ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΕΣΣΑΛΙΩΤΙΔΟΣ ΚΑΙ ΦΑΝΑΡΙΟΦΕΡΣΑΛΩΝ
Κυριακή Πεντηκοστῆς (Ἰωάν. ζ΄ 37-52, η΄ 12)
3 Ἰουνίου 2012
ΟΜΙΛΙΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ;
«Ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί, οὐ μή περιπατήσει ἐν τῆ σκοτίᾳ»
Πεντηκοστή σήμερα, ἀγαπητοί ἀδελφοί. Μιά ἀπό τίς πιό με-γάλες γιορτές μας. Ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἡμέρα τῆς καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οἱ ἱεροί ὕμνοι μᾶς μετα¬φέ¬ρουν στό κλίμα της. Καί τό ἀνάγνωσμα τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου μᾶς προσφέρει κάποιες ἀλήθειες ἰδιαίτερα σημαντικές.
* * *
α) Τί ἔλεγαν γιά τό Χριστό;
1. Ὁ Κύριος διακήρυττε πώς εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς. Καί πώς ὅ-ποιος διψάει νά τόν πλησιάσει καί νά πιεῖ... Αὐτό τό ἔλεγε ὑπο¬νο¬-ῶντας τό Ἅγιο Πνεῦμα πού θά ἔστελνε μετά τήν Ἀνάληψή Του. Οἱ ἄνθρωποι ἀκούγοντάς Τον ἔλεγαν, Αὐτός εἶναι ὁ Προ¬φή¬της. Αὐτός εἶναι ὁ Μεσσίας. Αὐτός εἶναι ὁ Χριστός... Ἄλλοι ὅ¬μως τά μπέρδευαν...
2. Ὅπως συμβαίνει πάντα. Δέν προσέχουμε τί ὁ ἴδιος μᾶς λέει καί δίνουμε προσοχή στίς διάφορες γνῶμες: Τίς θετικές, ἤ πιό συχνά τίς ἀρνητικές. Ἄλλοι πιστεύουν καί Τόν ἀκολουθοῦν, κι ἄλλοι στρέφουν τά νῶτα.
β) Τί ἔλεγαν οἱ Φαρισαῖοι.
1. Ἄς θυμηθοῦμε τί ἔλεγαν οἱ Φαρισαῖοι. Αὐτοί φυσικά τόν ἀπέρ¬ρι-πταν. Πῆραν ἀπό τήν ἀρχή ἐχθρική στάση ἀπέναντί Του καί εἶ¬χαν ἀποφασίσει νά Τόν συλλάβουν. Ἔστειλαν μάλιστα καί ἀν¬θρώ¬πους τους γιά τό σκοπό αύτό. Πού ὅταν ὅμως τόν ἄκουσαν κρε-μάστηκαν ἀπό τά χείλη Του. Κι αὐτό γιατί «οὐδέποτε ἐλά¬λη¬σεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος», ὅπως εἶπαν καί ὁμολόγησαν οἱ ἴδιοι.
2. Οἱ Φαρισαῖοι διεκήρυτταν πώς ἦταν θεματοφύλακες τῶν πα-ραδόσεων. Τίς ὑποστήριζαν μέ φανατισμό. Πολλές ὅμως ἀπό αὐ¬τές τίς εἶχαν διαμορφώσει στά μέτρα τους. Καί βέβαια δέν μπο¬ροῦσαν νά παραδεχτοῦν κανέναν ἄλλον.
γ) Ἡ φωνή τοῦ Νικοδήμου.
1. Ἀνάμεσα σ’ αὐτούς ἦταν καί ὁ Νικόδημος. Αὐτός ἦταν ὅμως ἄν-θρω¬πος συνετός. Αὐτός τούς μίλησε τότε καί τούς εἶπε πώς δέν εἶναι σωστό νά κρίνουν κάποιον χωρίς νά τόν ἀκούσουν. Μά ἐ¬κεῖ-νοι ποῦ νά προσέξουν... Ἀδύνατο νά ἦταν ὁ Ἰησοῦς, ὁ Μεσ¬σί¬ας πού περίμεναν...
2. Ἀργότερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἑρμηνεύοντάς τους θά διε¬κή-ρυττε, πώς ὁ Χριστός, ἡ διδασκαλία Του, ὁ σταυρός Του, γιά τούς Ἰουδαίους θά ἦταν σκάνδαλο. Καί γιά τούς Ἕλληνες μωρία! Ὅ¬μως γιά ὅσους θά πίστευαν σ’ Αὐτόν θά ἦταν «Θεοῦ δύναμις καί Θεοῦ σοφία».
* * *
Τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀδελφοί μου, ἦρθε στούς ἀνθρώπους κατά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς γιά νά τούς ἀναγεννήσει καί νά τούς ἀποκαλύψει «πᾶσαν τήν ἀλήθειαν». Αὐτή μποροῦμε κι ἐμεῖς, ἐφ’ ὅσον θέλουμε, νά τή γνωρίσουμε. Καί ὄχι μόνο αὐτό. Καί νά τήν ζήσουμε.
(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)
Κυριακή Πεντηκοστῆς (Ἰωάν. ζ΄ 37-52, η΄ 12)
3 Ἰουνίου 2012
ΟΜΙΛΙΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ;
«Ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί, οὐ μή περιπατήσει ἐν τῆ σκοτίᾳ»
Πεντηκοστή σήμερα, ἀγαπητοί ἀδελφοί. Μιά ἀπό τίς πιό με-γάλες γιορτές μας. Ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἡμέρα τῆς καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οἱ ἱεροί ὕμνοι μᾶς μετα¬φέ¬ρουν στό κλίμα της. Καί τό ἀνάγνωσμα τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου μᾶς προσφέρει κάποιες ἀλήθειες ἰδιαίτερα σημαντικές.
* * *
α) Τί ἔλεγαν γιά τό Χριστό;
1. Ὁ Κύριος διακήρυττε πώς εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς. Καί πώς ὅ-ποιος διψάει νά τόν πλησιάσει καί νά πιεῖ... Αὐτό τό ἔλεγε ὑπο¬νο¬-ῶντας τό Ἅγιο Πνεῦμα πού θά ἔστελνε μετά τήν Ἀνάληψή Του. Οἱ ἄνθρωποι ἀκούγοντάς Τον ἔλεγαν, Αὐτός εἶναι ὁ Προ¬φή¬της. Αὐτός εἶναι ὁ Μεσσίας. Αὐτός εἶναι ὁ Χριστός... Ἄλλοι ὅ¬μως τά μπέρδευαν...
2. Ὅπως συμβαίνει πάντα. Δέν προσέχουμε τί ὁ ἴδιος μᾶς λέει καί δίνουμε προσοχή στίς διάφορες γνῶμες: Τίς θετικές, ἤ πιό συχνά τίς ἀρνητικές. Ἄλλοι πιστεύουν καί Τόν ἀκολουθοῦν, κι ἄλλοι στρέφουν τά νῶτα.
β) Τί ἔλεγαν οἱ Φαρισαῖοι.
1. Ἄς θυμηθοῦμε τί ἔλεγαν οἱ Φαρισαῖοι. Αὐτοί φυσικά τόν ἀπέρ¬ρι-πταν. Πῆραν ἀπό τήν ἀρχή ἐχθρική στάση ἀπέναντί Του καί εἶ¬χαν ἀποφασίσει νά Τόν συλλάβουν. Ἔστειλαν μάλιστα καί ἀν¬θρώ¬πους τους γιά τό σκοπό αύτό. Πού ὅταν ὅμως τόν ἄκουσαν κρε-μάστηκαν ἀπό τά χείλη Του. Κι αὐτό γιατί «οὐδέποτε ἐλά¬λη¬σεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος», ὅπως εἶπαν καί ὁμολόγησαν οἱ ἴδιοι.
2. Οἱ Φαρισαῖοι διεκήρυτταν πώς ἦταν θεματοφύλακες τῶν πα-ραδόσεων. Τίς ὑποστήριζαν μέ φανατισμό. Πολλές ὅμως ἀπό αὐ¬τές τίς εἶχαν διαμορφώσει στά μέτρα τους. Καί βέβαια δέν μπο¬ροῦσαν νά παραδεχτοῦν κανέναν ἄλλον.
γ) Ἡ φωνή τοῦ Νικοδήμου.
1. Ἀνάμεσα σ’ αὐτούς ἦταν καί ὁ Νικόδημος. Αὐτός ἦταν ὅμως ἄν-θρω¬πος συνετός. Αὐτός τούς μίλησε τότε καί τούς εἶπε πώς δέν εἶναι σωστό νά κρίνουν κάποιον χωρίς νά τόν ἀκούσουν. Μά ἐ¬κεῖ-νοι ποῦ νά προσέξουν... Ἀδύνατο νά ἦταν ὁ Ἰησοῦς, ὁ Μεσ¬σί¬ας πού περίμεναν...
2. Ἀργότερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἑρμηνεύοντάς τους θά διε¬κή-ρυττε, πώς ὁ Χριστός, ἡ διδασκαλία Του, ὁ σταυρός Του, γιά τούς Ἰουδαίους θά ἦταν σκάνδαλο. Καί γιά τούς Ἕλληνες μωρία! Ὅ¬μως γιά ὅσους θά πίστευαν σ’ Αὐτόν θά ἦταν «Θεοῦ δύναμις καί Θεοῦ σοφία».
* * *
Τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀδελφοί μου, ἦρθε στούς ἀνθρώπους κατά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς γιά νά τούς ἀναγεννήσει καί νά τούς ἀποκαλύψει «πᾶσαν τήν ἀλήθειαν». Αὐτή μποροῦμε κι ἐμεῖς, ἐφ’ ὅσον θέλουμε, νά τή γνωρίσουμε. Καί ὄχι μόνο αὐτό. Καί νά τήν ζήσουμε.
(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου