Η Σωτήρια Επαφή
(Κυριακή Ζ' Λουκά)
Η γυναίκα του σημερινού Ευαγγελίου, η «αιμορροούσα» με την συμπεριφορά της αποκαλύπτει την ακατανίκητη πίστη της. Η γυναίκα αυτή που δαπάνησε ό,τι είχε χωρίς να βρει θεραπεία. Τώρα μετέωρη, δεν της μένει παρά ο συμβιβασμός με την αρρώστια ή να φθάσει στο τέρμα, στην απελπισία. Αποφασίζει όμως να κάνει κάτι διαφορετικό. Μπροστά στο συμβιβασμό ή την απόγνωση επιχειρεί την υπέρβαση. Τολμά να ζητήσει «δωρεάν» την θεραπεία της, πέρα από τα όρια των φυσικών δυνατοτήτων του ανθρώπου. Η ψυχοσωματική αντοχή της φαινομενικά δεν της επιτρέπει άλματα γιατί η αρρώστια την έχει καταβάλει.
Υπάρχουν όμως και άγνωστες δυνάμεις. Αρετές που λανθάνουν στο βάθος μερικών ανθρώπων που γνώρισαν τον πόνο. Για την αιμορροούσα γυναίκα τα δώδεκα χρόνια ήταν αρκετά. Αντί να την εξουθενώσουν, την σφυρηλάτησαν και αντί να σκληρύνουν την καρδιά της, την έκαμαν πιο ευαίσθητη στην αναζήτηση της αλήθειας.
Πληροφορήθηκε ότι ο θεραπευτής των ψυχών και των σωμάτων είναι κοντά της και κάποια στιγμή βρέθηκε ανάμεσα στο πλήθος. Προχώρησε και με κίνδυνο να συνθλιβεί από τον όχλο πλησίασε τα νώτα του Χριστού. Δεν τόλμησε να Τον αντικρίσει κατά πρόσωπο. Μέσα της συγκρούονταν τώρα ο τρόμος και η φυγή, με την έλξη που ασκούσε η παρουσία Του. Βέβαιη πως έχει μπροστά της τον Παντοδύναμο Θεό προχώρησε στη σκιά, άγγιξε την άκρη του χιτώνα Του και «παραχρήμα» το θαύμα συντελέστηκε. Για πρώτη φορά ένοιωσε το ταλαίπωρο σώμα της να σφύζει από δύναμη και υγεία.
Την ίδια όμως στιγμή ακούει έντρομη τη φωνή του Κυρίου: « τις ο αψάμενος μου;» Στη σκέψη ότι «υπέκλεψε» την θεραπεία της συγκλονίζεται από το αίσθημα ενοχής κάτι που επιβεβαιώνεται από την επόμενη φράση: «εγώ γαρ έγνων δύναμιν εξελθούσα απ’εμού». Και τότε πέφτει στα πόδια Του και ομολογεί μπροστά σε όλους το «έγκλημα της». « Θάρσει θύγατερ, η πίστις σου σεσωκέ σε, πορεύου εις ειρήνην» ήταν η απάντηση που διέλυσε όχι μόνο τον φόβο και δικαίωσε την πράξη της, αλλά ανέδειξε την αιμορροούσα αιώνιο σύμβολο πίστης, θάρρους και ηρωισμού.
Αυτό το αμίμητο σύμβολο προβάλλει η Εκκλησία μας, όχι για να μείνουμε στο θαύμα, αλλά μέσω της πίστεως να έρθουμε σε επαφή και γνωριμία με τον Θεό. Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς θα πεί: πιστεύω για να γνωρίσω, βέβαιος ότι μόνο η γνώση της πίστεως θεραπεύει και σώζει. Αντίθετα η κόσμική γνώση φυσιοί» ( Α΄Κορνθ.8,1), ικανοποιώντας την περιέργεια του ανθρώπου, όχι όμως και τις βαθύτερες αναζητήσεις του.Ο Ιησούς Χριστός δεν ήλθε βέβαια για να θεραπεύσει τα πάθη του σώματος που οδηγούν στον πρόσκαιρο θάνατο, ούτε φυσικά για να ικανοποιήσει την περιέργεια μας. Ήλθε προπαντός για να θεραπεύσει τα ψυχικά πάθη, την απιστία ,τον εγωισμό την υπερηφάνεια, την σκληροκαρδία, την αδικία που οδηγούν σε μόνιμο θάνατο. Είμαστε υπεύθυνοι να βρούμε τρόπο να Τον πλησιάσουμε, όπως Εκείνος μας πλησίασε και βρίσκεται ενσωματωμένος στην Εκκλησία.
Η αιμορροούσα τον « άγγιξε» με τον δικό της τρόπο, εμείς Τον « αγγίζουμε» ερχόμενοι σε επαφή με τα ανθρώπινα μέλη του Σώματος Του, που δεν είναι άλλα από τους συνανθρώπους μας καθώς λέγει ο ίδιος ο Χριστός: «εφόσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων εποιήσατε» (Μτθ. 25,40).
Προσφέροντας το Εγώ στην διακονία του Συ και βάζοντας την αγάπη σε ενέργεια, είμαστε ήδη σε επαφή μαζί Του. Το «άγγιγμα» για τη δική μας θεραπεία πραγματοποιείται μυστικά, στη Θεία Ευχαριστία, που είναι «φάρμακον αθανασίας, αντίδοτον του μη αποθανείν».
π.Γ.Στ. (Ι.Ν. Αγ. Βαρβάρας Πατρών)
(Κυριακή Ζ' Λουκά)
Η γυναίκα του σημερινού Ευαγγελίου, η «αιμορροούσα» με την συμπεριφορά της αποκαλύπτει την ακατανίκητη πίστη της. Η γυναίκα αυτή που δαπάνησε ό,τι είχε χωρίς να βρει θεραπεία. Τώρα μετέωρη, δεν της μένει παρά ο συμβιβασμός με την αρρώστια ή να φθάσει στο τέρμα, στην απελπισία. Αποφασίζει όμως να κάνει κάτι διαφορετικό. Μπροστά στο συμβιβασμό ή την απόγνωση επιχειρεί την υπέρβαση. Τολμά να ζητήσει «δωρεάν» την θεραπεία της, πέρα από τα όρια των φυσικών δυνατοτήτων του ανθρώπου. Η ψυχοσωματική αντοχή της φαινομενικά δεν της επιτρέπει άλματα γιατί η αρρώστια την έχει καταβάλει.
Υπάρχουν όμως και άγνωστες δυνάμεις. Αρετές που λανθάνουν στο βάθος μερικών ανθρώπων που γνώρισαν τον πόνο. Για την αιμορροούσα γυναίκα τα δώδεκα χρόνια ήταν αρκετά. Αντί να την εξουθενώσουν, την σφυρηλάτησαν και αντί να σκληρύνουν την καρδιά της, την έκαμαν πιο ευαίσθητη στην αναζήτηση της αλήθειας.
Πληροφορήθηκε ότι ο θεραπευτής των ψυχών και των σωμάτων είναι κοντά της και κάποια στιγμή βρέθηκε ανάμεσα στο πλήθος. Προχώρησε και με κίνδυνο να συνθλιβεί από τον όχλο πλησίασε τα νώτα του Χριστού. Δεν τόλμησε να Τον αντικρίσει κατά πρόσωπο. Μέσα της συγκρούονταν τώρα ο τρόμος και η φυγή, με την έλξη που ασκούσε η παρουσία Του. Βέβαιη πως έχει μπροστά της τον Παντοδύναμο Θεό προχώρησε στη σκιά, άγγιξε την άκρη του χιτώνα Του και «παραχρήμα» το θαύμα συντελέστηκε. Για πρώτη φορά ένοιωσε το ταλαίπωρο σώμα της να σφύζει από δύναμη και υγεία.
Την ίδια όμως στιγμή ακούει έντρομη τη φωνή του Κυρίου: « τις ο αψάμενος μου;» Στη σκέψη ότι «υπέκλεψε» την θεραπεία της συγκλονίζεται από το αίσθημα ενοχής κάτι που επιβεβαιώνεται από την επόμενη φράση: «εγώ γαρ έγνων δύναμιν εξελθούσα απ’εμού». Και τότε πέφτει στα πόδια Του και ομολογεί μπροστά σε όλους το «έγκλημα της». « Θάρσει θύγατερ, η πίστις σου σεσωκέ σε, πορεύου εις ειρήνην» ήταν η απάντηση που διέλυσε όχι μόνο τον φόβο και δικαίωσε την πράξη της, αλλά ανέδειξε την αιμορροούσα αιώνιο σύμβολο πίστης, θάρρους και ηρωισμού.
Αυτό το αμίμητο σύμβολο προβάλλει η Εκκλησία μας, όχι για να μείνουμε στο θαύμα, αλλά μέσω της πίστεως να έρθουμε σε επαφή και γνωριμία με τον Θεό. Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς θα πεί: πιστεύω για να γνωρίσω, βέβαιος ότι μόνο η γνώση της πίστεως θεραπεύει και σώζει. Αντίθετα η κόσμική γνώση φυσιοί» ( Α΄Κορνθ.8,1), ικανοποιώντας την περιέργεια του ανθρώπου, όχι όμως και τις βαθύτερες αναζητήσεις του.Ο Ιησούς Χριστός δεν ήλθε βέβαια για να θεραπεύσει τα πάθη του σώματος που οδηγούν στον πρόσκαιρο θάνατο, ούτε φυσικά για να ικανοποιήσει την περιέργεια μας. Ήλθε προπαντός για να θεραπεύσει τα ψυχικά πάθη, την απιστία ,τον εγωισμό την υπερηφάνεια, την σκληροκαρδία, την αδικία που οδηγούν σε μόνιμο θάνατο. Είμαστε υπεύθυνοι να βρούμε τρόπο να Τον πλησιάσουμε, όπως Εκείνος μας πλησίασε και βρίσκεται ενσωματωμένος στην Εκκλησία.
Η αιμορροούσα τον « άγγιξε» με τον δικό της τρόπο, εμείς Τον « αγγίζουμε» ερχόμενοι σε επαφή με τα ανθρώπινα μέλη του Σώματος Του, που δεν είναι άλλα από τους συνανθρώπους μας καθώς λέγει ο ίδιος ο Χριστός: «εφόσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων εποιήσατε» (Μτθ. 25,40).
Προσφέροντας το Εγώ στην διακονία του Συ και βάζοντας την αγάπη σε ενέργεια, είμαστε ήδη σε επαφή μαζί Του. Το «άγγιγμα» για τη δική μας θεραπεία πραγματοποιείται μυστικά, στη Θεία Ευχαριστία, που είναι «φάρμακον αθανασίας, αντίδοτον του μη αποθανείν».
π.Γ.Στ. (Ι.Ν. Αγ. Βαρβάρας Πατρών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου