Κήρυγμα Κυριακής Ι’ Ματθαίου (21–08–2022)

«Διατὶ ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτῷ; Ὁ δε Ἰησοῦς εἶπε, διὰ τὴν ἀπιστίαν ὑμῶν».

 Η καρδιά του πατέρα τραυματισμένη και ματωμένη από τον πόνο βλέποντας το παιδί του να βασανίζεται τόσο. Σεληνιάζεται, πάσχει! Η ζωή του είναι μαρτυρική. Το κείμενο του ιερού Ευαγγελίου μας λέει: «πολλάκις γαρ πίπτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ». Πάσχει το παιδί μα περισσότερο πάσχει και πονά ο πατέρας, βλέποντας το σπλάχνο του σ’ αυτήν την κατάσταση.

Όταν ο πατέρας πηγαίνει το παιδί στους μαθητές, ο Κύριος απουσιάζει, βρίσκεται στο όρος Θαβώρ μαζί με τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Οι μαθητές δεν μπόρεσαν να το θεραπεύσουν και εκείνος ζώντας την απογοήτευση, όταν ο Κύριος κατεβαίνει από το όρος Θαβώρ γονατίζει εκλιπαρώντας να τον ελεήσει, να κάνει το παιδί του καλά. Γιατί όμως οι μαθητές του δεν μπόρεσαν να κάνουν το παιδί καλά; Μας το λέγει ο ίδιος ο Κύριος «διὰ τὴν ἀπιστίαν ὑμῶν», εξ αιτίας της απιστίας σας. Δεν είχαν οι μαθητές πίστη; Είχαν πίστη, αλλά αδύναμη· δεν είχαν την θερμή, την ζέουσα πίστη, την πίστη εκείνη που κάνει θαύματα.

Η πίστη τους μέχρι την στιγμή εκείνη ήταν περισσότερο διανοητικής παραδοχής. Γι’ αυτό αργότερα όταν θα έλθουν οι δοκιμασίες των παθών του Διδασκάλου θα τον εγκαταλείψουν, θα κρυφθούν, θα αρνηθούν. Έπρεπε να έλθει η Πεντηκοστή να φωτισθούν και να ενδυναμωθούν από την χάρη του Αγίου Πνεύματος και να γιγαντωθεί η πίστη, να κάνουν θαύματα και χωρίς δισταγμό να δώσουν την ζωή τους για χάρη του Διδασκάλου.

Όταν ο Κύριος πληροφορείται από τον πατέρα την αδυναμία των μαθητών να επιτελέσουν το θαύμα, αγανακτεί εναντίον των ανθρώπων για την απιστία τους: «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη, ἕως πότε ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;».

Βέβαια θα μπορούσαμε να πούμε ότι το γένος των Εβραίων την εποχή εκείνη κάθε άλλο παρά άπιστο ήταν. Ήταν ένας λαός που σεβόταν την πίστη των πατέρων τους.  Μόνο που αυτή η πίστη ήταν κίβδηλη, γεμάτη από τύπους, κανόνες και χωρίς ουσία και βάθος. Η πίστη δεν αποδεικνύεται με τις θυσίες, τις πολύωρες προσευχές και τις Νομικές υποχρεώσεις. Όταν η γνήσια πίστη δεν έχει αδελφή την αγάπη και την αυτοθυσία, τότε γίνεται διανοητική φλυαρία και φαρισαϊκός εγωισμός. Η πίστη περιέχει την αγάπη και η αγάπη την πίστη.

Η πίστη δεν είναι διανόηση ούτε εγκεφαλική διεργασία, είναι κτύπος καρδιάς είναι δόσιμο ψυχής. Η πίστη δεν είναι βόλεμα στον φόβο και τις ώρες της δειλίας, όταν έρχονται στιγμές στην ζωή δύσκολες, αρρώστια, προβλήματα, δυσκολίες. Η πίστη δεν είναι παράδοση: «έτσι κληρονομήσαμε, έτσι τα αφήνουμε». Ούτε η Εκκλησία έχει μουσειακό χαρακτήρα του παρελθόντος. Όσοι το βλέπουν έτσι είναι άπιστοι και διεστραμμένοι κατά τον λόγο του Κυρίου.

Πιστεύω σημαίνει ότι «πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Όλα τα δίνω στον Θεό. Χωρίς υπολογισμούς, χωρίς ιδιοτέλεια. Αυτού του είδους η πίστη θεμελιώνεται στην αγάπη, στην υπακοή και την απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό.

Αν έχετε την πίστη ως «κόκκον σινάπεως…». Τί σημαίνει αυτός ο λόγος; Όπως γνωρίζετε ο κόκκος του σιναπιού είναι θερμουργός, καίει, δημιουργεί φλόγωση. Γι’ αυτό παλιά τον χρησιμοποιούσαν ως έμπλαστρο σε αρρώστους από κρυολογήματα. Είναι μικρός μεν αλλά θαυματουργός. Αυτή είναι η γνήσια αληθινή πίστη των Χριστιανών, φαίνεται μικρή ταπεινή, αφανής, όμως μετακινεί βουνά.

Το θαύμα δεν γίνεται αν δεν δώσουμε στην καρδιά μας στον Θεό αν δεν βιώσουμε την γνησιότητα της πίστεως. Η πίστη γεννά το θαύμα και όχι το θαύμα την πίστη. Το θαύμα είναι καρπός της πίστεως. Η προσευχή και η νηστεία μας ας είναι παρεπόμενο της πίστεως, για να είναι και τα δύο ευάρεστα στον Θεό. Αμήν!

ΠΗΓΗ