Κυ­ρια­κὴ Με­τά τά  Φῶ­τα
11 Ἰ­α­νου­α­ρί­ου 2015
Β’   Κο­ρινθ.   δ’    6-15

“εἰδότες ὅτι ὁ ἐγείρας τὸν Κύριον Ἰησοῦν καὶ ἡμᾶς διὰ Ἰησοῦ ἐγερεῖ καὶ παραστήσει σὺν ὑμῖν”.

Καὶ γνωρίζομεν, ὅτι ὁ Θεὸς ὁ ὁποῖος ἀνέστησε τὸν Κύριον Ἰησοῦν θὰ ἀναστήσει καὶ μᾶς διὰ τοῦ Ἰησοῦ…

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀδελφοί μου, μᾶς παρουσιάζει στὴ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπὴ μερικὰ ὑπερφυσικὰ κατορθώματα. Εἶναι ἀπίστευτα στὴν ἀνθρώπινη λογική, εἶναι ὑπέρλογα, θαυμαστὰ στὰ ματιά μας.

Γιὰ νὰ δεῖ­τε, μᾶς λέ­ει,  τὸ ὑ­περ­βο­λι­κὸ με­γα­λεῖ­ο της δύ­να­μης τοῦ Θε­οῦ, ρί­ξε­τε τὸ βλέμ­μα σας στὴ ζω­ή μας. Θλι­βό­μα­στε, ἀλ­λὰ δὲν ἐρ­χό­μα­στε σὲ ἀ­δι­έ­ξο­δα, φτά­νου­με σὲ ἀ­πο­ρί­α ἀλ­λὰ δὲν ἀ­πελ­πι­ζό­μα­στε, κα­τα­δι­ω­κό­μα­στε ἀ­πὸ τοὺς ἀν­θρώ­πους ἀλ­λὰ δὲν μᾶς ἐγ­κα­τα­λεί­πει πο­τέ ὁ Θε­ός, φαί­νε­ται πῶς μᾶς κα­τα­νι­κοῦν, ἀλ­λὰ δὲν χα­νό­μα­στε. Ὅ­λα αὐ­τὰ τὰ συ­ναν­τᾶ­με στὴν πο­ρεί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, στὴ ζω­ὴ τῶν Πατέ­ρων καὶ τῶν μαρ­τύ­ρων στοὺς βί­ους τῶν ἁ­γί­ων. Ὑ­πάρ­χουν καὶ σή­με­ρα χρι­στια­νοὶ μὲ ζων­τα­νὴ πί­στη, ποῦ εἶ­ναι ἀ­νά­πη­ροι, κα­τά­κοι­τοι, πο­νε­μέ­νοι πού ὄ­χι μό­νο ἀν­τέ­χουν ἀλ­λὰ καὶ δο­ξά­ζουν τὸν Θε­ό. Γι’ αὐ­τὸ καὶ αἰ­σθά­νον­ται μιά οὐ­ρά­νια χα­ρὰ πού ση­κώ­νον­τας τὸ σταυ­ρὸ τῶν θλί­ψε­ών τους συμ­με­τέ­χουν στὸ Σταυ­ρὸ τοῦ Χρι­στοῦ μας.

Ἡ πί­στη, λοι­πὸν, εἶ­ναι τὸ ἰ­σχυ­ρὸ ἀν­τί­δο­το κα­τὰ τῆς λι­πο­ψυ­χί­ας μέ­σα στὶς δο­κι­μα­σί­ες καὶ τὶς θλί­ψεις. Πε­ρισ­σό­τε­ρο ὅ­μως ἀ­π’ ὅ­λα ἡ ἐλ­πί­δα στὴν ἀ­νά­στα­ση θὰ μᾶς ἐν­θαρ­ρύ­νει κα­τὰ τὶς ἡμέ­ρες τῶν πε­ρι­πε­τει­ῶν μας καὶ θὰ μᾶς ἀ­νυ­ψώ­νει πά­νω ἀ­πὸ τὸ φό­βο τοῦ θα­νά­του. Γιὰ ποι­ὸ λό­γο ὁ κα­λὸς χρι­στια­νὸς νὰ φο­βᾶ­ται τὸν θά­να­το ὅ­ταν πε­θαί­νει μὲ τὴν ἐλ­πί­δα τῆς ἀ­να­στά­σε­ως; Τι­μᾶ­με τοὺς Ἁ­γίους τὴν ἡ­μέρα τῆς κοί­μη­σής τους ἤ τοῦ μαρ­τυ­ρί­ου τους. Για­τί ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας τιμᾶ τὸ θά­να­το πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πὸ τὴ γέν­νη­ση;

Πε­ρί­ερ­γο ἀ­κού­γε­ται αὐ­τό. Ἔ­χει ὅ­μως ση­μα­σί­α. Προ­τοῦ νὰ ἔλ­θει ὁ Χρι­στὸς στὸν κό­σμο, οἱ ἄν­θρω­ποι ἔ­τρε­μαν τὸ θά­να­το. Θε­ω­ροῦ­σαν ὅ­τι ὁ θά­να­τος εἶ­ναι τέρ­μα, ὅ­τι ἐ­κεῖ τε­λει­ω­νει ἡ ζω­ή. Ὁ Χρι­στός μας ὅ­μως ἔ­δει­ξε ὅ­τι ὁ θά­να­τος εἶ­ναι ἀρ­χή. Ἡ ἁγία μας Ἐκ­κλη­σί­α στὸ Σύμ­βο­λο τῆς Πί­στε­ως δι­α­κη­ρύτ­τει “Προσ­δο­κῶ ἀ­νά­στα­σιν νε­κρῶν καὶ ζω­ὴν τοῦ μέλ­λον­τος αἰ­ῶ­νος· Ἀμην”.

Ὁ θά­να­τος εἶ­ναι μί­α πόρ­τα. Ὅ­πως ἀ­νοί­γεις μί­α πόρ­τα καὶ μπαί­νεις σ’ ἕ­να ὡ­ραῖ­ο σπί­τι, ἔ­τσι καὶ μὲ τὸ θά­να­το μπαί­νεις σὲ νέ­α ζω­ή. Εἶ­ναι ἀ­κό­μη ἕ­να εἶ­δος με­τα­νά­στευ­σης. Φεύ­γουν οἱ ἄν­θρω­ποι ἀ­πὸ τὸν τό­πο τους ἐ­πει­δὴ ὑ­πο­φέ­ρουν καὶ δὲν μπο­ροῦν νὰ ζή­σουν τὴν οἰ­κο­γέ­νειά τους, καὶ πᾶ­νε σὲ ἄλλα μέ­ρη πού τοὺς πα­ρέ­χουν τὶς εὐ­και­ρί­ες γιὰ κα­λύ­τε­ρη ζω­ή. Ἡ με­τα­νά­στευ­ση αὐ­τὴ δὲν θε­ω­ρεῖ­ται συμ­φο­ρά. Ἔ­τσι εἶ­ναι καὶ ὁ θά­να­τος. Με­τα­να­στεύ­ου­με ἀ­πὸ τὴ γῆ στὸν οὐ­ρά­νιο κό­σμο πού εἶ­ναι γε­μᾶ­τος ὀ­μορ­φιὰ καὶ χάρη. Ἂν τὸ πι­στεύ­ου­με αὐ­τό, νὰ μὴν κλαῖ­με ὅ­ταν κά­ποι­ος δι­κός μας φεύ­γει στὸν ἄλ­λο κό­σμο.

Ὁ θά­να­τος γιὰ τοὺς πι­στοὺς χρι­στια­νοὺς εἶ­ναι ἕ­νας ὕ­πνος. Στὰ μνή­μα­τα πα­λαι­ό­τε­ρα ἔ­γρα­φαν “ἐ­κοι­μή­θη” ἤ “ἐ­κοι­μή­θη ἐν Κυ­ρίῳ”. Ἤ­ξε­ραν ὅ­τι οἱ κε­κοι­μη­μέ­νοι τους μιά μέ­ρα θὰ ξυ­πνή­σουν. Γι’ αὐ­τὸ ὁ Ἅ­γιος Κο­σμᾶς ὁ Αἰ­τω­λός ἔ­λε­γε: “Τί εἶ­ναι ὁ ὕ­πνος; Ἕ­νας μι­κρὸς θά­να­τος. Τί εἶ­ναι ὁ θά­να­τος; ἕ­νας με­γά­λος ὕπνος” ἀ­πὸ τὸν ὁ­ποῖ­ο ὄ­χι σὲ με­ρι­κὲς ὧ­ρες ἀλ­λὰ σὲ με­ρι­κὲς δε­κα­ε­τί­ες ἤ ἑ­κα­τον­τά­δες χρό­νια, θὰ μᾶς ξυ­πνή­σει ἡ σάλ­πιγ­γα τοῦ οὐ­ρα­νοῦ, γιὰ νὰ γί­νει ἡ τε­λι­κὴ κρί­ση.

Ἀ­δελ­φοί μου, ὁ θά­να­τος τοῦ Χρι­στοῦ μας ἔ­φε­ρε τὴν ὑ­περ­φυ­σι­κὴ ζω­ὴ στὸ ἀν­θρώ­πι­νο γέ­νος. Ἦ­ταν ὁ κόκ­κος τοῦ σι­τα­ριοῦ πού τά­φη­κε στὸν τά­φο γιὰ νὰ βλα­στή­σει ἀ­πὸ ἐ­κεῖ ἡ αἰ­ώ­νια ζω­ή. Ἀ­πὸ τό­τε ἄρ­χι­σε νὰ ἰ­σχύ­ει μί­α και­νού­ρια ἀρ­χὴ γιὰ τοὺς ἀν­θρώ­πους. Ἡ πί­στη αὐ­τὴ ἔ­χει ἀ­το­νή­σει δυ­στυ­χῶς σή­με­ρα. Ἂς πα­ρα­κα­λοῦ­με τὸν Θε­ὸ νὰ μᾶς προ­σθέ­τει πί­στη. Ἀ­μήν.