Κυριακή τῶν Βαΐων 5.4.2015

(Φιλιππησίους δ΄ 4-9)

«Ὁ Προσδωκόμενος»

 Θριαμβευτική καί ἔνδοξη εἶναι ἡ ἡμέρα τῶν Βαΐων. Ἡμέρα πού ἀναμένεται ὁ Προσδωκόμενος, γι’ αὐτό καί θά γράψει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅτι «ὁ Κύριος ἐγγύς» μᾶς κυριεύει ἡ γλύκα τῆς προσδοκίας τοῦ ἀγαπημένου, αὐτοῦ πού πάντοτε ἔρχεται πρός τό μέρος μας. Καί ἔχει ὄχι μόνο ἐσχατολογικές, ἀλλά καί ὀντολογικές ὑπαρξιακές διαστάσεις αὐτή ἡ προσδοκία, ὅπως θά δοῦμε καί παρακάτω.

Στά πρῶτα χρόνια τοῦ χριστιανισμοῦ κυριαρχοῦσαν στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων ἐνθουσιαστικές τάσεις γιά τήν ἐγγύτητα τοῦ Κυρίου. Τό «μαράν ἀθά» ἦταν καθημερινό σύνθημα πού ἐπεσήμανε ὅτι ὁ Κύριος ἔρχεται. Ἡ βεβαιότητα αὐτῆς τῆς παρουσίας διεπότιζε τότε ὅλη τήν ὕπαρξή τους, γι’ αὐτό καί οἱ ἐξωτερικές τους, ἐκδηλώσεις ἦταν σημαδεμένες ἀπό τήν προσδοκία αὐτή μέ τόν ἔντονο ἐσχατολογικό χαρακτήρα. Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ σάν διάδοχο σχῆμα τῆς ἐπίγειας πραγματικότητας, κέντριζε τίς ἐσωτερικές διαθέσεις τῶν πιστῶν, πού χωρίς νά ἀπαρνιῶνται τίς ἐγκόσμιες εὐθύνες τους συνέχιζαν νά ζοῦν κάτω ἀπό τό ἰλαρό φῶς αὐτῆς τῆς γλυκιᾶς ἀναμονῆς. Οἱ προοπτικές τους δέν περιορίζονταν στήν τοπική ἁπλῶς ἐγγύτητα τοῦ Κυρίου πού εἶναι ἄλλωστε πανταχοῦ παρών. Ἔπαιρναν σαφή διαχρονικό χαρακτήρα καί σημάδευαν σωστά τό στόχο πού ἄνοιγε στά μάτια τους νέους ὁρίζοντες ἀπό πνευματικές καί αἰώνιες ἐμπειρίες.

Καθώς ὅμως τά χρόνια περνοῦσαν ὁ ἐνθουσιασμός τοῦ νεοφώτιστου ὑποχώρησε τή θέση του στόν ἀμφίβολο λογισμό πού  μέ τήν πεζότητά του ξεμάκρυνε ἀσυναίσθητα ἀπό τήν ἐπείγουσα προσμονή τοῦ ἐρχομένου καί βύθισε τόν ἄνθρωπος στό πέλαγος τῆς ἐγκοσμιότητος καί στήν δίνη τῆς τύρβης, πού ἀποσπᾶ τό πνεῦμα ἀπό τήν προσήλωσή του στα ὑπερκόσμια. Ἔτσι ξεθώριασε μέσα σέ πολλές συνειδήσεις ἡ εἰκόνα τοῦ Κυρίου πού ἔρχεται καί τονίσθηκε ἡ εἰκόνα τοῦ Κυρίου πού θά ἔλθει κάποτε μέ ὅλη του τήν δόξα γιά νά κρίνει τούς ἀνθρώπους. Ἡ διαφορά ἀνάμεσα στίς δύο ἐκφράσεις πῆρε πλατιές διαστάσεις, γιατί τόνισε περισσότερο τό στοιχεῖο τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ, σέ βάρος τῆς ἀγαθότητος του, πού μᾶς είναι πιό οἰκεῖο καί ἐπιθυμητό. Στό χῶρο ὡστόσο τῆς Ὀρθοδοξίας αὐτή ἡ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ πού τονίζεται μέ τόν ἐρχομό τοῦ Κυρίου πάντοτε στάθηκε κεντρικό σημεῖο τῆς διδασκαλίας τόσο τῶν νηπτικῶν ὅσο καί τῶν ἄλλων πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας γιατί βρίσκεται κοντύτερα στίς ψυχικές μας ἀνάγκες, καθώς ἐκδηλώνονται μέσα μας. Νά γιατί ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας καί μαζί της ὅλοι ἐμεῖς οἱ πιστοί της ζοῦμε ἔντονα τό περιεχόμενό τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος πού μᾶς φέρνει σέ ἀμεσώτερη ἐπαφή μέ τόν ἐρχόμενο κοντά μας γιά τήν σωτηρία μας καί ὄχι γιά τήν καταδίκη μας. Τό νόημα τῶν ἡμερῶν αὐτῶν είναι πώς ὁ Χριστός κάθε μέρα ἔρχεται, κάθε μέρα θυσιάζεται γιά μᾶς, κάθε μέρα μᾶς στέλνει τήν εἰρήνη καί τήν εὐλογία του. Τά γεγονότα πού ἔγιναν τό 33μ.Χ. στά Ἱεροσόλυμα είναι γιά μᾶς κάθε μέρα σύγχρονα, τωρινά. Δέν είναι παρελθόν. Είναι ζωντανό παρόν πού ἐκτυλίσσεται στό διάβα τῆς καθημερινῆς μας ζωῆς, ὄχι ἁπλῶς σάν ἀνάμνηση τῆς πραγματικότητας ἐκείνης, ἀλλά σάν ἀναπαράστασης τοῦ δράματος πού παίζεται κοντά μας, μέσα μας, μέ τήν πάλη τοῦ Θεοῦ κατά τοῦ νόμου τῆς ἁμαρτίας καί τῆς φθορᾶς.

Ἔτσι καθώς θά ἀκούσουμε στούς ναούς μας τό τόσο γνωστό τροπάριο «ἐρχόμενος ὁ Κύριος πρός τό ἑκούσιον Πάθος», θά θυμηθοῦμε πόσο κοντά μας ἔρχεται ὁ Κύριος πόσο μετέχει στήν φύση μας, πόσο μοιράζεται τήν θλίψη μας, πόσο δοκιμάζει σέ μᾶς τήν ἀγάπη του. Καί είναι στ’  ἀλήθεια ἡ πεποίθησή μας αὐτή, θεμέλιο πάνω στό ὁποῖο οἰκοδομεῖται ὅλη μας ἡ ζωή. Γιά ὅσους ἀπό ἐμᾶς ὁ Κύριος είναι ὁ παντοτινά ἐρχόμενος, ὁ ἐγγύς, ἡ ζωή προσλαμβάνει ἕνα ξεχωριστό νόημα. Γίνεται συντροφιά ἀγάπης μέ τόν ἰσχυρό, μέθεξη στήν ἀγαθότητα του, συμπόρευση μαζί του στό δρόμο  γιά τήν Ἄνω Ἱερουσαλήμ. Ὅσοι ἀπό ἐμᾶς ἔχουν ὀξύνει τῆς πνευματικῆς τους ἀκοῆς τήν αἴσθηση σέ σημεῖο πού νά ἀκούει τό λόγο τοῦ Κυρίου, ὅπως διατυπώνεται στήν Ἀποκάλυψη, νά λέει «ναί, ἔρχομαι ταχύ», ἀφήνουν αὐθόρμητα νά ψελλίσουν τά χείλη τους τήν ἀπάντηση πού είναι πάλι στό ἴδιο βιβλίο γραμμένη (Ἀποκ. κβ΄ 20).

Αὐτή τώρα ἡ «ἀποκαραδοκίας», ἡ προσδοκία  τοῦ ἐρχόμενου Χριστοῦ μέ τίς ὀντολογικές της διαστάσεις δίνει ὑπαρξιακό νόημα στή ζωή μας καί μᾶς κάνει νά νοιώσουμε ἀποκαλυπτικά τόν ρόλο μας στήν ζωή. Ὁ Χριστός τότε ἔρχεται κοντά μας, μέσα μας καί μᾶς ἀναγεννάει μυστικά, μᾶς ἀνάβει τήν φλόγα τῆς θείας παρουσίας μᾶς ἑτοιμάζει μπροστά στό μεγαλεῖο πού ὁρaματίζονται οἱ ψυχές μέ τήν βίωση τοῦ κόσμου τῆς Βασιλείας του. Γιατί ὅσο κι ἄν εἴμαστε χοϊκοί, δέν παύουμε νά μετέχουμε τοῦ θείου, μέ τόν ἱερό σπινθήρα τῆς αἰωνιότητος πού κρύβεται μέσα μας.

Ὁ Κύριος ἔρχεται. Καί «μακάριος ὁ δοῦλος ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα»