Δ' ΚΥΡΙΑΚΗ του ΛΟΥΚΑ (Λουκ. 8, 5-15)
«Του Σπορέα»
Ευαγγέλιο του Λουκά, κεφάλαιο 8, στίχοι 5-15:
«Βγήκε κάποιος που σπέρνει για να σπείρει τον σπόρο Του. Κι ενώ έσπερνε, άλλος σπόρος έπεσε στο δρόμο, και καταπατήθηκε, και τα πουλιά του ουρανού τον κατέφαγαν. Άλλος έπεσε επάνω στις πέτρες, και ενώ βλάστησε, ξεράθηκε, επειδή δεν είχε ικμάδα. Άλλος έπεσε ανάμεσα στ’ αγκάθια, και καθώς τα αγκάθια φύτρωσαν μαζί του, τον έπνιξαν εντελώς. Κι άλλος έπεσε σε εύφορη γη, κι όταν βλάστησε, έκανε εκατονταπλάσιο καρπό». Λέγοντας αυτά, φώναξε δυνατά: «Όποιος έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει». Τότε οι μαθητές Του Τον ρωτούσαν: «Τι σημαίνει αυτή η παραβολή;» Κι ο Ιησούς απάντησε: «Σε σας δόθηκε να γνωρίσετε τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού. Στους υπόλοιπους, όμως μιλάω, με παραβολές, ώστε ενώ βλέπουν να μην βλέπουν, και ενώ ακούνε να μην καταλαβαίνουν. Αυτή η παραβολή σημαίνει τα εξής: Ο σπόρος είναι ο Λόγος του Θεού. Αυτός που έπεσε στο δρόμο είναι η περίπτωση των ανθρώπων που Τον ακούνε, όμως, έπειτα έρχεται ο διάβολος, και αφαιρεί τον Λόγο από την καρδιά τους, για να μη Τον πιστέψουν και σωθούν. Ο σπόρος που έπεσε πάνω στις πέτρες, είναι η περίπτωση εκείνων που, όταν ακούν, δέχονται τον Λόγο με χαρά, όμως δεν Τον αφήνουν να ριζώσει, για λίγο καιρό πιστεύουν, αλλά με τους πρώτους πειρασμούς απομακρύνονται. Αγκάθια είναι εκείνοι που Τον ακούν, δέχονται τον Σπόρο, αλλά, αφήνουν τη φροντίδα για τον πλούτο και τις ηδονές της ζωής σαν αγκάθια να Τον πνίγουν και δεν Τον αφήνουν να καρποφορήσει. Τέλος η εύφορη γη είναι εκείνοι, που, ακούνε τον Λόγο με καλή και αγαθή καρδιά, Τον δέχονται μέσα τους και καρποφορούν με υπομονή».
«Να βλέπουν αλλά να μη βλέπουν, και να ακούνε αλλά να μην καταλαβαίνουν»:
Κάτι παράξενο που είπε ο Χριστός, δεν ταιριάζει με το στυλ Του, Τον έχουμε συνηθίσει να αγαπάει τους ανθρώπους, να ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους και εδώ πέρα είπε κάτι λίγο κουφό πάνω σε αυτό το θέμα. Τον ρώτησε, «γιατί μιλάς με παραβολές;» και απάντησε «για να μην καταλαβαίνουν»! Δηλαδή ήρθε να σώσει τους ανθρώπους, διδάσκει, κάνει θαύματα, και τα λέει έτσι κρυφά για να μην καταλαβαίνουν;
Ένα παράδειγμα: Πες ότι είσαι ερωτευμένος. Σε ικανοποιεί να έρθει μαζί σου επειδή είσαι πλούσιος, για τα λεφτά σου; Δεν σε ικανοποιεί αυτό, θέλεις να είναι μαζί σου από καρδιά, να σε αγαπάει. Θέλεις καρδιά, δεν θέλεις συμφέρον. Κάποιος δηλαδή που αγαπάει κάποιον άλλον δεν χορταίνει με το να έρθει ο άλλος από συμφέρον μαζί του. Θέλει να ρθει αυθόρμητα, από καρδιά. Γι’ αυτό ο Χριστός μιλούσε με παραβολές στον κόσμο, ώστε αυτοί που δεν Τον έχουν διαλέξει, δεν Τον έχουν βάλει στην καρδιά τους, να μην ακολουθήσουν από συμφέρον. Ενώ οι μαθητές ήταν αυτοί που Τον διάλεξαν, αυτοί που άνοιξαν την καρδιά τους στον Χριστό, οπότε εκεί πέρα τους τα εξηγεί. Δηλαδή στον άνθρωπο θέλει να τα εξηγήσει, αλλά για να μπορέσει να τα εξηγήσει πρέπει προηγουμένως ο άνθρωπος να Τον ακολουθήσει, δηλαδή, να θελήσει να πάει μαζί Του. Κι ένας λόγος ακόμη και η ευθύνη. Δεν μας τα εξηγεί όταν δεν τον έχουμε ακολουθήσει για να μην έχουμε χειρότερη ευθύνη. Τουλάχιστον να έχουμε τη δικαιολογία ότι δεν ξέραμε. Πρώτα περιμένει τη δικιά μας τη καρδιά. Δεν είναι ότι Αυτός κάνει την επιλογή και λέει, από εδώ είναι οι εκλεκτοί μου και από εκεί είναι οι παρακατιανοί που δεν ενδιαφέρομαι.
Εκλεκτοί Του … πρέπει να το πούμε ανάποδα, ανάποδα την ενέργεια. Εκλεκτοί του Θεού είναι αυτοί που οι ίδιου τους έχουν διαλέξει τον Θεό. Δηλαδή ο Θεός διάλεξε … αυτούς που Τον διάλεξαν … Λέει ο απόστολος Παύλος, «ους προέγνω ούτους και προόρισε». Αυτούς που προγνώρισε αυτούς και προόρισε. Δηλαδή, στον απόστολο Παύλο του φανερώθηκε όταν ήταν 25, ας πούμε, χρονών. Εμένα γιατί δεν μου φανερώθηκε; Γιατί έβλεπε εκεί πέρα (στον Παύλο) δίψα. Αν έβλεπε και σε μένα εκείνη τη δίψα θα μου φανερωνόταν και σε μένα. Ο Θεός «πεθαίνει» να φανερωθεί, θέλει να φανερωθεί σε όλους τους ανθρώπους, αλλά, περιμένει τη δικιά μας ελευθερία. Και το θέμα είναι ότι μας ξέρει … ακτινογραφία, μας ξέρει ολόκληρους, μέχρι το βάθος της καρδιάς μας. Δηλαδή μπορεί εγώ από έξω να λέω, θέλω να γνωρίσω τον Χριστό, αλλά, η καρδιά μου μέσα να θέλει χρήματα.
Υπάρχει μια ταινία, «Στάλκερ» λέγεται. Κι αυτός τι δείχνει; Ένα παραμύθι φτιάχνει, ότι υποτίθεται ότι στη Ρωσία, σε μια περιοχή, υπάρχει ένα δωμάτιο, που όποιος μπει μέσα η κεντρική του επιθυμία γίνεται πραγματικότητα. Και ξεκινάν μια ομάδα να πάνε, φτάνουν μετά από πολύ ταλαιπωρία αλλά τελικά αρνιούνται και δεν μπαίνουν γιατί φοβήθηκαν τον εαυτό τους. Άκουσαν για κάποιον άλλο, που είχε το παιδί του βαριά άρρωστο και πήγαινε για να γιατρευτεί το παιδί του επειδή νόμιζε ότι αυτό ήταν η κεντρική του επιθυμία. Αλλά μόλις μπήκε στο δωμάτιο, πέθανε το παιδί του και κέρδισε το λαχείο! Αυτός νόμιζε ότι αγαπούσε το παιδί του περισσότερο, αλλά, η καρδιά του μέσα ήταν στα χρήματα. Οπότε φοβήθηκαν και δεν μπήκαν, σου λέει, τώρα τι θα βγει εδώ πέρα, άσε. Αυτό βλέπει ο Θεός. Δεν βλέπει το εξωτερικό μας, βλέπει την καρδιά μας τι ζητάει. Αν έβλεπε ότι ζητούσα τον Χριστό θα μου φανερωνόταν όπως και στον Παύλο. Αυτό το νόημα έχει το προόρισε. Αυτούς που είδε, αυτούς προόρισε. Δεν προορίζει από μόνος Του, προορίζει με βάση τη δικιά μας επιλογή.
«Βγήκ’ Αυτός που σπέρνει να σπείρει τον σπόρο. Κι ο σπόρος έπεσε άλλος στο δρόμο, άλλος στις πέτρες, άλλος στ’ αγκάθια, κι άλλος στην εύφορη γη».
Σπόρος, ο λόγος του Χριστού, ο ταπεινός, ο λόγος της γιαγιάς, της μάνας, κάποιου φίλου, του παπά, κάποιο βιβλίο, το Ευαγγέλιο, ένα κήρυγμα, τα λόγια μιας Ακολουθίας, μια Εικόνα. Ο λόγος του Χριστού συνέχεια κι από παντού έρχεται να κατοικήσει μέσα μας, ο σπόρος πέφτει συνεχώς στη γη, στους δρόμους, τις πέτρες, στ' αγκάθια, στην ακαλλιέργητη γη που λίγο πολύ όλοι είμαστε, πέφτει και χάνεται, συνήθως ούτε που Τον καταλαβαίνουμε.
Συχνά κοινότυπος, απλός, φτωχός και καθημερινός, «κάνε αυτό», «μη κάνεις τ' άλλο», κοινός και ταπεινός, μια σκέτη εντολή, χωρίς επιχειρήματα, χωρίς στολίδια. Σ’ αυτόν τον λόγο η υπακοή, η υπακοή, δηλαδή, στις διατάξεις και τα δόγματα της Εκκλησίας δεν είναι μια αφηρημένη αποδοχή όρων και κανόνων που χαρακτηρίζει την ένταξη του ανθρώπου σε κάποιο ανθρώπινο οργανισμό, δεν είναι μια σειρά αρχών, μια ιδεολογία. Είναι υπακοή στο θέλημα του Θεού, όπως αυτό εκφράζεται μέσα από την Γραφή, μέσα από τη ζωή της Εκκλησίας, μέσα από το λόγο του Πνευματικού. Είναι υπακοή στο λόγο του Χριστού, έτσι επειδή το είπε ο Χριστός, έτσι επειδή το λένε οι κανόνες της Εκκλησίας, έτσι επειδή το είπε ο Πνευματικός. Φαίνονται πράγματα ξεπερασμένα, οπισθοδρομικά, απ’ άλλους κόσμους. Ούτε λογική κατοχύρωση, ούτε καλλιτεχνική έκφραση. Απλά ένας φτωχός και ταπεινός σπόρος. Πέφτει και χάνεται.
Πέφτει στις πέτρες, στο δρόμο, στ' αγκάθια, πάνω στις σκληρές καρδιές μας, τις αδιάφορες, σε μας που δεν σκεφτήκαμε ποτέ, δεν υποψιαστήκαμε τις δυνατότητες που έχουμε, την εύφορη γη που κρύβεται κάτω από την επιφανειακή σκληράδα, κάτω από την αδιαφορία μας.
Λίγη πίστη, λίγη διάθεση και όλα σιγά-σιγά αλλάζουν. Εμείς βάζουμε τη θέληση, τη διάθεση, την αγωνία μας, κι ο Κύριος τη Δύναμη και προχωράμε. Εσείς …, εγώ …, όλοι μας, μπορούμε κι οφείλουμε με τη Χάρη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού να γίνουμε άγιοι, να καθαριστούμε. Δικιά μας η διάθεση για αγώνα, η Δύναμη του Κυρίου. Με τη καθημερινή ζωή στην Εκκλησία, τις ακολουθίες, τα μυστήρια, κυρίως την ιερή Εξομολόγηση και τη συμμετοχή μας στη θεία Κοινωνία, με τη συνεχή αναφορά μας στο Θεό, «Κύριε ελέησον», «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς», «άγιοι του Θεού πρεσβεύεται υπέρ ημών», στις δυσκολίες, «δόξα τω Θεώ» για τη χαρά, ακόμα και τη λύπη, με την όσο το δυνατόν συχνότερη επίκληση του Ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, σιγά-σιγά καθαριζόμαστε και ο χέρσος αγρός, με τη Χάρη του Θεού γίνεται γόνιμη γη.
Γη που δέχεται τον σπόρο στα σπλάχνα της κι ευδοκιμεί και φέρνει και καρπό πολύ. Τον δέχεται ο άνθρωπος το λόγο του Χριστού και στην καρδιά τον βάζει. Στην καρδιά και όχι στο μυαλό, γιατί δεν τον χωράει. Το μυαλό θέλει επιχειρήματα, σπουδαία λόγια, και τέτοια είναι του κόσμου μας τα λόγια, λόγια παχιά, μεγάλα, στηριγμένα, με επιχειρηματολογία τέλεια, έτσι …, αλλιώς …, γι’ αυτό …, ψιλές ιδέες, ιδεολογίες, κάστρα απόρθητα. Πού να τ' αντικρούσεις και πού να τα χλευάσεις. Ενώ ο λόγος του Χριστού σκανδαλίζει τους ιδεολόγους και ηθικιστές, και φαίνεται ανόητος εις τους σοφούς του κόσμου τούτου.
Τον λόγο του Θεού σαν άκουσε η Παναγία από τον Άγγελο, τον Πρωτοστάτη, και συνέλαβε τον Γιό και Λόγο του Θεού, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό: «Άγγελος πρωτοστάτης ουρανόθεν επέμφθη ειπείν τη Θεοτόκω το Χαίρε· και συν τη ασωμάτω φωνή, σωματούμενον σε θεωρών Κύριε, εξίστατο και ίστατο κραυγάζων προς αυτήν». Η καθαρότητα της Υπεραγίας Θεοτόκου επέτρεψε στον Υιό και Λόγο του Θεού να ενανθρωπήσει. Δεχόμενη η Παναγία τον λόγο του αγγέλου, του απεσταλμένου του Θεού, ακούγοντας το «Χαίρε», είδε τον Υιό και Λόγο του Θεού μέσα της να γεννιέται. Ο λόγος του Χριστού είναι πνεύμα, είναι το πλέον βαθύ μυστήριο. Ασύλληπτος και απρόσιτος για οποιοδήποτε μυαλό, απευθύνεται όχι στο επιφανειακό λογικό, αλλά, στη βαθειά καρδία του ανθρώπου και δεν είναι τίποτα άλλο παρά «πυρ καταναλίσκον» φωτιά που κατακαίει και καθαρίζει όποιον ελεύθερα και χωρίς βία Τον δέχεται «πυρ καταναλίσκον» που κάνει τον άνθρωπο Θεό!
Η Παναγία όταν δέχτηκε τον λόγο του Κυρίου που της είπε ο άγγελος έγινε μητέρα του Θεού, συνέλαβε τον Κύριο μας και Θεό. Όλοι μας …, ο κάθε ένας από μας, όταν ελεύθερα και με αυταπάρνηση δέχεται το λόγο του Χριστού, αφού περάσει ένα μακρύ στάδιο αγώνα, όπου ο λόγος του Χριστού τον καθαρίζει και τον αγιάζει, φτάνει, με τη Χάρη του Θεού, στο σημείο να δεχτεί μέσα του τον ίδιο τον Χριστό, να ενωθεί με τον Θεό.
Γι’ αυτό μας έπλασε ο Θεός κι αυτό είναι το τέλος που η Εκκλησία οδηγεί τους πιστούς, τη γη τη γόνιμη που δέχεται στα σπλάχνα της τον λόγο του Χριστού, τον απλό και ταπεινό αυτόν Σπόρο που αρχικά φαίνεται σαν κάτι το ασήμαντο, αλλά, που αν Τον δεχτούμε με ταπείνωση, ζητώντας να γίνει το θέλημα του Θεού στη ζωή μας, φέρνει καρπό εκατονταπλασίονα, μας κάνει γνήσια παιδιά του Θεού. Αμήν.
11-10-1984
«Του Σπορέα»
Ευαγγέλιο του Λουκά, κεφάλαιο 8, στίχοι 5-15:
«Βγήκε κάποιος που σπέρνει για να σπείρει τον σπόρο Του. Κι ενώ έσπερνε, άλλος σπόρος έπεσε στο δρόμο, και καταπατήθηκε, και τα πουλιά του ουρανού τον κατέφαγαν. Άλλος έπεσε επάνω στις πέτρες, και ενώ βλάστησε, ξεράθηκε, επειδή δεν είχε ικμάδα. Άλλος έπεσε ανάμεσα στ’ αγκάθια, και καθώς τα αγκάθια φύτρωσαν μαζί του, τον έπνιξαν εντελώς. Κι άλλος έπεσε σε εύφορη γη, κι όταν βλάστησε, έκανε εκατονταπλάσιο καρπό». Λέγοντας αυτά, φώναξε δυνατά: «Όποιος έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει». Τότε οι μαθητές Του Τον ρωτούσαν: «Τι σημαίνει αυτή η παραβολή;» Κι ο Ιησούς απάντησε: «Σε σας δόθηκε να γνωρίσετε τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού. Στους υπόλοιπους, όμως μιλάω, με παραβολές, ώστε ενώ βλέπουν να μην βλέπουν, και ενώ ακούνε να μην καταλαβαίνουν. Αυτή η παραβολή σημαίνει τα εξής: Ο σπόρος είναι ο Λόγος του Θεού. Αυτός που έπεσε στο δρόμο είναι η περίπτωση των ανθρώπων που Τον ακούνε, όμως, έπειτα έρχεται ο διάβολος, και αφαιρεί τον Λόγο από την καρδιά τους, για να μη Τον πιστέψουν και σωθούν. Ο σπόρος που έπεσε πάνω στις πέτρες, είναι η περίπτωση εκείνων που, όταν ακούν, δέχονται τον Λόγο με χαρά, όμως δεν Τον αφήνουν να ριζώσει, για λίγο καιρό πιστεύουν, αλλά με τους πρώτους πειρασμούς απομακρύνονται. Αγκάθια είναι εκείνοι που Τον ακούν, δέχονται τον Σπόρο, αλλά, αφήνουν τη φροντίδα για τον πλούτο και τις ηδονές της ζωής σαν αγκάθια να Τον πνίγουν και δεν Τον αφήνουν να καρποφορήσει. Τέλος η εύφορη γη είναι εκείνοι, που, ακούνε τον Λόγο με καλή και αγαθή καρδιά, Τον δέχονται μέσα τους και καρποφορούν με υπομονή».
«Να βλέπουν αλλά να μη βλέπουν, και να ακούνε αλλά να μην καταλαβαίνουν»:
Κάτι παράξενο που είπε ο Χριστός, δεν ταιριάζει με το στυλ Του, Τον έχουμε συνηθίσει να αγαπάει τους ανθρώπους, να ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους και εδώ πέρα είπε κάτι λίγο κουφό πάνω σε αυτό το θέμα. Τον ρώτησε, «γιατί μιλάς με παραβολές;» και απάντησε «για να μην καταλαβαίνουν»! Δηλαδή ήρθε να σώσει τους ανθρώπους, διδάσκει, κάνει θαύματα, και τα λέει έτσι κρυφά για να μην καταλαβαίνουν;
Ένα παράδειγμα: Πες ότι είσαι ερωτευμένος. Σε ικανοποιεί να έρθει μαζί σου επειδή είσαι πλούσιος, για τα λεφτά σου; Δεν σε ικανοποιεί αυτό, θέλεις να είναι μαζί σου από καρδιά, να σε αγαπάει. Θέλεις καρδιά, δεν θέλεις συμφέρον. Κάποιος δηλαδή που αγαπάει κάποιον άλλον δεν χορταίνει με το να έρθει ο άλλος από συμφέρον μαζί του. Θέλει να ρθει αυθόρμητα, από καρδιά. Γι’ αυτό ο Χριστός μιλούσε με παραβολές στον κόσμο, ώστε αυτοί που δεν Τον έχουν διαλέξει, δεν Τον έχουν βάλει στην καρδιά τους, να μην ακολουθήσουν από συμφέρον. Ενώ οι μαθητές ήταν αυτοί που Τον διάλεξαν, αυτοί που άνοιξαν την καρδιά τους στον Χριστό, οπότε εκεί πέρα τους τα εξηγεί. Δηλαδή στον άνθρωπο θέλει να τα εξηγήσει, αλλά για να μπορέσει να τα εξηγήσει πρέπει προηγουμένως ο άνθρωπος να Τον ακολουθήσει, δηλαδή, να θελήσει να πάει μαζί Του. Κι ένας λόγος ακόμη και η ευθύνη. Δεν μας τα εξηγεί όταν δεν τον έχουμε ακολουθήσει για να μην έχουμε χειρότερη ευθύνη. Τουλάχιστον να έχουμε τη δικαιολογία ότι δεν ξέραμε. Πρώτα περιμένει τη δικιά μας τη καρδιά. Δεν είναι ότι Αυτός κάνει την επιλογή και λέει, από εδώ είναι οι εκλεκτοί μου και από εκεί είναι οι παρακατιανοί που δεν ενδιαφέρομαι.
Εκλεκτοί Του … πρέπει να το πούμε ανάποδα, ανάποδα την ενέργεια. Εκλεκτοί του Θεού είναι αυτοί που οι ίδιου τους έχουν διαλέξει τον Θεό. Δηλαδή ο Θεός διάλεξε … αυτούς που Τον διάλεξαν … Λέει ο απόστολος Παύλος, «ους προέγνω ούτους και προόρισε». Αυτούς που προγνώρισε αυτούς και προόρισε. Δηλαδή, στον απόστολο Παύλο του φανερώθηκε όταν ήταν 25, ας πούμε, χρονών. Εμένα γιατί δεν μου φανερώθηκε; Γιατί έβλεπε εκεί πέρα (στον Παύλο) δίψα. Αν έβλεπε και σε μένα εκείνη τη δίψα θα μου φανερωνόταν και σε μένα. Ο Θεός «πεθαίνει» να φανερωθεί, θέλει να φανερωθεί σε όλους τους ανθρώπους, αλλά, περιμένει τη δικιά μας ελευθερία. Και το θέμα είναι ότι μας ξέρει … ακτινογραφία, μας ξέρει ολόκληρους, μέχρι το βάθος της καρδιάς μας. Δηλαδή μπορεί εγώ από έξω να λέω, θέλω να γνωρίσω τον Χριστό, αλλά, η καρδιά μου μέσα να θέλει χρήματα.
Υπάρχει μια ταινία, «Στάλκερ» λέγεται. Κι αυτός τι δείχνει; Ένα παραμύθι φτιάχνει, ότι υποτίθεται ότι στη Ρωσία, σε μια περιοχή, υπάρχει ένα δωμάτιο, που όποιος μπει μέσα η κεντρική του επιθυμία γίνεται πραγματικότητα. Και ξεκινάν μια ομάδα να πάνε, φτάνουν μετά από πολύ ταλαιπωρία αλλά τελικά αρνιούνται και δεν μπαίνουν γιατί φοβήθηκαν τον εαυτό τους. Άκουσαν για κάποιον άλλο, που είχε το παιδί του βαριά άρρωστο και πήγαινε για να γιατρευτεί το παιδί του επειδή νόμιζε ότι αυτό ήταν η κεντρική του επιθυμία. Αλλά μόλις μπήκε στο δωμάτιο, πέθανε το παιδί του και κέρδισε το λαχείο! Αυτός νόμιζε ότι αγαπούσε το παιδί του περισσότερο, αλλά, η καρδιά του μέσα ήταν στα χρήματα. Οπότε φοβήθηκαν και δεν μπήκαν, σου λέει, τώρα τι θα βγει εδώ πέρα, άσε. Αυτό βλέπει ο Θεός. Δεν βλέπει το εξωτερικό μας, βλέπει την καρδιά μας τι ζητάει. Αν έβλεπε ότι ζητούσα τον Χριστό θα μου φανερωνόταν όπως και στον Παύλο. Αυτό το νόημα έχει το προόρισε. Αυτούς που είδε, αυτούς προόρισε. Δεν προορίζει από μόνος Του, προορίζει με βάση τη δικιά μας επιλογή.
«Βγήκ’ Αυτός που σπέρνει να σπείρει τον σπόρο. Κι ο σπόρος έπεσε άλλος στο δρόμο, άλλος στις πέτρες, άλλος στ’ αγκάθια, κι άλλος στην εύφορη γη».
Σπόρος, ο λόγος του Χριστού, ο ταπεινός, ο λόγος της γιαγιάς, της μάνας, κάποιου φίλου, του παπά, κάποιο βιβλίο, το Ευαγγέλιο, ένα κήρυγμα, τα λόγια μιας Ακολουθίας, μια Εικόνα. Ο λόγος του Χριστού συνέχεια κι από παντού έρχεται να κατοικήσει μέσα μας, ο σπόρος πέφτει συνεχώς στη γη, στους δρόμους, τις πέτρες, στ' αγκάθια, στην ακαλλιέργητη γη που λίγο πολύ όλοι είμαστε, πέφτει και χάνεται, συνήθως ούτε που Τον καταλαβαίνουμε.
Συχνά κοινότυπος, απλός, φτωχός και καθημερινός, «κάνε αυτό», «μη κάνεις τ' άλλο», κοινός και ταπεινός, μια σκέτη εντολή, χωρίς επιχειρήματα, χωρίς στολίδια. Σ’ αυτόν τον λόγο η υπακοή, η υπακοή, δηλαδή, στις διατάξεις και τα δόγματα της Εκκλησίας δεν είναι μια αφηρημένη αποδοχή όρων και κανόνων που χαρακτηρίζει την ένταξη του ανθρώπου σε κάποιο ανθρώπινο οργανισμό, δεν είναι μια σειρά αρχών, μια ιδεολογία. Είναι υπακοή στο θέλημα του Θεού, όπως αυτό εκφράζεται μέσα από την Γραφή, μέσα από τη ζωή της Εκκλησίας, μέσα από το λόγο του Πνευματικού. Είναι υπακοή στο λόγο του Χριστού, έτσι επειδή το είπε ο Χριστός, έτσι επειδή το λένε οι κανόνες της Εκκλησίας, έτσι επειδή το είπε ο Πνευματικός. Φαίνονται πράγματα ξεπερασμένα, οπισθοδρομικά, απ’ άλλους κόσμους. Ούτε λογική κατοχύρωση, ούτε καλλιτεχνική έκφραση. Απλά ένας φτωχός και ταπεινός σπόρος. Πέφτει και χάνεται.
Πέφτει στις πέτρες, στο δρόμο, στ' αγκάθια, πάνω στις σκληρές καρδιές μας, τις αδιάφορες, σε μας που δεν σκεφτήκαμε ποτέ, δεν υποψιαστήκαμε τις δυνατότητες που έχουμε, την εύφορη γη που κρύβεται κάτω από την επιφανειακή σκληράδα, κάτω από την αδιαφορία μας.
Λίγη πίστη, λίγη διάθεση και όλα σιγά-σιγά αλλάζουν. Εμείς βάζουμε τη θέληση, τη διάθεση, την αγωνία μας, κι ο Κύριος τη Δύναμη και προχωράμε. Εσείς …, εγώ …, όλοι μας, μπορούμε κι οφείλουμε με τη Χάρη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού να γίνουμε άγιοι, να καθαριστούμε. Δικιά μας η διάθεση για αγώνα, η Δύναμη του Κυρίου. Με τη καθημερινή ζωή στην Εκκλησία, τις ακολουθίες, τα μυστήρια, κυρίως την ιερή Εξομολόγηση και τη συμμετοχή μας στη θεία Κοινωνία, με τη συνεχή αναφορά μας στο Θεό, «Κύριε ελέησον», «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς», «άγιοι του Θεού πρεσβεύεται υπέρ ημών», στις δυσκολίες, «δόξα τω Θεώ» για τη χαρά, ακόμα και τη λύπη, με την όσο το δυνατόν συχνότερη επίκληση του Ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, σιγά-σιγά καθαριζόμαστε και ο χέρσος αγρός, με τη Χάρη του Θεού γίνεται γόνιμη γη.
Γη που δέχεται τον σπόρο στα σπλάχνα της κι ευδοκιμεί και φέρνει και καρπό πολύ. Τον δέχεται ο άνθρωπος το λόγο του Χριστού και στην καρδιά τον βάζει. Στην καρδιά και όχι στο μυαλό, γιατί δεν τον χωράει. Το μυαλό θέλει επιχειρήματα, σπουδαία λόγια, και τέτοια είναι του κόσμου μας τα λόγια, λόγια παχιά, μεγάλα, στηριγμένα, με επιχειρηματολογία τέλεια, έτσι …, αλλιώς …, γι’ αυτό …, ψιλές ιδέες, ιδεολογίες, κάστρα απόρθητα. Πού να τ' αντικρούσεις και πού να τα χλευάσεις. Ενώ ο λόγος του Χριστού σκανδαλίζει τους ιδεολόγους και ηθικιστές, και φαίνεται ανόητος εις τους σοφούς του κόσμου τούτου.
Τον λόγο του Θεού σαν άκουσε η Παναγία από τον Άγγελο, τον Πρωτοστάτη, και συνέλαβε τον Γιό και Λόγο του Θεού, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό: «Άγγελος πρωτοστάτης ουρανόθεν επέμφθη ειπείν τη Θεοτόκω το Χαίρε· και συν τη ασωμάτω φωνή, σωματούμενον σε θεωρών Κύριε, εξίστατο και ίστατο κραυγάζων προς αυτήν». Η καθαρότητα της Υπεραγίας Θεοτόκου επέτρεψε στον Υιό και Λόγο του Θεού να ενανθρωπήσει. Δεχόμενη η Παναγία τον λόγο του αγγέλου, του απεσταλμένου του Θεού, ακούγοντας το «Χαίρε», είδε τον Υιό και Λόγο του Θεού μέσα της να γεννιέται. Ο λόγος του Χριστού είναι πνεύμα, είναι το πλέον βαθύ μυστήριο. Ασύλληπτος και απρόσιτος για οποιοδήποτε μυαλό, απευθύνεται όχι στο επιφανειακό λογικό, αλλά, στη βαθειά καρδία του ανθρώπου και δεν είναι τίποτα άλλο παρά «πυρ καταναλίσκον» φωτιά που κατακαίει και καθαρίζει όποιον ελεύθερα και χωρίς βία Τον δέχεται «πυρ καταναλίσκον» που κάνει τον άνθρωπο Θεό!
Η Παναγία όταν δέχτηκε τον λόγο του Κυρίου που της είπε ο άγγελος έγινε μητέρα του Θεού, συνέλαβε τον Κύριο μας και Θεό. Όλοι μας …, ο κάθε ένας από μας, όταν ελεύθερα και με αυταπάρνηση δέχεται το λόγο του Χριστού, αφού περάσει ένα μακρύ στάδιο αγώνα, όπου ο λόγος του Χριστού τον καθαρίζει και τον αγιάζει, φτάνει, με τη Χάρη του Θεού, στο σημείο να δεχτεί μέσα του τον ίδιο τον Χριστό, να ενωθεί με τον Θεό.
Γι’ αυτό μας έπλασε ο Θεός κι αυτό είναι το τέλος που η Εκκλησία οδηγεί τους πιστούς, τη γη τη γόνιμη που δέχεται στα σπλάχνα της τον λόγο του Χριστού, τον απλό και ταπεινό αυτόν Σπόρο που αρχικά φαίνεται σαν κάτι το ασήμαντο, αλλά, που αν Τον δεχτούμε με ταπείνωση, ζητώντας να γίνει το θέλημα του Θεού στη ζωή μας, φέρνει καρπό εκατονταπλασίονα, μας κάνει γνήσια παιδιά του Θεού. Αμήν.
11-10-1984
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου