ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ 11-5-2014
«Καί εὐθέως ἐγένετο ὑγιής ὁ ἄνθρωπος»
Παρατηρώντας τά Εὐαγγελικά ἀναγνώσµατα βλέπουµε πώς τά περισσότερα καί µάλιστα τά µεγάλα θαύµατα τά ἔκανε ὁ Χριστός κατά τίς µεγάλες ἡµέρες τῶν Ἰουδαίων. Τό ἴδιο συνέβαινε καί µέ τή διδασκαλία Του. Τήν ἐκφωνοῦσε συνήθως στίς µεγάλες γιορτές, πού συνέρρεε πολύς κόσµος. Στίς γιορτές τοῦ Πάσχα, τῆς Σκηνοπηγίας, τῆς Πεντηκοστῆς κ.λπ. στά Ἱεροσόλυµα πού ἦταν ἡ µητρόπολη τῶν Ἰουδαίων, µαζευόταν πολύς κόσµος. Ὅπως, ἐπίσης, συναθροίζονταν καί πολλοί ἄρρωστοι πού εἶχαν τήν ἐλπίδα τους, ὅτι µπορεῖ ὁ Θεός νά τούς κάνει καλά. Ἡ ἐπιθυµία τῶν ἀσθενῶν νά γίνουν καλά, δέν ἦταν τόσο µεγάλη, ὅσο µεγάλη ἦταν ἡ θέληση τοῦ Χριστοῦ νά τούς κάνει καλά.
Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας γράφει πώς «ὅπου ἄν φανῇ ὁ Ἰησοῦς, ἐκεῖ καί ἡ σωτηρία», δηλαδή ὅπου φανεῖ ὁ Χριστός, ἐκεῖ εἶναι καί ἡ σωτηρία. Μπῆκε µέσα στό σπίτι τοῦ Ζακχαίου κι ὁ ἀρχιτελώνης µετανόησε. Εἰσῆλθε στό τελωνεῖο τοῦ Ματθαίου καί ἀµέσως µετατρέπει τόν ἄνδρα καί τόν κάνει Εὐαγγελιστή. Θάπτεται ἀνάµεσα στούς νεκρούς καί ἐγείρονται οἱ νεκροί. Κατεβαίνει στόν Ἅδη καί ζωοποιοῦνται οἱ κάτοικοί του. Χαρίζει τό φῶς στούς τυφλούς, τήν ἀκοή στούς κωφούς καί περιέρχεται τίς κολυµβῆθρες, ὅπως τήν Βηθεσδά, καί θεραπεύει τόν Παράλυτο. Ἐάν ἐµβαθύνουµε περισσότερο, θά λέγαµε πώς ὁ Χριστός γίνεται ἄρτος στούς πεινῶντες, ὕδωρ πού κρύβει µέσα του τή ζωή, στούς διψῶντες, ἀνάσταση στούς νεκρούς, ἰατρός στούς νοσοῦντες, ἡ ἀπολύτρωση τῶν ἁµαρτωλῶν. Ὅλα αὐτά τά πραγµατοποιεῖ γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. « Ἐµόν βρῶµά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό θέληµα τοῦ πέµψαντός µε καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργον» ( Ἴωαν. 4,34), θά τονίσει ὁ ἴδιος γιά τόν ἑαυτό του. Ἄς πούµε καί µία ἔκφραση πού τή χρησιµοποιεῖ ὁ Ἰωσήφ ὁ Βρυέννιος. Ὅλοι θά ἔχουµε ἀκούσει τή λέξη ἀλήτης. Ἀλήτης στήν κυριολεξία σηµαίνει ὁ περιπλανώµενος, ὁ ἀνέστιος. Ἀργότερα στά νεώτερα χρόνια πῆρε τήν ἔννοια τοῦ κακοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Ἰωσήφ θά πεῖ πώς ὁ Χριστός εἶναι ὁ «δι’ ἐµέ ἀλήτης γεγονώς», δηλαδή αὐτός ποὺ περιπλανήθηκε ἀπ’ ἐδῶ κι ἀπ’ ἐκεῖ καί ἔκανε τά πάντα, γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο.
Πράγµατι, ὁ Χριστός ἔδινε πιό πολλά ἀπ’ ἐκεῖνα πού ζητοῦσαν οἱ ἄνθρωποι. Ὁ σηµερινός παραλυτικός π.χ. βλέποντας τόν Ἰησοῦ ἀπό πάνω του ἴσως σκέφθηκε καί ἤλπιζε περισσότερο πώς τό πιό πιθανό ἦταν νά τόν βοηθοῦσε ὁ Κύριος νά πέσει µέσα στό νερό κατά τόν ἁγιασµό τῶν ὑδάτων, ὅταν θά ταράζονταν τά νερά. Πιθανῶς στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ νά ἔβλεπε κάποιον ἀπό τούς συγγενεῖς του, πού τόν εἶχαν λησµονήσει. Ὁ παράλυτος ἤθελε ἕνα καί ὁ Κύριος τοῦ ἔδωσε δέκα. Τόν ἔκανε καλά, τόσο καλά, ὥστε αὐτός πού τριάντα ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια δέν µποροῦσε νά κουνηθεῖ, τώρα νά σηκώνει τό κρεβάτι του καί νά φεύγει µπροστά στά ἔκπληκτα µάτια ὅλων.
Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς πού δέ σταµατᾶ ποτέ. Ὁ Ἱερός Χρυσόστοµος φέρνει τό παράδειγµα τῆς κολυµβήθρας. Μέσα στήν κολυµβήθρα τῆς Ἐκκλησίας ὄχι ἕνας καί δύο, ἀλλά ὁλόκληρη ἡ οἰκουµένη κι ἄν µπεῖ, θά ἐλευθερωθεῖ ἀπό τίς ἀρρώστιες τῆς ἁµαρτίας. Ὄχι µιά φορά τό χρόνο, ἀλλά κάθε µέρα θεραπεύει τούς ἀσθενεῖς ἀπό τίς ψυχικές ἀρρώστιες. Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀδαπάνητη. Ἤ Ἐκκλησία εἶναι ὁ κοινός τρόπος καθάρσεως τῶν ἀνθρώπων. Μέ τή µετάνοια, τήν ἐξοµολόγηση καί µέ τή θεία Εὐχαριστία καθαριζόµαστε ἀπό τά πολυπληθῆ καί πολυειδῆ πάθη µας. Ὀφείλουµε νά δώσουµε τή διάθεσή µας καί τόν ἑαυτό µας στό Χριστό πού ψάχνει εὐκαιρίες νά µᾶς θεραπεύσει. Στόν καθένα µας ἀκούγεται ἡ ἐρώτηση τοῦ Σωτῆρος: «θέλεις ὑγιής γενέσθαι;» ( Ἴωαν. 5,6). Στό φιλάργυρο, στόν ἐγωιστή, στόν ἐνεργούµενο ἀπό τό πονηρό πάθος τοῦ θυµοῦ ἤ τῆς πορνείας ἤ τῆς µνησικακίας ἀπευθύνεται τό ἴδιο ἐρώτηµα τοῦ Χριστοῦ. Βεβαίως, ὀφείλουµε νά ἀνταποκριθοῦµε ὁλοκάρδια στήν πρόσκλησή Του καί νά µήν ἐξοικειωθούµε µέ µιά χρονίζουσα κατάσταση ἀθλιότητας καί ἁµαρτίας. Νά ἀποκολληθοῦµε ἀπό τά πράγµατα ἐκεῖνα πού µᾶς κρατοῦν παράλυτους πνευµατικά. Νά ἀφήσουµε τό Θεό νά ἐνεργήσει ἀνεµπόδιστα, γιατί ἡ ἁµαρτωλή θέλησή µας παρεµποδίζει τή χάρη Του.
Ἡ σωτηρία µας ἄς εἶναι ἡ ἐπιθυµία µας, ὥστε νά καταξιώσουµε τήν ὕπαρξή µας καί νά βροῦµε τήν ὄντως ζωή τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν.-
«Καί εὐθέως ἐγένετο ὑγιής ὁ ἄνθρωπος»
Παρατηρώντας τά Εὐαγγελικά ἀναγνώσµατα βλέπουµε πώς τά περισσότερα καί µάλιστα τά µεγάλα θαύµατα τά ἔκανε ὁ Χριστός κατά τίς µεγάλες ἡµέρες τῶν Ἰουδαίων. Τό ἴδιο συνέβαινε καί µέ τή διδασκαλία Του. Τήν ἐκφωνοῦσε συνήθως στίς µεγάλες γιορτές, πού συνέρρεε πολύς κόσµος. Στίς γιορτές τοῦ Πάσχα, τῆς Σκηνοπηγίας, τῆς Πεντηκοστῆς κ.λπ. στά Ἱεροσόλυµα πού ἦταν ἡ µητρόπολη τῶν Ἰουδαίων, µαζευόταν πολύς κόσµος. Ὅπως, ἐπίσης, συναθροίζονταν καί πολλοί ἄρρωστοι πού εἶχαν τήν ἐλπίδα τους, ὅτι µπορεῖ ὁ Θεός νά τούς κάνει καλά. Ἡ ἐπιθυµία τῶν ἀσθενῶν νά γίνουν καλά, δέν ἦταν τόσο µεγάλη, ὅσο µεγάλη ἦταν ἡ θέληση τοῦ Χριστοῦ νά τούς κάνει καλά.
Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας γράφει πώς «ὅπου ἄν φανῇ ὁ Ἰησοῦς, ἐκεῖ καί ἡ σωτηρία», δηλαδή ὅπου φανεῖ ὁ Χριστός, ἐκεῖ εἶναι καί ἡ σωτηρία. Μπῆκε µέσα στό σπίτι τοῦ Ζακχαίου κι ὁ ἀρχιτελώνης µετανόησε. Εἰσῆλθε στό τελωνεῖο τοῦ Ματθαίου καί ἀµέσως µετατρέπει τόν ἄνδρα καί τόν κάνει Εὐαγγελιστή. Θάπτεται ἀνάµεσα στούς νεκρούς καί ἐγείρονται οἱ νεκροί. Κατεβαίνει στόν Ἅδη καί ζωοποιοῦνται οἱ κάτοικοί του. Χαρίζει τό φῶς στούς τυφλούς, τήν ἀκοή στούς κωφούς καί περιέρχεται τίς κολυµβῆθρες, ὅπως τήν Βηθεσδά, καί θεραπεύει τόν Παράλυτο. Ἐάν ἐµβαθύνουµε περισσότερο, θά λέγαµε πώς ὁ Χριστός γίνεται ἄρτος στούς πεινῶντες, ὕδωρ πού κρύβει µέσα του τή ζωή, στούς διψῶντες, ἀνάσταση στούς νεκρούς, ἰατρός στούς νοσοῦντες, ἡ ἀπολύτρωση τῶν ἁµαρτωλῶν. Ὅλα αὐτά τά πραγµατοποιεῖ γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. « Ἐµόν βρῶµά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό θέληµα τοῦ πέµψαντός µε καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργον» ( Ἴωαν. 4,34), θά τονίσει ὁ ἴδιος γιά τόν ἑαυτό του. Ἄς πούµε καί µία ἔκφραση πού τή χρησιµοποιεῖ ὁ Ἰωσήφ ὁ Βρυέννιος. Ὅλοι θά ἔχουµε ἀκούσει τή λέξη ἀλήτης. Ἀλήτης στήν κυριολεξία σηµαίνει ὁ περιπλανώµενος, ὁ ἀνέστιος. Ἀργότερα στά νεώτερα χρόνια πῆρε τήν ἔννοια τοῦ κακοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Ἰωσήφ θά πεῖ πώς ὁ Χριστός εἶναι ὁ «δι’ ἐµέ ἀλήτης γεγονώς», δηλαδή αὐτός ποὺ περιπλανήθηκε ἀπ’ ἐδῶ κι ἀπ’ ἐκεῖ καί ἔκανε τά πάντα, γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο.
Πράγµατι, ὁ Χριστός ἔδινε πιό πολλά ἀπ’ ἐκεῖνα πού ζητοῦσαν οἱ ἄνθρωποι. Ὁ σηµερινός παραλυτικός π.χ. βλέποντας τόν Ἰησοῦ ἀπό πάνω του ἴσως σκέφθηκε καί ἤλπιζε περισσότερο πώς τό πιό πιθανό ἦταν νά τόν βοηθοῦσε ὁ Κύριος νά πέσει µέσα στό νερό κατά τόν ἁγιασµό τῶν ὑδάτων, ὅταν θά ταράζονταν τά νερά. Πιθανῶς στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ νά ἔβλεπε κάποιον ἀπό τούς συγγενεῖς του, πού τόν εἶχαν λησµονήσει. Ὁ παράλυτος ἤθελε ἕνα καί ὁ Κύριος τοῦ ἔδωσε δέκα. Τόν ἔκανε καλά, τόσο καλά, ὥστε αὐτός πού τριάντα ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια δέν µποροῦσε νά κουνηθεῖ, τώρα νά σηκώνει τό κρεβάτι του καί νά φεύγει µπροστά στά ἔκπληκτα µάτια ὅλων.
Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς πού δέ σταµατᾶ ποτέ. Ὁ Ἱερός Χρυσόστοµος φέρνει τό παράδειγµα τῆς κολυµβήθρας. Μέσα στήν κολυµβήθρα τῆς Ἐκκλησίας ὄχι ἕνας καί δύο, ἀλλά ὁλόκληρη ἡ οἰκουµένη κι ἄν µπεῖ, θά ἐλευθερωθεῖ ἀπό τίς ἀρρώστιες τῆς ἁµαρτίας. Ὄχι µιά φορά τό χρόνο, ἀλλά κάθε µέρα θεραπεύει τούς ἀσθενεῖς ἀπό τίς ψυχικές ἀρρώστιες. Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀδαπάνητη. Ἤ Ἐκκλησία εἶναι ὁ κοινός τρόπος καθάρσεως τῶν ἀνθρώπων. Μέ τή µετάνοια, τήν ἐξοµολόγηση καί µέ τή θεία Εὐχαριστία καθαριζόµαστε ἀπό τά πολυπληθῆ καί πολυειδῆ πάθη µας. Ὀφείλουµε νά δώσουµε τή διάθεσή µας καί τόν ἑαυτό µας στό Χριστό πού ψάχνει εὐκαιρίες νά µᾶς θεραπεύσει. Στόν καθένα µας ἀκούγεται ἡ ἐρώτηση τοῦ Σωτῆρος: «θέλεις ὑγιής γενέσθαι;» ( Ἴωαν. 5,6). Στό φιλάργυρο, στόν ἐγωιστή, στόν ἐνεργούµενο ἀπό τό πονηρό πάθος τοῦ θυµοῦ ἤ τῆς πορνείας ἤ τῆς µνησικακίας ἀπευθύνεται τό ἴδιο ἐρώτηµα τοῦ Χριστοῦ. Βεβαίως, ὀφείλουµε νά ἀνταποκριθοῦµε ὁλοκάρδια στήν πρόσκλησή Του καί νά µήν ἐξοικειωθούµε µέ µιά χρονίζουσα κατάσταση ἀθλιότητας καί ἁµαρτίας. Νά ἀποκολληθοῦµε ἀπό τά πράγµατα ἐκεῖνα πού µᾶς κρατοῦν παράλυτους πνευµατικά. Νά ἀφήσουµε τό Θεό νά ἐνεργήσει ἀνεµπόδιστα, γιατί ἡ ἁµαρτωλή θέλησή µας παρεµποδίζει τή χάρη Του.
Ἡ σωτηρία µας ἄς εἶναι ἡ ἐπιθυµία µας, ὥστε νά καταξιώσουµε τήν ὕπαρξή µας καί νά βροῦµε τήν ὄντως ζωή τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου