ΚΥΡΙΑΚΗ Ε’ ΛΟΥΚΑ

Καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου

Μέσα από τις παραβολές, ο Χριστός μας αναλύει τα σπουδαία θέματα τα οποία έχει να μας παρουσιάσει. Εξάγει μέσα από αυτές, τα ωραιότατα και σωτήρια διδάγματα Του.
Σήμερα ακούσαμε την παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου. Την ιστορία αυτής της περικοπής μπορούμε να την χωρίσουμε σε τρία ερμηνευτικά μέρη.
Στο πρώτο μέρος παρουσιάζεται στα πρόσωπα του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου, η επίγεια πραγματικότις. Υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί. Δεν ομιλεί όμως ο Χριστός για τον πλούτο ή την πτωχείαν. Δεν είναι το πρόβλημα ο διαχωρισμός των ανθρώπων αναλόγως της κοινωνικής και οικονομικής θέσεως των σε αυτόν τον κόσμο. Ο Χριστός χρησιμοποιεί τους όρους «πλούσιος και φτωχός»,θέλοντας να μιλήσει για τους «ευσεβείς και ασεβείς». Βεβαίως μπορεί να συμβαίνει και το αντίθετο. Δηλαδή να υπάρχουν ευσεβείς πλούσιοι και ασεβείς φτωχοί. Αλλά όπως και να έχει το πράγμα, υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Η μία είναι αυτή που έχει εναποθέσει όλη την ελπίδα και την εμπιστοσύνη στον Θεό, ενώ η άλλη κατηγορία προσβλέπει μόνον στον εαυτόν της, μόνο στην εξασφάλιση των επίγειων, τα οποία θεωρεί στόχο, σκοπό και ευτυχία.
Έτσι ο πλούσιος της παραβολής, δεν διαφέρει στο σημείο αυτό, από τον άφρονα πλούσιο της άλλης γνωστής παραβολής. Δυστυχώς ο πλούτος θεωρείται ασφάλεια και ευδαιμονία. Το αντίθετο εκφράζει ο πτωχός Λάζαρος. Μέσα από την πενία, τις άλλες αντιξοότητες των διωγμών και της ασθενείας, οι ευσεβείς έχουν εστραμμένη την πίστη τους στον Θεό, από τον οποίον αναμένουν βοήθεια και στον οποίον έχουν στηρίξει τις ελπίδες τους.
Η πίστη του ανθρώπου στον Θεό σημαίνει και ακλόνητη πεποίθηση στην δύναμη Του. Ο Θεός είναι η καταφυγή και το στήριγμα των ευσεβών σε αντίθεση με τους ασεβείς οι οποίοι στηρίζονται στα επίγεια αγαθά και την ανθρωποκεντρικήβεβαιότητα.
Στο δεύτερο μέρος της παραβολής, αποκαλύπτεται η πραγματικότητα όπως διαμορφώνεται υπό του Θεού για την αιωνιότητα.
Οι ασεβείς κάνουν μια μεγάλη προσπάθεια για να ζήσουν και να ευτυχήσουν σ’ αυτόν τον κόσμο. Όμως αυτή αποδεικνύεται άχρηστος και επιβλαβής. Διότι τα επίγεια αγαθά τα οποία αποκτώνται υπό των ασεβών ανθρώπων δια των ιδίων δυνάμεων, δεν αποδίδουν καρπούς. Αυτός που στηρίζει την ζωή του σ’ αυτά, την χάνει οριστικά. Οι αισθήσεις απατούν και η σύντομη επιτυχία στον παρόντα κόσμο καταλήγει σε οικτρά αποτυχία.
Ο Θεός χορηγεί την ζωή και την σωτηρία σε όσους παραδίδουν την ζωήν τους σ’ Αυτόν και επιζητούν την βοήθειά Του. Το παράδειγμα του πλουσίου του Ευαγγελίου, αυτό ακριβώς μας δείχνει. Ότι η εξασφάλιση της ζωής και της σωτηρίας είναι αδύνατην χωρίς την αφοσίωση του ανθρώπου στον Ζωοδότη και Σωτήρα Θεό. Τα μέτρα του Θεού διαφέρουν ριζικά από τα κριτήρια του ανθρώπου. Η βεβαιότητα και η ασφάλεια δεν είναι εκείνο που νομίζουν οι άνθρωποι αλλά αυτό που απεκάλυψε ο Θεός διά του Ιησού Χριστού.
Εις το τρίτο μέρος της παραβολής, υπάρχει ο διάλογος μεταξύ του πλουσίου και του Αβραάμ. Αυτός ο διάλογος απευθύνεται σε όλους εκείνους οι οποίοι ζητούν σημεία ως αποδεικτικά στοιχεία για την Αλήθεια του Ευαγγελίου. Ο Χριστός πάντα ηρνείτο την επιτέλεση θαυμάτων για να οδηγηθούν οι ακροατές του στην πίστη. Τους δύσπιστους τους παραπέμπει μόνο στον Λόγο του Θεού, όπως έχει αποκαλυφθεί κατά την ιστορία της Θείας Οικονομίας και έχει αποθησαυρισθεί στην Αγία Γραφή.
Η πίστη στον Θεό η οποία οδηγεί στην σωτηρία δεν είναι αποτέλεσμα κατάπληξης και θαυμασμού που προξενούν υπερφυσικά γεγονότα αλλά αποτέλεσμα της ακρόασης και ο ενστερνισμός του Λόγου του Θεού. Η πίστη που στηρίζεται στα σημεία, είναι πίστη πρόσκαιρη και στηρίζεται μόνο στην αδυναμία της ανθρώπινης λογικής να ερμηνεύσει τα τελούμενα.
Η Εκκλησία στηρίζεται στο κήρυγμα του Ευαγγελίου, τα δε θαυμαστά γεγονότα που υπάρχουν πλήθος, είναι για την ευεργεσία στον άνθρωπο και αποτελούν οδοδείκτη για την αποδοχή υπό του ανθρώπου των αποκαλυφθέντων υπό του Θεού.
Ας έχουμε λοιπόν ακρόαση, υποταγή και υπακοή στον Λόγο του Θεού, ο οποίος ενσαρκώθηκε, σταυρώθηκε, αναστήθηκε για την σωτηρία του ανθρώπινου γένους.