Κυριακή 1.2.2015

(Ρωμαίους η΄ 28-39)

Ἡ Δύναμη τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ

      Τήν 1η Φεβρουαρίου ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τήν Μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μάρτυρος Τρύφωνος. Καί γι’ αὐτό ἀναγιγνώσκει τήν περικοπή ἀπό τήν Πρός Ρωμαίους ἐπιστολή. Μέσα σ’ αὐτήν τήν περικοπή κατανοεῖ κανείς ἀπό ποῦ ἀντλοῦν δύναμη οἱ μάρτυρες τῆς πίστεως καί πῶς ἀποδέχονται τό μαρτύριο χωρίς νά φοβοῦνται καί νά δειλιοῦν μπροστά στήν φρικαλεότητα καί τήν ὁμότητα τῶν δημίων τους.

      Θά ἤθελα ὅμως γιά νά γίνει πιό κατανοητό σέ ὅλους, νά ἀναφερθῶ στό σημερινό κήρυγμα σέ δύο βασικά χαρακτηριστικά τῶν Μαρτύρων τά ὁποῖα ἐξηγοῦν τήν ὅλη τους στάση ἔναντι στήν δυσκολία τοῦ μαρτυρίου.

      Ἡ ἁγιότητα ἑνός ἀνθρώπου, τό ὅτι δηλαδή ἕνας ἄνθρωπος τηρεῖ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί ἐφαρμόζει αὐτές στήν ζωή του, ἀποκτώντας ἔτσι ἁγιότητα βίου, βασίζεται σέ δύο πυλῶνες. Στήν πίστη καί στό μαρτύριο. Μέ αὐτά τά δύο χαρακτηριστικά θά ἀσχοληθοῦμε γιά νά δοῦμε τήν σημασία τους στήν ζωή μας.

      Ἡ πίστη. Στήν ἐποχή μας γίνεται λόγος περί πίστεως. Πολλοί δέ εἶναι αὐτοί οἱ ὁποίοι λέγουν ὅτι πιστεύουν μέ τόν δικό τους τρόπο. Αὐτό βέβαια εἶναι λάθος καί οἱ ἄνθρωποι αὐτοί βρίσκονται σέ λάθος δρόμο καί κινδυνεύουν νά πέσουν σέ πλάνη. Ἡ πίστη δέν εἶναι κάτι τό ἀφηρημένο ἤ προσωπικό. Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός μας ἔχει πεῖ ὅτι «πιστεύεται εἰς τόν Θεόν καί εἰς ἐμέ πιστεύετε». Τοῦτο σημαίνει ὅτι πρέπει νά πιστεύουμε στόν Ἰησοῦ Χριστό, στήν θεότητά του, στό ὅτι εἶναι ὁ μοναδικός Σωτῆρας καί εὐεργέτης καί Ἐκεῖνος πού ὁδηγεῖ στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καί ἀκόμη γιά νά προχωρήσουμε περισσότερο πρέπει νά ὁδηγηθοῦμε, ὅπως ὁ Ἀπόστολος λέγει εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως. Ὅπως εἶπα καί προηγουμένως πολλοί εἶναι αὐτοί οἱ ὁποίοι ὑποστηρίζουν ὅτι πιστεύουν μέ τόν δικό τους τρόπο καί ὅπως ἐκεῖνοι θέλουν καί κατανοοῦν, λές καί ἡ πίστη εἶναι προσωπική τους ὑπόθεση. Ὁ Ἀπόστολος ὅμως ἀλλιῶς μᾶς τά λέγει, μᾶς καλεῖ νά φτάσουμε στήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί αὐτό σημαίνει νά εὐθυγραμμίσουμε τήν ζωή μας καί τήν πίστη μας, νά ἀποκτήσουμε πίστη μέ ἐκείνη τήν πίστη τῶν προπατόρων μας. Μέ τήν πίστη τοῦ Πατριάρχου Ἀβραάμ, ὁ ὁποῖος ὑπήκουσε στήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ καί πορεύθηκε νά θυσιάσει τόν υἱό του. Ἀλλά καί σέ ἄλλες δοκιμασίες στήν ζωή του, ὅπως νά φύγει ἀπό τήν πατρίδα του. Ὅλα αὐτά ἀποδεικνύουν τήν βαθιά του πίστη στόν Θεό. Πίστη εἶχε ὁ Μωϋσῆς ὁ ὁποῖος κατέλειπε τήν ἔνδοξη καί πολυτελή ζωή του γιά νά γίνει ὁδηγός τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Πίστη εἶχαν οἱ Ἀπόστολοι οἱ ὁποίοι «ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ». Ἄφησαν οἰκογένεια, σπίτι, ἐργασία, προσωπική ζωή, ἑταιρεῖες γιά νά ἀκολουθήσουν τόν Χριστό. Ἀπό αὐτά τά λίγα πού σᾶς ἀνέφερα βλέπουμε ὅτι ἡ πίστη μας δέν εἶναι προσωπική μας ὑπόθεση οὔτε μποροῦμε νά πιστεύουμε, ὅπως θέλουμε ἀλλά ὅπως ὁ Θεός μᾶς ἔχει διδάξει. Ἀκόμη ἡ πίστη μας πρέπει νά εἶναι ὁμολογιακή γιατί ὅπως πάλι πολλοί λέγουν θεωροῦν ὅτι πιστεύουν χωρίς νά τό ἐκφράζουν καί χωρίς νά τό λέγουν. Αὐτό πάλι εἶναι λάθος διότι πρέπει νά ὁμολογοῦμε τήν πίστη μας, ὅπως μᾶς καλεῖ ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μας : «Ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν» καί ἐπίσης ὁ Ἴδιος ὁ Κύριός μας εἶπε «πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει» (Ματθ. 10,32).

      Μαρτύριο. Ἴσως φανεῖ σέ κάποιους ὑπερβολικό καί ἀκραῖο ἡ πράξη τοῦ μαρτυρίου. Ἀλλά ὅπως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέγει σήμερα ὅτι : «Ἄν ἀγαπᾶ κανείς τόν Θεό, ὁ Θεός κάνει τά πάντα νά συντελοῦν στό καλό του». Γι’ αὐτό καί οἱ μάρτυρες ἤξεραν, γνώριζαν καί εἶχαν τήν βεβαιότητα, ὅτι ἄν μιμηθοῦν τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ἄν θυσίαζαν τό σῶμα τους, τήν ζωή τους γιά τόν Χριστό, θά δοξασθοῦν καί θά τιμηθοῦν περισσότερο ἀπό τόν καθένα.

      Γι’ αὐτό καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέγει στήν σημερινή ἀποστολική περικοπή ὅτι αὐτούς πού γνώριζε αὐτούς καί ἐκάλεσε, καί αὐτούς πού ἐκάλεσε αὐτούς καί ἐδικαίωσε καί αὐτούς πού δικαίωσε αὐτούς καί ἐδόξασε. Τό μαρτύριο εἶναι ἡ ἀπόδειξη τῆς Πίστεως. Γιατί ὅταν κανείς πιστεύει, ὅπως εἴπαμε προηγουμένως δέν ἔχει νά φοβηθεῖ τίποτε οὔτε νά δειλιάσει ἀλλά προχωρεῖ στό μαρτύριο μέ παρρησία καί ἐν δόξῃ. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτή πού τόν σκεπάζει καί τόν περιποιεῖται. Γι’ αὐτό καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος θά πεῖ «ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς». Δηλαδή μᾶς συμπεριφέρονται ὡς τά πρόβατα πού τά πᾶνε γιά σφάξιμο. Καί δυστυχῶς γινόμαστε μάρτυρες τέτοιων γεγονότων καί σήμερα πού κάποιοι φανατικοί (ἰσλαμιστές) σφάζουν μπροστά στίς κάμερες χριστιανούς μέ εὐκολία καί ὁμότητα. Βέβαια ὁ Κύριός μας εἶχε πεῖ στούς μαθητές Του, ὅτι «ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων». Σᾶς στέλνω στόν κόσμο καί μήν περιμένετε τιμές, δόξες καί διακρίσεις ἀλλά θά σᾶς κατασπαράξουν καί θά σᾶς κατακρεουργίσουν. Ἀλλά θαρσεῖτε, μήν φοβᾶσθε ἀπό ἐκείνους οἱ ὁποίοι θά σᾶς βασανίσουν καί θά σᾶς σκοτώσουν. Τήν ψυχή σας ὅμως δέν μποροῦν νά πειράξουν. Ἀποτέλεσμα αὐτοῦ εἶναι ἡ ἀπάθεια καί ἡ ἀφοβία τῶν μαρτύρων γιατί ἡ ψυχή τους εἶναι προσκολλημένη στόν Ἀγαπημένο Νυμφίο τῆς ψυχῆς τους τόν ὁποῖο καί ἀγαποῦν.

      Ἀδελφοί δέν σᾶς προτρέπω νά μαρτυρήσετε τό μαρτύριο τοῦ αἵματος, ἄλλωστε σ’ αὐτήν τήν ἐποχή ὁ Κύριος δέν μᾶς ζητεῖ αὐτό. Διότι ὁ Κύριός μας ἔδωσε ἕνα ἄλλο μαρτύριο, τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως τό ὁποῖο ἐξαρτᾶται ἀπό τήν πίστη. Νά ὁμολογοῦμε τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, νά μήν ντρεπόμαστε γιά τήν πίστη μας, γιά τά πνευματικά μας ἔργα, γιά τόν ἀγῶνα μας, ἀλλά ἐμφανῶς νά ἀγωνιζόμαστε, παρακινώντας κι ἄλλους εἰς τήν πίστη.

      Θά ἤθελα νά κλείσω αὐτόν τόν λόγο μου μέ τήν προτροπή τοῦ Εὐαγγελιστοῦ καί Ἀποστόλου Ἰωάννου στήν Ἀποκάλυψη πρός τόν Ἄγγελον τῆς Σμύρνης: «Γίνου πιστός ἄχρι θανάτου καί δώσω σοι τόν στέφανον τῆς ζωῆς».