Ο ληστής στον Παράδεισο

Μπλάθρας Κωνσταντίνος

Μας έχουν γίνει συνήθεια ίσως τούτα τα λόγια, που τα ακούμε κάθε χρόνο σα σήμερα στην Εκκλησία και δεν τα παίρνουμε τοις μετρητοίς: ο ληστής, ο φονιάς, ο κλέφτης, ο φόβος και ο τρόμος των ανυποψίαστων θυμάτων του, μπαίνει σήμερα στον Παράδεισο μαζί με τον Χριστό, τον αναμάρτητο, τον γιό του Θεού.

Κανονικά, και μόνο που το ακούμε, εμείς οι καλοβαλμένοι και οι καλοσιδερωμένοι, θα έπρεπε να τρομάζουμε, να κλειδαμπαρώνουμε σπίτια και μαγαζιά και ν’ αναρωτιόμαστε τι δουλειά έχουμε εμείς, οι καθωσπρέπει, οι πολιτισμένοι, με έναν Χριστό που σώζει αγριανθρώπους και αποβράσματα.

Ο ληστής στον Παράδεισο

Ή, αλλιώτικα, θα έπρεπε να το πάρουμε απόφαση, να πετάξουμε την αστοχριστιανοσύνη μας στον κάλαθο των αχρήστων και να ακολουθήσουμε τον Χριστό, σαν εθελούσια κι εμείς αποβράσματα της κοινωνίας, «ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι (Εβρ. 11, 37), μήπως και δούμε κι εμείς Παράδεισο.

Δεν τα πάνε καλά με τη βολή μας αυτές οι μέρες. Οι μαθητές, οι Απόστολοι προδίδουν, φουρκίζοντας αρνούνται, σκορπίζουν, φοβούνται και κρύβονται. Κι ο Χριστός έχει μόνο καλά λόγια για μια πόρνη κι έναν ληστή, ο όποιος, επιπλέον, είναι ο μόνος άνθρωπος στην ιστορία της ανθρωπότητας, που άκουσε από τα ίδια τα χείλη του Σωτήρα: «ἀμὴν λέγω σοί, σήμερον μετʾ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ» (Λουκ, 23,43). Χάνουνε πάσα ιδέα, με όλα τούτα, οι σώφρονες και οι καλοβαλμένοι. Αυτός που μπήκε στα Ιεροσόλυμα σα βασιλιάς, διάλεξε για στενούς του φίλους και συνεργάτες μια ντουζίνα αγράμματους χωριάτες που, όταν είδαν τα σκούρα, το έβαλαν στα πόδια. Και σήμερα κρέμεται στο Σταυρό κι αντί να συλλογίζεται την κραυγαλέα αποτυχία του μέσα σε μόλις έξι μέρες, καλεί και τον ληστή μαζί του!

Αν προσέξουμε καλύτερα, θα δούμε ότι η ομολογία του ληστή είναι μεγαλειώδης: «μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου»! (Λουκ. 23, 42). Οι μαθητές έχουν κρυφτεί σκεπτόμενοι ότι όλα τελείωσαν με τον υπέροχο δάσκαλό τους, που θα μπορούσε να είναι βασιλιάς, πλην όμως, τώρα ξεψυχάει ατιμωμένος. Ο ληστής είναι ο μόνος, από όσους ήτανε στα Ιεροσόλυμα εκείνη την ημέρα, που εξακολουθεί να φωνάζει, με όση δύναμη του απομένει, «ὡσαννά». ‘Έχει δίπλα του τον φτυσμένο και ετοιμοθάνατο Ιησού κι εκείνος τον αποκαλεί «Κύριε». Κι όχι μόνο αυτό, ζητά να τον πάρει στη βασιλεία του…

Υπάρχει, λοιπόν, τουλάχιστον ένας απόψε, που καταλαβαίνει τι Βασιλιάς είναι ο Χριστός, και του ζητάει εκείνο που ούτε ο Αδάμ δεν τόλμησε να ζητήσει μετά την παρακοή του. Ένας ληστής ζητάει τον Παράδεισο απ’ τον καθημαγμένο και άτιμο Χριστό, τον οποίο σέβεται ως Βασιλιά, παρότι είναι σταυρωμένος μαζί του. Πώς να μην τον έχει αυθημερόν;

Μπλάθρας Κωνσταντίνος, Δέκα σκαλιά για την Ανάσταση, 1η έκδ., Αθήνα, Μαΐστρος, 2008.