ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ – 19 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2015

Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

(Ἰω. 20, 19-31)

Τό ἔργο καί ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί Χριστιανοί, δέν τελειώνει στό σταυρό καί τήν ταφή του. Ὁ Χριστός «ἀπέθανε καί ἀνέστη». Ἡ Ἀνάστασή του εἶναι τό κέντρο τοῦ κηρύγματος τῆς Ἐκκλησίας. Ἄν δέν ὑπῆρχε ἡ Ἀνάσταση, θά εἴμασταν «οἱ ἐλεεινότεροι τῶν ἀνθρώπων», κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, ἐμεῖς οἱ χριστιανοί. Ζοῦμε λοιπόν μέσα στήν ἀτμόσφαιρα τῆς αἰωνίου εὐφροσύνης, γιατί «τά πάντα πεπλήρωται φωτός, ὁ οὐρανός τέ καί ἡ γῆ καί τά καταχθόνια».

Ἀπό ποῦ ὅμως πηγάζει ἡ βεβαιότητα τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ; Οἱ θεόπνευστοι συγγραφεῖς τῶν Εὐαγγελίων περιγράφουν τά γεγονότα πού συνέβησαν τήν ἡμέρα ἐκείνη τῆς «μιᾶς τῶν Σαββάτων», ἀλλά καί ἐκεῖνα τῶν σαράντα ἡμερῶν πού ἀκολούθησαν. Αὐτά πιστοποιοῦν μέ πολλά σημεῖα καί πολλές ἀποδείξεις ὅτι ὁ Ἰησοῦς «ἀνέστη ὄντως».

Ὁ Ἀναστημένος Ἰησοῦς ἐπανειλημμένα ἐμφανίζεται στούς μαθητές του. Δύο τέτοιες ἐμφανίσεις ἀκούσαμε σήμερα στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Ἡ πρώτη πραγματοποιεῖται τό βράδυ τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς Ἀνάστασής του. Οἱ μαθητές ἔχουν ἀνέβει στό ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ «διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων» καί περιμένουν. Περιμένουν τίς ἐξελίξεις. Σημάδια ἀμφιβολίας καί ἀπιστίας ἔχουν ἐμφανιστεῖ σέ ὅλους. Ἐκεῖνο τό βράδυ λοιπόν «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς ἐν μέσω αὐτῶν». Συνομιλεῖ μαζί τους καί τούς ἀφήνει συνεχιστές τοῦ ἔργου του. Ἔχουν τώρα μπροστά τους τό Διδάσκαλο μέ τά τρυπημένα χέρια, βλέπουν τόν Κύριο μέ σῶμα ἄφθαρτο καί ἀναστημένο. Γι’ αὐτό διαλύονται οἱ δισταγμοί καί σκορπίζονται οἱ ἀμφιβολίες. Ἡ χαρά πλημμυρίζει τίς καρδιές τους.

Ἔλειπε ὅμως ὁ Θωμάς, «εἰς τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος δίδυμος». Ἔλειπε ἀπό τή σύναξη τῶν μαθητῶν, θά λέγαμε ἀπουσίαζε ἀπό τή σύναξη τῶν πιστῶν, ἀπό τή σύναξη τῆς Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτό στερεῖται τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ καί μένει μέ τίς ἀμφιβολίες καί τίς ἀγωνίες του. Οἱ ἄλλοι μαθητές ὁμολογοῦν στό Θωμά χαρούμενοι «ἐωράκαμεν τόν Κύριον» καί αὐτός ἀντιδρᾶ. Ἀντιτάσσει τή λογική καί τίς αἰσθήσεις στή μαρτυρία τῶν ἄλλων· «Ἐάν μή ἴδω ἐν ταῖς χερσίν αὐτοῦ τόν τύπον τῶν ἥλων… οὐ μή πιστεύσω». Θέλει προσωπικά νά βεβαιωθεῖ ὅτι ὁ Χριστός ἀναστήθηκε καί νά ψηλαφήσει τό γεμάτο θεϊκή ἀκτινοβολία σῶμα του.

Πολλοί ἄνθρωποι καί σήμερα θέλουν νά ἐλέγξουν μέ τίς αἰσθήσεις τους καί τή λογική τό ἀντικείμενο τῆς πίστης. Ἀπορρίπτουν ὅ,τι δέ βλέπουν καί δέν καταλαβαίνουν. Ἡ πίστη ὅμως ξεπερνᾶ τή λογική καί τίς αἰσθήσεις. Εἶναι κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο «πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων». Οἱ ἀναζητήσεις βέβαια τῶν ἀνθρώπων, ὅταν εἶναι εἰλικρινεῖς, εὐλογοῦνται. Ὅταν καλοπροαίρετα οἱ ἄνθρωποι ψάχνουν τήν ἀλήθεια, θά τή βροῦν. Τέτοια καλοπροαίρετη ἦταν καί ἡ ἀπιστία τοῦ Θωμᾶ.

Ἡ εὐαγγελική περικοπή περιγράφει στή συνέχεια τή δεύτερη ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ στούς μαθητές του. «Μεθ’ ἡμέρας ὀκτώ» παρόντος καί τοῦ Θωμᾶ, φανερώνεται ὁ ἀναστημένος Ἰησοῦς στούς μαθητές του. Ἀπευθύνεται στό Θωμά, τοῦ δείχνει τά σημάδια ἀπό τά καρφιά καί τή λογχισμένη του πλευρά καί τοῦ λέει χαρακτηριστικά: «Φέρε τόν δάκτυλόν σου ὧδε…καί μή γίνου ἄπιστος ἀλλά πιστός». Ἡ δισπιστία του γίνεται βεβαία πίστη. Ζεῖ στήν ὕπαρξή του τήν ἀγάπη τοῦ ἀναστάντος καί παραδίδεται χωρίς ὅρους σ’ αὐτήν. Ὁμολογεῖ τή θεότητα τοῦ Χριστοῦ ἀναφωνώντας «ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου».

Ἡ ἀρχικά δύσπιστη ἀντίδραση τοῦ Θωμᾶ στά λεγόμενα τῶν ὑπολοίπων μαθητῶν ἦταν ἀναμενόμενη. Ἡ λογική του δέ μποροῦσε νά δεχτεῖ χωρίς ἔλεγχο τή θεότητα τοῦ Χριστοῦ καί μάλιστα χωρίς τήν ἐμπειρία τῆς Ἀνάστασης. Ὁ Θωμάς εἶναι ὁ Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ πού συνδυάζει ἁρμονικά πίστη καί γνώση. Ἡ πίστη του τώρα γιγαντώνεται ἐμπειρικά, πατάει πλέον σέ στέρεο ἔδαφος καί ὡς Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ μαρτυρεῖ καί κηρύττει τήν Ἀνάστασή του. Ὁ Θωμάς δέν ἀρκεῖται στίς διαβεβαιώσεις τῶν ἄλλων, ζητάει νά ἔχει καί ὁ ἴδιος τήν ἐμπειρία τῆς Ἀνάστασης. Ἔτσι τό κήρυγμά του, ὅπως καί ὅλων τῶν μαθητῶν, ἀποκτᾶ μία ἀναμφισβήτητη δύναμη γιατί πηγάζει ἀπό τή βίωση τῆς πραγματικότητας τῆς Ἀνάστασης. Αὐτή ἡ δύναμη πού προέρχεται ἀπό τήν προσωπική συνάντηση τῶν πιστῶν μέ τόν ἀναστάντα Κύριο στά πλαίσια τῆς Ἐκκλησίας φαίνεται ὁλοκάθαρα στά ἀλλοιωμένα ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ πρόσωπα τῶν Ἁγίων κάθε ἐποχῆς. Εἶναι αὐτοί πού ζήτησαν νά δοῦν τόν Ἰησοῦ, ὅπως ὁ Θωμάς, τόν συνάντησαν καί τράφηκαν μέ τό Σῶμα του καί τό Αἷμα του στό κατ’ ἐξοχήν μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας, τή Θεία Λειτουργία.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, πολλές φορές στή ζωή μας γεγονότα συνταρακτικά μᾶς κάνουν νά ἀμφιβάλλουμε, νά ἀμφιταλαντευόμαστε, νά ἀπορρίπτουμε. Ὅλα αὐτά εἶναι ἐξαιτίας τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας μας. Ἕνα ὅμως εἶναι βέβαιο, ὅτι ὁ Χριστός οὔτε μᾶς ἀποστρέφεται οὔτε ἀγανακτεῖ μέ τίς ἀδυναμίες μας. Ἐκεῖ πού ὅλα φαίνονται μέ τήν ἀνθρώπινη λογική νά χάνονται, ἀποκαλύπτεται ὁ Θεός μέ ποικίλους τρόπους, μέ εὐεργεσίες καί δωρεές, μέ τή χάρη Του καί τήν ἀγάπη Του. Τότε ἐνισχύεται ἡ πίστη μας καί ἀναφωνοῦμε μέ ἐνθουσιασμό μαζί μέ τό Θωμά: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου». Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως