Η μωρία του Σταυρού

Μπλάθρας Κωνσταντίνος

Θυμάμαι έντονα την ερώτηση ενός φίλου: «γιατί σταυρώθηκε ο Χριστός; Αφού είναι Θεός θα μπορούσε να σώσει τον κόσμο με οποιονδήποτε τρόπο. Κι αν έπρεπε να πεθάνει, θα μπορούσε να πεθάνει λιγότερο επώδυνα και ατιμωτικά, τέλος πάντων, θα μπορούσε να έχει πεθάνει και από φυσικό θάνατο, ως άνθρωπος!»

Ομολογώ ότι η ερώτηση αυτή μου έφερε αμηχανία. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι, αλλά ούτε και την απάντηση γνώριζα. Είναι σκάνδαλο, «μωρία», ότι ο Χριστός εκτελέστηκε σαν κακούργος. Έτσι, όμως, ζει όχι μόνο τα κοινά και μέτρια ανθρώπινα πάθη, αλλά και τα ακραία. Φθάνει στην έσχατη ταπείνωση για να σωθούν όλοι, όχι μόνο οι αξιοπρεπείς της κοινωνίας, μα και οι φονιάδες και οι ειδεχθείς δολοφόνοι ακόμα.

Η μωρία του Σταυρού

Ο Χριστός δε θα μπορούσε να είναι αληθινός άνθρωπος, αν δε ζούσε την ανθρώπινη πραγματικότητα ως την έσχατή της έκπτωση. Αν είναι τραγικό δείγμα της ανθρώπινης παρακμής να υφίσταται κανείς την εσχάτη των ποινών, το θάνατο, με ατιμωτική μάλιστα εκτέλεση, σκεφθείτε τι αδικαίωτη τραγωδία είναι να θανατώνεται ένας αθώος.

Ο Χριστός υφιστάμενος το Σταυρό -καταδίκη δούλου-, σώζει και το ληστή αλλά και όλους τους αθώους, τους θανατωμένους άδικα. Κι είναι γεμάτη η ανθρώπινη ιστορία από τέτοιες μιαιφονίες.

Θα ’ταν ένας σκάρτος μεσσίας, ο Κύριός μας, αν μας έσωζε αφ’ υψηλού. Από την παρακοή των Πρωτοπλάστων και την έξοδο από τον Παράδεισο μέχρι το τέλος της Ιστορίας, η ανθρωπότητα ζει μια τραγωδία, που τόσο εύστοχα περιέγραψε το ελληνικό θέατρο. Ο Χριστός φέρνει επάνω του όλο αυτό το πάθος: την Αντιγόνη, τον Οιδίποδα, τον Ετεοκλή και τον άταφο Πολυνείκη, τον Προμηθέα, αλλά και τον Άβελ, τον Ιερεμία, τον Δανιήλ και τον Ησαΐα ακόμα και τον τελευταίο άγνωστο νεκρό του πιο ασήμαντου πολέμου.

H έσχατη ταπείνωση, ο εμπαιγμός, ο εξευτελισμός κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η μέχρις αίματος αγωνία, είναι όχι μόνο η μεγαλύτερη δόξα του ανθρώπου Ιησού, είναι και δόξα για τον Θεό, που οικονόμησε μέσα από την άκρα ταπείνωση το μυστήριο της Σταύρωσης: «νῦν ἐδοξάσθη ὁ υἱός του ἀνθρώπου, καὶ ὁ Θεὸς ἐδοξάσθη ἐν αὐτῷ» (Ιωάν. 13, 31).

Ο Θεός δοξάσθηκε στο Σταυρό! Θεός οικειοθελώς πεθαίνει και θάβεται. Πώς να μη φυλάνε στρατιώτες έναν τέτοιο τάφο-ανατροπή της καθεστηκυίας λογικής, του καθεστώτος θανάτου;

Μπλάθρας Κωνσταντίνος, Δέκα σκαλιά για την Ανάσταση, 1η έκδ., Αθήνα, Μαΐστρος, 2008.