ΚΥΡΙΑΚΗ 25-1-2015

Στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ μᾶς λέει: «Ἀδελφοί, τέτοιος ἀρχιερέας μᾶς χρειαζόταν ἅγιος, ἄκακος, ἀψεγάδιαστος, χωρὶς καμιὰ σχέση μὲ τὴν ἀνθρώπινη ἁμαρτία, ὁ ὁποῖος ἀνέβηκε πάνω ἀπὸ τὰ οὐράνια. Αὐτὸς δὲν ἔχει ἀνάγκη, ὅπως οἱ ἄλλοι ἀρχιερεῖς, νὰ προσφέρει καθημερινὰ θυσίες, πρῶτα γιὰ τὶς δικές του ἁμαρτίες, κι ὕστερα γιὰ τὶς ἁμαρτίες τοῦ λαοῦ. Αὐτὸ τὸ ἔκανε μιὰ γιὰ πάντα, προσφέροντας τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του. Ὁ νόμος ἐγκαθιστᾶ ἀρχιερεῖς ἀνθρώπους μὲ ἀτέλειες. Τὰ λόγια, ὅμως, τοῦ ὅρκου, ὁ ὁποῖος δόθηκε μετὰ τὸν νόμο, ἐγκαθιστοῦν ἀρχιερέα τὸν Υἱό, ποὺ εἶναι καὶ παραμένει αἰώνια τέλειος. Τὸ βασικὸ στοιχεῖο τῶν ὅσων εἴπαμε εἶναι πὼς ἐμεῖς ἔχουμε ἀρχιερέα τέτοιον, ποὺ ἀνέβηκε στὰ οὐράνια καὶ κάθεται στὰ δεξιὰ της μεγαλοσύνης τοῦ Θεοῦ. Ὡς ἀρχιερέας ὑπηρετεῖ στὰ ἅγια τῶν ἁγίων καὶ στὴν ἀληθινὴ σκηνὴ τοῦ μαρτυρίου, τὴν ὁποία δὲν τὴν ἔστησε ἄνθρωπος, ἀλλὰ ὁ Θεός.»

Τὸ συγκεκριμένο ἀνάγνωσμα διαβάζεται στὴ μνήμη Ἱεραρχῶν, λόγῳ τῆς ἀναφορᾶς του στὴν ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ σήμερα εἶναι ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. Ἐδῶ ὑπογραμμίζεται τὸ ἀρχιερατικὸ ἀξίωμα τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τὸν ἀληθινὸ μέγα ἀρχιερέα, ἐνῶ τονίζεται ἡ ἀνωτερότητα τοῦ οὐρανίου θυσιαστηρίου ἔναντι του Ἰουδαίου ἀρχιερέα καὶ τοῦ ἐπίγειου θυσιαστηρίου ποὺ βρισκόταν στὸν ἰουδαϊκὸ ναό. Ἡ ἀναφορὰ στὴν ἱερωσύνη τοῦ Μελχισεδέκ, τελειώνει μὲ μιὰ τυπολογικὴ σύγκριση μεταξὺ του Χριστοῦ καὶ τοῦ Μελχισεδέκ. «Σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ». Ὁ Μελχισεδὲκ ἦταν βασιλιὰς τῆς Σαλὴμ καὶ ἱερέας. Ὁ Ἀβραὰμ ἐπιστρέφοντας ἀπὸ τὴ νικηφόρα μάχη κατὰ τῶν βασιλέων συνάντησε τὸν Μελχισεδέκ, ὁ ὁποῖος τὸν εὐλόγησε. Τὸ ὄνομα Μελχισεδὲκ σημαίνει πρῶτον «βασιλιὰς δικαιοσύνης» καὶ δεύτερο «βασιλιὰς εἰρήνης». Γιὰ τὸν Μελχισεδὲκ δὲν γνωρίζει κανένας τὸν πατέρα ἢ τὴν μητέρα του ἢ τὸ γενεαλογικό του δένδρο, οὔτε πότε γεννήθηκε οὔτε πότε πέθανε. Παραμένει παντοτινὰ ἱερέας καὶ μοιάζει ἔτσι μὲ τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ.

 Ἡ ἀρχιερωσύνη τοῦ Χριστοῦ δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ σύμφωνα μὲ τοὺς τύπους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ποὺ χρησιμοποιοῦνταν γιὰ τὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πρόσφεραν αἱματηρὲς θυσίες ζώων γιὰ ἐξαγνισμὸ τόσο τῶν δικῶν τους ἁμαρτιῶν, ὅσο καὶ γιὰ τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ. Ἀντίθετα μ’ αὐτοὺς ὁ Χριστός, βλέπουμε ὅτι πρόσφερε μιὰ γιὰ πάντα τὸν ἑαυτό του ὡς θυσία γιὰ τὴ σωτηρία ὁλόκληρου τοῦ ἀνθρώπινου γένους, τὸ ὁποῖο βρισκόταν κάτω ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ προσφέρθηκε μιὰ γιὰ πάντα καὶ ἀπέδωσε πολὺ περισσότερα ἀπὸ ὅσα δὲν ἀπέδωσαν ὅλες μαζὶ οἱ θυσίες τῶν ἀρχιερέων.

    Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς παρουσιάζει τὸν Θεὸ νὰ ὁρκίζεται γιὰ τὸν Χριστὸ ὅτι θὰ εἶναι ἱερέας γιὰ πάντα, ὅπως ὁ Μελχισεδέκ. Ἔτσι ὁ Χριστὸς γίνεται ἐγγυητὴς μιᾶς ἀνώτερης διαθήκης καὶ καταργοῦνται οἱ παλιὲς διατάξεις τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου. Ὁ ὅρκος, ὁ ὁποῖος δίνεται ἐδῶ ἀπὸ τὸ Θεὸ, δὲν ἀθετεῖται, ἀλλὰ δίνει ἕνα μεγαλύτερο κύρος στὸ ἱερατικὸ ἀξίωμα τοῦ Χριστοῦ. Μέσα, λοιπὸν, ἀπὸ αὐτὸ τὸ αἰώνιο ἱερατικὸ ἀξίωμα τοῦ Χριστοῦ, φαίνεται καὶ ἡ ὠφέλεια γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους. Ὁ Χριστὸς, ἐπειδὴ παραμένει αἰώνιος, σῴζει γιὰ πάντα ὅσους πλησιάσουν τὸ Θεὸ μέσω αὐτοῦ. Ζεῖ αἰώνια, γιὰ νὰ μεσιτεύει γι’ αὐτούς.

      Τέτοιος, λοιπὸν, ἀρχιερέας μᾶς χρειαζόταν, ποὺ νὰ εἶναι ὅσιος, ἄκακος  ἀμίαντος. Μέσα ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς χαρακτηρισμοὺς φαίνεται ἡ καθαρότητα τῆς ἀνθρώπινης φύσεως τοῦ Χριστοῦ. Ὁ νόμος ποὺ ὑπῆρχε, ἐγκαθιστοῦσε ὡς ἀρχιερεῖς ἀνθρώπους μὲ ἀτέλειες. Ὁ ὅρκος, ὅμως, ποὺ δόθηκε μετὰ τὸ νόμο, καθιστοῦσε ἀρχιερέα τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀρχιερέας αὐτὸς ἀνέβηκε στὰ οὐράνια καὶ κάθισε στὰ δεξιὰ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ ὑπηρετεῖ στὰ ἅγια τῶν ἁγίων καὶ στὴν ἀληθινὴ σκηνὴ τοῦ μαρτυρίου, τὴν ὁποία κατασκεύασε ὁ Θεὸς καὶ ὄχι ὁ ἄνθρωπος.

      Συνοψίζοντας τὰ παραπάνω, βλέπουμε τὴν ἀνωτερότητα τῆς ἀρχιερωσύνης τοῦ Χριστοῦ, ἔναντι της ἀρχιερωσύνης τῶν Ἀρχιερέων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἐκεῖνοι ἦταν προσωρινοί, ἐνῶ ὁ Χριστὸς Αἰώνιος. Ἐκεῖνοι πρόσφεραν καθημερινὰ θυσίες, ἐνῶ ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρξε μοναδική, ἡ ὁποία προσφέρθηκε ἐφάπαξ γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Ἐκεῖνοι ἦταν λειτουργοὶ τῆς σκηνῆς ποὺ θεμελιώθηκε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ προεικονίζει τὴν ἀληθινὴ σκηνὴ, λειτουργὸς τῆς ὁποίας εἶναι ὁ Χριστός. Ὁ Χριστὸς προσέφερε θυσία τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό, ἐνῶ οἱ ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πρόσφεραν ὡς θυσίες διάφορα ζῶα. Μὲ τέτοιες «ἀποστολικὲς εἰσπνοές» μεγάλωσε καὶ ἀνατράφηκε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μέσα σὲ μιὰ οἰκογενειακὴ ἀτμόσφαιρα εὐσέβειας καὶ εἰρήνης. Ἀναδείχθηκε γνήσιος ἐπίσκοπος τῆς Ἐκλησίας ποὺ πάλεψε ἄφοβα μὲ λόγο καὶ πράξη γιὰ τὴν ἀνόθευτη πίστη, γι’ αὐτὸ καὶ τὰ ἔργα του, προϊόντα τοῦ πνεύματός του, εἶναι ἀθάνατα. «Ἅγιε ἀρχιερεῦ τοῦ Χριστοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν».