«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ (Μάρκ. ιε΄,43 – ιστ΄, 8)

Κυριακή 26 Απριλίου 2015

Αδελφοί Χριστός Ανέστη!

Η σημερινή Κυριακή, αποτελεί για όλους μας μια σπουδαία ευκαιρία να θαυμάσουμε αλλά και να μιμηθούμε την ακλόνητη πίστη και το υποδειγματικό θάρρος το οποίο επέδειξε μια ομάδα γυναικών που ακολουθούσε και διακονούσε τον Κύριό μας καθ’ όλη τη διάρκεια της επι γης δραστηριότητός Του. Είναι οι λεγόμενες «Μυροφόρες» στις οποίες είναι αφιερωμένη η σημερινή ημέρα.

Οι Μυροφόρες γυναίκες ήταν μια ομάδα γυναικών, μαθήτριες του Κυρίου, οι οποίες ακολουθούσαν και φρόντιζαν τον Χριστό κατά τις περιοδείες Του. Κυρίως όμως ήταν εκείνες που παρέμειναν ανελλιπώς δίπλα του κατά τη στιγμή του πάθους του. Σε αυτή την ομάδα μετείχε και η Παναγία μητέρα του Χριστού. Την ονομασία Μυροφόρες την αποκτούν από τη στιγμή που επιχειρούν να επισκεφτούν τον τάφο του Χριστού, για να αλείψουν το νεκρό σώμα του με τα καθιερωμένα μύρα, όπως συνήθιζαν να κάνουν στους νεκρούς τους οι Ιουδαίοι.

Όλα τα γεγονότα που αφορούν στο πάθος και την σταύρωση του Κυρίου μας, συνέβησαν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και μάλιστα την εβδομάδα πριν από το Σάββατο, κατά το οποίο οι Ιουδαίοι εόρταζαν το εβραϊκό Πάσχα. Αυτή η μεγάλη εορτή για τους Ιουδαίους ήταν και ο λόγος για τον οποίο όλα έπρεπε να γίνουν άμεσα χωρίς τίποτα να σκιάσει την μεγάλη ημέρα. Ο Κύριος λοιπόν συλλαμβάνεται την Πέμπτη πριν το Σάββατο της εορτής, δικάζεται και καταδικάζεται την ίδια ημέρα, και μετά από τα φρικτά βασανιστήρια που υπέστη την επόμενη ημέρα, μια ημέρα δηλαδή πριν την εορτή σταυρώνεται. Την ίδια ημέρα που ο Κύριος σταυρώθηκε, την ίδια ημέρα αποκαθηλώθηκε και ετάφη. Τα πάντα έγιναν πολύ βιαστικά με αποτέλεσμα κατά τον ενταφιασμό του Κυρίου να μην προλάβουν να ολοκληρώσουν τα ταφικά έθιμα που απαιτούσαν την επάλειψη του σώματος του νεκρού με αρωματικά μύρα.

Κατά την διάρκεια του Πάθους του Χριστού, όλοι οι μαθητές Του, με εξαίρεση τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, βλέποντας την οργή των Ιουδαίων προς τον διδάσκαλό τους και φοβούμενοι ότι η οργή αυτή θα ξεσπούσε και σε εκείνους, διασκορπίστηκαν και κρύφτηκαν. Κανείς τους δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή, ακόμα και μετά το πάθος να εμφανιστεί, πολύ περισσότερο να επισκεφτεί τον τάφο του Χριστού. Αυτό όμως που δίσταζαν να κάνουν οι άνδρες απόστολοι, αποτολμούν να κάνουν οι Μυροφόρες. Αν και γυναίκες δεν διστάζουν να σταθούν στο πλάι του προδομένου και εγκαταλελειμμένου Χριστού και να συμπαρασταθούν στον πόνο της Παναγίας μητέρας Του. Για αυτές «ο φόβος των Ιουδαίων» ήταν ανύπαρκτος. Την καρδιά τους την είχε κερδίσει εξ ολοκλήρου ο Χριστός.

Οι Μυροφόρες όμως δεν παραιτούνται ούτε και μετά την ταφή του Χριστού. Σκέφτονται διαρκώς ότι δεν μπόρεσαν να προσφέρουν τα καθιερωμένα μύρα στο σώμα του διδασκάλου τους και αυτό δεν τις αφήνει να ησυχάσουν. Παίρνουν λοιπόν την μεγάλη απόφαση να επισκεφτούν τον τάφο του Κυρίου την επόμενη ημέρα από την εορτή, μία ημέρα δηλαδή μετά το Σάββατο του Εβραϊκού Πάσχα. «Διαγενομένου λοιπόν του Σαββάτου» και μάλιστα πριν ακόμα χαράξει για καλά το φως της ημέρας «όρθρου βαθέως», ξεκινούν να επισκεφτούν τον τάφο. Στην καρδιά τους δεν υπήρχε ούτε φόβος, ούτε αγωνία. Μόνο πηγαίο θάρρος το οποίο αντλούσαν από την αγάπη τους για το Χριστό. Αν τις απασχολούσε κάτι αυτό ήταν το πως θα μετακινούσαν την μεγάλη πέτρα που κάλυπτε την είσοδο του τάφου. Μα ω του θαύματος! όταν φτάνουν βλέπουν την πέτρα να έχει ήδη μετακινηθεί. Ο Κύριός τους, ο Διδάσκαλός τους, ο αγαπημένος τους Ιησούς είχε Αναστηθεί. Το άψυχο μέχρι πριν λίγο σώμα του δεν υπήρχε πουθενά. Μόνο ένας λευκοφορεμένος Άγγελος ήταν εκεί για να τους αναγγείλει το μεγάλο γεγονός της Αναστάσεως και να τους αναθέσει να μεταδώσουν το Αναστάσιμο μήνυμα και στους άλλους μαθητές.

Να λοιπόν αγαπητοί μου αδελφοί πως ανταμείβει ο Θεός την αγάπη και την τόλμη των Μυροφόρων. Γίνονται εκείνες η πρώτες που δοκιμάζουν την μεγάλη χαρά της Αναστάσεως του Χριστού και οι πρώτες που θα διακηρύξουν και θα μεταφέρουν αυτό το χαρμόσυνο μήνυμα. Και μαζί γίνονται και το παράδειγμα για όλους εμάς που πολλές φορές κυριευμένοι από το πνεύμα του κόσμου τούτου φοβόμαστε να σταθούμε στο πάλι του Αναστημένου Χριστού και να δηλώσουμε ότι είμαστε μαθητές Του. Δεν είναι λίγες οι φορές που είτε για να μην μας κοροϊδέψουν, είτε για να μην μας προσβάλλουν, είτε γιατί μπορεί να χάσουμε την εύνοια κάποιων, φοβόμαστε να ομολογήσουμε την Χριστιανική μας ιδιότητα. Κάποιες φορές μπορεί να αποφεύγουμε να κάνουμε και το σταυρό μας σε δημόσιο χώρο. Αυτήν είναι μια δειλία, σημάδι της πνευματικής μας φτώχιας. Αν θέλουμε να απολαύσουμε την πραγματική και αιώνια χαρά της Αναστάσεως, αν θέλουμε να συναντήσουμε τον Αναστημένο Ιησού, αν θέλουμε πραγματικά να ενωθούμε μαζί Του, θα πρέπει να έχουμε στην καρδιά μας το θάρρος την αγάπη κι την τόλμη των Μυροφόρων γυναικών, προκειμένου κάθε στιγμή της ζωής μας και με κάθε τρόπο να ομολογούμε ότι για εμάς κυριαρχεί μόνο το πρόσωπο του Χριστού.

Οι μαθητές του Κυρίου φοβήθηκαν, αμφέβαλλαν, κρύφτηκαν και έχασαν την ευκαιρία να γίνουν οι πρώτοι μάρτυρες της Αναστάσεως. Οι Μυροφόρες πίστεψαν, τόλμησαν και αξιώθηκαν να δουν πρώτες αλλά και να μεταφέρουν πρώτες στον κόσμο την Ανάσταση. Ας μιμηθούμε το παράδειγμά τους, ας μιμηθούμε την τόλμη τους για να πλημμυρήσει και η δική μας ψυχή από το φως της Αναστάσεως, την οποία με τον τρόπο της ζωής μας θα μαρτυρούμε προς πάσα κατεύθυνση μέχρι τη στιγμή που ο Θεός θα μας καλέσει κοντά του για να μας εισάγει στην αιώνια Βασιλεία του!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

π. Ν.Α.