ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΩΝ 10 ΛΕΠΡΩΝ ΙΒ ΛΟΥΚΑ - ΛΚ. ΙΖ.12-19 Και εγένετο εν τω υπάγειν αυτούς εκαθαρίσθησαν ΛΚ.ΙΖ.4 του π. Νικ. Φαναριώτη
Και εγένετο εν τω υπάγειν αυτούς εκαθαρίσθησαν ΛΚ.ΙΖ.4
Πριν μπούμε στο θέμα, για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε θα δεχθούμε:
1) ότι η σωματική λέπρα ήταν αρρώστια χειρότερη από το ΕΙΤΖ. Αθεράπευτη μέχρι το 1941 που ανακαλύφθηκαν οι σουλφαμίδες και
2) η ψυχική λέπρα που είναι η αμαρτία, έχει αναβαθμιστεί εντυπωσιακά, και ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ψυχικά λεπροί σε διάφορα στάδια, από το πρώτο που είναι η καταλαλιά, μέχρι το τελευταίο, που είναι η αχαριστία.
Αν δεν δεχθούμε αυτό δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε στο θέμα μας, μια και δεν υπάρχει πρόβλημα, αφού η σωματική λέπρα έχει εξαφανισθεί από το 1941. Γιατί όμως με τόση επιμονή να παρουσιάζει η εκκλησία το θέμα της λέπρας; Γιατί πρέπει να φθάσουμε στο Πάσχα καθαροί. Γι αυτό και η εκκλησία μας προσαρμόζει έτσι την σειράν των Κυριακοδρομίων ώστε αμέσως μετά τα Φώτα μπαίνει η Κυριακή των δέκα Λεπρών (ΙΒ Λουκά).
Διήγησις
Όταν βάδιζε ο Ιησούς στην δημοσιά για να μπει σε κάποιο χωριό εισερχομένου εις τινά κώμην πετάχτηκαν από τις σπηλιές και τα φαράγγια 10 λεπροί άνδρες και από μακριά (έστησαν πόρρωθεν), Και αυτοί ήραν φωνήν λέγοντες Ιησού επιστάτα ελέησον ημάς . Όταν τους είδε ο Κύριος (ιδών) και διαπίστωσε την αρρώστια τους, τους έστειλε, έτσι όπως ήταν, στους αρμόδιους (τους ιερείς) και εγένετο εν τω υπάγει αυτούς εκαθαρίσθησαν. Γιατί πόρρωθεν; Γιατί την εποχή εκείνη και μέχρι το 1941 ήταν φοβερή αρρώστια η λέπρα, χειρότερη και από το έιτζ και αθεράπευτη. Η Σπιναλόγκα ήταν στην πατρίδα μας το νησί των λεπρών. Το θαύμα είναι δομημένο έτσι ώστε να μας οδηγήσει στη οδό της υπακοής.
1ον. Δεν τους εθεράπευσεν αμέσως ο Χριστός, αν και το μπορούσε, αλλά (εν τω υπάγειν), δηλ. εν αγνοία τους.
2ον. Δεν τους εθεράπευσαν οι ιερείς .
3ον. Τους εθεράπευσεν η υπακοή στις εντολές του Χριστού και της εκκλησίας.
Και δυστυχώς για τους εννέα από τους δέκα, το θέμα τελείωσε εκεί…
Φαίνεται πως εκτός από τη λέπρα του σώματος, οι άνθρωποι κινδυνεύουμε και από την άλλη φοβερή λέπρα της ψυχής, που ονομάζεται αχαριστία. Γιατί από τους δέκα, μόνο ο ένας επέστρεψε “μετά φωνής μεγάλης δοξάζων τον Θεόν και έπεσεν επί πρόσωπον παρά τους πόδας αυτού ευχαριστών αυτώ”. Και το περισσότερο παράδοξο είναι ότι ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν Ιουδαίος αλλά “Σαμαρείτης” .
Αλήθεια, έχουμε άραγε σκεφτεί ποτέ ότι και εμείς οι ίδιοι, που ίσως να μην έχουμε κάποια σωματική ασθένεια, ενδεχομένως να έχουμε κολλήσει αυτή την μεταδοτική ασθένεια της ψυχής που λέγεται αχαριστία; Και πώς όχι; Όταν επί παραδείγματι περνούν οι εβδομάδες και δεν δίνουμε ούτε μία ώρα την Κυριακή για τον εκκλησιασμό, ώστε να ευχαριστούμε τον Θεόν για τις τόσες δωρεές Του; Πώς είναι δυνατόν να ζούμε μέσα σε τόσες ευλογίες, από τα πιο υλικά μέχρι και τα πλέον πνευματικά και εμείς οι ίδιοι να μη αισθανόμαστε την ανάγκη της ευχαριστίας; Ακριβώς δε γι’ αυτή την φοβερή κατάσταση της αχαριστίας, ο Ιησούς εκφράζει μέσω της Ευαγγελικής αυτής περικοπής, ένα διαχρονικό παράπονο:
“Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα πού;”
Μπορεί κανείς και μόνο από αυτό το Θεϊκό παράπονο να κατανοήσει για τι μεγάλο κακό γίνεται λόγος.
Αλλά ας μη λησμονούμε ότι ο κάθε άνθρωπος δε ζει μόνος επάνω στον πλανήτη, ζει μέσα σε Κοινωνία. Με συνανθρώπους, και τούτο σημαίνει ότι πρέπει να εκδηλώνουμε την ευχαριστία μας, εκτός του Θεού κατ’ αρχάς, και στους συνανθρώπους μας στη συνέχεια.
Πως είναι δυνατόν να μην ευχαριστούμε και να μη τιμούμε τους γονείς μας, οι οποίοι έγιναν οι συνδημιουργοί του Θεού, και με τόσους κόπους και θυσίες μας μεγάλωσαν; Πώς να μη τιμούμε τους Διδασκάλους και Καθηγητές μας, αφού, κατά τον Μέγα Αλέξανδρο, αυτοί μας χάρισαν το “Ευ Ζην”; Πώς να μη τιμούμε και ευγνωμονούμε τους Πνευματικούς μας Πατέρες, οι οποίοι αγωνίζονται και ποικιλοτρόπως κοπιάζουν για να μορφώσουν μέσα στην ύπαρξή μας τον Κύριο και Θεό μας Ιησού Χριστό;
Η σημερινη Ευαγγελική περικοπή μας φωτίζει και αυτή την πτυχή, και μας βοηθά να κατανοήσουμε ότι, αφ’ ενός θα πρέπει, πάση θυσία να ξεριζώσουμε από την καρδιά μας την φοβερή αχαριστία, και αφ’ ετέρου, επιβάλλεται, με την Χάρη του Θεού, να καλλιεργήσουμε την ουράνια αρετή της ευγνωμοσύνης, όπως ακριβώς έκανε και ο Σαμαρείτης.
Ναι η ευχαριστία και η ευγνωμοσύνη δεν είναι κάτι το απλό. Είναι σύνολον αρετών. Και κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, είναι αυτή η αρετή που όταν τη διαθέτει ο άνθρωπος, κατά κάποιο τρόπο ερεθίζει την αγάπη του Θεού, ώστε να του δώσει και άλλα χαρίσματα και άλλες δωρεές στην ευλογημένη του ζωή.
Να δώσει ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, ο Κύριος ημών Ιησούς
Χριστός, ώστε με την χάρη Του, όλοι μας να βρούμε αυτή την ευλογημένη
ψυχική υγεία, η οποία θα εκφράζεται με την αρετή της ευγνωμοσύνης.
ΑΜΗΝ
Και εγένετο εν τω υπάγειν αυτούς εκαθαρίσθησαν ΛΚ.ΙΖ.4
Πριν μπούμε στο θέμα, για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε θα δεχθούμε:
1) ότι η σωματική λέπρα ήταν αρρώστια χειρότερη από το ΕΙΤΖ. Αθεράπευτη μέχρι το 1941 που ανακαλύφθηκαν οι σουλφαμίδες και
2) η ψυχική λέπρα που είναι η αμαρτία, έχει αναβαθμιστεί εντυπωσιακά, και ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ψυχικά λεπροί σε διάφορα στάδια, από το πρώτο που είναι η καταλαλιά, μέχρι το τελευταίο, που είναι η αχαριστία.
Αν δεν δεχθούμε αυτό δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε στο θέμα μας, μια και δεν υπάρχει πρόβλημα, αφού η σωματική λέπρα έχει εξαφανισθεί από το 1941. Γιατί όμως με τόση επιμονή να παρουσιάζει η εκκλησία το θέμα της λέπρας; Γιατί πρέπει να φθάσουμε στο Πάσχα καθαροί. Γι αυτό και η εκκλησία μας προσαρμόζει έτσι την σειράν των Κυριακοδρομίων ώστε αμέσως μετά τα Φώτα μπαίνει η Κυριακή των δέκα Λεπρών (ΙΒ Λουκά).
Διήγησις
Όταν βάδιζε ο Ιησούς στην δημοσιά για να μπει σε κάποιο χωριό εισερχομένου εις τινά κώμην πετάχτηκαν από τις σπηλιές και τα φαράγγια 10 λεπροί άνδρες και από μακριά (έστησαν πόρρωθεν), Και αυτοί ήραν φωνήν λέγοντες Ιησού επιστάτα ελέησον ημάς . Όταν τους είδε ο Κύριος (ιδών) και διαπίστωσε την αρρώστια τους, τους έστειλε, έτσι όπως ήταν, στους αρμόδιους (τους ιερείς) και εγένετο εν τω υπάγει αυτούς εκαθαρίσθησαν. Γιατί πόρρωθεν; Γιατί την εποχή εκείνη και μέχρι το 1941 ήταν φοβερή αρρώστια η λέπρα, χειρότερη και από το έιτζ και αθεράπευτη. Η Σπιναλόγκα ήταν στην πατρίδα μας το νησί των λεπρών. Το θαύμα είναι δομημένο έτσι ώστε να μας οδηγήσει στη οδό της υπακοής.
1ον. Δεν τους εθεράπευσεν αμέσως ο Χριστός, αν και το μπορούσε, αλλά (εν τω υπάγειν), δηλ. εν αγνοία τους.
2ον. Δεν τους εθεράπευσαν οι ιερείς .
3ον. Τους εθεράπευσεν η υπακοή στις εντολές του Χριστού και της εκκλησίας.
Και δυστυχώς για τους εννέα από τους δέκα, το θέμα τελείωσε εκεί…
Φαίνεται πως εκτός από τη λέπρα του σώματος, οι άνθρωποι κινδυνεύουμε και από την άλλη φοβερή λέπρα της ψυχής, που ονομάζεται αχαριστία. Γιατί από τους δέκα, μόνο ο ένας επέστρεψε “μετά φωνής μεγάλης δοξάζων τον Θεόν και έπεσεν επί πρόσωπον παρά τους πόδας αυτού ευχαριστών αυτώ”. Και το περισσότερο παράδοξο είναι ότι ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν Ιουδαίος αλλά “Σαμαρείτης” .
Αλήθεια, έχουμε άραγε σκεφτεί ποτέ ότι και εμείς οι ίδιοι, που ίσως να μην έχουμε κάποια σωματική ασθένεια, ενδεχομένως να έχουμε κολλήσει αυτή την μεταδοτική ασθένεια της ψυχής που λέγεται αχαριστία; Και πώς όχι; Όταν επί παραδείγματι περνούν οι εβδομάδες και δεν δίνουμε ούτε μία ώρα την Κυριακή για τον εκκλησιασμό, ώστε να ευχαριστούμε τον Θεόν για τις τόσες δωρεές Του; Πώς είναι δυνατόν να ζούμε μέσα σε τόσες ευλογίες, από τα πιο υλικά μέχρι και τα πλέον πνευματικά και εμείς οι ίδιοι να μη αισθανόμαστε την ανάγκη της ευχαριστίας; Ακριβώς δε γι’ αυτή την φοβερή κατάσταση της αχαριστίας, ο Ιησούς εκφράζει μέσω της Ευαγγελικής αυτής περικοπής, ένα διαχρονικό παράπονο:
“Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα πού;”
Μπορεί κανείς και μόνο από αυτό το Θεϊκό παράπονο να κατανοήσει για τι μεγάλο κακό γίνεται λόγος.
Αλλά ας μη λησμονούμε ότι ο κάθε άνθρωπος δε ζει μόνος επάνω στον πλανήτη, ζει μέσα σε Κοινωνία. Με συνανθρώπους, και τούτο σημαίνει ότι πρέπει να εκδηλώνουμε την ευχαριστία μας, εκτός του Θεού κατ’ αρχάς, και στους συνανθρώπους μας στη συνέχεια.
Πως είναι δυνατόν να μην ευχαριστούμε και να μη τιμούμε τους γονείς μας, οι οποίοι έγιναν οι συνδημιουργοί του Θεού, και με τόσους κόπους και θυσίες μας μεγάλωσαν; Πώς να μη τιμούμε τους Διδασκάλους και Καθηγητές μας, αφού, κατά τον Μέγα Αλέξανδρο, αυτοί μας χάρισαν το “Ευ Ζην”; Πώς να μη τιμούμε και ευγνωμονούμε τους Πνευματικούς μας Πατέρες, οι οποίοι αγωνίζονται και ποικιλοτρόπως κοπιάζουν για να μορφώσουν μέσα στην ύπαρξή μας τον Κύριο και Θεό μας Ιησού Χριστό;
Η σημερινη Ευαγγελική περικοπή μας φωτίζει και αυτή την πτυχή, και μας βοηθά να κατανοήσουμε ότι, αφ’ ενός θα πρέπει, πάση θυσία να ξεριζώσουμε από την καρδιά μας την φοβερή αχαριστία, και αφ’ ετέρου, επιβάλλεται, με την Χάρη του Θεού, να καλλιεργήσουμε την ουράνια αρετή της ευγνωμοσύνης, όπως ακριβώς έκανε και ο Σαμαρείτης.
Ναι η ευχαριστία και η ευγνωμοσύνη δεν είναι κάτι το απλό. Είναι σύνολον αρετών. Και κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, είναι αυτή η αρετή που όταν τη διαθέτει ο άνθρωπος, κατά κάποιο τρόπο ερεθίζει την αγάπη του Θεού, ώστε να του δώσει και άλλα χαρίσματα και άλλες δωρεές στην ευλογημένη του ζωή.
Να δώσει ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, ο Κύριος ημών Ιησούς
Χριστός, ώστε με την χάρη Του, όλοι μας να βρούμε αυτή την ευλογημένη
ψυχική υγεία, η οποία θα εκφράζεται με την αρετή της ευγνωμοσύνης.
ΑΜΗΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου