Κυριακή ΙΒ΄ Λουκά –Πολίτες μιας άλλης χώρας.
Αποστολικό Ανάγνωσμα Ἑβρ. ιγ΄ 7-16
Ἀδελφοί,
Εβρ. 13,7           Μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν, οἵτινες ἐλάλησαν ὑμῖν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τὴν πίστιν.
Εβρ. 13,7                   Να ενθυμήσθε πάντοτε τους πνευματικούς σας ηγέτας και προεστούς, οι οποίοι σας εδίδαξαν τον λόγον του Θεού. Να φέρνετε στον νουν σας και να μελετάτε με ευλάβειαν το κατά Θεόν τέλος του βίου και της εναρέτου συμπεριφοράς των και να μιμήσθε την πίστιν.

Εβρ. 13,8           Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας.
Εβρ. 13,8                  Αλλ' εάν οι άνθρωποι έρχωνται και παρέρχωνται, ο Ιησούς Χριστός και χθες και σήμερον και στους αιώνας των αιώνων είναι ο ίδιος και αναλλοίωτος, και η διδασκαλία του είναι αιωνία και αληθής. Κρατήσατέ την σταθερά,
Εβρ. 13,9           διδαχαῖς ποικίλαις καὶ ξέναις μὴ παραφέρεσθε· καλὸν γὰρ χάριτι βεβαιοῦσθαι τὴν καρδίαν, οὐ βρώμασιν, ἐν οἷς οὐκ ὠφελήθησαν οἱ περιπατήσαντες.
Εβρ. 13,9                  και μη αφίνετε τον εαυτόν σας να παρασύρεται και να παραπλανάται από λογιών-λογιών διδασκαλίας, ξένας και διαφορετικάς από την διδασκαλίαν του Χριστού. Διότι είναι καλόν, οικοδομητικόν και ασφαλές, να στερεώνεται η καρδία εις την ορθήν διδασκαλίαν με την χάριν του Κυρίου και όχι εις τας ψευδοδιδασκαλίας των Εβραίων, περί φαγητών καθαρών και ακαθάρτων, από την οποίαν τίποτε δεν ωφελήθησαν, όσοι επρόσεχαν εις τας διακρίσεις αυτάς των φαγητών.
Εβρ. 13,10         ἔχομεν θυσιαστήριον ἐξ οὗ φαγεῖν οὐκ ἔχουσιν ἐξουσίαν οἱ τῇ σκηνῇ λατρεύοντες·
Εβρ. 13,10                 Ημείς οι Χριστιανοί, έχομεν ιερώτατον θυσιαστήριον, την αγίαν Τράπεζαν, επάνω εις την οποίαν παρατίθεται ουράνιος και ανεκτίμητος τροφή, το σώμα και το αίμα του Κυρίου, από το οποίον θυσιαστήριον δεν έχουν το δικαίωμα να φάγουν όσοι εξακολουθούν να λατρεύουν και να υπηρετούν τον Θεόν εις την παλαιάν σκηνήν του μαρτυρίου, (δηλαδή ούτε οι ιερείς και οι αρχιερείς της Π. Διαθήκης).
Εβρ. 13,11         ὧν γὰρ εἰσφέρεται ζῴων τὸ αἷμα περὶ ἁμαρτίας εἰς τὰ Ἅγια διὰ τοῦ ἀρχιερέως, τούτων τὰ σώματα κατακαίεται ἔξω τῆς παρεμβολῆς·
Εβρ. 13,11                 Συμβολικώς δε εικονίζετο αυτή η απαγόρευσις εις την Π. Διαθήκην. Διότι τα σώματα των ζώων εκείνων, που εθυσιάζοντο κατά την ημέραν του εξιλασμού και το αίμα των εφέρετο από τον αρχιερέα εις τα άγια των αγίων, ως θυσία περί αμαρτίας, δεν ετρώγοντο από τους ιερείς, αλλά εκαίοντο εξ ολοκλήρου έξω από το στρατόπεδον του Ισραήλ.
Εβρ. 13,12         διὸ καὶ Ἰησοῦς, ἵνα ἁγιάσῃ διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος τὸν λαόν, ἔξω τῆς πύλης ἔπαθε.
Εβρ. 13,12                 Δι' αυτό, σύμφωνα με τον προφητικόν αυτόν συμβολισμόν, και ο Ιησούς, δια να αγιάση με το ιδικόν του αίμα τον νέον λαόν της χάριτος εσταυρώθη έξω από την πύλην της Ιερουσαλήμ.
Εβρ. 13,13         τοίνυν ἐξερχώμεθα πρὸς αὐτὸν ἔξω τῆς παρεμβολῆς τὸν ὀνειδισμὸν αὐτοῦ φέροντες·
Εβρ. 13,13                 Λοιπόν, κόπτοντες και ημείς κάθε δεσμόν προς τας παλαιάς αυτάς και συμβολικάς διατάξεις, ας εξερχώμεθα προς τον Χριστόν έξω από την ιουδαϊκήν θρησκείαν και νοοτροπίαν, και ας πάρωμεν επάνω μας τον χλευασμόν και τον εμπαιγμόν, που πρώτος υπέμεινε δι' ημάς ο Χριστός.
Εβρ. 13,14         οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν.
Εβρ. 13,14                 Ας μη δενώμεθα με τα παλαιά σχήματα και τα πράγματα γενικώς του κόσμου. Διότι δεν έχομεν εδώ μόνιμον πατρίδα και κατοικίαν, αλλά με ενδιαφέρον και πόθον ζητούμεν να κερδήσωμεν την μέλλουσαν και αιωνίαν, δηλαδή την ουράνιον βασίλειαν του Κυρίου.
Εβρ. 13,15         δι᾿ αὐτοῦ οὖν ἀναφέρωμεν θυσίαν αἰνέσεως διὰ παντὸς τῷ Θεῷ, τοῦτ᾿ ἔστι καρπὸν χειλέων ὁμολογούντων τῷ ὀνόματι αὐτοῦ.
Εβρ. 13,15                 Δια μέσου, λοιπόν, του Κυρίου μας, ως αρχιερέως και μεσίτου, ας προσφέρωμεν προς τον Θεόν πάντοτε θυσίαν δοξολογίας και ευχαριστίας· δηλαδή θυσίαν, η οποία σαν καρπός και έκφρασις θερμής ευγνωμοσύνης και λατρείας προς τον Θεόν, θα βγαίνη από τα χείλη μας, τα οποία θα δοξολογούν το άγιον όνομα του.
Εβρ. 13,16         τῆς δὲ εὐποιΐας καὶ κοινωνίας μὴ ἐπιλανθάνεσθε· τοιαύταις γὰρ θυσίαις εὐαρεστεῖται ὁ Θεός.
Εβρ. 13,16                 Μη λησμονείτε την αγαθοεργίαν και το καθήκον σας να κάμνετε και τους άλλους μετόχους των αγαθών, που σας δίδει ο Θεός, διότι στοιαύτας θυσίας ευχαριστείται ο Θεός και όχι εις θυσίας ζώων.
Πολίτες μιας άλλης χώρας.
          Η ζωή μας, εμάς των ανθρώπων, από την  στιγμή της εξώσεώς μας από την αληθινή πατρίδα μας, τον Παράδεισο, δαπανάται σε στιγμές χαμερπείς, όπως θα έλεγε και ο ποιητής. Καθημερινή μέριμνα γίνεται η εξασφάλιση ή η διασφάλιση του άρτου του επιούσιου, και ό,τι κατά δική μας ερμηνεία προσδίδουμε στους όρους άρτο και επιούσιο. Κάθε στιγμή της ζωής μας γίνεται αφορμή για αγώνα απόκτησης όλο και περισσοτέρων υλικών αγαθών, και την απόλαυση κάθε μορφής ηδονών. Η σάρκα μας γήινη από την φύση της, χοϊκή, μένει σταθερά προσκολλημένη στα γήινα, και συμπαρασύρει και την ψυχή,  που φέρει την θεία πνοή, προς τα κάτω.
    Όταν, όμως, ως μέλη του ζώντος σώματος του Χριστού μετέχουμε στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, γνωρίζουμε πως η είσοδό μας στον άγιο χώρο του ναού αποτελεί τρόπον τινά μία ανάβαση. Όταν πρόκειται να προσφέρουμε την αναίμακτη μυσταγωγία, γνωρίζουμε πως ο χρόνος και ο χώρος μεταβάλλονται σε χώρο και χρόνο της Βασιλείας του Θεού. Και κει κατανοούμε τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «Δεν έχουμε εδώ μόνιμη πολιτεία αλλά την μέλλουσα επιζητούμε». Τα λόγια αυτά αποτελούν μία προτροπή, μια πρόσκληση και μία πρόκληση ταυτόχρονα.
     Πρόκληση γιατί είναι δύσκολο, επικίνδυνα δύσκολο, για την σύγχρονη κοινωνικότητά μας, να ξεφύγουμε από τον πρόσκαιρο κόσμο μας. Να ξεχάσουμε έστω και για λίγο τις μυριάδες βιοτικές μέριμνες που κατατρέχουν την ψυχή μας, Να εγκαταλείψουμε στους χώρους εργασίας μας τις αδιάκοπες φιλοδοξίες μας. Να αφήσουμε αφύλακτα από την σκέψη μας τα θησαυροφυλάκια των αγαθών μας, και ο νους μας  να αποκολληθεί από το εδώ και το τώρα και να πορευθεί προς τα αιώνια και τα αληθινά.
     Παράλληλα αποτελούν μια προτροπή. Ο Απόστολος που αυτός πρώτος στρέφει την ψυχή του προς τον ουρανό, δυναμικά μας προτρέπει. Όχι με τον λόγο  μόνο, αλλά και με την ίδια την ζωή του. Και έτσι απευθυνόμενος σε όλους εμάς, μας προτρέπει : αφήστε τα γήινα, εγκαταλείψτε τα πρόσκαιρα και φτερουγίστε προς τα άνω. «Τα άνω ζητείται, τα άνω φρονείτε…»
     Όμως αποτελούν και μία πρόσκληση, από τον ίδιο τον Κύριο. Εκείνος ο άγιος Θεός, έχει κατοικητήριό Του τον ουρανό. Μας καλεί να τον συναντήσουμε, να συνομιλήσουμε μαζί Του, να συνευρεθούμε με Κείνον και να αγιασθούμε μετέχοντας στην νέα πολιτεία, αυτή που «εν ουρανοίς» υπάρχει. Για να τον συναντήσουμε όμως θα πρέπει και μείς να πορευθούμε προς τα άνω. Μας προσκαλεί ο Κύριος  με τα χείλη του Αποστόλου: «Ας πάμε λοιπόν και μείς έξω από το στρατόπεδο( εκεί που έπαθε ο Κύριος) κοντά Του κι ας υποστούμε τον ίδιο με Κείνον ονειδισμό». Ας ανοίξουμε τα φτερά μας, και ας πετάξουμε προς τα άνω, απεγκλωβισμένοι από την γη, και ας «προσφέρουμε στο Θεό σαν θυσία τον ύμνο μας».
   Ο χρόνος κυλά γρήγορα. Η ώρα του τέλους πλησιάζει. Στον ουράνιο οι άγγελοι υπερίπτανται του αγίου θυσιαστηρίου. Εμείς θα μείνουμε αμέτοχοι, προσηλωμένοι σ΄ όλα αυτά που μας καταδυναστεύουν; Θα αφήσουμε την καρδιά μας άδεια, κενή από την θεία παρουσία, πολίτες μιας γήινης πρόσκαιρης πολιτείας; Ή θα ανταποκριθούμε  στην πρόσκληση, θα συμμερισθούμε την προτροπή και θα δεχθούμε την πρόκληση  να γίνουμε καθ΄ ολοκληρίαν άνθρωποι, αναζητητές του ουρανού,  προς τα άνω φτερουγίζοντας, οικήτορες ξανά του Παραδείσου,  συμποσιαζόμενοι με τους αγίους, αληθινοί  ουρανοπολίτες.  

Μ.Φ.Ν.Θ