ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ 1-2-2015

Σήμερα ἀκούσαμε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ μᾶς λέει: «Ἀδελφοὶ ξέρουμε ὅτι σ’ αὐτοὺς ποὺ ἀγαποῦν τὸ Θεὸ τὰ πάντα συνεργοῦν στὸ ἀγαθό, σ’ αὐτοὺς ποὺ εἶναι κλητοὶ σύμφωνα μὲ τὴν πρόθεσή του.  Γιατί αὐτοὺς ποὺ προγνώρισε καὶ τοὺς προόρισε νὰ εἶναι σύμμορφοι μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ Υἱοῦ του, γιὰ νὰ εἶναι αὐτὸς πρωτότοκος μεταξὺ πολλῶν ἀδελφῶν. Και αὐτοὺς ποὺ προόρισε, τούτους καὶ κάλεσε. καὶ αὐτοὺς ποὺ κάλεσε, τούτους καὶ δικαίωσε. καὶ αὐτοὺς ποὺ δικαίωσε, τούτους καὶ δόξασε. Τι, λοιπὸν, θὰ ποῦμε ὡς πρὸς αὐτά; Ἂν ὁ Θεὸς εἶναι μὲ τὸ μέρος μας, ποιὸς θὰ εἶναι ἐναντίον μας; Αυτός, βέβαια, ποὺ τὸν ἴδιο τὸν Υἱό του δὲ λυπήθηκε, ἀλλὰ γιὰ χάρη ὅλων μας τὸν παράδωσε, πῶς καὶ μαζὶ μ’ αὐτὸν δὲ θὰ μᾶς χαρίσει τὰ πάντα;

Ποιός θὰ κατηγορήσει τοὺς ἐκλεκτοὺς τοῦ Θεοῦ; Ὁ Θεὸς εἶναι ποὺ δικαιώνει.  Ποιός εἶναι αὐτὸς ποὺ θὰ τοὺς κατακρίνει; Ὁ Χριστὸς Ἰησοῦς εἶναι αὐτὸς ποὺ πέθανε, ἀλλὰ περισσότερο ἐγέρθηκε, ὁ ὁποῖος καὶ εἶναι στὰ δεξιὰ του Θεοῦ, ὁ ὁποῖος καὶ μεσιτεύει γιά μᾶς. Ποιός θὰ μᾶς χωρίσει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ; Θλίψη ἢ στενοχώρια ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότητα ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; Καθώς εἶναι γραμμένο: Γιὰ χάρη σου θανατωνόμαστε ὅλη τὴν ἡμέρα, λογιστήκαμε σὰν πρόβατα σφαγῆς. Αλλά σ’ ὅλα αὐτὰ ὑπερνικοῦμε μέσω αὐτοῦ ποὺ μᾶς ἀγάπησε. Γιατί εἶμαι πεισμένος ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχὲς οὔτε τωρινὰ οὔτε μελλοντικὰ οὔτε δυνάμεις οὔτε ὕψος οὔτε βάθος οὔτε κάποιο ἄλλο κτίσμα θὰ δυνηθεῖ νὰ μᾶς χωρίσει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι μέσα στὸ Χριστὸ Ἰησοῦ τὸν Κύριό μας.»

Τὸ γενικότερο πλαίσιο τῆς πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς, στὸ ὁποῖο ἐν­τάσ­σεται ἡ περικοπή μας, ἀνήκει στὴν ἑνότητα, στὴν ὁποία ὁ ἀπόστολος θεωρεῖ ὅτι ἡ ὅλη ψυχικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου ποὺ πί­στε­ψε καὶ ζεῖ τὴ νέα ἐν Χριστῷ ζωὴ εἶναι κατάσταση πνευματικῆς καὶ ἀ­λη­θινῆς εὐτυχίας. Μπορεῖ, λέει ὁ ἀπόστολος, οἱ θλίψεις νὰ προκαλοῦν πόνο, ἀλλὰ ξέ­ρου­με πάντως ὅτι γιὰ ὅσους ἀγαποῦν τὸ Θεὸ ὅλα τὰ γεγονότα τῆς ζωῆς καὶ τὰ εὐχάριστα καὶ τὰ δυσάρεστα συνεργοῦν γιὰ τὸ καλὸ τῶν πιστῶν, γιὰ τὴν πνευματική τους εὐδοκίμηση. Τὰ πρό­σω­πα αὐτὰ οὔτε ἄγνωστα οὔτε τυχαῖα εἶναι στὸ Θεό. Ἀντιθέτως, ὅλοι αὐ­τοὶ εἶναι γνωστοὶ στὸ Θεὸ προαιωνίως καὶ δέχτηκαν τὸ κάλεσμα τῆς σω­τη­ρίας ποὺ τοὺς ἔστειλε.. Τὸ «προώρισε» καὶ τὸ «ἐκάλεσε» δὲν ἔχουν τὴν ἔννοια τοῦ ἀ­πό­λυτου προορισμοῦ. Ἔτσι σφαλερῶς ἐμφανίζει τὸ Θεὸ νὰ κάνει δια­κρίσεις ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους, ἀφοῦ ἄλλους τοὺς προορίζει καὶ ἄλ­λους ὄχι γιὰ τὴ σωτηρία, καὶ ἀφοῦ κατὰ συνέπεια οἱ δεύτεροι εἶναι ἀδύ­να­το νὰ σωθοῦν. Ἡ ἔννοια, λοιπὸν, τοῦ «ἐκάλεσεν», ὅπως τὴ χρησιμοποιεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐδῶ, εἶναι περι­ληπτική, περιέχει δηλαδὴ καὶ τὴν ἔννοια τῆς ἀποδοχῆς τῆς κλήσεως ἀπὸ τοὺς καλεσμένους. Διότι ἐδῶ εἶναι τὸ κλειδὶ τῆς σωστῆς ἐννοίας τῆς κλή­σεως, ὅτι ὁ Θεὸς καλεῖ ὅλους τους ἀνθρώπους, ἀλλ’ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι δὲν ἀ­ποδέχονται τὴν τιμητικὴ πρόσκληση τοῦ Θεοῦ. Οἱ τυχὸν, λοιπόν, θλίψεις ποὺ ἔρχονται στὴ ζωὴ τῶν ἁγίων δὲν μποροῦν νὰ ματαιώσουν τὸ σκοπὸ τῆς κλήσεως τῆς δικαιώσεως καὶ τῆς δόξης τους. Ὁ Θεὸς θὰ ἐνεργήσει, ὥστε καὶ νὰ νικήσουν τὶς θλίψεις. Καὶ ἂν ὁ Θεός, ποὺ τὰ γνωρίζει ὅλα καὶ τὰ μπορεῖ ὅλα, εἶναι μαζί μας, ποιός μπορεῖ νὰ εἶναι ἐναντίον μας, γιὰ νὰ ματαιώσει τὸ σχέδιό του; Ποιός θὰ τολμήσει νὰ κατηγορήσει αὐτοὺς ποὺ διάλεξε ὁ Θεός; Προ­φα­νῶς κανένας. Διότι ἡ ἀθώωση καὶ ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων εἶναι στὰ χέρια του, ὅσο βαριὲς καὶ ἂν εἶναι οἱ κατηγορίες. Ποιός, λοιπὸν, εἶναι ἱκανὸς νὰ μᾶς χωρίσει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ; Ἡ θλίψη ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὶς φυλακίσεις, τὶς συκοφαντίες, τὶς ἐξορίες καὶ τὶς ἄλλες κακουχίες ἢ ἡ στενοχώρια ἢ ὁ διωγμὸς ἢ ἡ πεῖνα ἢ ἡ ἔλλειψη ρούχων ἢ ὁ καθημερινὸς κίνδυνος ἢ τὸ μαχαῖρι τοῦ δημίου; Σωστὰ γρά­φτη­κε στοὺς Ψαλμοὺς ὁ λόγος ποὺ παρουσιάζει τοὺς ἁγίους νὰ λένε στὸν Κύριο· «Γιὰ σένα, Κύριε, ὅλη τὴν ἡμέρα καὶ κάθε μέρα ἀπειλούμαστε νὰ χάσουμε τὴ ζωή μας. Ἔχουμε λογαριαστεῖ σὰν πρόβατα ποὺ ὁδηγοῦνται στὴ σφαγὴ χωρὶς τὴν παραμικρὴ διαμαρτυρία». Ἀλλ’ ὅλους αὐτοὺς τοὺς κιν­δύνους τοὺς ξεπερνοῦμε νικηφόρως, καὶ θὰ τοὺς ξεπερνούσαμε, κι ἂν οἱ ἀπειλὲς ἦταν ἀκόμη μεγαλύτερες. Τοὺς ξεπερνοῦμε μὲ τὴ βοήθεια ποὺ παίρνουμε ἀπὸ τὸ Χριστὸ ποὺ μᾶς ἀγάπησε μὲ τὸ παραπάνω, χωρὶς νὰ τὸ ἀξίζουμε.

    Ἔχω τὴ σιγουριά, λέει ὁ Ἀπόστολος, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν μᾶς ἀφήνει μό­νους στοὺς πειρασμοὺς τοῦ μαρτυρίου. Ματαιοπονοῦν, λοιπὸν, ὅσοι τὰ βάζουν μὲ τοὺς ἁγίους γιατί αὐτοί εἶναι νικητές ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι μαζί τους.