30ὴ Ὀκτωβρίου 2011
Κυριακὴ Ε΄Λουκᾶ
(Λουκ. ιστ΄ 19-31)
Ὁ πλούσιος καὶ ὁ πτωχὸς
Δύο ἀνθρώπους μᾶς παρουσιάζει ἡ σημερινὴ παραβολή, δύο ἀντίθετους κόσμους· τὸν πλούσιο, ποὺ μὲ πολυτελέστατα βασιλικὰ ἐνδύματα καὶ καθημερινὲς διασκεδάσεις ξοδεύει τὰ πλούτη του σὲ φαγοπότια καὶ ἀπολαύσεις καὶ τὸν Λάζαρο, γνωστὸ γιὰ τὴν μεγάλη του φτώχεια καὶ τὴν ὑποδειγματική του ὑπομονή. Δὲν εἶχε σπίτι νὰ μείνει, ἀλλὰ πεταμένος στὴν ἐξώπορτα τοῦ πλουσίου, ἄρρωστος καὶ γεμᾶτος πληγές, μάζευε τὰ ψίχουλα ποὺ ἔπεφταν ἀπὸ τὸ τραπέζι, γιὰ νὰ χορτάσει κάπως τὴν πεῖνα του. Ἦταν τόσο ἀσθενικός, ὥστε δὲν μποροῦσε νὰ διώξει τοὺς σκύλους ποὺ ἔπεφταν ἐπάνω του καὶ ἔγλειφαν τὶς πληγὲς στὸ μισόγυμνο κοκκαλιάρικο σῶμα του.
Ὥσπου ἦρθε ἡ ὥρα καὶ ἔκλεισε τὰ μάτια του ὁ φτωχὸς Λάζαρος. Καὶ τότε ἄγγελοι φωτεινοὶ πῆραν τὴν ψυχή του καὶ τὴν μετέφεραν στὴ ἀγκαλιὰ τοῦ Ἀβραάμ, στὸν Παράδεισο. Ἀλλὰ καὶ ὁ πλούσιος κάποια μέρα πέθανε καὶ τάφηκε μεγαλοπρεπῶς. Στὸν Ἅδη ὅμως ποὺ πῆγε ἡ ψυχή του, τὰ πράγματα ἦταν πολὺ διαφορετικά. Oἱ ὅροι τώρα εἶχαν ἀντιστραφεῖ. Ὁ φτωχὸς Λάζαρος ἦταν μέσα στὸ φῶς καὶ τὴν χαρὰ τοῦ Παραδείσου, ἐνῶ ὁ πλούσιος μέσα στὸ καμίνι τῆς κολάσεως.
- Πάτερ Ἀβραάμ, φωνάζει ἀπεγνωσμένα τώρα ὁ πλούσιος, λυπήσου με καὶ στεῖλε τὸν Λάζαρο νὰ βουτήξει τὴν ἄκρη τοῦ δακτύλου του στὸ νερὸ καὶ νὰ δροσίσει τὴν γλῶσσα μου. Ὑποφέρω μέσα στὴ φλόγα τοῦ Ἅδη.
- Ὅταν ζοῦσες στὴ γῆ, τοῦ ἀπαντᾷ ὁ Ἀβραάμ, ἀπόλαυσες τὰ πλούτη σου, ὅμως ὁ Λάζαρος πέρασε τὴ ζωή του μέσα στὶς θλίψεις. Ἐδῶ στὸν Παράδεισο τώρα αὐτὸς παρηγορεῖται γι’ αὐτὰ ποὺ ὑπέφερε, ἐνῷ ἐσὺ βασανίζεσαι. Τώρα, καὶ νὰ θέλεις, εἶναι ἀδύνατο νὰ ἐπικοινωνήσεις μαζί του, διότι μεταξύ μας ὑπάρχει μεγάλο χάσμα, ἄβυσσος· κανεὶς ἀπὸ ἐμᾶς ἐδῶ δὲν μπορεῖ νὰ ἔλθει σὲ σᾶς, οὔτε ἀπὸ σᾶς νὰ ἔλθει στὸν Παράδεισο. «Μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται».
Ἂς δοῦμε λοιπὸν γιατί τὸ χάσμα αὐτὸ εἶναι ἀγεφύρωτο καὶ πῶς μπορεῖ κανεὶς νὰ τὸ ἀποφύγει.
Γιατὶ τὸ χάσμα αὐτὸ νὰ εἶναι ἀγεφύρωτο; Πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ Θεὸς ποὺ εἶναι ἀγάπη νὰ ἀφήνει τοὺς κολασμένους αἰωνίως μακριά Του στὸν τόπο τῆς βασάνου; Δὲν μπορεῖ ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης νὰ πάρει κοντά Του στὸν Παράδεισο τοὺς κολασμένους;
Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἐξηγοῦν τὸ μεγάλο αὐτὸ καὶ δύσκολο θέμα. Μᾶς λένε πὼς τὸ χάσμα αὐτὸ τὸ ἀδιαπέραστο δὲν τὸ ἐδημιούργησε ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης, ἀλλὰ τὸ δημιουργεῖ ὁ κάθε ἄνθρωπος μόνος του. Διότι ἡ ἐμμονὴ κάθε ἄνθρώπου στὴν ἁμαρτία δημιουργεῖ στὴν ψυχή του ἕξη καὶ ὑποδούλωση, ποὺ ἐξελίσσεται μέχρι πωρώσεως καὶ σκληρύνσεως πλήρους. Τὸ χάσμα δημιουργεῖται πρῶτα στὴν ψυχή μας κι ἀκολούθως ἐκδηλώνεται στὸν τρόπο ποὺ ζοῦμε.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος σ’αὐτὴν τὴν ζωὴ ἐγκαταλείψει τὸν Θεὸ καὶ τὸν νόμο του, τότε γι’ αὐτὸν ὅλα ἐπιτρέπονται. Ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν ψυχή του, τοὺς γύρω του, τὸ αἰώνιο μέλλον του. Μεθᾶ μέσα στὶς μάταιες ἀπολαύσεις. Ἡ ζωή του γίνεται ἔτσι μιὰ διαρκὴς ἀχόρταγη ἀκόλαστη δίψα γιὰ ὅ,τι ἁμαρτωλό. Μαυρίζει ἡ ψυχή του, ἀγριεύει καὶ σκοτεινιάζει τὸ βλέμμα του. Καὶ ὅσο περισσότερο βυθίζεται μέσα στὶς ἀνέσεις καὶ ἡδονές, τόσο περισσότερο τὸ χάσμα βαθαίνει. Διότι τὴν πορεία μας πρὸς τὴν αἰώνια ζωὴ ἢ τὴν αἰώνια κόλαση τὴν χαράσσουμε ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωὴ ἀνάλογα μὲ τὶς ἐπιλογές μας. Κάθε ἡμέρα ποὺ περνᾶ μᾶς φέρνει πιὸ κοντὰ πρὸς τὸν αἰώνιο τόπο τῆς χαρᾶς ἢ τῆς δυστυχίας μας. Ὥσπου κάποια μέρα, συγκλονιστικὴ γιὰ ὅλους μας, ἀποχαιρετοῦμε τὸν μάταιο αὐτὸ κόσμο καὶ ἀντικρύζουμε τὶς συνέπειες τῶν ἐπιλογῶν μας.
Ἀλλὰ τότε εἶναι πλέον ἀργά. Ἡ κατάσταση αὐτὴ παγιώνεται μὲ τὸν θάνατο καὶ δὲν μπορεῖ πλέον ὁ ἄνθρωπος κατόπιν στὴν ἄλλη ζωὴ νὰ τὴν ἀλλάξει. Διότι, ὅπως μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, ἡ διάθεση καὶ προθυμία γιὰ μετάνοια στὸν Ἅδη ἀπρακτεῖ. Καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς λέγει ὅτι ἡ μετάνοια στὸν Ἅδη δὲν εἶναι δυνατή, ἐφόσον ἡ ψυχὴ τῶν ἀμετανοήτων δὲν μπορεῖ πλέον νὰ τραπεῖ, νὰ ἀλλάξει δηλαδή. Ἡ κόλαση εἶναι ὁ δεύτερος θάνατος, ὁ αἰώνιος, ὁ ὁριστικός, ποὺ δὲν ἐπανορθώνεται. Γι’ αὐτό, ὅταν πεθάνουν οἱ ἄνθρωποι ἀμετανόητοι μέσα στὶς ἁμαρτίες τους, δὲν μποροῦν πλέον νὰ ἐξέλθουν ἀπὸ τὸν τόπο τῆς βασάνου καὶ νὰ διέλθουν ἀπὸ τὸ μεγάλο χάσμα. Ἡ κατάσταση τῶν ἀμετανοήτων ἁμαρτωλῶν εἶναι πλέον παγιωμένη καὶ ἀμετάβλητη. Εἶναι πλέον ἀργὰ γιὰ ὁποιαδήποτε ἀλλαγὴ τῆς καταστάσεώς τους ἢ γιὰ ὁποιαδήποτε ἀνακούφισή τους. Ὅπως μᾶς λέγει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, καὶ οἱ μεγαλύτεροι ἅγιοι τοῦ οὐρανοῦ δὲν μποροῦν νὰ ἐπισκεφθοῦν τοὺς καταδίκους τῆς κολάσεως, γιὰ νὰ ἀνακουφίσουν τοὺς ἀνθρώπους μὲ τοὺς ὁποίους εἶχαν κάποια φιλία ἢ ἀναστροφὴ στὴν ἐπίγεια ζωή τους. Εἶναι πλέον ἀδύνατον.
Πῶς λοιπὸν ἐμεῖς μποροῦμε νὰ γλυτώσουμε ἀπὸ τὸν φοβερὸ αὐτὸ χάσμα τῆς ἄλλης ζωῆς;
Ἀντὶ νὰ κλάψουμε αὔριο γιὰ μιὰ κατάσταση ἀφόρητη καὶ ζοφερή, ἂς κάνουμε αὐτὸ ποὺ μποροῦμε σήμερα, μᾶς συμβουλεύει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέγοντας: «Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς γλυτώσει τὴν ἡμέρα ἐκείνη ἀπὸ τὸ χάσμα αὐτό, ἐὰν ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωὴ δὲν προσέξουμε, ἐὰν δὲν ἐκμεταλλευθοῦμε τὰ πνευματικὰ ἐφόδια αὐτῆς τῆς ζωῆς». Καὶ συνεχίζει: «Πρόλαβε μὲ τὴν μετάνοια καὶ τὴν ἐπιστροφὴ τὴν ἔξοδο τῆς ψυχῆς σου, μήπως ἔλθει ξαφνικὰ ὁ θάνατος καὶ δὲν θὰ ἔχει πλέον ἰσχὺ ἡ θεραπεία τῆς μετανοίας». Στὸν Ἅδη μετάνοια δὲν ὑπάρχει.
Ὅμως σ’αὐτὴ τὴ ζωὴ μποροῦμε νὰ ἐργασθοῦμε τὸ ἀγαθὸ γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὸ φοβερὸ καμίνι της κολάσεως. Ἔχουμε τόσες εὐκαιρίες· ὄχι μόνον τὸν Μωσέα καὶ τοὺς προφῆτες, ἀλλὰ ἔχουμε τὸν ἴδιο τὸν Κύριο βοηθὸ καὶ συμπαραστάτη μας. Ἔχουμε τὸν ἀλάνθαστο λόγο Του νὰ μᾶς καθοδηγεῖ καθημερινὰ καὶ νὰ μᾶς ὁδηγεῖ σὲ μία σταθερὴ πορεία καὶ σὲ ἔργα μετανοίας, ἀγάπης, φιλανθρωπίας, ἀρετῆς. Ἔχουμε τὰ ἱερὰ μυστήρια· τὸ μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, τὸ ὁποῖο λευκαίνει τὸ χιτῶνα τῆς ψυχῆς μας καὶ μᾶς προετοιμάζει γιὰ τὴν αἰώνια εὐτυχία μας. Ἔχουμε τὸν πνευματικό μας Πατέρα νὰ μᾶς καθοδηγεῖ σὲ ζωὴ ἀρετῆς καὶ χάριτος. Ἔχουμε τὸ ὑπερφυὲς μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας, τὸ ὁποῖο μᾶς δίδεται «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον». Ἔχουμε τὰ πάντα. Αὐτὸ ὅμως ποὺ χρειάζεται εἶναι ἡ δική μας διάθεση καὶ προθυμία γιὰ νέα ζωή, ζωὴ μετανοημένη, ἀναγεννημένη, ζωὴ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.
Ἀδελφοί, τὸ μόνο βέβαιο γεγονὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι ὁ θάνατός μας. Ὅλοι κάποτε θὰ πεθάνουμε. Δὲν ξέρουμε τὸ πότε καὶ τὸ πῶς. Αὐτὸ ὅμως ποὺ ξέρουμε σίγουρα εἶναι τὸ ὅτι θὰ πρέπει νὰ προετοιμαζόμαστε γιὰ τὴν ὥρα αὐτὴ τῆς ἀναχωρήσεώς μας πρὸς τὸν οὐρανό. Γι’ αὐτὸ ὅσο ἔχουμε καιρό, ἂς προετοιμασθοῦμε, ἂς ἀγωνισθοῦμε, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὴν αἰώνια κόλαση καὶ νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ βρεθοῦμε στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Ἀβραάμ, στὴν οὐράνια βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.
π. Χ.Μ.
Κυριακὴ Ε΄Λουκᾶ
(Λουκ. ιστ΄ 19-31)
Ὁ πλούσιος καὶ ὁ πτωχὸς
Δύο ἀνθρώπους μᾶς παρουσιάζει ἡ σημερινὴ παραβολή, δύο ἀντίθετους κόσμους· τὸν πλούσιο, ποὺ μὲ πολυτελέστατα βασιλικὰ ἐνδύματα καὶ καθημερινὲς διασκεδάσεις ξοδεύει τὰ πλούτη του σὲ φαγοπότια καὶ ἀπολαύσεις καὶ τὸν Λάζαρο, γνωστὸ γιὰ τὴν μεγάλη του φτώχεια καὶ τὴν ὑποδειγματική του ὑπομονή. Δὲν εἶχε σπίτι νὰ μείνει, ἀλλὰ πεταμένος στὴν ἐξώπορτα τοῦ πλουσίου, ἄρρωστος καὶ γεμᾶτος πληγές, μάζευε τὰ ψίχουλα ποὺ ἔπεφταν ἀπὸ τὸ τραπέζι, γιὰ νὰ χορτάσει κάπως τὴν πεῖνα του. Ἦταν τόσο ἀσθενικός, ὥστε δὲν μποροῦσε νὰ διώξει τοὺς σκύλους ποὺ ἔπεφταν ἐπάνω του καὶ ἔγλειφαν τὶς πληγὲς στὸ μισόγυμνο κοκκαλιάρικο σῶμα του.
Ὥσπου ἦρθε ἡ ὥρα καὶ ἔκλεισε τὰ μάτια του ὁ φτωχὸς Λάζαρος. Καὶ τότε ἄγγελοι φωτεινοὶ πῆραν τὴν ψυχή του καὶ τὴν μετέφεραν στὴ ἀγκαλιὰ τοῦ Ἀβραάμ, στὸν Παράδεισο. Ἀλλὰ καὶ ὁ πλούσιος κάποια μέρα πέθανε καὶ τάφηκε μεγαλοπρεπῶς. Στὸν Ἅδη ὅμως ποὺ πῆγε ἡ ψυχή του, τὰ πράγματα ἦταν πολὺ διαφορετικά. Oἱ ὅροι τώρα εἶχαν ἀντιστραφεῖ. Ὁ φτωχὸς Λάζαρος ἦταν μέσα στὸ φῶς καὶ τὴν χαρὰ τοῦ Παραδείσου, ἐνῶ ὁ πλούσιος μέσα στὸ καμίνι τῆς κολάσεως.
- Πάτερ Ἀβραάμ, φωνάζει ἀπεγνωσμένα τώρα ὁ πλούσιος, λυπήσου με καὶ στεῖλε τὸν Λάζαρο νὰ βουτήξει τὴν ἄκρη τοῦ δακτύλου του στὸ νερὸ καὶ νὰ δροσίσει τὴν γλῶσσα μου. Ὑποφέρω μέσα στὴ φλόγα τοῦ Ἅδη.
- Ὅταν ζοῦσες στὴ γῆ, τοῦ ἀπαντᾷ ὁ Ἀβραάμ, ἀπόλαυσες τὰ πλούτη σου, ὅμως ὁ Λάζαρος πέρασε τὴ ζωή του μέσα στὶς θλίψεις. Ἐδῶ στὸν Παράδεισο τώρα αὐτὸς παρηγορεῖται γι’ αὐτὰ ποὺ ὑπέφερε, ἐνῷ ἐσὺ βασανίζεσαι. Τώρα, καὶ νὰ θέλεις, εἶναι ἀδύνατο νὰ ἐπικοινωνήσεις μαζί του, διότι μεταξύ μας ὑπάρχει μεγάλο χάσμα, ἄβυσσος· κανεὶς ἀπὸ ἐμᾶς ἐδῶ δὲν μπορεῖ νὰ ἔλθει σὲ σᾶς, οὔτε ἀπὸ σᾶς νὰ ἔλθει στὸν Παράδεισο. «Μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται».
Ἂς δοῦμε λοιπὸν γιατί τὸ χάσμα αὐτὸ εἶναι ἀγεφύρωτο καὶ πῶς μπορεῖ κανεὶς νὰ τὸ ἀποφύγει.
Γιατὶ τὸ χάσμα αὐτὸ νὰ εἶναι ἀγεφύρωτο; Πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ Θεὸς ποὺ εἶναι ἀγάπη νὰ ἀφήνει τοὺς κολασμένους αἰωνίως μακριά Του στὸν τόπο τῆς βασάνου; Δὲν μπορεῖ ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης νὰ πάρει κοντά Του στὸν Παράδεισο τοὺς κολασμένους;
Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἐξηγοῦν τὸ μεγάλο αὐτὸ καὶ δύσκολο θέμα. Μᾶς λένε πὼς τὸ χάσμα αὐτὸ τὸ ἀδιαπέραστο δὲν τὸ ἐδημιούργησε ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης, ἀλλὰ τὸ δημιουργεῖ ὁ κάθε ἄνθρωπος μόνος του. Διότι ἡ ἐμμονὴ κάθε ἄνθρώπου στὴν ἁμαρτία δημιουργεῖ στὴν ψυχή του ἕξη καὶ ὑποδούλωση, ποὺ ἐξελίσσεται μέχρι πωρώσεως καὶ σκληρύνσεως πλήρους. Τὸ χάσμα δημιουργεῖται πρῶτα στὴν ψυχή μας κι ἀκολούθως ἐκδηλώνεται στὸν τρόπο ποὺ ζοῦμε.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος σ’αὐτὴν τὴν ζωὴ ἐγκαταλείψει τὸν Θεὸ καὶ τὸν νόμο του, τότε γι’ αὐτὸν ὅλα ἐπιτρέπονται. Ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν ψυχή του, τοὺς γύρω του, τὸ αἰώνιο μέλλον του. Μεθᾶ μέσα στὶς μάταιες ἀπολαύσεις. Ἡ ζωή του γίνεται ἔτσι μιὰ διαρκὴς ἀχόρταγη ἀκόλαστη δίψα γιὰ ὅ,τι ἁμαρτωλό. Μαυρίζει ἡ ψυχή του, ἀγριεύει καὶ σκοτεινιάζει τὸ βλέμμα του. Καὶ ὅσο περισσότερο βυθίζεται μέσα στὶς ἀνέσεις καὶ ἡδονές, τόσο περισσότερο τὸ χάσμα βαθαίνει. Διότι τὴν πορεία μας πρὸς τὴν αἰώνια ζωὴ ἢ τὴν αἰώνια κόλαση τὴν χαράσσουμε ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωὴ ἀνάλογα μὲ τὶς ἐπιλογές μας. Κάθε ἡμέρα ποὺ περνᾶ μᾶς φέρνει πιὸ κοντὰ πρὸς τὸν αἰώνιο τόπο τῆς χαρᾶς ἢ τῆς δυστυχίας μας. Ὥσπου κάποια μέρα, συγκλονιστικὴ γιὰ ὅλους μας, ἀποχαιρετοῦμε τὸν μάταιο αὐτὸ κόσμο καὶ ἀντικρύζουμε τὶς συνέπειες τῶν ἐπιλογῶν μας.
Ἀλλὰ τότε εἶναι πλέον ἀργά. Ἡ κατάσταση αὐτὴ παγιώνεται μὲ τὸν θάνατο καὶ δὲν μπορεῖ πλέον ὁ ἄνθρωπος κατόπιν στὴν ἄλλη ζωὴ νὰ τὴν ἀλλάξει. Διότι, ὅπως μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, ἡ διάθεση καὶ προθυμία γιὰ μετάνοια στὸν Ἅδη ἀπρακτεῖ. Καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς λέγει ὅτι ἡ μετάνοια στὸν Ἅδη δὲν εἶναι δυνατή, ἐφόσον ἡ ψυχὴ τῶν ἀμετανοήτων δὲν μπορεῖ πλέον νὰ τραπεῖ, νὰ ἀλλάξει δηλαδή. Ἡ κόλαση εἶναι ὁ δεύτερος θάνατος, ὁ αἰώνιος, ὁ ὁριστικός, ποὺ δὲν ἐπανορθώνεται. Γι’ αὐτό, ὅταν πεθάνουν οἱ ἄνθρωποι ἀμετανόητοι μέσα στὶς ἁμαρτίες τους, δὲν μποροῦν πλέον νὰ ἐξέλθουν ἀπὸ τὸν τόπο τῆς βασάνου καὶ νὰ διέλθουν ἀπὸ τὸ μεγάλο χάσμα. Ἡ κατάσταση τῶν ἀμετανοήτων ἁμαρτωλῶν εἶναι πλέον παγιωμένη καὶ ἀμετάβλητη. Εἶναι πλέον ἀργὰ γιὰ ὁποιαδήποτε ἀλλαγὴ τῆς καταστάσεώς τους ἢ γιὰ ὁποιαδήποτε ἀνακούφισή τους. Ὅπως μᾶς λέγει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, καὶ οἱ μεγαλύτεροι ἅγιοι τοῦ οὐρανοῦ δὲν μποροῦν νὰ ἐπισκεφθοῦν τοὺς καταδίκους τῆς κολάσεως, γιὰ νὰ ἀνακουφίσουν τοὺς ἀνθρώπους μὲ τοὺς ὁποίους εἶχαν κάποια φιλία ἢ ἀναστροφὴ στὴν ἐπίγεια ζωή τους. Εἶναι πλέον ἀδύνατον.
Πῶς λοιπὸν ἐμεῖς μποροῦμε νὰ γλυτώσουμε ἀπὸ τὸν φοβερὸ αὐτὸ χάσμα τῆς ἄλλης ζωῆς;
Ἀντὶ νὰ κλάψουμε αὔριο γιὰ μιὰ κατάσταση ἀφόρητη καὶ ζοφερή, ἂς κάνουμε αὐτὸ ποὺ μποροῦμε σήμερα, μᾶς συμβουλεύει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέγοντας: «Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς γλυτώσει τὴν ἡμέρα ἐκείνη ἀπὸ τὸ χάσμα αὐτό, ἐὰν ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωὴ δὲν προσέξουμε, ἐὰν δὲν ἐκμεταλλευθοῦμε τὰ πνευματικὰ ἐφόδια αὐτῆς τῆς ζωῆς». Καὶ συνεχίζει: «Πρόλαβε μὲ τὴν μετάνοια καὶ τὴν ἐπιστροφὴ τὴν ἔξοδο τῆς ψυχῆς σου, μήπως ἔλθει ξαφνικὰ ὁ θάνατος καὶ δὲν θὰ ἔχει πλέον ἰσχὺ ἡ θεραπεία τῆς μετανοίας». Στὸν Ἅδη μετάνοια δὲν ὑπάρχει.
Ὅμως σ’αὐτὴ τὴ ζωὴ μποροῦμε νὰ ἐργασθοῦμε τὸ ἀγαθὸ γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὸ φοβερὸ καμίνι της κολάσεως. Ἔχουμε τόσες εὐκαιρίες· ὄχι μόνον τὸν Μωσέα καὶ τοὺς προφῆτες, ἀλλὰ ἔχουμε τὸν ἴδιο τὸν Κύριο βοηθὸ καὶ συμπαραστάτη μας. Ἔχουμε τὸν ἀλάνθαστο λόγο Του νὰ μᾶς καθοδηγεῖ καθημερινὰ καὶ νὰ μᾶς ὁδηγεῖ σὲ μία σταθερὴ πορεία καὶ σὲ ἔργα μετανοίας, ἀγάπης, φιλανθρωπίας, ἀρετῆς. Ἔχουμε τὰ ἱερὰ μυστήρια· τὸ μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, τὸ ὁποῖο λευκαίνει τὸ χιτῶνα τῆς ψυχῆς μας καὶ μᾶς προετοιμάζει γιὰ τὴν αἰώνια εὐτυχία μας. Ἔχουμε τὸν πνευματικό μας Πατέρα νὰ μᾶς καθοδηγεῖ σὲ ζωὴ ἀρετῆς καὶ χάριτος. Ἔχουμε τὸ ὑπερφυὲς μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας, τὸ ὁποῖο μᾶς δίδεται «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον». Ἔχουμε τὰ πάντα. Αὐτὸ ὅμως ποὺ χρειάζεται εἶναι ἡ δική μας διάθεση καὶ προθυμία γιὰ νέα ζωή, ζωὴ μετανοημένη, ἀναγεννημένη, ζωὴ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.
Ἀδελφοί, τὸ μόνο βέβαιο γεγονὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι ὁ θάνατός μας. Ὅλοι κάποτε θὰ πεθάνουμε. Δὲν ξέρουμε τὸ πότε καὶ τὸ πῶς. Αὐτὸ ὅμως ποὺ ξέρουμε σίγουρα εἶναι τὸ ὅτι θὰ πρέπει νὰ προετοιμαζόμαστε γιὰ τὴν ὥρα αὐτὴ τῆς ἀναχωρήσεώς μας πρὸς τὸν οὐρανό. Γι’ αὐτὸ ὅσο ἔχουμε καιρό, ἂς προετοιμασθοῦμε, ἂς ἀγωνισθοῦμε, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὴν αἰώνια κόλαση καὶ νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ βρεθοῦμε στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Ἀβραάμ, στὴν οὐράνια βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.
π. Χ.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου