Κυριακή ΙΒ΄ Λουκά – «Οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως»!
Ἀπόστολος: Ἑβρ. ιγ´ 7-16
Εὐαγγέλιον: Λουκ. ιζ´ 12 – 19
Ἦχος βαρύς – Ἑωθινόν: Ι´
«Οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως»!
     Τὸ ὅτι εἶναι ἀνάγκη νὰ διδασκόμεθα ἀπὸ τὴν ζωή τῶν Ἁγίων μας, ἀπὸ τὴν ζωή δηλαδὴ τῶν προσώπων, ποὺ μέσα στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας μας κατέκτησαν τὸν φωτισμὸ καὶ ἔφθασαν στὴ θέωση, αὐτὸ διακηρύσσετε ξεκάθαρα στὴν ἀρχὴ τοῦ Ἀποστολικοῦ μας ἀναγνώσματος. “Ἀδελφοί, μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν, οἵτινες ἐλάλησαν ὑμῖν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς, μιμεῖσθε τὴν πίστιν”.

    Οἱ ἅγιοι Ἀθανάσιος καὶ Κύριλλος ἀνήκουν στὴ χορεία τῶν “ἡγουμένων”, τῶν μεγάλων Πατέρων καὶ Διδασκάλων τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας, γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας τοὺς τιμᾶ καὶ τοὺς προβάλλει ὡς παράδειγμα πρὸς μίμηση ἀπ᾽ ὅλους τοὺς πιστούς, κυρίως ὅμως ἀπὸ τοὺς ποιμένες, ποὺ εἶναι ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν σωστὴ καθοδήγηση τοῦ ποιμνίου.
    Ὑπῆρξαν μεγάλοι Ἱεράρχες, ἀκατάβλητοι ἀγωνιστὲς τῆς Ἀποστολικῆς παραδόσεως καὶ σοφοὶ διδάσκαλοι τῆς πίστεως. Ὀρθοτόμησαν μέσα στὶς ἅγιες Οἰκουμενικὲς συνόδους, ὁ μὲν Ἅγιος Ἀθανάσιος στὴν Α´, ὁ δὲ ἅγιος Κύριλλος στὴν Γ´ καὶ ὁ δυναμικός τους χαρακτῆρας ἀποδεικνύει τί ἦθος ἀλλὰ καὶ τί ἀγωνιστικότητα χρειάζεται σὲ κάθε ἐποχὴ νὰ φέρουν οἱ ταγοὶ τῆς Ἐκκλησίας. Μάλιστα, ὁ Μ. Ἀθανάσιος, χαρακτηρίζεται ὡς ὁ “ἁγιώτερος τῶν ἡρῴων καὶ ὁ ἡρωϊκώτερος τῶν ἁγίων”.
    Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ προτροπὴ τοῦ Ἀποστόλου, τὸ νὰ μνημονεύουμε δηλ. τοὺς ἁγίους καὶ νὰ παραδειγματιζόμεθα ἀπὸ τὴν ὅλη ἀναστροφὴ καὶ τὸ μακάριο τέλος τους, εἶναι πολὺ σπουδαία καὶ πρῶτα ἀπ' ὅλα τὴν ὑπαγορεύει αὐτὸ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Αὐτὸ συμβαίνει διότι ὁ πιστὸς χριστιανὸς ἔχει ἀνάγκη προτύπων καὶ παραδειγμάτων. Καὶ ἄνευ ἀντιλογίας μετὰ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τὰ πρότυπά μας εἶναι οἱ ἐπίσημοι καὶ αὐθεντικοὶ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Δὲν εἶναι κάποιοι ἄνθρωποι τοῦ κόσμου, οὔτε κάποιοι διανοούμενοι, οὔτε ὅσοι φιλοσοφοῦν τὴν πίστη. Δὲν εἶναι ἀκόμα ὅσοι βρίσκονται σὲ θώκους ὑψηλοὺς μέσα στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀποσποῦν λόγω θέσεως τὸν σεβασμὸ τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος.
    Εἶναι οἱ θεοφόροι ἅγιοι τῶν ὁποίων τὰ ἱερὰ λείψανα τιμοῦμε καὶ ἀσπαζόμεθα. Εἶναι αὐτοί, ποὺ κράτησαν τὴν μοναδικότητα τῆς πίστεως “ἕως θανάτου”! Εἶναι αὐτοί, ποὺ δὲν ἐρωτοτροποῦν μὲ τὴν πλάνη καὶ τὴν αἵρεση ἀλλὰ στεντορείᾳ τῇ φωνῇ διασαλπίζουν πρὸς κάθε κατεύθυνση: “οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως”, ἔστω κι ἂν αὐτὸ συνεπάγεται ὑπογραφὴ διά τοῦ ἰδίου αἵματος.
   Οἱ ἅγιοι καθοδηγητές μας εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ βιώνουν διὰ τῶν θείων μυστηρίων καὶ τῆς ἱερᾶς καρδιακῆς προσευχῆς τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ καὶ ταυτοχρόνως “κρατοῦν τῆς ὁμολογίας”!
Διά τῆς ὅλης τους ζωῆς καὶ τῶν ἀκαταπαύστων ἀγώνων τους ὑπὲρ τῆς ἀμωμήτου πίστεως ἀποδεικνύουν στὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ὅπου γῆς ὅτι ἡ “ἅπαξ παραδοθεῖσα πίστις τοῖς ἁγίοις” (Ἰούδα 3), δὲν διαφοροποιεῖται καὶ δὲν ἀλλοιοῦται ἀναλόγως μὲ τοὺς καιροὺς καὶ τὰ σχέδια τῶν ἀρχόντων τοῦ κόσμου τούτου, ἀφοῦ “ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ Αὐτός, χθὲς καὶ σήμερον, ὁ Αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας”.
    Ἐὰν ἡ θέση αὐτὴ ἰσχύει γιὰ κάθε ἐποχή, πολὺ περισσότερο ὅμως ἰσχύει σήμερα. Σήμερα ποὺ ὁ κίνδυνος δὲν εἶναι τόσο ἔξωθεν, ὅσο “ἐντὸς τῶν πυλῶν” τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος. Θεωρίες πρωτόγνωρες καὶ ἀπαράδεκτες κατὰ τοὺς πατέρας καὶ διδασκάλους, κάνουν ὄχι πλέον δειλὰ τὴν ἐμφάνισή τους, ἀλλὰ μὲ θράσος καὶ ἀδιαντροπιὰ μεταδίδονται ἀπὸ “ἄμβωνας ὑψηλοὺς καὶ ἐπηρμένους”. Θεωρίες ποὺ στοχεύουν στὴν ἀλλοίωση τοῦ θεμελίου τῆς πίστεως, τουτέστιν τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας μας· θεωρίες ποὺ διευρύνουν κατὰ τρόπο ἀπαράδεκτο τὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας ἢ προσφέρουν τὸν τίτλο τῆς Ἐκκλησίας σὲ κακοδοξίες καὶ αἱρέσεις, ὅπως ὁ παπισμός, μὲ ἀποκορύφωμα τὸ “βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως” αὐτὸ δηλ. τὸ λεγόμενο “παγκόσμιο συμβούλιο τῶν ἐκκλησιῶν”, θεωροῦνται πλέον ὡς δεδομένα καὶ παγιωμένα σὲ εὐρεῖς ἐκκλησιαστικοὺς κύκλους.
    Μέσα σὲ αὐτὴ τὴν πανσπερμία τῆς πλάνης καὶ τῶν αἱρέσεων, ἡ θεόπνευστη Ἀποστολικὴ προτροπὴ “διδαχαῖς ποικίλαις καὶ ξέναις μὴ παραφέρεσθε” (Ἑβρ. ιγ΄9) θεωρεῖται ὡς ξεπερασμένη καὶ ὅσοι πιστοὶ καὶ ποιμένες τὴν ἐφαρμόζουν, τοὺς προσάπτεται ὁ τίτλος τοῦ “φανατικοῦ” καὶ τοῦ “μισαλλόδοξου”. Καὶ ναὶ μέν, κάποτε ἐκήρυσσαν οἱ ὑπεύθυνοι ἐπὶ τῶν αἱρέσεων βάσει αὐτῆς τῆς Ἀποστολικῆς προτροπῆς ὅτι εἶναι ἀνάγκη ἅπαντες οἱ πιστοί, κυρίως ὅμως οἱ νέοι ἄνθρωποι, νὰ προστατεύονται ἀπὸ τὶς ποικίλες αἱρέσεις καὶ τὶς λεγόμενες καταστροφικὲς λατρεῖες. Τώρα ὅμως, ὁ Ἀποστολικὸς αὐτὸς λόγος, ὅπως ἐξελίσσονται τὰ πράγματα, ἰσχύει πρωτίστως γιὰ ὅσους ἐκ τῶν ποιμένων ἐλησμόνησαν ὅτι εἶναι διάδοχοι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ συνεχιστὲς τῶν ἁγίων καὶ αἰσθάνονται ὅτι (ξεπεσμένοι ὄντες) ἀποτελοῦν ἕνα γρανάζι σὲ ἕναν παγκόσμιο ὀργανισμό. Σὲ ἕνα ὀργανισμό, ποὺ πρώτιστο σκοπό του ἔχει νὰ ἐπιφέρει μία δῆθεν παν - ανθρώπινη εἰρήνη, μὲ μία πίστη καὶ λατρεία καὶ κυρίως μὲ μία παγκόσμια διοίκηση. Δὲν εἶναι δὲ καθόλου τυχαῖο τὸ γεγονός, πὼς ὅσοι διαφωνοῦν στὰ συστήματα αὐτὰ τοῦ θρησκευτικοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς παγκοσμιοποιήσεως, τίθενται στὸ στόχαστρο καὶ ἀναγράφονται στὸν μαῦρο πίνακα τῶν ἀρχόντων τοῦ κόσμου τούτου.
   Ποσῶς μᾶς ἐνδιαφέρει. Μᾶλλον χαιρόμεθα διότι μᾶς ἐμπνέουν. Ὄχι, δὲν μᾶς καθοδηγοῦν οἱ “Δημάδες” τοῦ κόσμου τούτου (Β΄ Τιμ δ΄10), ἀλλὰ οἱ ἅγιοι τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Μᾶς καθοδηγεῖ ἡ χάρις τοῦ ἀρχηγοῦ μας καὶ τελειωτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. “Τοίνυν ἐξερχώμεθα πρὸς αὐτὸν ἔξω τῆς παρεμβολῆς τὸν ὀνειδισμὸν αὐτοῦ φέροντες” (Ἑβρ. ιγ΄13).
   Ἀδελφοί μου, τὸ βέβαιο εἶναι ὅτι καὶ στὴν περίπτωση αὐτὴ τὸ μόνο, ποὺ θὰ παραμείνει ἑδραῖο καὶ ἀμετακίνητο, εἶναι ἡ πίστη μας. Ἡ Ὀρθοδοξία μας. Ἡ παράδοση τῶν ἁγίων Πατέρων ἔτι ἅπαξ θὰ θριαμβεύσει, ἀφοῦ ταυτοχρόνως θὰ ἐξευτελιστοῦν ὅσοι περιφέρουν τὶς ποικίλες κακόδοξες διδαχὲς χρησιμοποιώντας πότε μὲν τὰ γλυκόλογα καὶ τὶς ὑποχωρήσεις, πότε δὲ τὰ φόβητρά τους, ποὺ δὲν ἀποτελοῦν γιὰ τοὺς πιστούς, παρὰ “βέλος νηπίων” (Ψαλμ. ξγ΄ 8).
   Δὲν ἔχουμε λοιπὸν νὰ κλονιστοῦμε. Θὰ παραμένουμε σταθεροὶ στὰ πάτρια, ποὺ διδαχθήκαμε καὶ παραλάβαμε. Ὅσοι δὲ εἶναι ποιμένες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἂς ἀγωνιστοῦν μὲ θάρρος καὶ μὲ ὅσα χαρίσματα τοὺς ἔχει προικίσει ὁ Θεός, ὥστε νὰ κρατήσουν τὴν “παρακαταθήκην”. Ἄλλωστε, ἐπιζητοῦμε τὴν “μέλλουσαν πόλιν” πρὸς τὴν ὁποίαν καὶ βαδίζουμε. Γι᾽ αὐτὸ ἂς “ἀναφέρομεν” θυσίαν αἰνέσεως διά παντὸς τῷ Θεῷ” (Ἑβρ. ιγ΄15) μέσῳ τῆς ὁμολογίας μας καὶ ἕως θανάτου ἂς ἐμμείνουμε στὴν πίστη τῶν Πατέρων. Εἴθε οἱ Ἅγιοι Ἀθανάσιος καὶ Κύριλλος νὰ πρεσβεύουν, ὥστε ὁ θεῖος Δομήτωρ νὰ ἀναδεικνύει ἁγίους καὶ ἀτρομήτους ποιμένας. Ἀμήν.
Ἀρχ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Ορθόδοξος Τύπος, 09/01/2015