ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ (27-5-2007)                           

Πνεῦ­μα Ἅ­γι­ο πρέ­πει νά ἔ­χη κα­νείς γι­ά νά μι­λή­ση γι­ά τό Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα. Μυ­στή­ρι­ο τό Πνεῦ­μα τό Ἅ­γι­ο, ὅ­πως μυ­στή­ρι­ο εἶ­ναι ὁ Τρι­α­δι­κός Θε­ός. Δέν εἶ­ναι δυ­να­τόν νά συλ­λά­βου­με τά ἀ­σύλ­λη­πτα, νά νο­ή­σου­με τά ἀ­πε­ρι­νό­η­τα, νά με­τρή­σου­με τά ἀ­μέ­τρη­τα, νά προ­σεγ­γί­σου­με τά ἀ­πρό­σι­τα.

Ἡ οὐ­σί­α τοῦ ἀ­νάρ­χου καί ἀ­κτί­στου Θε­οῦ εἶ­ναι ἀ­πρό­σι­τη στά πε­πε­ρα­σμέ­να κτί­σμα­τα, στά ὁ­ποῖ­α ἀ­νή­κει καί ὁ ἄν­θρω­πος. Οἱ Ἀ­πό­στο­λοι πού ἔ­λα­βαν, κα­τά τήν ἡ­μέ­ρα τῆς Πε­ντη­κο­στῆς, τήν χά­ρη τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος ἀ­σφα­λῶς δέν ἔ­λα­βαν γνώ­ση τῆς οὐ­σί­ας Του, ἀλ­λά τῶν ἐ­νερ­γει­ῶν Του. Σύμ­φω­να μέ τήν πε­ρι­γρα­φή τῶν Πρά­ξε­ων τῶν Ἀ­πο­στό­λων, «ἐ­γέ­νε­το ἄ­φνω ἐκ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ ἦ­χος ὥ­σπερ φε­ρο­μέ­νης πνο­ῆς βι­αί­ας». Τό Πνεῦ­μα τό Ἅ­γι­ο ἐ­νερ­γεῖ καί ὡς αὔ­ρα λε­πτή πα­ρη­γο­ρι­ᾶς, πού δρο­σί­ζει καί πα­ρη­γο­ρεῖ τίς ψυ­χές. Ἐ­νερ­γεῖ ὅ­μως καί ὡς θύ­ελ­λα πού ξερ­ρί­ζω­σε τό πα­νάρ­χαι­ο δέν­δρο τῆς εἰ­δω­λο­λα­τρί­ας καί ξερ­ρι­ζώ­νει πά­θη καί κα­τε­στη­μέ­να δι­α­φθο­ρᾶς.

«Καὶ ὤ­φθη­σαν», συ­νε­χί­ζει ὁ ἱ­ε­ρός συγ­γρα­φέ­ας, «αὐ­τοῖς δι­α­με­ρι­ζό­με­ναι γλῶσ­σαι ὡ­σεὶ πυ­ρός, ἐ­κά­θι­σέ τε ἐφ᾿ ἕ­να ἕ­κα­στον αὐ­τῶν». Οἱ ψυ­χές τῶν Μα­θη­τῶν πυ­ρα­κτώ­θη­καν μέ τήν ἔ­λευ­ση τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Ποι­ός μπο­ροῦ­σε τώ­ρα ν᾿ ἐ­μπο­δί­ση τό πύ­ρι­νο πο­τά­μι τῆς χά­ρι­τος καί τοῦ θεί­ου ζή­λου, μέ τόν ὁ­ποῖ­ο θά ξε­χυ­νό­ταν στά πέ­ρα­τα τοῦ κό­σμου οἱ Ἀ­πό­στο­λοι, γι­ά νά φέ­ρουν τό μή­νυ­μα τῆς σω­τη­ρί­ας; 

Φω­τι­ά κι ἄ­νε­μος μα­ζί! Δύ­ο στοι­χεῖ­α τῆς Πε­ντη­κο­στῆς. Κι ἄν στήν ὑ­λι­κή φύ­ση ἡ φω­τι­ά καί ὁ ἄ­νε­μος εἶ­ναι μι­ά σύν­θε­ση στοι­χεί­ων ἀ­κα­τα­μά­χη­τη, πό­ση δύ­να­μη θά εἶ­χαν ὁ ἄ­νε­μος καί οἱ πύ­ρι­νες γλῶσ­σες τῆς Πε­ντη­κο­στῆς γι­ά νά με­τα­μορ­φώ­ση τόν κό­σμο! Εὐ­λο­γη­μέ­νη ἡ δύ­να­μη τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος πού δι­έ­τρε­ξε τήν Οἰ­κου­μέ­νη δι­ά τῶν Ἀ­πο­στό­λων.

Οἱ Ἅ­γι­οι Ἀ­πό­στο­λοι ἔ­γι­ναν οἱ φο­ρεῖς τῆς θεί­ας Χά­ρι­τος. Οἱ πνευ­μα­το­φό­ροι καί πνευ­μα­το­κί­νη­τοι κή­ρυ­κες τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου, πού δα­πά­νη­σαν τούς ἑ­αυ­τούς τους στήν δι­ά­δο­ση τοῦ λό­γου τοῦ Θε­οῦ καί ἐ­σφρά­γι­σαν μέ τό αἷ­μα τους τό ἀ­πο­στο­λι­κό τους ἔρ­γο. Ἔ­γι­ναν δο­χεῖ­α τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος καί ἀ­γω­γοί Χά­ρι­τος. «Καὶ ἐ­πλή­σθη­σαν ἅ­πα­ντες Πνεύ­μα­τος Ἁ­γί­ου». Γέ­μι­σαν μέ Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα καί με­τέ­δω­σαν τήν χά­ρη τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος σέ πλῆ­θος ἀ­κρο­α­τῶν. Λα­οί πολ­λοί καί φυ­λές ποι­κί­λες ἄ­κου­σαν, κα­τά τήν ἡ­μέ­ρα τῆς Πε­ντη­κο­στῆς, ὁ κα­θέ­νας στήν γλῶσ­σα του, τό κή­ρυ­γμα τῶν Ἀ­πο­στό­λων. Κι ἀ­νά­λο­γα μέ τήν δε­κτι­κό­τη­τά του, τήν δύ­να­μή του καί τήν προ­αί­ρε­σή του, ἔ­λα­βε κα­θέ­νας τήν θεί­α Χά­ρη.

Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας δο­γμα­τί­ζει πε­ρί τοῦ Πα­ρα­κλή­του ὅ­τι εἶ­ναι τό τρί­το Πρό­σω­πο τῆς Ἁ­γί­ας Τρι­ά­δος, σύν­θρο­νο, ἰ­σο­δύ­να­μο, συ­νά­ναρ­χο καί συ­να­ΐ­δι­ο μέ τόν Πα­τέ­ρα καί τόν Υἱ­ό. Στό Σύμ­βο­λο τῆς Πί­στε­ως ὁ­μο­λο­γοῦ­με ὅ­τι πι­στεύ­ου­με: «καὶ εἰς τὸ Πνεῦ­μα τὸ Ἅ­γι­ον, τὸ κύ­ρι­ον, τὸ ζω­ο­ποι­όν, τὸ ἐκ τοῦ Πα­τρὸς ἐκ­πο­ρευ­ό­με­νον, τῷ σὺν Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ συ­μπρο­σκυ­νού­με­νον καὶ συν­δο­ξα­ζό­με­νον, τὸ λα­λῆ­σαν δι­ὰ τῶν Προ­φη­τῶν».

Ὅ­μως, οἱ Χρι­στι­α­νοί δέν γνω­ρί­ζου­με πολ­λά πε­ρί τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Κά­πως πε­ρι­φρο­νη­μέ­νος, θά λέ­γα­με, εἶ­ναι ὁ Πα­ρά­κλη­τος. Ἐ­νῶ μι­λοῦ­με γι­ά τόν Θε­ό Πα­τέ­ρα καί γι­ά τόν Θε­ό Λό­γο, δη­λα­δή γι­ά τόν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό, δέν μι­λοῦ­με γι­ά τόν Θε­ό Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα. Ἀ­κό­μη καί τό «Βα­σι­λεῦ οὐ­ρά­νι­ε», τό ὁ­ποῖ­ο λέ­με, δέν γνω­ρί­ζου­με ὅ­τι ἀ­πευ­θύ­νε­ται στό Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα.

Τό ἔρ­γο τῆς σω­τη­ρί­ας εἶ­ναι ἔρ­γο καί τῶν Τρι­ῶν Προ­σώ­πων τῆς Ἁ­γί­ας Τρι­ά­δος. Ἔ­τσι, χω­ρίς τό Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα δέν ὑ­πάρ­χει πνευ­μα­τι­κή ζω­ή καί δέν ὑ­πάρ­χει σω­τη­ρί­α. Ὁ Κύ­ρι­ός μας Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός ὑ­πο­σχέ­θη­κε στούς Μα­θη­τές Του ὅ­τι ὅ­ταν Ἐ­κεῖ­νος φύ­γη ἀ­πό τήν γῆ, θά στεί­λη «ἄλ­λον Πα­ρά­κλη­το», δη­λα­δή, τό Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα, γι­ά νά μέ­νη μα­ζί μέ τούς πι­στούς στόν αἰ­ῶ­να. Ἡ Ἁ­γί­α μας Ἐκ­κλη­σί­α ζῆ ἐν Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι καί ἐν Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι τε­λεῖ τά Μυ­στή­ρι­ά της.

Εἶ­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κός ὁ τρό­πος φα­νε­ρώ­σε­ως τῆς Ἁ­γί­ας Τρι­ά­δος στόν κό­σμο. Στήν ἐ­πο­χή τῆς Πα­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης, φα­νε­ρώ­νε­ται ὁ Πα­τήρ. Ἡ ἐ­πο­χή τοῦ Μεσ­σί­α εἶ­ναι ἡ ἐ­πο­χή τοῦ Θε­οῦ Λό­γου πού φα­νε­ρώ­νε­ται σαρ­κω­μέ­νος στόν κό­σμο. Καί ἡ ἐ­πο­χή τῆς Και­νῆς Δι­α­θή­κης, ἡ ἐ­πο­χή τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, εἶ­ναι ἡ ἐ­πο­χή τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος.

Ὁ ἀ­γώ­νας τοῦ Χρι­στι­α­νοῦ γί­νε­ται γι­ά τήν ἀ­πό­κτη­ση τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Οἱ Ἅ­γι­οι τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας ἀ­να­δεί­χθη­καν δο­χεῖ­α τῆς Χά­ρι­τός Του καί δι­ά τῆς δυ­νά­με­ώς Του θαυ­μα­τουρ­γοῦ­σαν. Ἄς ἀ­γω­νι­σθοῦ­με κι ἐ­μεῖς νά Τό δε­χθοῦ­με στίς ψυ­χές μας καί νά με­τα­δί­δου­με τήν Χά­ρη Του στόν κό­σμο. Α­ΜΗΝ.