ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΤΑΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΕΩΡΩΝ (22-4-2007)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

                             

Μέ τήν ση­με­ρι­νή Εὐ­αγ­γε­λι­κή Πε­ρι­κο­πή, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, με­τα­φε­ρό­μα­στε νο­ε­ρῶς στά γε­γο­νό­τα τῆς Με­γά­λης Πα­ρα­σκευ­ῆς, στήν Θεί­α Σταύ­ρω­ση. Ὁ Χρι­στός πε­θαί­νει ἐ­πά­νω στόν Σταυ­ρό, ὁ ἥ­λι­ος σκο­τί­ζε­ται καί ἡ γῆ ὁ­λό­κλη­ρη σεί­ε­ται. Οἱ ἄν­θρω­ποι, οἱ πι­στοί στόν Θε­άν­θρω­πο, ἀλ­λά καί οἱ ἀ­δι­ά­φο­ροι καί οἱ ἄ­πι­στοι, συ­γκλο­νί­ζο­νται ἀ­πό τά γε­γο­νό­τα πού ἀ­ντι­κρύ­ζουν.

Κα­νείς ἀ­πό αὐ­τούς πού Τόν ἄ­κου­γαν μέ τό­ση θέρ­μη καί κα­νείς ἀ­πό αὐ­τούς πού μέ πι­στό­τη­τα Τόν ἀ­κο­λου­θοῦ­σαν δέν βρῆ­κε τό θάρ­ρος καί τό κου­ρά­γι­ο νά κα­τε­βά­ση τό Πα­νά­χρα­ντο Σῶ­μα Του καί νά τό κη­δεύ­ση σύμ­φω­να μέ τά τυ­πι­κά τῆς ἐ­πο­χῆς. Κά­ποι­ος, ὅ­μως, βρί­σκει τήν τόλ­μη, ἕ­νας ἐ­πί­ση­μος Βου­λευ­τής, ὁ Ἰ­ω­σήφ ἀ­πό τήν Ἀ­ρι­μα­θαί­α. Μέ πε­ρισ­σό θάρ­ρος ἔρ­χε­ται στόν Πι­λᾶ­το, σάν ἀ­ξι­ω­μα­τοῦ­χος πού εἶ­ναι, καί ζη­τεῖ νά κη­δεύ­ση τό Σῶ­μα τοῦ Χρι­στοῦ. Ἡ θέ­ση του καί τό ἀ­ξί­ω­μά του περ­νοῦν σέ δεύ­τε­ρη μοῖ­ρα, σέ σχέ­ση μέ τόν εὐ­σε­βῆ του πό­θο. Θά μπο­ροῦ­σε νά χά­ση τήν θέ­ση του, νά χά­ση τήν βό­λε­ψή του. Ὅ­μως, κα­θό­λου δέν δει­λι­ά­ζει. Ἡ ἀ­γά­πη του πρός τόν Σω­τῆ­ρα καί Λυ­τρω­τή Χρι­στό καί ὁ φό­βος μή­πως τό Πα­νά­γι­ο Σῶ­μα Του πα­ρα­μεί­νη ἄ­τα­φο ἐ­πά­νω στόν Σταυ­ρό τόν ὁ­πλί­ζει μέ θάρ­ρος. Οἱ Μα­θη­ταί τοῦ Κυ­ρί­ου δει­λι­ά­ζουν, ἐ­νῶ ὁ Ἰ­ω­σήφ ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται ἄ­ρι­στος καί πι­στός ἀ­κό­λου­θος.

Ἡ ση­με­ρι­νή Πε­ρι­κο­πή ἀ­πό τό Εὐ­αγ­γέ­λι­ο μᾶς μι­λᾶ γι­ά κά­ποι­ες γυ­ναῖ­κες πού ζοῦν ἀ­πό κο­ντά τό Πά­θος, ἀλ­λά καί τήν Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Χρι­στοῦ. Εἶ­ναι οἱ Μυ­ρο­φό­ρες πού ἦλ­θαν στόν Τά­φο τοῦ Χρι­στοῦ, ἀ­ψη­φώ­ντας δι­α­φό­ρους κιν­δύ­νους, γι­ά ν᾿ ἀ­λεί­ψουν μέ μῦ­ρα τοῦ Σῶ­μα τοῦ Ἰ­η­σοῦ. Ἡ στρα­τι­ω­τι­κή φρου­ρά τῶν Ρω­μαί­ων καί ὁ τε­ρά­στι­ος λί­θος πού κλεί­νει τήν εἴ­σο­δο τοῦ μνη­μεί­ου δέν ἀ­πο­τε­λοῦν γι᾿ αὐ­τές ἐ­μπό­δι­ο στό νά προ­σεγ­γί­σουν τόν ἀ­γα­πη­μέ­νο τους Δι­δά­σκα­λο. Ὅ­μως τίς πε­ρι­μέ­νει μι­ά ἔκ­πλη­ξη. Ἐ­νῶ δι­ε­ρω­τῶ­νται ποι­ός θά ἀ­πο­κυ­λί­ση τόν λί­θο ἀ­πό τήν θύ­ρα τοῦ μνη­μεί­ου, αὐ­τός φαί­νε­ται σάν κά­ποι­ο ἀ­ό­ρα­το χέ­ρι νά τόν με­τα­κί­νη­σε. Κι ἀ­κό­μη, μέ­σα στό κε­νό μνη­μεῖ­ο πλη­ρο­φο­ροῦ­νται ἀ­πό τό στό­μα τοῦ Ἀγ­γέ­λου τό χαρ­μό­συ­νο μή­νυ­μα τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως καί βλέ­πουν μέ τά ἴ­δι­α τους τά μά­τι­α τά ἐ­ντά­φι­α τοῦ Χρι­στοῦ.

Τό γε­γο­νός τῆς τα­φῆς καί τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως τό ζοῦ­με σέ κά­θε Θεί­α Λει­τουρ­γί­α, ἀ­γα­πη­τοί ἀ­δελ­φοί. Δέ βλέ­που­με καί δέν ζοῦ­με κά­τι λι­γώ­τε­ρο ἀ­πό αὐ­τό πού εἶ­δαν καί ἔ­ζη­σαν οἱ Μυ­ρο­φό­ρες γυ­ναῖ­κες. Ζοῦ­με μέ­σα στό Μυ­στή­ρι­ο καί στήν ζω­ή τοῦ Χρι­στοῦ· τήν Γέν­νη­ση, τό κή­ρυ­γμα, τήν θυ­σί­α, τόν Τά­φο, τήν Ἀ­νά­στα­ση, ἀλ­λά καί τήν Ἀ­νά­λη­ψή Του.

Τά Ἅ­γι­α, κα­τά τήν Με­γά­λη Εἴ­σο­δο, ἐ­να­πο­τί­θε­νται πά­νω στήν Ἁ­γί­α Τρά­πε­ζα πού εἶ­ναι ὁ Τά­φος τοῦ Χρι­στοῦ. Ὁ Ἱ­ε­ρέ­ας πού συμ­βο­λί­ζει τόν Ἰ­ω­σήφ, κρα­τώ­ντας τά κα­λύμ­μα­τα τῶν Ἁ­γί­ων, προ­χω­ρεῖ πρός τήν Ἁ­γί­α Τρά­πε­ζα καί τά το­πο­θε­τεῖ, ὅ­πως τύ­λι­ξε καί ὁ Ἰ­ω­σήφ τό Πα­νά­χρα­ντο Σῶ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου μέ τήν σιν­δό­να.

Μα­ζί μέ τίς Μυ­ρο­φό­ρες γυ­ναῖ­κες κι ἐ­μεῖς οἱ πι­στοί ζοῦ­με τήν Ἀ­νά­στα­ση μέ τό νά κοι­νω­νοῦ­με τό Ἄ­χρα­ντο Σῶ­μα καί τό Αἷ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου. Καί κα­θα­ρί­ζε­ται καί ἁ­γι­ά­ζε­ται ἔ­τσι ἡ ὕ­παρ­ξή μας ἀ­πό τά πά­θη πού μα­στί­ζουν τήν ψυ­χή καί γι­νό­μα­στε μάρ­τυ­ρες τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως.

Οἱ Μυ­ρο­φό­ρες, ἀ­γα­πη­τοί ἀ­δελ­φοί, δο­κί­μα­σαν χα­ρά ἀ­πε­ρί­γρα­πτη, ἀλ­λά καί ἔκ­στα­ση. Χα­ρά, γι­α­τί ὁ Χρι­στός θά εἶ­ναι πά­ντο­τε μα­ζί τους μέ­χρι τήν συ­ντέ­λει­α τοῦ κό­σμου. Ἡ ἔκ­στα­ση τῶν γυ­ναι­κῶν δι­και­ο­λο­γεῖ­ται ἀ­πό αὐ­τό τό και­νού­ρι­ο πού δέν ἔ­χει καμ­μι­ά σχέ­ση μέ τά γή­ϊ­να καί εἶ­ναι αὐ­τό πού θά προσ­δώ­ση τό νέ­ο νό­η­μα ζω­ῆς καί ὕ­παρ­ξης τοῦ ἀν­θρώ­που.

Ὅ­λοι μας, λοι­πόν, χρει­α­ζό­μα­στε τήν τόλ­μη τοῦ Ἀ­ρι­μα­θαί­ας Ἰ­ω­σήφ, ἀλ­λά καί τῶν γυ­ναι­κῶν Μυ­ρο­φό­ρων. Αὐ­τή ἡ τόλ­μη με­τα­φρά­ζε­ται σέ ἀ­γά­πη πού ὁ­δη­γεῖ στήν θυ­σί­α. Εἶ­ναι τό στοι­χεῖ­ο πού θά ἀ­ξι­ώ­ση τόν κα­θέ­να μας νά κά­νη τήν ὑ­πέρ­βα­ση, νά ἀ­ψη­φή­ση τό κο­σμι­κό φρό­νη­μα καί ν᾿ ἀ­ξι­ω­θῆ νά ἀ­τε­νί­ση τόν Ἀ­να­στη­μέ­νο Χρι­στό. Α­ΜΗΝ.