ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

7 Ἰουνίου 1998

Ἡ­μέ­ρα «ἐν­θέ­ου εὐ­φρο­σύ­νης» εἶ­ναι ἡ Κυ­ρι­α­κή τῆς Πε­ντη­κο­στῆς, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί. Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ζεῖ τήν κά­θο­δο τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, συ­γκρο­τεῖ­ται σέ σῶ­μα Χρι­στοῦ καί λαμ­βά­νει τά θε­ϊ­κά χα­ρί­σμα­τα. Γι᾿ αὐ­τό καί ἡ ση­με­ρι­νή ἡ­μέ­ρα ὀ­νο­μά­ζε­ται «γε­νέ­θλι­ος ἡ­μέ­ρα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας». Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α πού ἱ­δρύ­θη­κε ἀ­πό τήν ἡ­μέ­ρα τῆς πλά­σε­ως τοῦ ἀν­θρώ­που καί ἀ­να­και­νί­στη­κε μέ τό Πά­θος καί τήν Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Θε­αν­θρώ­που, τώ­ρα μέ τήν κά­θο­δο τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος ὁ­λο­κλη­ρώ­νε­ται καί τε­λει­ο­ποι­εῖ­ται. Μέ τήν ἔ­λευ­ση τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος ἑ­νώ­νο­νται τά πι­στά μέ­λη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας σέ μί­α σχέ­ση ἄρ­ρη­κτης ἀ­γά­πης.

Ἀ­πό τό­τε οἱ Ἀ­πό­στο­λοι καί ὅ­λοι οἱ πι­στοί δέν εἶ­ναι πι­ά με­μο­νω­μέ­να ἄ­το­μα, ἀλ­λά πρό­σω­πα ἑ­νω­μέ­να σ᾿ ἕ­να σῶ­μα μέ μί­α κε­φα­λή, τόν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό.

Στίς ὧ­ρες τῶν ποι­κί­λων δο­κι­μα­σι­ῶν, τῶν δι­ω­γμῶν καί τῶν αἱ­ρέ­σε­ων, ἡ δύ­να­μη πού δι­α­τή­ρη­σε τήν ἑ­νό­τη­τα τοῦ φρο­νή­μα­τος καί τήν κοι­νω­νί­α τῆς ἀ­γά­πης ἦ­ταν ἡ μυ­στι­κή ἕ­νω­ση τῶν πι­στῶν μέ τήν Ἁ­γί­α Τρι­ά­δα, ἡ ὁ­ποί­α πρα­γμα­το­ποι­εῖ­ται μέ­σα στήν Θεί­α Λει­τουρ­γί­α.

Τό γε­γο­νός τῆς Πε­ντη­κο­στῆς ἀ­πο­τε­λεῖ τή λύ­ση στό δρᾶ­μα τῆς δι­ά­σπα­σης πού ἀπ᾿ τήν ἐ­πο­χή τοῦ πύρ­γου τῆς Βα­βέλ μέ­χρι σή­με­ρα δη­λη­τη­ρι­ά­ζει τήν εὐ­τυ­χί­α τῆς ζω­ῆς. Μό­νον μέ τή ζω­ο­γό­νο Χά­ρη τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, τοῦ τρί­του Προ­σώ­που τῆς Ἁ­γί­ας Τρι­ά­δος, ἑ­νώ­νο­νται οἱ ἄν­θρω­ποι, συ­γκρα­τοῦ­νται τά ἔ­θνη καί οἱ λα­οί καί οἱ κοι­νω­νί­ες γί­νο­νται πρα­γμα­τι­κές κοι­νω­νί­ες προ­σώ­πων καί ὄ­χι μά­ζες ἀ­τό­μων.

Ζώ­ντας σή­με­ρα τό δρᾶ­μα τῆς δι­ά­σπα­σης τῶν προ­σώ­πων σέ ὅ­λη του τήν ἔ­κτα­ση, δέν ἔ­χου­με ἄλ­λο δρό­μο πρός τήν ἑ­νό­τη­τα πα­ρά τό δρό­μο πρός τό «νο­η­τό ὑ­πε­ρῶ­ο τῆς Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ», πού δέν εἶ­ναι ἄλ­λο ἀπ᾿ τήν Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ. Μέ­σα σ᾿ αὐ­τήν πρα­γμα­τώ­νε­ται ἡ ἑ­νό­τη­τα καί -ὅ­πως τό­τε, ἔ­τσι καί σή­με­ρα- κα­τε­βαί­νει τό Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα καί συ­νε­νώ­νει γῆ καί οὐ­ρα­νό, ἄν­θρω­πο καί Θε­ό, ἄν­θρω­πο μέ ἄν­θρω­πο.

Κά­θε σύ­να­ξη πι­στῶν δέν ἀ­πο­τε­λεῖ ἁ­πλά ἕ­να κομ­μά­τι τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ἀλ­λά ὁ­λό­κλη­ρη τήν Ἐκ­κλη­σί­α μέ ὅ­λη τήν ἀ­λή­θει­α, μέ ὅ­λη τή Χά­ρη, μέ ὅ­λο τόν Χρι­στό.  Ἔ­τσι μέ­σα στίς ἐ­νο­ρί­ες πρα­γμα­το­ποι­εῖ­ται τό Μυ­στή­ρι­ο τῆς  Ἐκ­κλη­σί­ας, ὥ­στε σέ κά­θε ἐ­νο­ρί­α ἔ­χου­με, ὄ­χι μέ­ρος, ἀλ­λά ὁ­λό­κλη­ρη τήν Μί­α, Ἁ­γί­α, Κα­θο­λι­κή καί Ἀ­πο­στο­λι­κή Ἐκ­κλη­σί­α.

Κά­θε ἐ­νο­ρί­α, μι­κρή ἤ με­γά­λη, εἶ­ναι μί­α οἰ­κο­γέ­νει­α μέ πα­τέ­ρα τόν πρε­σβύ­τε­ρο καί ἀ­δελ­φούς ὅ­λους τούς πι­στούς της. Κέ­ντρο τῆς ἐ­νο­ρί­ας εἶ­ναι ὁ να­ός, μέ­σα στόν ὁ­ποῖ­ο τε­λοῦ­νται καί βι­ώ­νο­νται ὅ­λα τά γε­γο­νό­τα αὐ­τῆς τῆς ἐν Χρι­στῷ οἰ­κο­γέ­νει­ας, χαρ­μό­συ­να ἤ λυ­πη­ρά.

Δέν ἀρ­κεῖ ὅ­μως νά εἶ­ναι κα­νείς ἐγ­γε­γραμ­μέ­νος σέ ἐ­νο­ρι­α­κούς κα­τα­λό­γους γι­ά νά λέ­ει ὅ­τι ἀ­νή­κει στήν ἐ­νο­ρί­α. Χρει­ά­ζε­ται οὐ­σι­α­στι­κή συμ­με­το­χή στή ζω­ή τῆς ἐ­νο­ρί­ας: Συμ­με­το­χή στήν Ἐ­ξο­μο­λό­γη­ση καί στή Θεί­α Κοι­νω­νί­α, συμ­με­το­χή στή λα­τρευ­τι­κή ζω­ή καί σ᾿ ὅ­λες τίς ἀ­νά­γκες της, συμ­με­το­χή στά γε­γο­νό­τα τῆς ζω­ῆς τῶν ἄλ­λων με­λῶν τῆς ἐ­νο­ρί­ας. Δι­ό­τι ἡ βα­σι­κή ἀρ­χή πού πρέ­πει νά κα­τευ­θύ­νει τή σχέ­ση μας μέ τούς ἄλ­λους ἀ­δελ­φούς εἶ­ναι αὐ­τή πού δι­α­τύ­πω­σε ὁ Ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος στήν πρώ­τη πρός Κο­ριν­θί­ους ἐ­πι­στο­λή του: «Ὅ­ταν πά­σχει ἕ­να μέ­λος, συ­μπά­σχουν ὅ­λα τά μέ­λη, ὅ­ταν δο­ξά­ζε­ται ἕ­να μέ­λος, χαί­ρο­νται μα­ζί του ὅ­λα τά μέ­λη». Δέν πρέ­πει νά εἴ­μα­στε ξέ­νοι δί­πλα σέ ξέ­νους, ἄ­γνω­στοι δί­πλα σέ ἄ­γνω­στους, ἀλ­λά ἀ­δελ­φοί μέ ζω­ντα­νή ἀ­γά­πη καί ζω­η­ρό ἐν­δι­α­φέ­ρον ὁ ἕ­νας γι­ά τόν ἄλ­λον, μέ­σα πά­ντα στά πλαί­σι­α τῆς πνευ­μα­τι­κῆς δι­α­κρί­σε­ως.

Ἀ­δελ­φοί μου! Οἱ ση­με­ρι­νές συν­θῆ­κες ζω­ῆς δέν εὐ­νο­οῦν τή δη­μι­ουρ­γί­α ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῆς συ­νεί­δη­σης. Ἡ ἐ­νο­ρι­α­κή σύ­να­ξη δέν γί­νε­ται γι­ά μί­α ἀ­το­μι­κή ἱ­κα­νο­ποί­η­ση κά­ποι­ων θρη­σκευ­τι­κῶν ἀ­να­γκῶν, δι­ό­τι τό­τε δέν εἶ­ναι σῶ­μα Χρι­στοῦ, ἀλ­λά μί­α ἠ­θι­κι­στι­κή συ­γκέ­ντρω­ση. Ἡ σύ­να­ξη τῆς ἐ­νο­ρί­ας ἔ­χει σκο­πό νά ἐ­γκε­ντρί­σει τόν ἄν­θρω­πο στό Σῶ­μα τοῦ Χρι­στοῦ. Νά τοῦ με­τα­δώ­σει ζω­ή ἀπ᾿ τήν πη­γή τῆς ζω­ῆς. Νά σπά­σει τά στε­γα­νά καί τά ἐ­γω­ι­στι­κά στε­ρε­ό­τυ­πά του. Νά τόν ἑ­νώ­σει μέ τούς ἁ­γί­ους καί μέ τούς ἀ­δελ­φούς του. Νά τόν κά­νει κλη­ρο­νό­μο τῆς Βα­σι­λεί­ας τοῦ Θε­οῦ, νά τόν χρι­στο­ποι­ή­σει.

Τό γε­γο­νός τῆς Πε­ντη­κο­στῆς ἐ­πί δύ­ο χι­λι­ά­δες χρό­νι­α ἐ­πα­να­λαμ­βά­νε­ται μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α μας. Μέ­σα στήν κά­θε ἐ­νο­ρί­α -καί στήν ἐ­νο­ρί­α μας- ἡ κά­θο­δος τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος εἶ­ναι κα­θη­με­ρι­νή πρα­γμα­τι­κό­τη­τα. Ἄς μήν πε­ρι­φρο­νοῦ­με τήν δω­ρε­ά τοῦ Θε­οῦ. Ἄς γί­νου­με ζω­ντα­νά μέ­λη τῆς ἐ­νο­ρι­α­κῆς οἰ­κο­γέ­νει­άς μας καί ἄς πα­ρα­κα­λέ­σου­με τόν Πα­ρά­κλη­το: « Ἐλ­θὲ καὶ σκή­νω­σον ἐν ἡ­μῖν.­.­.­». ΑΜΗΝ.