Κυριακή Ε΄Λουκά
Ήταν απόλυτη ανάγκη να μας πει ο Κύριος την παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου. Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστούμε τον Κύριο για τις παραβολές του, αφού με αυτόν τον ευχάριστο και ζωντανό τρόπο μας οδηγεί στα μυστήρια της βασιλείας του. Αλλά ιδιαίτερα δύο παραβολές θεωρώ τη σπουδαιότερη διδακτική προσφορά του θεανθρώπου, διότι με αυτές φανερώνει τι κατορθώνει ο αγαθός Θεός με την αγάπη του και τι κατορθώνει ο αμαρτωλός άνθρωπος με την αμετανόητη και σκληρή ζωή του. Η μία, η παραβολή της άπειρης αγάπης είναι η παραβολή του Ασώτου. Η άλλη, η παραβολή της σκληρότητας, είναι η παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου. Το να ονομάζουμε «απόλαυση» τα υλικά αγαθά και τα πλούτη, το κατανοούμε. Το να ονομάζουμε «απόλαυση» τα κακά και τους πόνους, αυτό δεν το καταλαβαίνουμε. Και όμως ως απόλαυση αναφέρεται η γεύση των τραυμάτων και της πίκρας από το Λάζαρο. Πώς γίνεται να είναι απόλαυσης τα κακά; Φανταστείτε ένα φάρμακο, που να είναι πικρό, αλλά να χαρίζει θεραπεία. Και αντίθετα, φαρμάκι, να είναι μεν γλυκό στη γεύση αλλά να δηλητηριάζει και να θανατώνει. Το πρώτο, σε ισχυρή δόση, έπαιρνε ο Λάζαρος. Πίκρα η ζωή του, αλλά αυτή η πίκρα ήταν το φάρμακο, για να κερδίσει όχι απλώς υγεία, αλλά την αθανασία. Πώς μεταβάλλεται σε χαρά η πίκρα; Αν στο ποτήρι της ρίξεις τρεις σταγόνες. Τη σταγόνα της υπομονής, τη σταγόνα της ελπίδος, και την σταγόνα της δοξολογίας του Θεού. υπέφερε παθήματα ο Λάζαρος. Περισσότερα όμως παθήματα υπέμενε ο Αναμάρτητος Ιησούς. Πώς; Δεν ήταν μόνος ο άνθρωπος Ιησούς, μαζί του ήταν ο Θεός. Ήταν ενωμένος με την Θεότητα. Και ο Λάζαρος δεν ήταν μόνος. Το όνομα Λάζαρος σημαίνει «έχει ο Θεός»! Και είχε ο Θεός το σχέδιο του για το Λάζαρο. Του ετοίμαζε ουράνια και αιώνια χαρά. Γι’ αυτό του έδωσε το εισιτήριο. Ο πόνος είναι το εισιτήριο της χαράς. Και ο Λάζαρος δεν το πέταξε. Πρόσεξε, αδελφέ μου, μη πετάξεις το εισιτήριο του πόνου. Αντίθετα, ήταν γλυκιά η επίγεια ζωή του πλουσίου. Αλλά μέσα στο ποτήρι της κοσμικής γλυκύτητας ήταν οι σταγόνες της αιώνιας πίκρας. Απόλαυση τα κακά και οι πόνοι; Ναι! Αν μία εγχείρηση, που διαρκεί λίγα λεπτά ή λίγες ώρες, σου χαρίσει την υγεία για πολλά χρόνια, δεν θα είναι αυτό μια απόλαυσης; Απόλαυσης όχι, διότι η εγχείρησης αυτή καθ’ αυτήν είναι τέτοια, αλλά διότι εξασφαλίζει την πολυετή απόλαυση της υγείας. Λίγης ώρας πόνος, πολύς χρόνος χαράς. Λίγη χρονικά είναι η θλίψις της παρούσης ζωής. Τι είναι τα 30 και 50 και 70 χρόνια, μπροστά στην αιωνιότητα; Τίποτε. Αξίζει για λίγα να κερδίσω τα πολλά. Η ζωή είναι ένα όνειρο. Φανταστείτε κάποιον ετοιμοθάνατο βαρυποινίτη να κοιμάται και να βλέπει όνειρο, ότι βρίσκεται τάχα σε θρόνους και παλάτια, ότι απολαμβάνει του κόσμου τα αγαθά! Ναι τα απολαμβάνει αλλά στον ύπνο του, σε όνειρο. Ξυπνά και αντικρίζει την πραγματικότητα. Τι τραγικότητα. Αλυσοδεμένος βρίσκεται στα πρόθυρα του σκοτεινού θανάτου. Κάπως έτσι ήταν η ζωή του πλουσίου. Ένα όνειρο, που σαν ξύπνησε αντιμετώπισε το αμετάθετο της κολάσεως. Φανταστείτε αντίθετα, ένα ένδοξο πριγκιπόπουλο να κοιμάται και να βλέπει όνειρο τρομακτικό, εφιαλτικό, ότι τάχα τον δαγκώνουν θηρία, ότι βασανίζεται και πονάει. Από τον τρόμο του ξυπνά! Και βλέπει.. Ώ, τι χαρά. Όλα αυτά, δεν ήταν αλήθεια, όνειρο ήταν, πέρασε. Πριγκιπόπουλο του ουρανού ήταν ο Λάζαρος. Άγγελοι τον διακονούν τώρα στην πραγματικότητα, που ζει. Μα πριν πέρασε από τον πόνο της ζωής. Απόλαυση ο πόνος! Όνειρο ο πόνος, πραγματικότητα ο παράδεισος. Απόλαυση τα κακά και οι πόνοι; Ναι, διότι κάπου τελειώνουν. Και εκεί που τελειώνει ο πόνος αρχίζει η χαρά. Ο λαός λέει δύο παροιμιώδης φράσεις «Τέλος καλό, όλα καλά». Οι περιπέτειες ξεχνιούνται, σαν φτάσεις και κατακτήσεις την κορυφή. Οι περιπέτειες του Λαζάρου ξεχάστηκαν, σαν έφθασε στην κορυφή της τελειότητας, στο αποκορύφωμα της θείας μακαριότητας και απολαύσεως. Γι’ αυτό άλλη παροιμία λέει: «Σημασία έχει ποιος θα γελάσει τελευταίος». Πρώτος γέλασε ο πλούσιος. Γι’ αυτό και το γέλιο του έγινε κλάμα ασταμάτητο. Τελευταίος γέλασε ο Λάζαρος. Γι’ αυτό η χαρά του ήταν ατελεύτητη Αμήν
Ήταν απόλυτη ανάγκη να μας πει ο Κύριος την παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου. Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστούμε τον Κύριο για τις παραβολές του, αφού με αυτόν τον ευχάριστο και ζωντανό τρόπο μας οδηγεί στα μυστήρια της βασιλείας του. Αλλά ιδιαίτερα δύο παραβολές θεωρώ τη σπουδαιότερη διδακτική προσφορά του θεανθρώπου, διότι με αυτές φανερώνει τι κατορθώνει ο αγαθός Θεός με την αγάπη του και τι κατορθώνει ο αμαρτωλός άνθρωπος με την αμετανόητη και σκληρή ζωή του. Η μία, η παραβολή της άπειρης αγάπης είναι η παραβολή του Ασώτου. Η άλλη, η παραβολή της σκληρότητας, είναι η παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου. Το να ονομάζουμε «απόλαυση» τα υλικά αγαθά και τα πλούτη, το κατανοούμε. Το να ονομάζουμε «απόλαυση» τα κακά και τους πόνους, αυτό δεν το καταλαβαίνουμε. Και όμως ως απόλαυση αναφέρεται η γεύση των τραυμάτων και της πίκρας από το Λάζαρο. Πώς γίνεται να είναι απόλαυσης τα κακά; Φανταστείτε ένα φάρμακο, που να είναι πικρό, αλλά να χαρίζει θεραπεία. Και αντίθετα, φαρμάκι, να είναι μεν γλυκό στη γεύση αλλά να δηλητηριάζει και να θανατώνει. Το πρώτο, σε ισχυρή δόση, έπαιρνε ο Λάζαρος. Πίκρα η ζωή του, αλλά αυτή η πίκρα ήταν το φάρμακο, για να κερδίσει όχι απλώς υγεία, αλλά την αθανασία. Πώς μεταβάλλεται σε χαρά η πίκρα; Αν στο ποτήρι της ρίξεις τρεις σταγόνες. Τη σταγόνα της υπομονής, τη σταγόνα της ελπίδος, και την σταγόνα της δοξολογίας του Θεού. υπέφερε παθήματα ο Λάζαρος. Περισσότερα όμως παθήματα υπέμενε ο Αναμάρτητος Ιησούς. Πώς; Δεν ήταν μόνος ο άνθρωπος Ιησούς, μαζί του ήταν ο Θεός. Ήταν ενωμένος με την Θεότητα. Και ο Λάζαρος δεν ήταν μόνος. Το όνομα Λάζαρος σημαίνει «έχει ο Θεός»! Και είχε ο Θεός το σχέδιο του για το Λάζαρο. Του ετοίμαζε ουράνια και αιώνια χαρά. Γι’ αυτό του έδωσε το εισιτήριο. Ο πόνος είναι το εισιτήριο της χαράς. Και ο Λάζαρος δεν το πέταξε. Πρόσεξε, αδελφέ μου, μη πετάξεις το εισιτήριο του πόνου. Αντίθετα, ήταν γλυκιά η επίγεια ζωή του πλουσίου. Αλλά μέσα στο ποτήρι της κοσμικής γλυκύτητας ήταν οι σταγόνες της αιώνιας πίκρας. Απόλαυση τα κακά και οι πόνοι; Ναι! Αν μία εγχείρηση, που διαρκεί λίγα λεπτά ή λίγες ώρες, σου χαρίσει την υγεία για πολλά χρόνια, δεν θα είναι αυτό μια απόλαυσης; Απόλαυσης όχι, διότι η εγχείρησης αυτή καθ’ αυτήν είναι τέτοια, αλλά διότι εξασφαλίζει την πολυετή απόλαυση της υγείας. Λίγης ώρας πόνος, πολύς χρόνος χαράς. Λίγη χρονικά είναι η θλίψις της παρούσης ζωής. Τι είναι τα 30 και 50 και 70 χρόνια, μπροστά στην αιωνιότητα; Τίποτε. Αξίζει για λίγα να κερδίσω τα πολλά. Η ζωή είναι ένα όνειρο. Φανταστείτε κάποιον ετοιμοθάνατο βαρυποινίτη να κοιμάται και να βλέπει όνειρο, ότι βρίσκεται τάχα σε θρόνους και παλάτια, ότι απολαμβάνει του κόσμου τα αγαθά! Ναι τα απολαμβάνει αλλά στον ύπνο του, σε όνειρο. Ξυπνά και αντικρίζει την πραγματικότητα. Τι τραγικότητα. Αλυσοδεμένος βρίσκεται στα πρόθυρα του σκοτεινού θανάτου. Κάπως έτσι ήταν η ζωή του πλουσίου. Ένα όνειρο, που σαν ξύπνησε αντιμετώπισε το αμετάθετο της κολάσεως. Φανταστείτε αντίθετα, ένα ένδοξο πριγκιπόπουλο να κοιμάται και να βλέπει όνειρο τρομακτικό, εφιαλτικό, ότι τάχα τον δαγκώνουν θηρία, ότι βασανίζεται και πονάει. Από τον τρόμο του ξυπνά! Και βλέπει.. Ώ, τι χαρά. Όλα αυτά, δεν ήταν αλήθεια, όνειρο ήταν, πέρασε. Πριγκιπόπουλο του ουρανού ήταν ο Λάζαρος. Άγγελοι τον διακονούν τώρα στην πραγματικότητα, που ζει. Μα πριν πέρασε από τον πόνο της ζωής. Απόλαυση ο πόνος! Όνειρο ο πόνος, πραγματικότητα ο παράδεισος. Απόλαυση τα κακά και οι πόνοι; Ναι, διότι κάπου τελειώνουν. Και εκεί που τελειώνει ο πόνος αρχίζει η χαρά. Ο λαός λέει δύο παροιμιώδης φράσεις «Τέλος καλό, όλα καλά». Οι περιπέτειες ξεχνιούνται, σαν φτάσεις και κατακτήσεις την κορυφή. Οι περιπέτειες του Λαζάρου ξεχάστηκαν, σαν έφθασε στην κορυφή της τελειότητας, στο αποκορύφωμα της θείας μακαριότητας και απολαύσεως. Γι’ αυτό άλλη παροιμία λέει: «Σημασία έχει ποιος θα γελάσει τελευταίος». Πρώτος γέλασε ο πλούσιος. Γι’ αυτό και το γέλιο του έγινε κλάμα ασταμάτητο. Τελευταίος γέλασε ο Λάζαρος. Γι’ αυτό η χαρά του ήταν ατελεύτητη Αμήν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου