ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΤΑΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΕΩΡΩΝ (25-4-2004)

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ 

Ὁλόκληρη ἡ ἑβδομάδα πού ἀρχίζει ἀπό σήμερα εἶναι ἀφιερωμένη στίς Μυρο­φό­ρες γυναῖκες καί στούς δυό Μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ τόν εὐσχήμονα Βουλευτή Ἰω­σήφ καί τό νυ­κτερινό κρυφό μαθητή Νικόδημο, οἱ ὁποῖοι μέ περισσή ἀγάπη ἀπέ­δω­σαν τίς τελευ­ταῖ­ες τιμές στό Διδάσκαλό τους, γενόμενοι οἱ δυό ἀψευδεῖς μάρτυ­ρες τῆς ταφῆς. Τό ἱε­ρό συναξάρι  τῆς ἡμέρας, πού ἀρχίζει μέ τό δίστιχο «Χριστῷ φέ­ρουσιν αἱ Μαθήτριαι μύρα. Ἐγώ δέ ταύταις ὕμνον ὡς μύρον φέρω» μᾶς ὁμιλεῖ γιά τήν ἀγάπη τῶν Μυροφόρων, καί περιγράφει τή γνήσια εὐλάβειά τους πρός τό πρό­σωπο τοῦ Ἰησοῦ μ᾿ αὐτά τά λόγια:

«Αὗται διαπύρως ἀγάπην ἔχουσαι πρός Χριστόν, ὡς μαθήτριαι, μύρα πολυτελῆ ὠνησά­με­­ναι, νυκτὸς παρεγένοντο... ὀρθριώ­τε­ρον κλαῦσαι καὶ μυρίσαι αὐτό...». Μέ τή δύναμη τῆς ἀγάπης περιφρόνησαν τό φό­βο τῆς κουστωδίας κι ἔσπευσαν στόν τάφο νά λατρέ­ψουν τό Σωτήρα τους. Κι ἐ­κεῖ πρῶτες ἀπό τούς Ἀγγέλους πληροφορήθηκαν τήν ἔγερ­ση τοῦ  Ἰησοῦ.

 Νίκη τῆς πίστεως μποροῦμε νά χαρακτηρίσουμε τήν προηγούμενη Κυριακή κατά τήν ὁποία ὁ «ἄπιστος» Θωμᾶς διακήρυξε καί ὠμολόγησε τόν Κύριο καί Θεό του. Γιά τή σω­τη­ρία μας ὅμως δέν φτάνει μόνο ἡ πίστη. Ἀπαραίτητη εἶναι ἡ ἁγία ζωή. Δέν ἀρκεῖ νά πι­στεύει καί νά ὁμολογεῖ ὁ πιστός τό Χριστό. Πρέπει νά ζεῖ τήν πίστη του, νά βιώνει τήν εὐ­σέβειά του. Ἡ σημερινή Κυριακὴ αὐτό ἀκριβῶς μᾶς ὑπογραμμίζει. Οἱ Μυροφόρες μᾶς περιγράφουν τά γνωρίσματα τῆς γνήσιας θρησκευτικότητας, πού εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τόν Θε­ό καί ἡ ὑποταγὴ στό θέλημά Του. Ἀπό γνήσια ἀγάπη ὑπερνικοῦν ὅλα τά ἐμπόδια, τόν ἐ­σωτερικό τους φόβο, τήν κουστωδία, τό λίθο τοῦ μνή­ματος καί φτάνουν στό κενό μνη­μεῖο, ὅπου ἀμείβονται μέ τό χαρμόσυνο ἄγ­γελ­μα τῆς Ἀναστάσεως καί τήν ἐμφάνιση τοῦ νικητοῦ τοῦ θανάτου Χριστοῦ. Ὑπο­τάσ­σουν ὅλες τίς αἰσθήσεις τους στή δύναμη τῆς ἀ­γά­πης. Μέ μύρα καί δάκρυα ραί­νουν τόν ζωοδόχο τάφο. Μπροστά τους βλέπουν μό­νο τό ἀγαπημένο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ζοῦν τό Σταυρό Του. Συμμετέχουν στό θάνατό Του. Συμπάσχουν μέ τό πά­θος Του. Ἀπό τό Γολγοθᾶ περνοῦν στήν Ἀνάσταση. Ἀπό τά δά­κρυα στή χαρά. Ἀπό τό θρῆνο καί τόν ὀδυρμό, στό πανηγύρι. Ἀπό τόν τρόμο στήν ἔκ­στα­ση. Ἀπό τό «οἴ­μοι γλυκύτατε Ἰησοῦ» στὸ «Ἀνέστη ὁ Κύριος». Ἔτσι ἀναγορεύονται πρῶ­τες εὐαγ­γε­λί­στριες τῆς Ἀναστάσεως καί ὑποδειγματικές διδάσκαλοι τῆς ὀρθοδό­ξου καί γνη­σίας εὐσέβειας.

Στήν πράξη ἡ θρησκευτικότητα τοῦ πιστοῦ ἐκδηλώνεται μέ τήν εὐσέβεια, ἡ ἔννοια τῆς ὁποίας περιλαμβάνει ὅλα τά ἐσωτερικά κι ἐξωτερικά γνωρίσματα τῆς βαθιᾶς καί γνη­σί­ας θρησκευτικότητας. Ἡ γνήσια εὐσέβεια, ἡ εὐλάβεια βιώνεται μόνο μέσα στήν Ἐκκλη­σία, στήν ὁποία ὁ πιστός συναντᾶ κι ἑνώνεται μέ τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἐκ­κλη­σία εἶναι τό ἐπί τῆς γῆς ἔργο τοῦ Ἰησοῦ καί μόνο μέσα στήν Ἐκκλη­σία ὁλοκληρώ­νε­ται ἡ θεία Οἰκονομία. Μέ τή δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πραγμα­το­ποιεῖται ὁ ἁγιασμός κά­θε πιστοῦ καί ἀποκαλύπτεται ὁ δρόμος τῆς χριστιανικῆς εὐ­σε­βείας. Ἡ εὐλάβεια δέν ἀ­πο­κτᾶται ὕστερα ἀπὸ μία ὁρισμένη ἐκπαίδευση, οὔτε πε­ριο­ρίζεται στό δόγμα ἤ στήν ἠθι­κή. Εἶναι ζωή, στήν ὁποία τότε μόνο μποροῦμε νά συμ­μετάσχουμε, ἄν γεννηθοῦμε ἀπό τήν πηγή τῆς ζωῆς. Ἡ εὐσέβεια δέν εἶναι σύ­νο­λο γνώσεων, οὔτε ἐκτέλεση ἠθικῶν πα­ραγγελμάτων καί κανόνων· Εἶναι ζωή «ἐν Χριστῷ» ὅπως παραδίδεται καί διδάσκεται μέ­σα στήν Ἐκκλησία. 'Ἔξω ἀπό τήν Ἐκ­κλη­σία δέν ὑπάρχει εὐσέβεια, γιατί ἡ εὐσέβεια δέν εἶ­ναι δυνατό νά ὑπάρξει ἔξω ἀπό τό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου, δηλαδή ἔξω ἀπό τή μυ­στη­ριακή μέ Αὐτόν κοινωνία. Εὐ­σε­βής εἶναι ἐκεῖνος, πού ζεῖ καθημερινά τό Σταυρό καί τήν Ἀνάσταστη τοῦ Χριστοῦ. Ἐ­κεῖ­νος πού σβύνει τά πάθη τῆς ψυχῆς του μέ τή δρόσο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί μέ τά δάκρυα τῆς μετανοίας. Ἐκεῖνος, πού ζώντας τό μυστήριο τῆς ἀ­γάπης τοῦ Θεοῦ δια­κηρύττει: «Ἡ ζωὴ ἐφανερώθη καί ἑωράκαμεν καὶ μαρτυροῦμεν καὶ ἀπαγγέλ­λο­μεν ὑμῖν τὴν αἰώνιον, ἥτις ἦν πρὸς τὸν Πατέρα καὶ ἐφανερώθη ἡμῖν».

 Ἡ γνήσια εὐσέβεια ὑπάρχει στήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, στήν κοινή Ἐκκλη­σια­στι­κή ζωή. Ἡ παράδοση εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς παγκόσμιας φύσεως τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ πα­ράδοση αὐτή οὔτε γράφεται, οὔτε φυλάσσεται ἀπό μερικά πρόσωπα, ἀπό ὡρισμέ­νους Ἐπισκό­πους ἤ θεολόγους, ἀλλά ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ πού ζεῖ μέσα στήν Ἐκ­κλησιαστική κοι­νωνία. Καί ἀκόμη ἡ εὐσέβεια δέν διδάσκεται σέ κανένα σχολεῖο, ἀλλά μέσα στό Ναό, ὅπου τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία καί λατρεύεται νύχτα καί μέ­ρα ὁ Θεός. Ἐκεῖ γίνεται ἐμ­πειρική καί συγκεκριμένη.

Στίς λέξεις «μύρα καί δάκρυα» πού χρησιμοποιεῖ ἡ ὑμνολογία γιά νά περιγράψει τήν εὐ­σέβεια τῶν Μυροφόρων ἀνακεφαλαιώνονται τά βιώματα τῆς ὀρθοδόξου εὐ­σε­­βείας. Μύ­ρα εἶναι τά ἀγαθά ἔργα, οἱ πράξεις τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό καί τόν ἄν­θρωπο. Δά­κρυα εἶναι ἡ καθημερινή συναίσθηση τῆς ταπεινότητας καί τῆς ἀδυνα­μί­ας τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ ἐκζήτηση τοῦ θείου ἐλέους. Οἱ Μυροφόρες «ἔρραναν μύ­ρα μετὰ δακρύων καὶ ἐ­πλήσθη χαρᾶς τὸ στόμα αὐτῶν ἐν τῷ λέγειν Ἀνέστη ὁ Κύ­ριος».

Τά δάκρυα τῆς μετανοίας καί ἡ εὐωδία τῶν ἔργων τῆς ἀγάπης εἶναι τά κύρια γνω­ρί­σμα­τα τῆς γνήσιας εὐσέβειας σ᾿ ὅλες τίς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς μέ τήν ὁποία ἔρ­χεται στήν ψυχή ἡ χαρά τῆς ἐλπίδας καί ἡ ἀγαλλίαση τῆς Ἀναστάσεως. ΑΜΗΝ.