ΚΥΡΙΑΚΗ 1 ΜΑΪΟΥ 2022 – ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

(Ιωάν. κ΄ 19-31)  (Πραξ. ε’ 12-20)

Αυθεντική ομολογία

«ο Κύριός μου και ο Θεός μου»

Χριστός Ανέστη   

Κλεισμένοι στο υπερώο των Ιεροσολύμων ήταν οι δέκα μαθητές (απουσίαζε ο Θωμάς).  Και αυτό γιατί τους διακατείχε μεγάλος φόβος, μετά από τα όσα έζησαν κατά τη διάρκεια του Πάθους του Διδασκάλου τους. Κυρίως μετά το μεγάλο γεγονός της Αναστάσεως ο κίνδυνος καταδίωξής τους ήταν ιδιαίτερα ψηλαφητός. Έτσι εξηγείται γιατί το βράδυ της Αναστάσεως ήταν τρομοκρατημένοι και βρίσκονταν σε αμηχανία για το τι έπρεπε να πράξουν.  Ξαφνικά όμως και χωρίς ν’ ανοίξει η πόρτα του υπερώου εμφανίσθηκε ο Αναστάς Κύριος και είπε: «Ειρήνη υμίν».

Βέβαια, δεν εμφανίσθηκε με φθαρτό ανθρώπινο σώμα, αλλά με το νέο, το αφθαρτοποιημένο, το αναστημένο.  Η εμφάνιση αυτή συνδέεται πιο πολύ με την ανάγκη να τους ενημερώσει και να τους διαβεβαιώσει ότι το έργο της σωτηρίας του ανθρώπου, στο οποίο είχαν κληθεί να γίνουν συνεργοί, θα συνεχιζόταν. Για να τους στηρίξει στην πίστη και να μην τους αφήσει περιθώρια αμφιβολιών, τους έδειξε τα χέρια και την πλευρά Του για να δουν τα σημάδια των πληγών Του που άφησε στο σώμα Του η Σταύρωση.

Παρών και ο Θωμάς

«Μεθ’ ημέρας οκτώ», στον ίδιο χώρο του υπερώου, ο Αναστάς Κύριος πραγματοποιεί νέα εμφάνιση, παρόντος τώρα και του Θωμά.  Όταν είχε έλθει του διηγήθηκαν οι άλλοι μαθητές τα όσα σημαντικά συνέβησαν.  Εκείνος από υπερβάλλοντα ζήλο ορμώμενος και προκειμένου να συναντήσει τον Κύριο, τους είπε: «Εάν μη ίδω εν ταις χερσίν Αυτού τον τύπον των ήλων,  και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων, και βάλω την χείραν μου εις την πλευράν Αυτού, ου μή πιστεύσω». Θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι ο μαθητής του Κυρίου δεν έσπευσε να ψηλαφήσει τις πληγές του Διδασκάλου του διότι η «απιστία» του, αν μπορούσε να χαρακτηριστεί έτσι, ήταν «καλή» σύμφωνα με τα όσα ερμηνεύουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας.

Ο εσωτερικός κόσμος του Θωμά δεν διέλαθε της προσοχής του Παντογνώστη Κυρίου.  Ήταν εξόφθαλμη η καλή προαίρεσή του και ο μεγάλος σεβασμός που έτρεφε απέναντι στον Διδάσκαλό του.  Έτσι ο Χριστός αφού του απηύθυνε τον ίδιο χαιρετισμό, υπέδειξε αμέσως στον Θωμά: «Φέρε τον δάκτυλό σου εδώ και βάλε το χέρι σου στην πλευρά μου και μη μένεις άπιστος αλλά γίνε πιστός».

Ο Κύριος του μίλησε τόσο απλά και ήρεμα, που ο Θωμάς συγκλονίστηκε από τα βάθη της ψυχής του.  Δονήθηκαν τόσο όμορφα οι χορδές της καρδιάς του, που στην πιο αυθεντική έκφραση πνευματικής μελωδίας, απέδωσαν τη σωτήρια ομολογία: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου». 

Η ομολογία αυτή του Θωμά, που είναι ομολογία πίστεως στην Θεότητα του Κυρίου μας, μπορεί να αποδίδεται και από τις χορδές της δικής μας καρδιάς και να εκφράζεται σαν πράξη καθημερινής ζωής.  Αυτό σημαίνει ότι η ομολογία του Θωμά μπορεί να αντανακλάται στη ζωή ως μια γεννήτρια πίστεως που να μας παρακινεί να επαναλαμβάνουμε κι εμείς με τον δικό μας τρόπο: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου».

Αγαπητοί αδελφοί, η  ομολογία αυτή δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο φραστικά αλλά θα πρέπει να λειτουργεί σαν  οδοδείκτης στην πορεία του κάθε ορθόδοξου Χριστιανού που ακολουθεί για να ενωθεί με τον Θεό.  Η αναγνώριση της θεότητας του Αναστημένου Κυρίου συντελείται ιδιαίτερα μετά από την άξια συμμετοχή μας στο Ευχαριστιακό Δείπνο, το οποίο μάς προσφέρει σε κάθε Θεία Λειτουργία ως ξεχωριστή ευκαιρία για να συνδεθεί το θνητό με το αθάνατο, το φθαρτό με το άφθαρτο. Γι’ αυτό και μετά τη μετάληψη της Θείας Κοινωνίας διακηρύσσουμε και ομολογούμε: «είδομεν το Φως το αληθινόν», που από άποψης περιεχομένου και νοήματος συνταιριάζεται αρμονικά με το «ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Ιδιαίτερα ο σημερινός άνθρωπος που αισθάνεται τόσο αδύναμος μέσα από την δήθεν παντοκρατορία του, με τα τρομακτικά γεγονότα που βιώνει ο πλανήτης και την απειλή του θανάτου που τον περιλούζει από τις συνέπειες της πανδημίας αλλά και του καταστροφικού πολέμου, η εμπειρία του θείου φωτός μπορεί να φωτίσει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο την ύπαρξη του. Αρκεί ο ίδιος ν’ αφήνει τον εαυτό του ν’ αναπαύεται μέσα στις αγκάλες της θείας παρουσίας. Πρόκειται για τον χώρο που ανοίγεται στην προοπτική της αιωνιότητας και της απόλυτης καταξίωσης της ανθρωπότητας. Η όλη βιωτή του Ιερεμίου του προφήτου και του συμπατριώτη μας Παναρέτου, των οποίων τη μνήμη τιμούμε σήμερα, επιβεβαιώνει ότι πραγματικά ο Χριστός είναι ο Κύριος και Θεός μας σ’ ένα πλήρη συντονισμό και εναρμόνιση με την ομολογία του Θωμά. Η ομολογία αυτή εκφράζει ακριβώς το πώς βιώνει ο άνθρωπος στο βαθύτερο είναι του την παρουσία του Κυρίου στη ζωή του. «Ο Κύριος μου και ο Θεός μου», ας αναφωνούμε κι εμείς σήμερα προς δόξα του Αναστάντος Κυρίου.

Χριστός Ανέστη!

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

ΠΗΓΗ