ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

(19 Μαΐου 2002)

Ἡ ση­με­ρι­νή Εὐ­αγ­γε­λι­κή Πε­ρι­κο­πή, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, μᾶς με­τα­φέ­ρει στά γε­γο­νό­τα τῆς Με­γά­λης Πα­ρα­σκευ­ῆς. Ὁ Χρι­στός πέ­θα­νε καρ­φω­μέ­νος στό Σταυ­ρό. Ποι­ός, ὅ­μως, θά Τόν κη­δεύ­σει; Ἡ ὥ­ρα περ­νᾶ καί κα­νείς δέν ἐμ­φα­νί­ζε­ται. Ποῦ πῆ­γαν οἱ ἀ­κρο­α­τές Του; Αὐ­τοί πού Τόν ἀ­κο­λου­θοῦ­σαν; Οἱ Μα­θη­τές Του; Κα­νέ­νας! «Πέ­παυ­ται τόλ­μα Μα­θη­τῶν». Χά­θη­κε ἡ τόλ­μη τῶν Μα­θη­τῶν.

Ἀλ­λά νά! Ἔρ­χε­ται κά­ποι­ος ἐ­πί­ση­μος, ἕ­νας Βου­λευ­τής, ὁ Ἰ­ω­σήφ ἀ­πό τήν Ἀ­ρι­μα­θαί­α. Αὐ­τός «τολ­μή­σας», γρά­φει τό Εὐ­αγ­γέ­λι­ο, πα­ρου­σι­ά­ζε­ται στόν Πι­λά­το καί ζη­τᾶ τήν ἄ­δει­α νά κη­δεύ­σει τόν Ἰ­η­σοῦ. Δέν σκέ­φθη­κε μή­πως πέ­σει στή δυ­σμέ­νει­α τοῦ ἄρ­χο­ντα, μή­πως χά­σει τή θέ­ση του. Φά­νη­κε ἀν­δρεῖ­ος στό θέ­μα τῆς τόλ­μης γι­ά τόν Χρι­στό. Ἐ­νῶ οἱ Μα­θη­τές φά­νη­καν δει­λοί, ὁ Βου­λευ­τής Ἰ­ω­σήφ πῆ­ρε ἄ­ρι­στα: «Πέ­παυ­ται τόλ­μα Μα­θη­τῶν, Ἀ­ρι­μα­θαί­ας δέ ἀ­ρι­στεύ­ει Ἰ­ω­σήφ»!

Μά τό ση­με­ρι­νό Εὐ­αγ­γε­λι­κό ἀ­νά­γνω­σμά μᾶς μι­λᾶ καί γι­ά κά­ποι­ες γυ­ναῖ­κες πού ἔ­ζη­σαν τό Πά­θος, ἀλ­λά καί τήν Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Χρι­στοῦ. Εἶ­ναι οἱ Μυ­ρο­φό­ρες, πού, τολ­μη­ρές κι αὐ­τές, ἦλ­θαν μέ μύ­ρα καί ἀ­ρώ­μα­τα στόν Τά­φο τοῦ Χρι­στοῦ, χω­ρίς νά φο­βη­θοῦν τή στρα­τι­ω­τι­κή φρου­ρά, χω­ρίς νά ὑ­πο­λο­γί­σουν τόν ὀ­γκό­λι­θο πού ἔ­κλει­νε τό μνῆ­μα. Γι᾿ αὐ­τό ἀ­ξι­ώ­θη­καν πρῶ­τες αὐ­τές νά ἀ­κού­σουν ἀ­πό τό στό­μα τοῦ Ἀγ­γέ­λου τό μή­νυ­μα τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως τοῦ Χρι­στοῦ καί νά δοῦν τά ση­μά­δι­α τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως.

Τήν τα­φή καί τήν Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Χρι­στοῦ τά ζοῦ­με κι ἐ­μεῖς, ἀ­δελ­φοί μου, στήν Θεί­α Λει­τουρ­γί­α. Τά ζοῦ­με πρα­γμα­τι­κά, ὄ­χι φα­ντα­στι­κά. Στήν Θεί­α Λει­τουρ­γί­α ζοῦ­με ὅ­λη τή ζω­ή τοῦ Χρι­στοῦ, ἀ­πό τή Φά­τνη μέ­χρι τόν Γολ­γο­θᾶ, ἀ­πό τή Γέν­νη­ση μέ­χρι τόν θά­να­το, τήν τα­φή, τήν Ἀ­νά­στα­ση καί τήν Ἀ­νά­λη­ψη τοῦ Κυ­ρί­ου.

Ἔ­χου­με, λοι­πόν, ἐ­μεῖς οἱ πι­στοί τήν θέ­ση τοῦ Ἰ­ω­σήφ καί τῶν Μυ­ρο­φό­ρων στήν Θεί­α Λει­τουρ­γί­α, πού εἶ­δαν τήν τα­φή καί τήν Ἀ­νά­στα­ση.

Βγαί­νουν τά Ἅ­γι­α στή Με­γά­λη Εἴ­σο­δο καί τά ἐ­να­πο­θέ­τει ὁ Ἱ­ε­ρέ­ας πά­νω στήν Ἁ­γί­α Τρά­πε­ζα. Τί εἶ­ναι ἡ Ἁ­γί­α Τρά­πε­ζα; Ὁ Τά­φος τοῦ Χρι­στοῦ!

Καί ὅ­πως ὁ Ἰ­ω­σήφ πῆ­ρε σιν­δό­να καί οἱ Μυ­ρο­φό­ρες μύ­ρα καί ἀ­ρώ­μα­τα γι­ά τό Σῶ­μα τοῦ Χρι­στοῦ, ἔ­τσι καί ὁ Ἱ­ε­ρέ­ας ἔ­χει γι­ά σιν­δό­να τά κα­λύμ­μα­τα πού σκε­πά­ζουν τό Ἅ­γι­ο Πο­τή­ρι­ο καί τό Δι­σκά­ρι­ο καί γι­ά ἀ­ρώ­μα­τα ἔ­χει τό θυ­μί­α­μα.

Βλέ­πο­ντας, λοι­πόν, τόν Ἱ­ε­ρέ­α στή Με­γά­λη Εἴ­σο­δο νά προ­χω­ρεῖ πρός τήν Ἁ­γί­α Τρά­πε­ζα, πρέ­πει νά νι­ώ­θου­με τήν πο­ρεί­α τοῦ Ἰ­ω­σήφ, τοῦ ἐ­ντα­φι­α­στοῦ τοῦ Χρι­στοῦ, ἀ­πό τόν Γολ­γο­θᾶ πρός τόν Τά­φο. Γι᾿ αὐ­τό ὁ Ἱ­ε­ρέ­ας τήν ὥ­ρα πού ἀ­κου­μπᾶ τά Ἅ­γι­α στήν Ἁ­γί­α Τρά­πε­ζα θυ­μᾶ­ται τόν Ἰ­ω­σήφ, λέ­γο­ντας τό σχε­τι­κό τρο­πά­ρι­ο: «Ὁ εὐ­σχή­μων Ἰ­ω­ςὴφ ἀ­πὸ τοῦ ξύ­λου κα­θε­λὼν τὸ ἄ­χρα­ντόν Σου Σῶ­μα, σιν­δό­νι κα­θα­ρᾷ εἰ­λή­σας καὶ ἀ­ρώ­μα­σι, ἐν μνή­μα­τι και­νῷ κη­δεύ­σας ἀ­πέ­θε­το».

Μά καί τήν Ἀ­νά­στα­ση ζοῦ­με στή Θεί­α Λει­τουρ­γί­α καί σάν τίς Μυ­ρο­φό­ρες βλέ­που­με τόν Ἀ­να­στη­μέ­νο Κύ­ρι­ο νά μᾶς προ­σφέ­ρε­ται καί νά μᾶς κα­λεῖ νά ἑ­νω­θοῦ­με μα­ζί Του «με­τά φό­βου Θε­οῦ, πί­στε­ως καὶ ἀ­γά­πης», κα­θώς βγαί­νει μέ­σα ἀ­πό τήν πόρ­τα τοῦ Τά­φου, τήν Ὡ­ραί­α Πύ­λη. Προ­σφέ­ρο­ντας στόν Θε­ό τή Θεί­α Λει­τουρ­γί­α σάν τίς Μυ­ρο­φό­ρες, προ­σφέ­ρου­με μύ­ρο πο­λύ­τι­μο «εἰς ὀ­σμὴν εὐ­ω­δί­ας πνευ­μα­τι­κῆς».

Ὁ Χρι­στός μας εἶ­ναι τό Μύ­ρο καί «ἡ ὀ­σμὴ τῶν μύ­ρων Του ὑ­πὲρ πά­ντα τὰ ἀ­ρώ­μα­τα», ὅ­πως λέ­ει ὁ Ἅ­γι­ος Γρη­γό­ρι­ος Νύσ­σης. Γι᾿ αὐ­τό οἱ ψυ­χές πού γεύ­ο­νται τόν Χρι­στό στή Θεί­α Λει­τουρ­γί­α γί­νο­νται κι αὐ­τές μύ­ρο, γί­νο­νται «Χρι­στοῦ εὐ­ω­δί­α». Κα­θα­ρί­ζουν τήν καρ­δι­ά τούς ἀπ᾿ τά πά­θη καί τήν δυ­σώ­δη κα­κί­α καί βά­ζουν μέ­σα τους τόν εὐ­ώ­δη Κύ­ρι­ο. Περ­πα­τοῦν στόν εὐ­ω­δι­α­στό κῆ­πο τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ὅ­που πνέ­ουν οἱ αὔ­ρες τοῦ Πνεύ­μα­τος. Καί γί­νο­νται αὐ­τές οἱ ψυ­χές τῶν πι­στῶν μο­σχο­βο­λη­τές, χα­ρι­τω­μέ­νες, πρα­γμα­τι­κά μυ­ρο­φό­ρες κι ἀ­ρω­μα­τί­ζουν τόν κό­σμο μέ τήν ἐ­νά­ρε­τη ζω­ή τους, δο­ξά­ζο­ντας ἔ­τσι τόν Χρι­στό, στόν Ὁ­ποῖ­ο πρέ­πει κά­θε δό­ξα στούς αἰ­ῶ­νες τῶν αἰ­ώ­νων. Α­ΜΗΝ.