ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ
«Τις ο αψάμενός μου;» (Λουκ. 8, 45)
Δύο επαφές - Δύο γυναίκες
Το ερώτημα «Τις ο αψάμενός μου;» ακούγεται μέσα στο Ευαγγέλιο της Κυριακής Ζ' Λουκά. -Ποιος με ακούμπησε;... Ένα ερώτημα που έχει σχέση και με τα δύο θαύματα τής ευαγγελικής περικοπής. Και τα δύο θαύματα γίνονται από τον παντοδύναμο Χριστό. Και τα δύο θαύματα γίνονται σε γυναίκες. Και τα δύο έχουν σχέση μετά 12 χρόνια. Δώδεκα χρόνια ήταν άρρωστη η αιμορροούσα γυναίκα, η γυναίκα που είχε ακατάσχετη αιμορραγία. Δώδεκα χρόνια βασανιζόταν. Δώδεκα χρόνια ασταμάτητο το κακό, την είχε εξαντλήσει. Η μία γυναίκα ήταν δώδεκα χρόνια άρρωστη. Η άλλη γυναίκα ήταν όλο και όλο 12 χρονών. Δωδεκάχρονο κορίτσι η μοναχοκόρη του Ιαείρου. Ήταν καθηλωμένη στο κρεββάτι. Λαμπάδα ολόλευκη, που όμως σιγόσβηνε η ζωούλα της. Λουλούδι ανοιξιάτικο, που όμως όλο και μαραινόταν. Ετοιμοθάνατο το κορίτσι στο σπίτι του άρχοντα πατέρα. Και δεν άργησε νάρθει ο θάνατος, να σφράγιση τα μαραμένα της χείλη και να σφαλίσει τα αθώα της μάτια.
Κι όμως από τα χείλη του κοριτσιού ακούγεται το ερώτημα: «Τις ο αψάμενός μου;». Δεν κράτησε για πολλή ώρα κλειστά τα μάτια. Την έκλαψαν γοερά, γιατί τα μάτια τα είχε κλείσει όχι γιατί κοιμήθηκε, αλλά γιατί πέθανε. Μα να τώρα -τι θαύμα!- την βλέπουν να σαλεύει, να κινείται, ν’ ανοίγει τα μάτια, ν’ ανασηκώνεται, να χαμογελά στους άλλους πού βλέπουν κατάπληκτοι. Και την ακούν να ρωτάει: -Ποιος με ακούμπησε και ξύπνησα; Κάποιος μ’ άγγιξε. Ποιος είναι;... Ο Χριστός, παιδί μου, αυτός άπλωσε το χέρι του, κράτησε το δικό σου χέρι, και σε ξύπνησε απ’ το θάνατο, που είναι ο μεγάλος ύπνος. Ο Χριστός, που σε κρατά ακόμα. Ω, ναι, ο Χριστός! Η κόρη υψώνει τα μάτια και βλέπει από πάνω της τη γλυκεία μορφή του Χριστού. Είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου. Η επαφή με το Χριστό ζωντάνεψε το νεκρό κορίτσι.
Μα πριν απ’ αυτή την επαφή είχε γίνει σε κάποιο δρόμο της Καπερναούμ μια άλλη επαφή. «Τις ο αψάμενός μου;». Ποιος με άγγιξε; Τη φορά αυτή το ερώτημα το απευθύνει ο Χριστός. -Ποιος με άγγιξε; ρωτάει ο Χριστός. Στην επιμονή του αναγκάζεται να ξεπροβάλει μέσα από το πλήθος μία γυναίκα. Είναι η αιμορροούσα. Με φόβο και τρόμο, με δέος και ευλάβεια πλησίασε. -Εγώ, Κύριε, εγώ σε άγγιξα. Και μόλις σε άγγιξα, σταμάτησε το κακό που με βασάνιζε.
Ευλογημένο άγγιγμα. Μόλις άγγιξε λίγο την άκρη του χιτώνα του Χριστού, έγινε το θαύμα. Άγγιξε με πίστη και άντλησε δύναμη. Αυτή την πίστη της εγκωμιάζει ο Χριστός: «θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε- πορεύου εις είρήνην». Κόρη μου ευλογημένη, σε έσωσε ή πίστις σου. Μην είσαι πια ταραγμένη, μην τρέμεις, ειρήνευε τώρα. Ειρήνη και χαρά στην καρδιά σου.
Μη με αγγίζετε!
«Τις ο αψάμενός μου;». Ερώτηση, που απευθύνεται και σε μας. Τι όμορφα θα είναι, αν μπορεί ο καθένας μας να πει τελικά: -Εγώ, Κύριε, θέλω να σε αγγίξω και να παίρνω δύναμη από σένα.
Αλλά πριν δούμε ποιόν πρέπει να αγγίζουμε, ας δούμε τι δεν πρέπει να αγγίζουμε και ποιος δεν πρέπει να μας αγγίζει.
Έχετε προσέξει κάτι όμορφους κήπους, κάτι παρτέρια με λουλούδια; Τα έχουν περιφραγμένα και έχουν και μία πινακίδα: «Μην κόβετε τα άνθη! Μακριά τα χέρια σας απ’ τα λουλούδια!». Φαντασθήτε ν’ αρχίσουν όλοι με τα χέρια τους ν’ αγγίζουν τα λουλούδια. Θα μαδήσουν, θα μαραθούν. Κι ακόμα χειρότερα, φαντασθήτε να πηδήξουν το φράχτη ζώα ακάθαρτα, όπως τα γουρούνια. Σε λίγο θάχουν τσαλαπατηθεί τα λουλούδια, θάχουν χαθεί η ομορφιά και η ευωδιά.
Λουλούδι είναι ένα παιδί, μία αγνή ύπαρξη. Ωραίες οι παιδικές και νεανικές ψυχές. Πολλοί είναι εκείνοι, που θέλουν να τις αγγίξουν. Μα το άγγιγμα γίνεται με βρώμικα χέρια, με βρώμικες διαθέσεις. Πλησιάζουν τους νέους με δημαγωγικά συνθήματα, για να τους ποτίσουν το δηλητήριο της αθεΐας και της διαφθοράς. -Πιο κοντά στα παιδιά και στα νιάτα! είναι το σύνθημα τους. Γι’ αυτούς όμως αρμόζει το αντίθετο: -Μακριά απ’ τα παιδιά και τους νέους! Κάτω τα χέρια σας από τα παιδιά, όταν τα χέρια σας είναι βρώμικα ή άδεια, ή κρύβουν ύπουλα στιλέτο!
Μην αγγίζετε τα λουλούδια! Αλλά και κάθε παιδί και νέος πρέπει νάχει αυτό το σύνθημα: -Μη με αγγίζετε! Υπάρχουν κάτι λουλούδια, τα τριαντάφυλλα, που μοσχοβολούν, μα μόλις πας να τα’ αγγίξεις, αγκυλώνουν, γιατί έχουν γύρω τους αγκάθια. Λουλούδια ευωδιαστά οι νέοι, που πρέπει όμως ν’ αγκυλώνουν κάθε βάρβαρο χέρι που θέλει να τους αγγίξει. Είναι υστερόβουλα τα αγγίγματα και η «αγάπη» του κόσμου. Είναι «αγάπη» που κρύβει ιδιοτέλεια Λένε για την αγάπη της μαϊμούς, ότι την κάνει να σφίγγει τόσο πολύ στην αγκαλιά τα παιδιά της, ώστε τα πνίγει. Τέτοια είναι η αγάπη του κόσμου. Προσοχή σ’ αυτή την αγάπη, γιατί είναι θανατηφόρα αγάπη.
Να μην αγγίζω
Το ένα λοιπόν σύνθημα: -Μη με αγγίζετε! Το δεύτερο σύνθημα: -Μην αγγίζω εγώ! Όταν ένα μικρό παιδάκι ξένοιαστο πλησιάζει τη φωτιά, η μητέρα τρομαγμένη του φωνάζει: -Μη! Μην αγγίζεις! Μακριά... Και τρέχει και το αρπάζει από τον κίνδυνο. Πολύ περισσότερο φωνάζει η μητέρα, όταν δει το σκανταλιάρικο παιδί να κρατάει μία καρφίτσα και να πηγαίνει να την βάλει σε μια πρίζα. -Μη! Μην πλησιάζεις! Μην ακουμπάς εκεί!...
Έτσι και στη ζωή. Υπάρχουν μερικά πράγματα, που δεν πρέπει να τα αγγίζουμε και μερικοί τόποι, που δεν πρέπει να τους πλησιάσουμε. Είναι φωτιά και καταστροφή. Μην αγγίζεις βιβλία βρωμερά ή αθεϊστικά, θα σε κάψουν. Μην πλησιάζεις τους τόπους της αμαρτίας. Μην βάζεις το χέρι σου στη πρίζα, στο ρεύμα, θα καείς. Μη πλησιάζεις ανθρώπους διεφθαρμένους και κακούς• είναι κολλητική η αρρώστια τους, θα μολυνθείς.
Θεός: Μην αγγίζετε...
Το τρίτο σύνθημα: -Μη με αγγίζετε! Ποιος το λέει; Ο Θεός! Ο Θεός; -Μα πώς; θα ρωτήστε. Ο Θεός ήρθε από τον ουρανό στη γη, για να πλησίαση τον άνθρωπο. Έγινε κοινωνός της ανθρώπινης φύσεως, για να γίνει ο άνθρωπος κοινωνός της θείας φύσεως. Δηλαδή πλησίασε ο Θεός τον άνθρωπο, για να πλησίαση ο άνθρωπος το Θεό. Λέει ο αδελφόθεος Ιάκωβος: «Εγγίσατε τω Θεώ, και εγγιεί υμίν» (Ιακ. 4, 8). Πλησιάστε τον, για να σας πλησίαση. Αλλά τότε πώς λέει και το άλλο ο Θεός, το «Μη με πλησιάζετε;».
Θυμάστε δύο φορές, που ακούστηκε παρόμοια φωνή του Θεού; Τη μία φορά απευθύνθηκε στο Μωυσή στη βάτο: «Μη εγγίσης ώδε• ο γάρ τόπος, εν ώ συ έστηκας, γη αγία εστίν» (Έξόδ. 3, 5). Και τη δεύτερη φορά ο αναστημένος Χριστός είπε σε μία από τις μυροφόρες γυναίκες: «Μη μου άπτου» (Ιωάν. 20, 17). Μη με αγγίζεις.
Πότε δεν θέλει ο Θεός να τον αγγίζουμε; Όταν η ψυχή μας είναι ακάθαρτη. Διαμάντι πρόκειται να κρατήσουν τα χέρια σου, και πρέπει τα χέρια σου νάνε καθαρά. Πολλοί θέλουν να πλησιάσουν το μυστήριο του Θεού, να λύσουν τα μυστήρια του ουρανού, αλλά δεν μπορούν, γιατί έχουν ακάθαρτο μυαλό και βρώμικη ψυχή. Κανείς δεν μπορεί να ψαύση, ν’ αγγίξει, να ψηλάφηση το Θεό, αν το μυαλό του είναι λερωμένο από την προκατάληψη και η καρδιά του είναι γεμάτη βρώμα. Πώς μπορείς με τυφλοπάνι στα μάτια να δεις τις ακτίνες του ήλιου; Και πώς μπορείς με προκατάληψη και δυσπιστία και εγωισμό να δεις τις ακτίνες του θείου φωτός; «Τοις τα φαύλα πράσσουσι Θεός ουκ εμφανίζεται».
Κι αν το μυστήριο της Πίστεως δεν μπορούν να το αγγίξουν βρώμικες υπάρξεις, πολύ περισσότερο δεν μπορούν ν’ αγγίξουν με βρώμικη καρδιά και λερωμένα χείλη το μυστήριο της θείας Κοινωνίας. Μη με αγγίζετε, λέει ο Χριστός, που κρύβεται ολόκληρος μέσα στο άγιο Ποτήρια Μη με αγγίζετε, ακάθαρτοι και ασεβείς! Στοπ! Πρώτα θα μετανοήσετε, θα καθαρισθήτε, θα λουσθήτε, θα εξομολογηθείτε, και ύστερα θα με αγγίξετε. Στην Παλαιά Διαθήκη ένας μεγάλος προφήτης, ο Ησαΐας, είδε έναν άγγελο να παίρνει ένα αναμμένο κάρβουνο από το θυσιαστήριο του ουρανού και να το ακουμπάει πάνω στα χείλη τού προφήτου, για να τα καθαρίσει. (Ήσ. 6, 6 - 7). Με καθαρά χείλη να μιλάμε για το Θεό• με καθαρά χείλη να πλησιάζουμε το άγιο Ποτήριο.
Πολλοί άνθρωποι λένε: -Να πλένεις πρώτα τα χείλη σου με ροδόσταγμα και ύστερα να πιάνεις το όνομα μου στα χείλη σου!... Τι πρέπει να κάνουμε εμείς, όταν πρόκειται να αγγίσουμε το Θεό, να πάρουμε στο στόμα μας το όνομα του, να μιλήσουμε γι’ αυτόν, να βάλουμε στο στόμα μας το Σώμα και το Αίμα του;
Θεός: Ελάτε να με αγγίσετε
Αλλά ο ίδιος ο Χριστός, που λέει στον ασεβή και βρωμερό -Μη με αγγίζεις-, ο ίδιος λέει και το αντίθετο: -Ελάτε να με αγγίξετε! Ελάτε όλοι όσοι θέλετε και ποθείτε τη λύτρωση και τη χαρά. «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. 11, 28). Ελάτε σεις, τα αθώα μικρά παιδιά, ελάτε κοντά μου! Είσθε τα μικρά αγγελούδια, που μπορείτε να με δορυφορείτε, να τρέχετε ολόγυρα μου... Αλλά ελάτε και σεις οι μεγάλοι, που είσθε κουρασμένοι από τον κόπο της ζωής, ελάτε σε μένα, και θα βρείτε ανάπαυση.
Ν’ αγγίξουμε το Χριστό; Ξέρετε τι μεγάλο πράγμα είναι αυτό; Είπαμε παραπάνω για τη πρίζα με το ηλεκτρικό ρεύμα. Ας το ξαναδούμε το παράδειγμα, αλλά από άλλη σκοπιά. Πάρετε ένα μικρό συρματάκι. Ακόμα κι ένα μικρό παιδάκι μπορεί να το λυγίσει και να το σπάσει. Και όμως ξαφνικά αυτό το μικρό και αδύνατο συρματάκι τινάζει ένα γίγαντα και τον ρίχνει κάτω νεκρό. Πώς; Απλούστατα, το μικρό σύρματάκι ήρθε σε επαφή με το ηλεκτρικό ρεύμα και απέκτησε δύναμη τρομακτική. Και μόλις πήγε να το αγγίξει ο γίγαντας, σωριάστηκε κάτω νεκρός...
Μικροί και αδύνατοι είμαστε. Αν έρθουμε όμως σε επαφή με το θεϊκό ρεύμα του Χριστού, παίρνουμε δύναμη. Να πώς εξηγείται, ότι μικρά παιδιά στα χρόνια των διωγμών νίκησαν αυτοκράτορες.
Πώς αγγίζουμε το Χριστό
Και πώς έρχεται κανείς σε επαφή με τον Χριστό; Με όλες του τις αισθήσεις. Τα χέρια αγγίζουν το βιβλίο του Θεού, την Αγία Γραφή με την Αγία Γραφή έρχεσαι σε επαφή με τον ίδιο το Θεό, που μιλάει μέσα στο θεόπνευστο Βιβλίο... Τα μάτια αγγίζουν τα μεγαλεία του Θεού• βλέπουν τα θαυμάσια τής δημιουργίας, βλέπουν τη μορφή του Χριστού, και έρχονται σε επαφή με τον Ίδιο το Χριστό... Τα αυτιά ακούνε το λόγο του Θεού, τα τραγούδια του Θεού, τους εξαίσιους ύμνους της Εκκλησίας, και έτσι πιάνουν επαφή με τον Χριστό... Τα πόδια αγγίζουν τον ιερό τόπο του ναού, και έρχονται σε επαφή με τον Χριστό που κατοικεί εκεί... Το στόμα αγγίζει τα κράσπεδα του ουρανού με την προσευχή... Τα χείλη αγγίζουν το άγιο Ποτήριο και γίνονται καταπόρφυρα με το Αίμα του Χριστού, κι έτσι έχει ο πιστός μυστική επαφή με τον Χριστό... Η καρδιά αγγίζει τον Χριστό με τους δικούς της παλμούς, με τη θερμή της αγάπη.
Ολόκληρος ό άνθρωπος ενώνεται με τον Χριστό και γίνεται χριστοφόρος. Και επαναλαμβάνει τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Ζω ούκέτι εγώ, ζή δε εν έμοί Χριστός» (Γαλ. 2, 20).
Για ν’ αγγίξουμε τόσο πολύ τον Χριστό και να γίνουμε ένα μαζί του, πρέπει νάρθη κι ο Ίδιος να μας αγγίξει με την παντοδύναμο χάρη του.
Έλα, Κύριε, κοντά μας! Όπως κράτησες το κορίτσι από το χέρι και το ανέστησες, πάρε και τα σημερινά παιδιά, πάρε και τους σημερινούς χριστιανούς από το χέρι, και ενίσχυσε τους στον αγώνα της ζωής!
ΑΡΧΙΜ. ΔΑΝΙΗΛ ΑΕΡΑΚΗ
ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ
Δύο επαφές - Δύο γυναίκες
Το ερώτημα «Τις ο αψάμενός μου;» ακούγεται μέσα στο Ευαγγέλιο της Κυριακής Ζ' Λουκά. -Ποιος με ακούμπησε;... Ένα ερώτημα που έχει σχέση και με τα δύο θαύματα τής ευαγγελικής περικοπής. Και τα δύο θαύματα γίνονται από τον παντοδύναμο Χριστό. Και τα δύο θαύματα γίνονται σε γυναίκες. Και τα δύο έχουν σχέση μετά 12 χρόνια. Δώδεκα χρόνια ήταν άρρωστη η αιμορροούσα γυναίκα, η γυναίκα που είχε ακατάσχετη αιμορραγία. Δώδεκα χρόνια βασανιζόταν. Δώδεκα χρόνια ασταμάτητο το κακό, την είχε εξαντλήσει. Η μία γυναίκα ήταν δώδεκα χρόνια άρρωστη. Η άλλη γυναίκα ήταν όλο και όλο 12 χρονών. Δωδεκάχρονο κορίτσι η μοναχοκόρη του Ιαείρου. Ήταν καθηλωμένη στο κρεββάτι. Λαμπάδα ολόλευκη, που όμως σιγόσβηνε η ζωούλα της. Λουλούδι ανοιξιάτικο, που όμως όλο και μαραινόταν. Ετοιμοθάνατο το κορίτσι στο σπίτι του άρχοντα πατέρα. Και δεν άργησε νάρθει ο θάνατος, να σφράγιση τα μαραμένα της χείλη και να σφαλίσει τα αθώα της μάτια.
Κι όμως από τα χείλη του κοριτσιού ακούγεται το ερώτημα: «Τις ο αψάμενός μου;». Δεν κράτησε για πολλή ώρα κλειστά τα μάτια. Την έκλαψαν γοερά, γιατί τα μάτια τα είχε κλείσει όχι γιατί κοιμήθηκε, αλλά γιατί πέθανε. Μα να τώρα -τι θαύμα!- την βλέπουν να σαλεύει, να κινείται, ν’ ανοίγει τα μάτια, ν’ ανασηκώνεται, να χαμογελά στους άλλους πού βλέπουν κατάπληκτοι. Και την ακούν να ρωτάει: -Ποιος με ακούμπησε και ξύπνησα; Κάποιος μ’ άγγιξε. Ποιος είναι;... Ο Χριστός, παιδί μου, αυτός άπλωσε το χέρι του, κράτησε το δικό σου χέρι, και σε ξύπνησε απ’ το θάνατο, που είναι ο μεγάλος ύπνος. Ο Χριστός, που σε κρατά ακόμα. Ω, ναι, ο Χριστός! Η κόρη υψώνει τα μάτια και βλέπει από πάνω της τη γλυκεία μορφή του Χριστού. Είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου. Η επαφή με το Χριστό ζωντάνεψε το νεκρό κορίτσι.
Μα πριν απ’ αυτή την επαφή είχε γίνει σε κάποιο δρόμο της Καπερναούμ μια άλλη επαφή. «Τις ο αψάμενός μου;». Ποιος με άγγιξε; Τη φορά αυτή το ερώτημα το απευθύνει ο Χριστός. -Ποιος με άγγιξε; ρωτάει ο Χριστός. Στην επιμονή του αναγκάζεται να ξεπροβάλει μέσα από το πλήθος μία γυναίκα. Είναι η αιμορροούσα. Με φόβο και τρόμο, με δέος και ευλάβεια πλησίασε. -Εγώ, Κύριε, εγώ σε άγγιξα. Και μόλις σε άγγιξα, σταμάτησε το κακό που με βασάνιζε.
Ευλογημένο άγγιγμα. Μόλις άγγιξε λίγο την άκρη του χιτώνα του Χριστού, έγινε το θαύμα. Άγγιξε με πίστη και άντλησε δύναμη. Αυτή την πίστη της εγκωμιάζει ο Χριστός: «θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε- πορεύου εις είρήνην». Κόρη μου ευλογημένη, σε έσωσε ή πίστις σου. Μην είσαι πια ταραγμένη, μην τρέμεις, ειρήνευε τώρα. Ειρήνη και χαρά στην καρδιά σου.
Μη με αγγίζετε!
«Τις ο αψάμενός μου;». Ερώτηση, που απευθύνεται και σε μας. Τι όμορφα θα είναι, αν μπορεί ο καθένας μας να πει τελικά: -Εγώ, Κύριε, θέλω να σε αγγίξω και να παίρνω δύναμη από σένα.
Αλλά πριν δούμε ποιόν πρέπει να αγγίζουμε, ας δούμε τι δεν πρέπει να αγγίζουμε και ποιος δεν πρέπει να μας αγγίζει.
Έχετε προσέξει κάτι όμορφους κήπους, κάτι παρτέρια με λουλούδια; Τα έχουν περιφραγμένα και έχουν και μία πινακίδα: «Μην κόβετε τα άνθη! Μακριά τα χέρια σας απ’ τα λουλούδια!». Φαντασθήτε ν’ αρχίσουν όλοι με τα χέρια τους ν’ αγγίζουν τα λουλούδια. Θα μαδήσουν, θα μαραθούν. Κι ακόμα χειρότερα, φαντασθήτε να πηδήξουν το φράχτη ζώα ακάθαρτα, όπως τα γουρούνια. Σε λίγο θάχουν τσαλαπατηθεί τα λουλούδια, θάχουν χαθεί η ομορφιά και η ευωδιά.
Λουλούδι είναι ένα παιδί, μία αγνή ύπαρξη. Ωραίες οι παιδικές και νεανικές ψυχές. Πολλοί είναι εκείνοι, που θέλουν να τις αγγίξουν. Μα το άγγιγμα γίνεται με βρώμικα χέρια, με βρώμικες διαθέσεις. Πλησιάζουν τους νέους με δημαγωγικά συνθήματα, για να τους ποτίσουν το δηλητήριο της αθεΐας και της διαφθοράς. -Πιο κοντά στα παιδιά και στα νιάτα! είναι το σύνθημα τους. Γι’ αυτούς όμως αρμόζει το αντίθετο: -Μακριά απ’ τα παιδιά και τους νέους! Κάτω τα χέρια σας από τα παιδιά, όταν τα χέρια σας είναι βρώμικα ή άδεια, ή κρύβουν ύπουλα στιλέτο!
Μην αγγίζετε τα λουλούδια! Αλλά και κάθε παιδί και νέος πρέπει νάχει αυτό το σύνθημα: -Μη με αγγίζετε! Υπάρχουν κάτι λουλούδια, τα τριαντάφυλλα, που μοσχοβολούν, μα μόλις πας να τα’ αγγίξεις, αγκυλώνουν, γιατί έχουν γύρω τους αγκάθια. Λουλούδια ευωδιαστά οι νέοι, που πρέπει όμως ν’ αγκυλώνουν κάθε βάρβαρο χέρι που θέλει να τους αγγίξει. Είναι υστερόβουλα τα αγγίγματα και η «αγάπη» του κόσμου. Είναι «αγάπη» που κρύβει ιδιοτέλεια Λένε για την αγάπη της μαϊμούς, ότι την κάνει να σφίγγει τόσο πολύ στην αγκαλιά τα παιδιά της, ώστε τα πνίγει. Τέτοια είναι η αγάπη του κόσμου. Προσοχή σ’ αυτή την αγάπη, γιατί είναι θανατηφόρα αγάπη.
Να μην αγγίζω
Το ένα λοιπόν σύνθημα: -Μη με αγγίζετε! Το δεύτερο σύνθημα: -Μην αγγίζω εγώ! Όταν ένα μικρό παιδάκι ξένοιαστο πλησιάζει τη φωτιά, η μητέρα τρομαγμένη του φωνάζει: -Μη! Μην αγγίζεις! Μακριά... Και τρέχει και το αρπάζει από τον κίνδυνο. Πολύ περισσότερο φωνάζει η μητέρα, όταν δει το σκανταλιάρικο παιδί να κρατάει μία καρφίτσα και να πηγαίνει να την βάλει σε μια πρίζα. -Μη! Μην πλησιάζεις! Μην ακουμπάς εκεί!...
Έτσι και στη ζωή. Υπάρχουν μερικά πράγματα, που δεν πρέπει να τα αγγίζουμε και μερικοί τόποι, που δεν πρέπει να τους πλησιάσουμε. Είναι φωτιά και καταστροφή. Μην αγγίζεις βιβλία βρωμερά ή αθεϊστικά, θα σε κάψουν. Μην πλησιάζεις τους τόπους της αμαρτίας. Μην βάζεις το χέρι σου στη πρίζα, στο ρεύμα, θα καείς. Μη πλησιάζεις ανθρώπους διεφθαρμένους και κακούς• είναι κολλητική η αρρώστια τους, θα μολυνθείς.
Θεός: Μην αγγίζετε...
Το τρίτο σύνθημα: -Μη με αγγίζετε! Ποιος το λέει; Ο Θεός! Ο Θεός; -Μα πώς; θα ρωτήστε. Ο Θεός ήρθε από τον ουρανό στη γη, για να πλησίαση τον άνθρωπο. Έγινε κοινωνός της ανθρώπινης φύσεως, για να γίνει ο άνθρωπος κοινωνός της θείας φύσεως. Δηλαδή πλησίασε ο Θεός τον άνθρωπο, για να πλησίαση ο άνθρωπος το Θεό. Λέει ο αδελφόθεος Ιάκωβος: «Εγγίσατε τω Θεώ, και εγγιεί υμίν» (Ιακ. 4, 8). Πλησιάστε τον, για να σας πλησίαση. Αλλά τότε πώς λέει και το άλλο ο Θεός, το «Μη με πλησιάζετε;».
Θυμάστε δύο φορές, που ακούστηκε παρόμοια φωνή του Θεού; Τη μία φορά απευθύνθηκε στο Μωυσή στη βάτο: «Μη εγγίσης ώδε• ο γάρ τόπος, εν ώ συ έστηκας, γη αγία εστίν» (Έξόδ. 3, 5). Και τη δεύτερη φορά ο αναστημένος Χριστός είπε σε μία από τις μυροφόρες γυναίκες: «Μη μου άπτου» (Ιωάν. 20, 17). Μη με αγγίζεις.
Πότε δεν θέλει ο Θεός να τον αγγίζουμε; Όταν η ψυχή μας είναι ακάθαρτη. Διαμάντι πρόκειται να κρατήσουν τα χέρια σου, και πρέπει τα χέρια σου νάνε καθαρά. Πολλοί θέλουν να πλησιάσουν το μυστήριο του Θεού, να λύσουν τα μυστήρια του ουρανού, αλλά δεν μπορούν, γιατί έχουν ακάθαρτο μυαλό και βρώμικη ψυχή. Κανείς δεν μπορεί να ψαύση, ν’ αγγίξει, να ψηλάφηση το Θεό, αν το μυαλό του είναι λερωμένο από την προκατάληψη και η καρδιά του είναι γεμάτη βρώμα. Πώς μπορείς με τυφλοπάνι στα μάτια να δεις τις ακτίνες του ήλιου; Και πώς μπορείς με προκατάληψη και δυσπιστία και εγωισμό να δεις τις ακτίνες του θείου φωτός; «Τοις τα φαύλα πράσσουσι Θεός ουκ εμφανίζεται».
Κι αν το μυστήριο της Πίστεως δεν μπορούν να το αγγίξουν βρώμικες υπάρξεις, πολύ περισσότερο δεν μπορούν ν’ αγγίξουν με βρώμικη καρδιά και λερωμένα χείλη το μυστήριο της θείας Κοινωνίας. Μη με αγγίζετε, λέει ο Χριστός, που κρύβεται ολόκληρος μέσα στο άγιο Ποτήρια Μη με αγγίζετε, ακάθαρτοι και ασεβείς! Στοπ! Πρώτα θα μετανοήσετε, θα καθαρισθήτε, θα λουσθήτε, θα εξομολογηθείτε, και ύστερα θα με αγγίξετε. Στην Παλαιά Διαθήκη ένας μεγάλος προφήτης, ο Ησαΐας, είδε έναν άγγελο να παίρνει ένα αναμμένο κάρβουνο από το θυσιαστήριο του ουρανού και να το ακουμπάει πάνω στα χείλη τού προφήτου, για να τα καθαρίσει. (Ήσ. 6, 6 - 7). Με καθαρά χείλη να μιλάμε για το Θεό• με καθαρά χείλη να πλησιάζουμε το άγιο Ποτήριο.
Πολλοί άνθρωποι λένε: -Να πλένεις πρώτα τα χείλη σου με ροδόσταγμα και ύστερα να πιάνεις το όνομα μου στα χείλη σου!... Τι πρέπει να κάνουμε εμείς, όταν πρόκειται να αγγίσουμε το Θεό, να πάρουμε στο στόμα μας το όνομα του, να μιλήσουμε γι’ αυτόν, να βάλουμε στο στόμα μας το Σώμα και το Αίμα του;
Θεός: Ελάτε να με αγγίσετε
Αλλά ο ίδιος ο Χριστός, που λέει στον ασεβή και βρωμερό -Μη με αγγίζεις-, ο ίδιος λέει και το αντίθετο: -Ελάτε να με αγγίξετε! Ελάτε όλοι όσοι θέλετε και ποθείτε τη λύτρωση και τη χαρά. «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. 11, 28). Ελάτε σεις, τα αθώα μικρά παιδιά, ελάτε κοντά μου! Είσθε τα μικρά αγγελούδια, που μπορείτε να με δορυφορείτε, να τρέχετε ολόγυρα μου... Αλλά ελάτε και σεις οι μεγάλοι, που είσθε κουρασμένοι από τον κόπο της ζωής, ελάτε σε μένα, και θα βρείτε ανάπαυση.
Ν’ αγγίξουμε το Χριστό; Ξέρετε τι μεγάλο πράγμα είναι αυτό; Είπαμε παραπάνω για τη πρίζα με το ηλεκτρικό ρεύμα. Ας το ξαναδούμε το παράδειγμα, αλλά από άλλη σκοπιά. Πάρετε ένα μικρό συρματάκι. Ακόμα κι ένα μικρό παιδάκι μπορεί να το λυγίσει και να το σπάσει. Και όμως ξαφνικά αυτό το μικρό και αδύνατο συρματάκι τινάζει ένα γίγαντα και τον ρίχνει κάτω νεκρό. Πώς; Απλούστατα, το μικρό σύρματάκι ήρθε σε επαφή με το ηλεκτρικό ρεύμα και απέκτησε δύναμη τρομακτική. Και μόλις πήγε να το αγγίξει ο γίγαντας, σωριάστηκε κάτω νεκρός...
Μικροί και αδύνατοι είμαστε. Αν έρθουμε όμως σε επαφή με το θεϊκό ρεύμα του Χριστού, παίρνουμε δύναμη. Να πώς εξηγείται, ότι μικρά παιδιά στα χρόνια των διωγμών νίκησαν αυτοκράτορες.
Πώς αγγίζουμε το Χριστό
Και πώς έρχεται κανείς σε επαφή με τον Χριστό; Με όλες του τις αισθήσεις. Τα χέρια αγγίζουν το βιβλίο του Θεού, την Αγία Γραφή με την Αγία Γραφή έρχεσαι σε επαφή με τον ίδιο το Θεό, που μιλάει μέσα στο θεόπνευστο Βιβλίο... Τα μάτια αγγίζουν τα μεγαλεία του Θεού• βλέπουν τα θαυμάσια τής δημιουργίας, βλέπουν τη μορφή του Χριστού, και έρχονται σε επαφή με τον Ίδιο το Χριστό... Τα αυτιά ακούνε το λόγο του Θεού, τα τραγούδια του Θεού, τους εξαίσιους ύμνους της Εκκλησίας, και έτσι πιάνουν επαφή με τον Χριστό... Τα πόδια αγγίζουν τον ιερό τόπο του ναού, και έρχονται σε επαφή με τον Χριστό που κατοικεί εκεί... Το στόμα αγγίζει τα κράσπεδα του ουρανού με την προσευχή... Τα χείλη αγγίζουν το άγιο Ποτήριο και γίνονται καταπόρφυρα με το Αίμα του Χριστού, κι έτσι έχει ο πιστός μυστική επαφή με τον Χριστό... Η καρδιά αγγίζει τον Χριστό με τους δικούς της παλμούς, με τη θερμή της αγάπη.
Ολόκληρος ό άνθρωπος ενώνεται με τον Χριστό και γίνεται χριστοφόρος. Και επαναλαμβάνει τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Ζω ούκέτι εγώ, ζή δε εν έμοί Χριστός» (Γαλ. 2, 20).
Για ν’ αγγίξουμε τόσο πολύ τον Χριστό και να γίνουμε ένα μαζί του, πρέπει νάρθη κι ο Ίδιος να μας αγγίξει με την παντοδύναμο χάρη του.
Έλα, Κύριε, κοντά μας! Όπως κράτησες το κορίτσι από το χέρι και το ανέστησες, πάρε και τα σημερινά παιδιά, πάρε και τους σημερινούς χριστιανούς από το χέρι, και ενίσχυσε τους στον αγώνα της ζωής!
ΑΡΧΙΜ. ΔΑΝΙΗΛ ΑΕΡΑΚΗ
ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου