Κήρυγμα Κυριακῆς 4.1.2015 Κυριακή πρό τῶν Φώτων

(Β΄ Τιμ. δ΄ 5-8)

Ὁ Καλός ἀγωνιστής

«Τόν ἀγῶνα τόν αλόν ἀγώνισμαι τόν δρόμον τετέλεκα, τήν πίστην τετήρηκα»

 Σέ ὁλόκληρη τήν ζωή του ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὑπῆρξε ἀγωνιστής. Ἦταν στρατιώτης καί ἀγωνιστής παλαιός. Ἀπ’ τήν ἀρχή ὥς τό τέλος. Καί τώρα, πού βρίσκεται κοντά στό ἐπίγειο τέρμα τῆς ζωῆς του ἀναπολεῖ τό παρελθόν καί μέ ἱκανοποίηση κηρύττει πώς ὑπῆρξε πιστός στόν ἀγῶνα πού εἶχε ἀναλάβει. Διερωτᾶται λοιπόν κανείς γιά ποιόν ἀγῶνα ὁμιλεῖ ὁ Ἀπόστολος;

     Oἱ ἄνθρωποι ἀγωνίζονται στήν ζωή αὐτή γιά πολλά καί διάφορα πράγματα. Πρῶτα ἀπό ὅλα ἀγῶνας εἶναι αὐτή ἡ ἴδια ἡ ζωή. Βιοπάλη ἔχει πολύ εὔστοχα χαρακτηρισθεῖ ἡ μέριμνα γιά τήν ἐξασφάλιση τῶν ἀπαραιτήτων γιά τήν ἐπιβίωση, ἀγαθῶν. Κι ἔπειτα ἔρχονται οἱ ἀγωνίες γιά τήν κοινωνική ἄνοδο καί ἐπικράτηση, γιά τήν οἰκονομική χειραφέτηση, γιά τήν ἐπαγγελματική τακτοποίηση. Καί κοντά σ’ αὐτούς κι ἄλλοι ἀγῶνες μέ εὐγενέστερο περιεχόμενο, ἀγῶνες ἐθνικῆς μορφῆς, ἰδεολογικοί ἀγῶνες, πολιτικοί καί ἄλλοι. Ὅλοι μαζί συνθέτουν τό περίγραμμα πού προσδιορίζει τόν ἀγωνιστικό χῶρο μέσα στόν ὁποῖο ὁ καθένας μας βρίσκει διέξοδο στήν ἀγωνιστική του διάθεση, πού στούς νέους ἰδιαίτερα εἶναι πολύ ἔντονη. Ἀνάμεσα στούς ποικιλόμορφους καί πολυώνυμους αὐτούς ἀγῶνες ὑπάρχει καί ἕνας μοναδικός ἀγῶνας τόσο γιά τίς προϋποθέσεις του, ὅσο καί γιά τούς στόχους του. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος τόν χαρακτηρίζει «καλόν» καί ἔτσι μᾶς εἶναι γνωστός ἀπό τότε. Αὐτός ὁ καλός ἀγῶνας δέν εἶναι καί τόσο γνωστός σ’ ὅλους, παρά τό ὅτι ἔχει ἀποφασιστική σημασία γιά ὅλους. Πρέπει κανείς νά διδαχθεῖ γιά νά μάθει ὅ, τι ἀφορᾶ σ’ αὐτόν, γιατί τά κέρδη τοῦ ἀγῶνα αὐτοῦ δέν εἶναι τόσο ὑλικά, εὐδαιμονικά, ἀλλά πνευματικά καί γι’ αὐτό καί ὄχι εὔκολα κατορθωτά καί φανερά. Αὐτό τό τελευταῖο στοιχεῖο παίζει ἀρκετά σημαντικό ρόλο στήν ἀξιολόγηση τοῦ ἀγῶνα αὐτοῦ ἐκ μέρους μας, μιά καί οἱ περισσότεροι ὀπαδοί τῆς θεωρίας τῆς μικρότερης προσπάθειας γιά ἐπίτευξη μεγαλυτέρου ἀποτελέσματος, προτιμοῦν τόν εὔκολο δρόμο, πού δέν περνάει ἀπ’ τόν ἀγῶνα αὐτόν. Ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος σέ ἄλλη του ἐπιστολή, τόν καλόν ἀγῶνα τόν ἀποκαλεῖ «προκείμενον» δηλαδή, δίπλα μας, ἐμπρός μας, ἀκριβῶς γιά νά δείξει πώς εἴμαστε πλάϊ του, σέ μία προσπάθεια ἰσόβια, γιά κατάκτηση τοῦ καρποῦ πού μᾶς προσφέρει. Εἶναι ὁ ἀγῶνας αὐτός σκληρός καί δύσκολος. Εἶναι «πάλη» μέ θηρία καί σκοτεινές δυνάμεις. Εἶναι ἀγωνία καί μόχθος καί ἱδρώτας καί θυσία.

     Ἔχει σάν στόχο του νά βγάλει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ἀγωνία, νά τοῦ χαρίσει νέους ὁρίζοντες ζωῆς, νά τοῦ δώσει προοπτικές πού θά ἀποτρέψουν τόν κίνδυνο νά γίνει «μονοδιάστατος», ὅπως θά ἔλεγε ἕνας σύγχρονος φιλόσοφος. Στόν ἀγῶνα αὐτόν πού ἔχει τίς διαστάσεις ἑνός ὑπαρξιακοῦ πολέμου, ὁ ἄνθρωπος ἀπορρίπτοντας κάθε παραλλαγή συμβατικότητας, μπαίνει στόν χῶρο τῆς δυναμικῆς ἀναμετρήσεως μέ τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό πρῶτα καί μέ τίς ἀντίθετες δυνάμεις ὕστερα μιά καί τό κλῖμα τῆς «ἀδιαφορίας» γιά τόν Χριστό, δέν μπορεῖ νά διαρκέσει πολύ. Μερικοί νομίζουν πώς μή καταπιανόμενοι μέ τόν ἀγῶνα αὐτόν, μένουν μακριά ἀπό τίς περιπλοκές του, ἐνῶ ἀντίθετα εἶναι βέβαιο, πώς ὁ μή ἀγωνιζόμενος ἀγωνιᾶ. Καί ἡ ἀγωνία τῆς ἄγνοιας αὐτῆς εἶναι τραγική μέ ἀπροσμέτρητες συνέπειες γιά τήν ὁλοκλήρωση τοῦ ἀνθρώπου.

     Στόν πνευματικό ἀγῶνα, πού ὁ καθένας μας καλεῖται νά ἀναλάβει, ὁ ἄνθρωπος ἔχει τήν μοναδική εὐκαιρία νά ἀξιοποιήσει τίς πνευματικές του δυνατότητες καί νά δοκιμάσει τίς δυνάμεις του, ἔστω κι ἄν αὐτές, σέ μία δεδομένη στιγμή, εἶναι ἐνδεχόμενο νά τόν ἐγκαταλείψουν ἤ νά τόν προδώσουν. Κατά τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας δέν ἔχει τόση σημασία μιά πτώση πού γίνεται μέσα στόν ἀγῶνα, ὅση ἡ ἀδράνεια πού συνοδεύει τήν ἀπραξία καί τήν ἀδιαφορία μας γιά τά πνευματικά. Ὁ ἄνθρωπος πού δέν ἔμαθε νά ἀγωνίζεται γιά τά πνευματικά ζητήματα, δέν θά μπορέσει ποτέ νά σταθεῖ παραπέρα ἀπό συμβατικότητες τῆς ζωῆς σέ κάποιο ἐπίπεδο ἀξιώσεων γιά τήν ἀληθινή του ὑπόσταση, γιατί ἁπλούστατα δέν θά μπορέσει ποτέ νά νικήσει τόν ἑαυτό του «σύν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καί ταῖς ἐπιθυμίαις».

     Ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὁμολογοῦσε πώς εἶχε ἀγωνισθεῖ τόν καλό ἀγῶνα εἶχε τήν συνείδηση τῆς ἐξοφλήσεως ἑνός χρέους του, πού ἄξιζε τώρα μιά ἀνταμοιβή ἀπό τόν δικαιοκρίτη. Ἔστω κι ἄν ἀπό μερικούς ἡ ἀξίωση ἀνταμοιβῆς φαίνεται νά ἔχει στόν ἰδεαλιστικό χῶρο τῆς πίστεως ὠφελιμιστικές προεκτάσεις, εἶναι σωστό νά παραδεχθοῦμε πώς ἡ ἱκανοποίηση τοῦ ἀγωνιστή γιά τήν ὁλοκλήρωση τοῦ ἀγώνα του στήν διάρκεια μιᾶς ὁλόκληρης ζωῆς, εἶναι μία ἀληθινή μαρτυρία καί πρόγευση γιά τό «στεφάνωμα» πού περιμένει τόν κάθε τίμιο ἀγωνιστή.

     Θά μπορούσαμε νά ποῦμε πώς μέ τόν ἀγῶνα αὐτόν, ὁ ἄνθρωπος καταξιώνεται στήν πληρότητά του γιατί ἀποκαθιστᾶ τήν σχέση πού τόν συνοδεύει μέ τόν Θεό καί βρίσκει τόν ἀληθινό στόχο τῆς ζωῆς του. Αὐτή ἡ ὑπαρξιακή σχέση ἐλευθερώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τό βαρύ ἕρμα τῆς ἐγκοσμιότητας καί σέ κατακόρυφο καί ὁριζόντιο πλάνο τοῦ προσφέρει πολύτιμες ἐμπειρίες, πρωτόγνωρες, νοσταλγικές.

     Μακάριος ἐκεῖνος πού γνώρισε στήν ζωή του τόν ἀληθινό ἀγῶνα καί ἔγινε ἀληθινός ἀγωνιστής. Τρισμακάριστος καί ὅποιος τόν τελείωσε νικηφόρα. «Ἀπόκειται αὐτῷ ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος»