ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΕΣΣΑΛΙΩΤΙΔΟΣ ΚΑΙ ΦΑΝΑΡΙΟΦΕΡΣΑΛΩΝ

Κυριακή τῶν Μυροφόρων( Μαρκ. ιε΄ 43 – ιστ΄ 8)

29 Ἀπριλίου 2012

ΟΜΙΛΙΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

«Ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε»

     Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἀναμφίβολα τό πιό μεγάλο καί συγκλονιστικό γεγονός. Αὐτή ἔδωσε νόημα καί περιεχόμενο στήν πίστη μας καί στή ζωή μας. Καί ὅλες τοῦτες οἱ ἡμέρες εἶναι πλημμυρισμένες ἀπό τό φῶς της... Καί τό σημερινό ἱερό Εὐαγγέ­λιο ἀναφέρεται σέ γεγονότα σχετιζόμενα μ’ αὐτή.

* * *

α) Ἡ ταφή τοῦ Κυρίου.

1. Οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ, ἱκανοποιημένοι τόν εἶδαν νά πεθαίνει πάνω στό Σταυρό. Ἔκαναν αὐτό πού ἤθελαν. Ἔτσι ἥσυχοι ἀπο­τραβήχτηκαν. Κάποιοι ἄλλοι ὅμως, ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος, πῆ­ραν τήν ἄδεια καί φρόντισαν γιά τήν ταφή τοῦ Κυρίου. Ὁ Ἰω­σήφ ἀγόρασε ὕφασμα, ἀκριβά ἀρώματα, καί τόν ἐνταφίασε σέ δικό του τάφο πού τόν ἀσφάλισε μέ μιά μεγάλη πέτρα.

2. Ἦταν μιά πράξη πολλῆς ἀγάπης καί ἀφοσιώσεως. Κάτι πού καί οἱ μαθητές δίστασαν νά κάνουν. Ἔδειξαν μιά τόλμη πού ξεπέρα­σε τό φόβο καί τό ἐχθρικό κλίμα, ἀλλά καί τούς προσωπικούς δι­σταγμούς.

β) Οἱ μυροφόρες.

1. Ὅμως μιά τέτοια δυνατή τόλμη, ἔδειξαν καί κάποιες γυναῖκες. Ἦταν ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἡ Μαρία τοῦ Ἰωσῆ καί ἡ Σαλώμη. Παρακολουθοῦσαν ὅλα τά γεγονότα, καί ἀπό μακρυά ἔβλεπαν ὅσα ἔκαναν ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος. Καί κατέστρωσαν ἕνα σχέδιο: Νά ἔλθουν στόν Τάφο! Καί ἑτοιμάστηκαν...

2. Ἔδειξαν ἔτσι κι αὐτές μεγάλη ἀφοσίωση στό Χριστό. Δέ σκέ­φτηκαν τί ἔκαναν «οἱ φίλοι καί οἱ πλησίον», οὔτε τούς σταμάτη­σε ἡ ἐχθρότητα τῶν πολεμίων, οὔτε οἱ προσωπικές τους φοβίες, οὔ­τε ἡ ἀσθενής τους φύση. Σκέφτονταν μόνο τό «τίς ἀποκυλίσει τήν πέτραν»;

γ) Ἡ Ἀνάσταση.

1. Καί δικαιώνονται. Φτάνοντας ἐκεῖ, διαπιστώνουν μέ ἔκπληξή τους, πώς ἡ πέτρα ἔχει φύγει. Μέ φόβο κι ἀπορία μπαίνουν προ­σε­κτικά μέσα στό μνημεῖο. Ἐκεῖ ἀντικρύζουν ἕναν ἄγγελο πού τίς καθησυχάζει: «Ἰησοῦν ζητεῖτε...», ἔχει ἀναστηθεῖ, δέν εἶναι πιά ἐδῶ... Τίς βεβαιώνει καί τίς στέλνει νά κηρύξουν...

2. Καί γίνονται ἔτσι οἱ πρῶτοι κήρυκες τῆς Ἀναστάσεως. Παίρ­νουν οἱ ἴδιες τό μήνυμα καί ξεκινοῦν νά τό διαλαλήσουν. Ἀκόμα καί στούς μαθητές. Καί ἡ Ἀνάσταση γίνεται τό γεγονός τῆς ζωῆς τους...

* * *

      Εἴκοσι αἰῶνες κύλησαν ἀπό τότε, ἀδελφοί μου. Καί ἡ Ἀνά­σταση, ἀποτελεῖ τό ἴδιο κεντρικό γεγονός στή ζωή τῆς Ἐκ­κλη­σίας, στή ζωή τῶν πιστῶν. Τό «Χριστός ἀνέστη», ἀντηχεῖ συνε­χῶς. Πέρα ὅμως ἀπό αὐτά, εἶναι ἀνάγκη ἡ Ἀνάσταση νά γίνει μέ­σα μας. Νά γίνουμε ἄνθρωποι ἀναστημένοι.

(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)