Κυριακὴ 28 Ὀκτωβρίου 2007 Κυριακὴ Ζ’ Λουκᾶ (Λουκ. 8, 41-56)
«Τίς ὁ ἁψάμενός μου; Ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ ̓ ἐμοῦ».
Ὁ Κύριος, ἀδελφοί μου, βαδίζει πρὸς τὸ κεραυνοκτυπημένο σπίτι τοῦ Ἰαείρου. Ἡ κόρη του, μιὰ
δωδεκάχρονη παιδούλα, λίγο πρὶν ἔχει κλείσει τὰ ἀθῶα μάτια της γιὰ πάντα. Κρύα καὶ παγωμένη
κείτοταν ἀκίνητη στὸ κρεββάτι τοῦ θανάτου. Μόνη ἐλπίδα ἀπομένει ὁ Ἰησοῦς, τὸν ὁποῖο συνοδεύει
πλῆθος ἀνθρώπων καὶ ὁ ἀπαρηγόρητος πατέρας. Κάποια στιγμὴ ὁ θεῖος διδάσκαλος σταματᾶ
ἀπότομα καὶ ρωτᾶ. Ποιὸς μὲ ἔχει ἀγγίξει; Οἱ μαθητὲς γεμᾶτοι ἀπορία τοῦ λένε· Κύριε, τόσοι πολλοὶ
ἄνθρωποι σὲ συμπιέζουν καὶ ρωτᾶς ποιὸς σὲ ἔχει ἀγγίξει; Ναί, ἐπανέλαβε ὁ Κύριος. Κάποιος μὲ
ἔχει ἀγγίξει. Τὸ γνωρίζω. Ἔνοιωσα μέρος ἀπὸ τὴ δύναμή μου νὰ μεταδίδεται σὲ κάποιον ἀπὸ τοὺς
παρόντες. Φοβισμένη καὶ μὲ τρεμάμενα χείλη ἡ «αἱμορροοῦσα» γυναῖκα ὡμολόγησε τὴν πράξη της
καὶ συγχρόνως ἀναδεικνύει τὴ μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ μόνη καὶ διαρκὴς παράκληση
τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὸς φυγαδεύει κάθε θλίψη καὶ μεταμορφώνει κάθε ἀνθρώπινο πόνο καὶ ἀπὸ ὅπου
περνάει μεταδίδει ζωή. Τὰ πάντα ἀνθίζουν στὸ πέρασμά Του. Ἀπὸ τὸ σκοτάδι ἀνατέλλει φῶς καὶ ἀπὸ
τὴν ἀσθένεια σιδερένια ὑγεία καὶ τέλεια θεραπεία. Στὸ θαῦμα αὐτὸ τῆς θεραπείας τῆς αἱμορροούσης
γυναικὸς ἀξίζει νὰ τονίσουμε τὴν τόλμη της, ποὺ ἐπαινέθηκε ἄλλωστε καὶ ἀπὸ τὸν Διδάσκαλο.
Δώδεκα χρόνια ὑπέφερε ἀπὸ συνεχῆ αἱμορραγία μὲ συνέπεια νὰ ἀποκλείεται ἀπὸ τὴν κοινωνικὴ
καὶ θρησκευτικὴ ζωὴ ὡς ἀκάθαρτη. Μέσα στὴν ἀπελπισία της πλησίασε τὸν Χριστὸ «ἥψατο τοῦ
κρασπέδου τοῦ ἱματίου Αὐτοῦ» καὶ ἀμέσως «ἔστη ἡ ρύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς» ὑπερνικῶντας ἔτσι
ὅλους τοὺς κοινωνικοὺς καὶ θρησκευτικοὺς κανόνες συμπεριφορᾶς, ποὺ ἀπαγορεύουν τὴν εἴσοδο
στὴ συναγωγὴ καὶ τὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἄλλους. Ἔδειξε θάρρος, τόλμησε, πλησίασε τὴν «ὄντως
Ζωὴ» καὶ ἐκεῖ βρῆκε τὴν θεραπεία της καὶ μᾶς δίδαξε ὅτι, γιὰ νὰ συναντηθοῦμε μὲ τὸν Χριστό,
χρειάζεται τόλμη, θάρρος καὶ πίστη, ὅπως ἀκριβῶς τόλμη καὶ θάρρος χρειάζεται, γιὰ νὰ πεῖς
στοὺς ἀνθρώπους νὰ σταματήσουν νὰ κλαῖνε γιὰ τὸν θάνατο προσφιλοῦς προσώπου, ὅπως στὴν
σημερινὴ εὐαγγελικὴ διήγηση. «Μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει» Ὁ Κύριος μας ὅμως τὸ
συνιστᾶ στοὺς συγγενεῖς τοῦ Ἰαείρου, δηλαδὴ νὰ σταματήσουν νὰ κλαῖνε μὲ ἀπελπισία, γιατί μὲ τὴν
ἐνανθώπισή Του ὁ θάνατος ἔχασε τὴν πραγματική του διάσταση καὶ σημασία. Εἶναι ἕνας ὕπνος. Καὶ
ἀκόμη εἶπε αὐτὸν τὸν λόγο ἐν ὄψει τῆς ἀναστάσεως τῆς κόρης ποὺ θὰ ἔκανε σὲ λίγο. Ὅπου εἶναι ὁ
Χριστός, ἐκεῖ θάνατος δὲ χωρεῖ. Ὁ θάνατος νικήθηκε διὰ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἀδελφοί μου,
τρεῖς ἀναστάσεις ἔκανε ὁ Ἰησοῦς. Τὴν μία στὴν κόρη τοῦ Ἰαείρου (σήμερά μας τὴν διηγήθηκε ὁ ἱερὸς
Εὐαγγελιστής), τὴ δεύτερη στὸν υἱὸ τῆς χήρας τῆς Ναΐν καὶ τὴν τρίτη στὸ Λάζαρο. Τὴν πρώτη τὴν
ἔκαμε λίγες στιγμὲς μετὰ τὸ θάνατο. Τὴ δεύτερη λίγες ὧρες μετὰ τὴν ἐκπνοὴ καὶ τὴν τρίτη τέσσερεις
μέρες μετὰ τὸν θάνατο καὶ στὸν τάφο, γιὰ νὰ δείξη τὴν παντοδυναμία Του καὶ τὴν ἀληθινὴ ἀνάσταση
σὲ ὅλες τὶς ἡλικίες καὶ σὲ κάθε βῆμα τοῦ θανάτου. Ἀδελφοί, ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα τοῦ κόσμου
καὶ τοῦ ἀνθρώπου. Μὲ τὰ πάθη Του ἐλευθέρωσε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ πάθη. Μὲ τὰ δικά του δάκρυα,
μεταμόρφωσε τὰ δάκρυά μας. Μὲ τὴν Ἀνάστασή Του μᾶς πρόσφερε ἀνάσταση καὶ ἀθανασία καὶ μᾶς
ὁδηγεῖ στὴν υἱοθεσία καὶ θέωση.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ κ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
Βυζαντίου & Θουκυδίδου, Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 190 04, Σπάτα Ἀττικῆς
☎
: 210-6632276, 210-6632687, Fax: 210-6025101, e-mail:
imml@imml.g
r
, Ἱστοσελίδα:
www.imml.g
r
Ἀλλ ̓ ὅμως, ἀδελφοί μου, ἡ σημερινὴ ἡμέρα εἶναι καὶ ἡμέρα ἱστορικῆς ἐπετείου καὶ ἐθνικῆς
ἐξάρσεως καὶ ἀναμνήσεων ἀλλὰ καὶ θρησκευτικῶν συγκινήσεων. Κατ ̓ αὐτὴν «ἀνάμνησιν ποιοῦμεν
τῆς θαυμαστῆς προστασίας τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς κραταιᾶς Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου» στὸν
ἀγῶνα τοῦ ἔθνους μας ἐναντίον τῶν ἐπιδρομέων του, κατὰ τὴν ἐποποιία τοῦ 1940-41.
Ἡ σημερινὴ ἑορτὴ τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου συνδέεται μὲ μία διαβεβαίωση
καὶ συμβολικὴ ὑπόσχεση τῆς Παναγίας, ὅτι θὰ εἶναι γιὰ τοὺς πιστοὺς μόνιμη σκέπη καὶ προστασία.
Ἔδειξε κάποτε σὲ μιὰ ἱερὴ λειτουργικὴ στιγμὴ μὲ ἔκτακτη ἐμφάνιση τῆς σεπτῆς παρουσίας Της
ἐνώπιον τῶν προσευχομένων εὐσεβῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Κυρίου πρέπει
νὰ τὴν αἰσθάνεται πάντοτε πρόθυμη νὰ τοῦ προσφέρει τὴν κραταιὰ προστασία Της. Πῶς τὸ ἔδειξε;
Ἐφάνηκε νὰ ἁπλώνει τὴν καλύπτρα (σκέπη-μαντήλα) τῆς κεφαλῆς Της ἐπάνω ἀπὸ τὶς κεφαλὲς
τῶν προσευχομένων, γιὰ νὰ ἐννοήσουν ὅτι «ἐν παντὶ καιρῷ καὶ πάσῃ ὥρᾳ» καὶ «ἐν παντὶ τόπῳ
τῆς δεσποτείας Κυρίου» μποροῦν νὰ Τὴν ἐπικαλοῦνται, ἰδιαιτέρως «ἐν κινδύνοις καὶ θλίψεσιν, οἱ
κατακαμπτόμενοι ὑπὸ πταισμάτων πολλῶν». Γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε βεβαία πίστη ὅτι Τὴν ἔχουμε
διαρκῆ καὶ ἄγρυπνο φρουρό μας καὶ σταθερὴ καὶ βεβαία σκέπη μας.
Αὐτὸ τὸ ὅραμα ἐπανελήφθη ποικιλοτρόπως κατὰ τὴ διάρκεια τῶν κρίσιμων πολεμικῶν γεγονότων
κατὰ τὴν ἡρωικὴ ἐποποιία τοῦ ἔθνους μας, τὸ 1940-41 καὶ τὸ διαλαλοῦσαν οἱ ἀγωνιστὲς τοῦ μετώπου
καὶ ἔφθανε τὸ ἐλπιδοφόρο μήνυμα στὰ μετόπισθεν.
Σὲ ἀνάμνηση δὲ ἐκείνης τῆς θαυμαστῆς καλύψεως τοῦ στρατοῦ καὶ τοῦ λαοῦ μας ὑπὸ τὴν
κραταιὰ σκέπη τῆς Παναγίας μας, πανηγυρίζεται καὶ τιμᾶται σήμερα ἡ ἁγία Σκέπη Της καὶ καλεῖται
ὁ πιστὸς λαὸς νὰ ἀναγράψη μὲ εὐγνωμοσύνη τὰ νικητήρια καὶ τὰ εὐχαριστήρια πρὸς Αὐτήν. Ἀλλὰ
καὶ προτρέπεται θερμῶς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας νὰ διατηρῆ καὶ νὰ «ἀναζωπυρῆ» τὴν ἀτμόσφαιρα
τῆς πίστεως καὶ τῆς εὐσεβείας ποὺ γνώρισε κατὰ τὴν ἀγωνιστικὴ περίοδο τοῦ ΟΧΙ τὸ 1940. Τότε ποὺ
ὑπῆρξε γενικὴ ἔξαρση τῆς πίστεως. Τότε ποὺ σὲ ὅλους, καὶ τοὺς ἔνοπλους καὶ τοὺς ἄοπλους καὶ τοὺς
ἔνστολους καὶ τοὺς μή, ἦταν ἔκδηλη καὶ διάχυτη ἡ πεποίθηση ὅτι ὁ Θεὸς καὶ ἡ Παναγία ἁπλώνουν
τὴν σκέπη Τους καὶ καλύπτουν ἀπὸ τὰ βλήματα καὶ τὶς βόμβες τοῦ ἐχθροῦ τὸ ἀγωνιζόμενο ἔθνος.
Ἡ ἐλπίδα καὶ τὸ φρόνημα τῆς νίκης ἐθέρμανε τὶς καρδιὲς τοῦ λαοῦ καὶ ἡ νίκη ἦταν καρπὸς πίστεως
καὶ προσευχῆς παρ ̓ ὅλη τὴν ἀριθμητικὴ ὑπεροχὴ καὶ ὑπεροπλία τοῦ ἐχθροῦ. Τὸ δίκαιο τοῦ ἀγῶνος
καὶ ἡ παρὰ τοῦ Θεοῦ βοήθεια καὶ προστασία τῶν ἀδικουμένων, ἀποφασίζουν γιὰ τὴ νίκη. Ἐπίκαιρος
ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ «Σὺ ἔρχῃ πρός με ἐν ρομφαίᾳ καὶ ἐν δόρατι καὶ ἐν ἀσπίδι καγὼ πορεύομαι πρὸς σὲ
ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ Σαβαώθ» (Α ́ Βασιλ. 17-45).
Ἀδελφοί μου, τόσο εἰς τὸ παρελθὸν ὅσο καὶ στὴν ἐποχή μας θρασὺ ὑψώνεται τὸ ἀνάστημα, τὸ
εἴδωλο τοῦ «ὑπερανθρώπου» ἐναντίον τοῦ δικαίου, ἐναντίον τῆς ἠθικῆς τάξεως, ἐναντίον τοῦ Θεοῦ.
Ὁ οἱοσδήποτε ἰσχυρὸς ἐπιχειρεῖ νὰ ἐπιβάλη τὴν θέλησή του, ρυθμίζοντας δυναμικῶς καὶ αὐθαιρέτως
τὶς σχέσεις ἀτόμων καὶ λαῶν. Ὅμως, «Ζῆ Κύριος», γιὰ νὰ ἀνακαλέση στὴν τάξη καὶ νὰ συντρίψη κάθε
δῆθεν δυνατό. Νὰ προστατέψη τὸν ἀδικούμενο καὶ καταδυναστευόμενο καὶ ἐλπίζοντα σ ̓Αὐτόν.
Ἡ σημερινὴ ἑορτὴ τῆς Ἁγίας Σκέπης μᾶς καλεῖ σὲ ἀναμνήσεις εὐγνωμοσύνης, γι ̓ αὐτὸ ἀδελφοί,
«μνημονεύετε τὴν ἡμέραν ταύτην» (Ἔξοδ. 13, 3-4), γιατὶ ἔχουμε ἀνάγκη τῆς σκέπης καὶ βοηθείας
τοῦ Ὑψίστου. Ἐμπρὸς λοιπὸν «τῇ Θεοτόκῳ ἐκτενῶς νῦν προσδράμωμεν ἁμαρτωλοὶ καὶ ταπεινοί... ἐν
μετανοίᾳ», γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ καλοῦμε «τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς Σὲ ἀνατίθημι. Μῆτερ τοῦ Θεοῦ
φύλαξον ἡμᾶς ὑπὸ τὴν Σκέπην Σου». Ἀμήν.
«Τίς ὁ ἁψάμενός μου; Ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ ̓ ἐμοῦ».
Ὁ Κύριος, ἀδελφοί μου, βαδίζει πρὸς τὸ κεραυνοκτυπημένο σπίτι τοῦ Ἰαείρου. Ἡ κόρη του, μιὰ
δωδεκάχρονη παιδούλα, λίγο πρὶν ἔχει κλείσει τὰ ἀθῶα μάτια της γιὰ πάντα. Κρύα καὶ παγωμένη
κείτοταν ἀκίνητη στὸ κρεββάτι τοῦ θανάτου. Μόνη ἐλπίδα ἀπομένει ὁ Ἰησοῦς, τὸν ὁποῖο συνοδεύει
πλῆθος ἀνθρώπων καὶ ὁ ἀπαρηγόρητος πατέρας. Κάποια στιγμὴ ὁ θεῖος διδάσκαλος σταματᾶ
ἀπότομα καὶ ρωτᾶ. Ποιὸς μὲ ἔχει ἀγγίξει; Οἱ μαθητὲς γεμᾶτοι ἀπορία τοῦ λένε· Κύριε, τόσοι πολλοὶ
ἄνθρωποι σὲ συμπιέζουν καὶ ρωτᾶς ποιὸς σὲ ἔχει ἀγγίξει; Ναί, ἐπανέλαβε ὁ Κύριος. Κάποιος μὲ
ἔχει ἀγγίξει. Τὸ γνωρίζω. Ἔνοιωσα μέρος ἀπὸ τὴ δύναμή μου νὰ μεταδίδεται σὲ κάποιον ἀπὸ τοὺς
παρόντες. Φοβισμένη καὶ μὲ τρεμάμενα χείλη ἡ «αἱμορροοῦσα» γυναῖκα ὡμολόγησε τὴν πράξη της
καὶ συγχρόνως ἀναδεικνύει τὴ μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ μόνη καὶ διαρκὴς παράκληση
τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὸς φυγαδεύει κάθε θλίψη καὶ μεταμορφώνει κάθε ἀνθρώπινο πόνο καὶ ἀπὸ ὅπου
περνάει μεταδίδει ζωή. Τὰ πάντα ἀνθίζουν στὸ πέρασμά Του. Ἀπὸ τὸ σκοτάδι ἀνατέλλει φῶς καὶ ἀπὸ
τὴν ἀσθένεια σιδερένια ὑγεία καὶ τέλεια θεραπεία. Στὸ θαῦμα αὐτὸ τῆς θεραπείας τῆς αἱμορροούσης
γυναικὸς ἀξίζει νὰ τονίσουμε τὴν τόλμη της, ποὺ ἐπαινέθηκε ἄλλωστε καὶ ἀπὸ τὸν Διδάσκαλο.
Δώδεκα χρόνια ὑπέφερε ἀπὸ συνεχῆ αἱμορραγία μὲ συνέπεια νὰ ἀποκλείεται ἀπὸ τὴν κοινωνικὴ
καὶ θρησκευτικὴ ζωὴ ὡς ἀκάθαρτη. Μέσα στὴν ἀπελπισία της πλησίασε τὸν Χριστὸ «ἥψατο τοῦ
κρασπέδου τοῦ ἱματίου Αὐτοῦ» καὶ ἀμέσως «ἔστη ἡ ρύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς» ὑπερνικῶντας ἔτσι
ὅλους τοὺς κοινωνικοὺς καὶ θρησκευτικοὺς κανόνες συμπεριφορᾶς, ποὺ ἀπαγορεύουν τὴν εἴσοδο
στὴ συναγωγὴ καὶ τὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἄλλους. Ἔδειξε θάρρος, τόλμησε, πλησίασε τὴν «ὄντως
Ζωὴ» καὶ ἐκεῖ βρῆκε τὴν θεραπεία της καὶ μᾶς δίδαξε ὅτι, γιὰ νὰ συναντηθοῦμε μὲ τὸν Χριστό,
χρειάζεται τόλμη, θάρρος καὶ πίστη, ὅπως ἀκριβῶς τόλμη καὶ θάρρος χρειάζεται, γιὰ νὰ πεῖς
στοὺς ἀνθρώπους νὰ σταματήσουν νὰ κλαῖνε γιὰ τὸν θάνατο προσφιλοῦς προσώπου, ὅπως στὴν
σημερινὴ εὐαγγελικὴ διήγηση. «Μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει» Ὁ Κύριος μας ὅμως τὸ
συνιστᾶ στοὺς συγγενεῖς τοῦ Ἰαείρου, δηλαδὴ νὰ σταματήσουν νὰ κλαῖνε μὲ ἀπελπισία, γιατί μὲ τὴν
ἐνανθώπισή Του ὁ θάνατος ἔχασε τὴν πραγματική του διάσταση καὶ σημασία. Εἶναι ἕνας ὕπνος. Καὶ
ἀκόμη εἶπε αὐτὸν τὸν λόγο ἐν ὄψει τῆς ἀναστάσεως τῆς κόρης ποὺ θὰ ἔκανε σὲ λίγο. Ὅπου εἶναι ὁ
Χριστός, ἐκεῖ θάνατος δὲ χωρεῖ. Ὁ θάνατος νικήθηκε διὰ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἀδελφοί μου,
τρεῖς ἀναστάσεις ἔκανε ὁ Ἰησοῦς. Τὴν μία στὴν κόρη τοῦ Ἰαείρου (σήμερά μας τὴν διηγήθηκε ὁ ἱερὸς
Εὐαγγελιστής), τὴ δεύτερη στὸν υἱὸ τῆς χήρας τῆς Ναΐν καὶ τὴν τρίτη στὸ Λάζαρο. Τὴν πρώτη τὴν
ἔκαμε λίγες στιγμὲς μετὰ τὸ θάνατο. Τὴ δεύτερη λίγες ὧρες μετὰ τὴν ἐκπνοὴ καὶ τὴν τρίτη τέσσερεις
μέρες μετὰ τὸν θάνατο καὶ στὸν τάφο, γιὰ νὰ δείξη τὴν παντοδυναμία Του καὶ τὴν ἀληθινὴ ἀνάσταση
σὲ ὅλες τὶς ἡλικίες καὶ σὲ κάθε βῆμα τοῦ θανάτου. Ἀδελφοί, ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα τοῦ κόσμου
καὶ τοῦ ἀνθρώπου. Μὲ τὰ πάθη Του ἐλευθέρωσε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ πάθη. Μὲ τὰ δικά του δάκρυα,
μεταμόρφωσε τὰ δάκρυά μας. Μὲ τὴν Ἀνάστασή Του μᾶς πρόσφερε ἀνάσταση καὶ ἀθανασία καὶ μᾶς
ὁδηγεῖ στὴν υἱοθεσία καὶ θέωση.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ κ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
Βυζαντίου & Θουκυδίδου, Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 190 04, Σπάτα Ἀττικῆς
☎
: 210-6632276, 210-6632687, Fax: 210-6025101, e-mail:
imml@imml.g
r
, Ἱστοσελίδα:
www.imml.g
r
Ἀλλ ̓ ὅμως, ἀδελφοί μου, ἡ σημερινὴ ἡμέρα εἶναι καὶ ἡμέρα ἱστορικῆς ἐπετείου καὶ ἐθνικῆς
ἐξάρσεως καὶ ἀναμνήσεων ἀλλὰ καὶ θρησκευτικῶν συγκινήσεων. Κατ ̓ αὐτὴν «ἀνάμνησιν ποιοῦμεν
τῆς θαυμαστῆς προστασίας τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς κραταιᾶς Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου» στὸν
ἀγῶνα τοῦ ἔθνους μας ἐναντίον τῶν ἐπιδρομέων του, κατὰ τὴν ἐποποιία τοῦ 1940-41.
Ἡ σημερινὴ ἑορτὴ τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου συνδέεται μὲ μία διαβεβαίωση
καὶ συμβολικὴ ὑπόσχεση τῆς Παναγίας, ὅτι θὰ εἶναι γιὰ τοὺς πιστοὺς μόνιμη σκέπη καὶ προστασία.
Ἔδειξε κάποτε σὲ μιὰ ἱερὴ λειτουργικὴ στιγμὴ μὲ ἔκτακτη ἐμφάνιση τῆς σεπτῆς παρουσίας Της
ἐνώπιον τῶν προσευχομένων εὐσεβῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Κυρίου πρέπει
νὰ τὴν αἰσθάνεται πάντοτε πρόθυμη νὰ τοῦ προσφέρει τὴν κραταιὰ προστασία Της. Πῶς τὸ ἔδειξε;
Ἐφάνηκε νὰ ἁπλώνει τὴν καλύπτρα (σκέπη-μαντήλα) τῆς κεφαλῆς Της ἐπάνω ἀπὸ τὶς κεφαλὲς
τῶν προσευχομένων, γιὰ νὰ ἐννοήσουν ὅτι «ἐν παντὶ καιρῷ καὶ πάσῃ ὥρᾳ» καὶ «ἐν παντὶ τόπῳ
τῆς δεσποτείας Κυρίου» μποροῦν νὰ Τὴν ἐπικαλοῦνται, ἰδιαιτέρως «ἐν κινδύνοις καὶ θλίψεσιν, οἱ
κατακαμπτόμενοι ὑπὸ πταισμάτων πολλῶν». Γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε βεβαία πίστη ὅτι Τὴν ἔχουμε
διαρκῆ καὶ ἄγρυπνο φρουρό μας καὶ σταθερὴ καὶ βεβαία σκέπη μας.
Αὐτὸ τὸ ὅραμα ἐπανελήφθη ποικιλοτρόπως κατὰ τὴ διάρκεια τῶν κρίσιμων πολεμικῶν γεγονότων
κατὰ τὴν ἡρωικὴ ἐποποιία τοῦ ἔθνους μας, τὸ 1940-41 καὶ τὸ διαλαλοῦσαν οἱ ἀγωνιστὲς τοῦ μετώπου
καὶ ἔφθανε τὸ ἐλπιδοφόρο μήνυμα στὰ μετόπισθεν.
Σὲ ἀνάμνηση δὲ ἐκείνης τῆς θαυμαστῆς καλύψεως τοῦ στρατοῦ καὶ τοῦ λαοῦ μας ὑπὸ τὴν
κραταιὰ σκέπη τῆς Παναγίας μας, πανηγυρίζεται καὶ τιμᾶται σήμερα ἡ ἁγία Σκέπη Της καὶ καλεῖται
ὁ πιστὸς λαὸς νὰ ἀναγράψη μὲ εὐγνωμοσύνη τὰ νικητήρια καὶ τὰ εὐχαριστήρια πρὸς Αὐτήν. Ἀλλὰ
καὶ προτρέπεται θερμῶς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας νὰ διατηρῆ καὶ νὰ «ἀναζωπυρῆ» τὴν ἀτμόσφαιρα
τῆς πίστεως καὶ τῆς εὐσεβείας ποὺ γνώρισε κατὰ τὴν ἀγωνιστικὴ περίοδο τοῦ ΟΧΙ τὸ 1940. Τότε ποὺ
ὑπῆρξε γενικὴ ἔξαρση τῆς πίστεως. Τότε ποὺ σὲ ὅλους, καὶ τοὺς ἔνοπλους καὶ τοὺς ἄοπλους καὶ τοὺς
ἔνστολους καὶ τοὺς μή, ἦταν ἔκδηλη καὶ διάχυτη ἡ πεποίθηση ὅτι ὁ Θεὸς καὶ ἡ Παναγία ἁπλώνουν
τὴν σκέπη Τους καὶ καλύπτουν ἀπὸ τὰ βλήματα καὶ τὶς βόμβες τοῦ ἐχθροῦ τὸ ἀγωνιζόμενο ἔθνος.
Ἡ ἐλπίδα καὶ τὸ φρόνημα τῆς νίκης ἐθέρμανε τὶς καρδιὲς τοῦ λαοῦ καὶ ἡ νίκη ἦταν καρπὸς πίστεως
καὶ προσευχῆς παρ ̓ ὅλη τὴν ἀριθμητικὴ ὑπεροχὴ καὶ ὑπεροπλία τοῦ ἐχθροῦ. Τὸ δίκαιο τοῦ ἀγῶνος
καὶ ἡ παρὰ τοῦ Θεοῦ βοήθεια καὶ προστασία τῶν ἀδικουμένων, ἀποφασίζουν γιὰ τὴ νίκη. Ἐπίκαιρος
ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ «Σὺ ἔρχῃ πρός με ἐν ρομφαίᾳ καὶ ἐν δόρατι καὶ ἐν ἀσπίδι καγὼ πορεύομαι πρὸς σὲ
ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ Σαβαώθ» (Α ́ Βασιλ. 17-45).
Ἀδελφοί μου, τόσο εἰς τὸ παρελθὸν ὅσο καὶ στὴν ἐποχή μας θρασὺ ὑψώνεται τὸ ἀνάστημα, τὸ
εἴδωλο τοῦ «ὑπερανθρώπου» ἐναντίον τοῦ δικαίου, ἐναντίον τῆς ἠθικῆς τάξεως, ἐναντίον τοῦ Θεοῦ.
Ὁ οἱοσδήποτε ἰσχυρὸς ἐπιχειρεῖ νὰ ἐπιβάλη τὴν θέλησή του, ρυθμίζοντας δυναμικῶς καὶ αὐθαιρέτως
τὶς σχέσεις ἀτόμων καὶ λαῶν. Ὅμως, «Ζῆ Κύριος», γιὰ νὰ ἀνακαλέση στὴν τάξη καὶ νὰ συντρίψη κάθε
δῆθεν δυνατό. Νὰ προστατέψη τὸν ἀδικούμενο καὶ καταδυναστευόμενο καὶ ἐλπίζοντα σ ̓Αὐτόν.
Ἡ σημερινὴ ἑορτὴ τῆς Ἁγίας Σκέπης μᾶς καλεῖ σὲ ἀναμνήσεις εὐγνωμοσύνης, γι ̓ αὐτὸ ἀδελφοί,
«μνημονεύετε τὴν ἡμέραν ταύτην» (Ἔξοδ. 13, 3-4), γιατὶ ἔχουμε ἀνάγκη τῆς σκέπης καὶ βοηθείας
τοῦ Ὑψίστου. Ἐμπρὸς λοιπὸν «τῇ Θεοτόκῳ ἐκτενῶς νῦν προσδράμωμεν ἁμαρτωλοὶ καὶ ταπεινοί... ἐν
μετανοίᾳ», γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ καλοῦμε «τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς Σὲ ἀνατίθημι. Μῆτερ τοῦ Θεοῦ
φύλαξον ἡμᾶς ὑπὸ τὴν Σκέπην Σου». Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου