ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ’ ΛΟΥΚΑ
Τί σοί ἐστιν ὄνομα; ὁ δὲ εἶπε· Λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν·
Η αντίστοιχη σημερινή λέξη στην «λεγεών» είναι η «μεραρχία». Μια μεραρχία αριθμεί 6.000 στρατιώτες. Τόσοι ήταν οι δαίμονες που είχαν εισέλθει στον ταλαίπωρο αυτόν άνθρωπο που μας περιγράφει το Ευαγγέλιο στην χώρα των Γαδαρηνών. Πραγματικά πόση ήταν ηοδύνη και η ταλαιπωρία που του προξενούσαν; Σωστή κόλαση.
Δυστυχώς οι άνθρωποι όλοι βρισκόμαστε στον τόπο της εξορίας. Στην κοιλάδα του Κλαυθμώνος. Εδώ στον τόπο της εξορίας μας, έχουμε τον κοσμοκράτορα του κόσμου τούτου. Είναι ο μισόκαλος, ο μισάνθρωπος διάβολος. Αυτός από τον οποίον προέρχονται όλα τα κακά. Η πονηριά, η κακία, το μίσος, η αισχρότητα, το ψέμα και όλα τα εξ’ αυτών προερχόμενα.
Ο άνθρωπος ατελής και εμπαθής, υποπίπτει στις διαβολές του με αποτέλεσμα να κυριεύεται, να εξουσιάζεται από αυτόν και να τον ακολουθεί, πράττοντας και αυτός το κακό. Πειράζεται ο άνθρωπος, κατά τους νηπτικούς Πατέρες, δεξιά και αριστερά. Πάνω και κάτω. Όπισθεν και έμπροσθεν. Με χίλιες δυο δολιοπλοκίες πειράζεται ο καημένος ο άνθρωπος. Μάλιστα δε, ο φταίχτης διάβολος, παρουσιάζει έτσι τα πράγματα ώστε όλα τα άλλα και όλοι οι άλλοι να φαίνεται ότι φταίνε και αυτός να φαίνεται ως μη έχων ευθύνη.
Πειράζει ακατάπαυστα. Νύχτα και ημέρα. Είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, με μοναδικό σκοπό να μας κερδίσει χωρίζοντας μας από τον Θεό, τον οποίον Θεό μισεί, βλασφημεί και ανηλεώς εχθρεύεται. Δυστυχώς γι’ αυτόν, ζει στην αμετανοησία παρά τις ευκαιρίες που του έδωσε ο Θεός. Δεν θα αλλάξει ποτέ, ετοιμάζει την κόλαση, παρά το ότι ο Θεός θα ήθελε να ακούσει έστω ένα «Κύριε Ελέησον» δικό του.
Κάποτε τον συνάντησε ο άββας Μακάριος καθώς περπατούσε για να πάει βαθιά στην έρημο, για να ασχοληθεί με περισσότερη προσευχή και πνευματική μελέτη. Κρατούσε και τα σύνεργά του. Αυτά που χρησιμοποιεί για να δελεάσει τους ανθρώπους να τον ακολουθούν, κάνοντας τα θελήματά του. Τα σύνεργά του ήταν πολλά, μικρά και μεγάλα δοχεία, τα οποία είχε φορτωθεί και το κάθε ένα είχε και ένα φτερό. Ο άββας Μακάριος επέμενε να του φανερώσει όλες τις παγίδες και ο σατανάς αναγκάστηκε να μιλήσει. Λέγει λοιπόν ο διάβολος στον αββά Μακάριο «Όποιον βρω πρόθυμο στην μελέτη, τον αλείφω με το φτερό από το δοχείο που έχω στο κεφάλι μου, τον πιάνει πονοκέφαλος και αφήνει την μελέτη στη μέση. Εκείνον που θέλει να αγρυπνήσει, παίρνε από το δοχείο που έχω στα βλέφαρά μου, του βάζω λίγο στα μάτια και του φέρνω νύστα. Τα δοχεία που έχω στα αυτιά μου, έχουν συνταγή κατάλληλη για παρακοή από το δοχείο που κρεμιέται στο λαιμό μου, δίνω στους νέους για να τους παρασύρω σε σαρκική επιθυμία. Από το δοχείο που βρίσκεται στο στόμα μου, δίνω στους εγκρατείς για να τους προκαλέσω λαιμαργία. Σε άλλους πάλι, για να τους παρασύρω στην καταλαλιά και την αισχρολογία. Το δοχείο που φέρω στο λαιμό μου προκαλεί υπερηφάνεια. Το άλλο που βλέπεις στην κοιλιά μου έχει μέσα αναισθησία και ανηθικότητα. Και τα υπόλοιπα φθόνο, φόνο, κλεψιά και όλα τα κακά. Με αυτά βγάζω τους ανθρώπους από τον ίσιο δρόμο και τους οδηγώ όπου θέλω εγώ, μέχρις ότου τους παρασύρω στην καταστροφή».
Μοναδική λύση ο Χριστός. Αυτός είναι «ὁ τὸν θάνατον καταπατήσας, τὸν δὲ διάβολον καταργήσας». Αυτός μας δίδει την εξουσίαν «τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ».
Η Εκκλησία Του, καταφυγή μας. Γι’ αυτό την εγκαθίδρυσε στην γη. Για να μας προστατεύσει από τις συντεχνίες του διαβόλου. Για να εκθέτουμε τον εαυτόν μας δι’ Αυτής συνεχώς, ενώπιον του Θεού και να επιστρατεύσουμε όλη μας την δύναμη για να αντιστεκόμαστε σε κάθε λογισμό που σπέρνει ο εχθρός. Για να έχουμε ένα θεραπευτήριο. Και όλα τα τραύματα που έχουμε ένεκα της εξορίας μας, να υπάρχει ο τρόπος της θεραπείας.
Ο όσιος Νικήτας ο Στηθάτος συνιστά να ησυχάζουμε. Και ησυχία είναι «η κατάσταση του νου η οποία είναι απαλλαγμένη από κάθε ενόχληση του κόσμου. Είναι η ατάραχη και ακλόνητη στήριξη της καρδιάς στον Θεό». Και κόσμος κατά τον αββά Ησαΐα τον Αναχωρητή «είναι να ενεργούν άνθρωποι, τα αντίθετα προς την ανθρώπινη φύση και ικανοποιούν τα σαρκικά θελήματα» όπως ο διάβολος υπαγορεύει. Γι’ αυτό ο Χριστός λέγει στο Ευαγγέλιο Του «Προσέχετε δὲ ἑαυτοῖς μήποτε βαρηθῶσιν ὑμῶν αἱ καρδίαι ἐν κραιπάλῃ καὶ μέθῃ καὶ μερίμναις βιωτικαῖς» (Λουκά κεφάλαιο κα’ στίχος 34).
Η Εκκλησία είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ όπου αναδυόμαστε Χριστοφόροι, με αποτέλεσμα ο «ὠρυόμενος λέων» να μετατρέπεται σε «μυρμήγκι». Δεν φοβόμαστε! Παρά την αμαρτωλότητα που έχουμε, παρά τα πειράγματα του διαβόλου, κοντά στον Χριστό μπορούμε να είμαστε «ιματισμένοι και σωφρονούντες».
Τί σοί ἐστιν ὄνομα; ὁ δὲ εἶπε· Λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν·
Η αντίστοιχη σημερινή λέξη στην «λεγεών» είναι η «μεραρχία». Μια μεραρχία αριθμεί 6.000 στρατιώτες. Τόσοι ήταν οι δαίμονες που είχαν εισέλθει στον ταλαίπωρο αυτόν άνθρωπο που μας περιγράφει το Ευαγγέλιο στην χώρα των Γαδαρηνών. Πραγματικά πόση ήταν ηοδύνη και η ταλαιπωρία που του προξενούσαν; Σωστή κόλαση.
Δυστυχώς οι άνθρωποι όλοι βρισκόμαστε στον τόπο της εξορίας. Στην κοιλάδα του Κλαυθμώνος. Εδώ στον τόπο της εξορίας μας, έχουμε τον κοσμοκράτορα του κόσμου τούτου. Είναι ο μισόκαλος, ο μισάνθρωπος διάβολος. Αυτός από τον οποίον προέρχονται όλα τα κακά. Η πονηριά, η κακία, το μίσος, η αισχρότητα, το ψέμα και όλα τα εξ’ αυτών προερχόμενα.
Ο άνθρωπος ατελής και εμπαθής, υποπίπτει στις διαβολές του με αποτέλεσμα να κυριεύεται, να εξουσιάζεται από αυτόν και να τον ακολουθεί, πράττοντας και αυτός το κακό. Πειράζεται ο άνθρωπος, κατά τους νηπτικούς Πατέρες, δεξιά και αριστερά. Πάνω και κάτω. Όπισθεν και έμπροσθεν. Με χίλιες δυο δολιοπλοκίες πειράζεται ο καημένος ο άνθρωπος. Μάλιστα δε, ο φταίχτης διάβολος, παρουσιάζει έτσι τα πράγματα ώστε όλα τα άλλα και όλοι οι άλλοι να φαίνεται ότι φταίνε και αυτός να φαίνεται ως μη έχων ευθύνη.
Πειράζει ακατάπαυστα. Νύχτα και ημέρα. Είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, με μοναδικό σκοπό να μας κερδίσει χωρίζοντας μας από τον Θεό, τον οποίον Θεό μισεί, βλασφημεί και ανηλεώς εχθρεύεται. Δυστυχώς γι’ αυτόν, ζει στην αμετανοησία παρά τις ευκαιρίες που του έδωσε ο Θεός. Δεν θα αλλάξει ποτέ, ετοιμάζει την κόλαση, παρά το ότι ο Θεός θα ήθελε να ακούσει έστω ένα «Κύριε Ελέησον» δικό του.
Κάποτε τον συνάντησε ο άββας Μακάριος καθώς περπατούσε για να πάει βαθιά στην έρημο, για να ασχοληθεί με περισσότερη προσευχή και πνευματική μελέτη. Κρατούσε και τα σύνεργά του. Αυτά που χρησιμοποιεί για να δελεάσει τους ανθρώπους να τον ακολουθούν, κάνοντας τα θελήματά του. Τα σύνεργά του ήταν πολλά, μικρά και μεγάλα δοχεία, τα οποία είχε φορτωθεί και το κάθε ένα είχε και ένα φτερό. Ο άββας Μακάριος επέμενε να του φανερώσει όλες τις παγίδες και ο σατανάς αναγκάστηκε να μιλήσει. Λέγει λοιπόν ο διάβολος στον αββά Μακάριο «Όποιον βρω πρόθυμο στην μελέτη, τον αλείφω με το φτερό από το δοχείο που έχω στο κεφάλι μου, τον πιάνει πονοκέφαλος και αφήνει την μελέτη στη μέση. Εκείνον που θέλει να αγρυπνήσει, παίρνε από το δοχείο που έχω στα βλέφαρά μου, του βάζω λίγο στα μάτια και του φέρνω νύστα. Τα δοχεία που έχω στα αυτιά μου, έχουν συνταγή κατάλληλη για παρακοή από το δοχείο που κρεμιέται στο λαιμό μου, δίνω στους νέους για να τους παρασύρω σε σαρκική επιθυμία. Από το δοχείο που βρίσκεται στο στόμα μου, δίνω στους εγκρατείς για να τους προκαλέσω λαιμαργία. Σε άλλους πάλι, για να τους παρασύρω στην καταλαλιά και την αισχρολογία. Το δοχείο που φέρω στο λαιμό μου προκαλεί υπερηφάνεια. Το άλλο που βλέπεις στην κοιλιά μου έχει μέσα αναισθησία και ανηθικότητα. Και τα υπόλοιπα φθόνο, φόνο, κλεψιά και όλα τα κακά. Με αυτά βγάζω τους ανθρώπους από τον ίσιο δρόμο και τους οδηγώ όπου θέλω εγώ, μέχρις ότου τους παρασύρω στην καταστροφή».
Μοναδική λύση ο Χριστός. Αυτός είναι «ὁ τὸν θάνατον καταπατήσας, τὸν δὲ διάβολον καταργήσας». Αυτός μας δίδει την εξουσίαν «τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ».
Η Εκκλησία Του, καταφυγή μας. Γι’ αυτό την εγκαθίδρυσε στην γη. Για να μας προστατεύσει από τις συντεχνίες του διαβόλου. Για να εκθέτουμε τον εαυτόν μας δι’ Αυτής συνεχώς, ενώπιον του Θεού και να επιστρατεύσουμε όλη μας την δύναμη για να αντιστεκόμαστε σε κάθε λογισμό που σπέρνει ο εχθρός. Για να έχουμε ένα θεραπευτήριο. Και όλα τα τραύματα που έχουμε ένεκα της εξορίας μας, να υπάρχει ο τρόπος της θεραπείας.
Ο όσιος Νικήτας ο Στηθάτος συνιστά να ησυχάζουμε. Και ησυχία είναι «η κατάσταση του νου η οποία είναι απαλλαγμένη από κάθε ενόχληση του κόσμου. Είναι η ατάραχη και ακλόνητη στήριξη της καρδιάς στον Θεό». Και κόσμος κατά τον αββά Ησαΐα τον Αναχωρητή «είναι να ενεργούν άνθρωποι, τα αντίθετα προς την ανθρώπινη φύση και ικανοποιούν τα σαρκικά θελήματα» όπως ο διάβολος υπαγορεύει. Γι’ αυτό ο Χριστός λέγει στο Ευαγγέλιο Του «Προσέχετε δὲ ἑαυτοῖς μήποτε βαρηθῶσιν ὑμῶν αἱ καρδίαι ἐν κραιπάλῃ καὶ μέθῃ καὶ μερίμναις βιωτικαῖς» (Λουκά κεφάλαιο κα’ στίχος 34).
Η Εκκλησία είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ όπου αναδυόμαστε Χριστοφόροι, με αποτέλεσμα ο «ὠρυόμενος λέων» να μετατρέπεται σε «μυρμήγκι». Δεν φοβόμαστε! Παρά την αμαρτωλότητα που έχουμε, παρά τα πειράγματα του διαβόλου, κοντά στον Χριστό μπορούμε να είμαστε «ιματισμένοι και σωφρονούντες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου