεροί, όπως ο αρχισυνάγωγος, και όλοι οι φαρισαίοι που μίσησαν το έργο του φιλάνθρωπου Χριστού, θα εκβληθούν στο σκότος το εξώτερον, όπου ο κλαυθμός και ο οδυρμός. Αυτό ας μας προβληματίσει.
Ας αφήσουμε λοιπόν, το φθόνο από την καρδιά μας και ας αγαπήσουμε τους ανθρώπους. Ας μην ζηλεύουμε την ευτυχία τους. Ας μη θέλουμε να είμαστε εμείς οι πρώτοι και οι ένδοξοι. Ας μην επιτρέπουμε στις καρδίες μας να φιλοξενούν την κακότητα του διαβόλου, του πρώτου που φθόνησε τον άνθρωπο και τον Θεό. Δεν μας έδωσε εντολή ο Θεός να αγαπάμε ακόμα και τους εχθρούς μας και βέβαια όσους για οποιονδήποτε λόγο μας επηρεάζουν και μας ενοχλούν; Το κάνουμε αυτό; Ή αντ’ αυτού εμείς οι ταλαίπωροι, όχι μόνο τους εχθρούς μας δεν αγαπούμε, αλλά ακόμα και τους φίλους και αδελφούς και ευεργέτες μας, φθονούμε. Μήπως όταν δούμε και αντιληφθούμε το ελάχιστο χάρισμα ή προτέρημα στους άλλους, αμέσως γινόμαστε «αρχισυνάγωγοι», δηλ. φθονεροί και πασχίζουμε να αφανίσουμε αυτό το καλό με τις κατηγορίες μας;
Να θυμόμαστε ότι ο φθονερός άνθρωπος, αυτός που δεν αγαπά, μένει εκτός της όντως αγάπης του Χριστού. Στη Βασιλεία του Θεού δεν πάνε όσοι μισούν και φθονούν τον άλλο, αλλά αυτοί που αγαπούν και χαίρονται για το καλό, το αγαθό και τη δόξα του συνανθρώπου τους. Άρα όσοι ποθούμε τη Βασιλεία του Θεού πρέπει να αγωνιστούμε να μετανοήσουμε και να αποβάλουμε το ολέθριο πάθος του φθόνου από την καρδιά μας.
Ο Χριστός, κάποιο Σάββατο, που δίδασκε σε κάποια Συναγωγή, συνάντησε μια γυναίκα, η οποία για δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια και από συνεργίᾳ του Σατανά «πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας», όπως λέει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, βρισκόταν σε μια άθλια κατάσταση. Αδυνατούσε να σηκώσει προς τα άνω το κεφάλι της και ήταν συγκύπτουσα, δηλ. συνεχώς σκυφτή, αποτελώντας ένα ελεεινό θέαμα. Ο φιλάνθρωπος Κύριος τη λυπήθηκε και αφού την προσέγγισε, έβαλε πάνω της τα χέρια του, με αποτέλεσμα αυτή αμέσως να γίνει καλά. Τότε, τόσο η πρώην ασθενής, όσο και ο λαός, που είδε το θαύμα, δόξασαν το Θεό.
Το θαύμα και η ενθουσιαστική δοξολογία της γυναίκας και του λαού προς το πρόσωπο του Κυρίου, ενόχλησε τον αρχισυνάγωγο. Αυτός υποκριτικά φερόμενος είπε στους παρευρισκομένους να μην έρχονται προς θεραπεία το Σάββατο, αλλά τις υπόλοιπες έξι ημέρες της εβδομάδας. Αναγνωρίζει την εξουσία του Χριστού να θεραπεύει, βλέπει τα αποτελέσματα της δυνάμεως του, αλλά παρόλα αυτά μένει δέσμιος του φθόνου του. Δεν είχε ζήλο για τον Νόμο του Θεού. Ψέματα έλεγε όταν ζητούσε με αγανάκτηση από τον κόσμο να σεβαστεί το Σάββατο. Το πρόβλημα του αρχισυνάγωγου ήταν άλλο. Διακατεχόταν από φθόνο για τον ίδιο το Χριστό και τα έργα του.
Ο αρχισυνάγωγος δεν είχε εσωτερική ποιότητα, αλλά ήταν πλήρης φθόνου. Το χαρακτηριστικό των φθονερών ανθρώπων είναι να διεγείρονται και να αντιδρούν στην ευτυχία και την επιτυχία του άλλου, θεωρώντας ότι τούτο συνεπάγεται τη δική τους δυστυχία. Δεν μπορούν να ανεχθούν τα καλά που έχουν οι άλλοι και κυριολεκτικά λειώνουν από τη ζήλεια τους. Οι φθονεροί άνθρωποι δεν βλέπουν τίποτα καλό στους άλλους, παρά μόνο ψάχνουν ευκαιρία να πιαστούν από το παραμικρό για να κατηγορήσουν. Το ίδιο δεν έκανε και ο αρχισυνάγωγος; Δεν αναγνώρισε την εξουσία του Χριστού; Ναι, την αναγνώρισε, αφού ζήτησε από τους παρευρισκόμενους να επιλέγουν για τη θεραπεία τους τις άλλες μέρες και όχι το Σάββατο. Δεν είδε, όμως, το γενικό καλό που επέφερε η δύναμη του Χριστού, αλλά πιάστηκε από τους τύπους: δεν έπρεπε, είπε, ο Χριστός να θεραπεύσει το Σάββατο, διότι έτσι καταλύει τον Νόμο. Ο φθόνος του ανδρός ήταν όντως πολύ μεγάλος. Δεν σκέφτηκε τί να πει, αλλά απλώς ομίλησε και αντέδρασε μόνο και μόνο για αυτό που έβλεπε και έκρινε ότι έπληττε τη δική του φήμη.
Ο φθόνος είναι πολύ μεγάλο κακό. Οι φθονεροί ευχαριστούνται με τις δυστυχίες των άλλων και γίνονται κυριολεκτικά θηρία όταν δουν κάποιον να ευημερεί. Μιμούνται τον διάβολο, ο οποίος δεν χαίρει παρά μόνο με τη δυστυχία των ανθρώπων. Βλάπτονται πάντως περισσότερο οι ίδιοι, παρά ο φθονούμενος. Ο φθόνος λειτουργεί στις καρδίες τους ως δηλητήριο που τους κατατρώει τα σωθικά και τους βασανίζει τις ψυχές. Μπορεί να υπάρξει χειρότερο πάθος από αυτό; Είναι δυνατόν οι φθονεροί να μπουν στη βασιλεία του αγαθού Θεού; Στα Ευαγγέλια αναφέρεται ότι οι πόρνες και οι τελώνες, δηλ. οι κλέφτες, θα πάνε πιο μπροστά από όλους στη βασιλεία του Θεού, όμως, οι υποκριτές και οι φθονεροί, όπως ο αρχισυνάγωγος, και όλοι οι φαρισαίοι που μίσησαν το έργο του φιλάνθρωπου Χριστού, θα εκβληθούν στο σκότος το εξώτερον, όπου ο κλαυθμός και ο οδυρμός. Αυτό ας μας προβληματίσει.
Ας αφήσουμε λοιπόν, το φθόνο από την καρδιά μας και ας αγαπήσουμε τους ανθρώπους. Ας μην ζηλεύουμε την ευτυχία τους. Ας μη θέλουμε να είμαστε εμείς οι πρώτοι και οι ένδοξοι. Ας μην επιτρέπουμε στις καρδίες μας να φιλοξενούν την κακότητα του διαβόλου, του πρώτου που φθόνησε τον άνθρωπο και τον Θεό. Δεν μας έδωσε εντολή ο Θεός να αγαπάμε ακόμα και τους εχθρούς μας και βέβαια όσους για οποιονδήποτε λόγο μας επηρεάζουν και μας ενοχλούν; Το κάνουμε αυτό; Ή αντ’ αυτού εμείς οι ταλαίπωροι, όχι μόνο τους εχθρούς μας δεν αγαπούμε, αλλά ακόμα και τους φίλους και αδελφούς και ευεργέτες μας, φθονούμε. Μήπως όταν δούμε και αντιληφθούμε το ελάχιστο χάρισμα ή προτέρημα στους άλλους, αμέσως γινόμαστε «αρχισυνάγωγοι», δηλ. φθονεροί και πασχίζουμε να αφανίσουμε αυτό το καλό με τις κατηγορίες μας;
Να θυμόμαστε ότι ο φθονερός άνθρωπος, αυτός που δεν αγαπά, μένει εκτός της όντως αγάπης του Χριστού. Στη Βασιλεία του Θεού δεν πάνε όσοι μισούν και φθονούν τον άλλο, αλλά αυτοί που αγαπούν και χαίρονται για το καλό, το αγαθό και τη δόξα του συνανθρώπου τους. Άρα όσοι ποθούμε τη Βασιλεία του Θεού πρέπει να αγωνιστούμε να μετανοήσουμε και να αποβάλουμε το ολέθριο πάθος του φθόνου από την καρδιά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου