Ο Κύριος πρόκειται να επιλέξει τους στενούς συνεργάτες Του (Ματθ. δ' 18-23)
Ὅλοι μποροῦμε νὰ διακονήσουμε μέσα στὸ σωτήριο σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Ὅσο ἁπλοὶ καὶ συνηθισμένοι κι ἂν εἴμαστε. Τὰ ἁπλὰ μεταμορφώνονται ἐν Χριστῷ μὲ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Χρησιμοποιεῖ παραστάσεις ἀπὸ τὸν κόσμο τους. Τὸ μελλοντικό, στὸ ὁποῖο τοὺς καλεῖ, τὸ συνδέει μὲ τὸ παρελθόν. Αὐτὸ ποὺ θὰ γίνουν μὲ αὐτὸ ποὺ εἶναι. Ἀπὸ ἁπλοὶ «ἁλιεῖς» θὰ γίνουν «ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Στὸ μέλλον θὰ ἀσχολοῦνται πιὰ μὲ ἀνθρώπους. Ὄχι ἄλλο μὲ τὸ θάνατο τῶν ψαριῶν ἀλλὰ μὲ τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Κύριος χρησιμοποιεῖ συχνὰ χτυπητὲς ἀντιθέσεις γιὰ νὰ γίνεται πιὸ παραστατικός.
Ὅταν οἱ ἀκροατές Του σκέφτονται τὸν θερισμό, τοὺς μιλάει γιὰ τὸν Σπορέα καὶ τὸν πνευματικὸ θερισμό. Ὅταν ἀπευθύνεται σὲ ποιμένες, τοὺς κάνει λόγο γιὰ τὴν ποίμνη τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸν Καλὸ Ποιμένα. Κοντὰ στὸ πηγάδι κάνει λόγο στὴ Σαμαρείτιδα γιὰ τὸ τρεχούμενο νερό, τὸ «ὕδωρ τὸ ζῶν». Παίρνει ἀφορμὴ ἀπὸ τὰ ἐνδιαφέροντα τοῦ καθενὸς καὶ τὰ προσανατολίζει σὲ πνευματικὲς διαστάσεις. «Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων».
Χρησιμοποιεῖ τὴ λέξη «ἁλιεῖς», γιατὶ ἀπὸ τὴν προηγούμενη ἀπασχόλησή τους θὰ πρέπει νὰ ἀξιοποιηθεῖ ἡ πεῖρα καὶ τὸ ἦθος τοῦ ἁλιέως. Ὁ καλὸς ψαρὰς ἔχει χαρακτηριστικὰ καὶ γνώσεις, ποὺ πρέπει νὰ διατηρήσει ὁ «ἁλιεὺς τῶν ἀνθρώπων».Διαθέτει ὑπομονὴ καὶ ἐπιμονή. Ξέρει νὰ περιμένει. Δὲν ἀδημονεῖ γιὰ γρήγορα ἀποτελέσματα. Δὲν ἀπογοητεύεται ἀπὸ τὴν ἀποτυχία τῆς μιᾶς ἢ τῆς ἄλλης προσπάθειας. Ξαναδοκιμάζει. Ἔτσι κι ὁ ἐργάτης τοῦ εὐαγγελίου καὶ ὁ παιδαγωγός. Διαθέτει καρτερία καὶ ἀντοχή. Τὰ νερὰ δὲν εἶναι πάντα ἥσυχα. Κι ὅταν θυμώνουν, δημιουργοῦν τρομερὸ κίνδυνο. Τὰ πλοῖα, τὰ δίκτυα, τὰ ξενύχτια, οἱ τρικυμιές θέλουν γερὰ κορμιά, γερὰ νεῦρα, ψυχραιμία καὶ καρτερικότητα καὶ ἀντοχή.
Κυριακή Β’ Ματθαίου
«Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων…»
Ὁ Κύριος πρόκειται νὰ ἐπιλέξει τοὺς στενοὺς συνεργάτες Του γιὰ τὸ τεράστιο ἔργο τῆς ἀλλαγῆς, τῆς μεταμορφώσεως καὶ ἀνακαινίσεως τοῦ κόσμου. Δὲν κατευθύνεται ὅμως γι’ αὐτὴ τὴν ἐκλογὴ στὰ Ἰεροσόλυμα, στοὺς κύκλους τῶν πλουσίων, τῶν πολιτικὰ ἰσχυρῶν, τῶν ἐντυπωσιακὰ εὐσεβῶν, ἀλλὰ τοὺς ἀναζητάει μὲσα σ’ ἕνα περιβάλλον ἁπλό, «παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας».
Τὶ εἴδους ἀνθρώπους καλεῖ ὁ Ἰησοῦς γιὰ τὴν ὑπόθεση τῆς βασιλείας του;
Οἱ πρῶτοι στοὺς ὁποίους ἀπευθύνεται εἶναι ἄνθρωποι ἐργατικοὶ, θετικοὶ καὶ δραστήριοι. «Ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς», ψαράδες ποὺ πάλευαν μὲ τὰ δίκτυα τους. Στὴν ἐργασία τους τοὺς συναντᾶ καὶ τοὺς προσκαλεῖ. Πρόκειται νὰ τοὺς ἀναθέσει ἕνα ἔργο μὲ ἀπαιτήσεις, καὶ πρέπει νὰ εἶναι ψημένοι καὶ ἐργατικοί. Ὅσοι ἀγωνίζονται μὲ τὸ ἀβέβαιο καὶ ἀνήσυχο στοιχεῖο τοῦ νεροῦ, χρειάζονται τόλμη.
Καὶ οἱ τέσσερεις πρῶτοι μαθητές, ποὺ κάλεσε ὁ Ἰησοῦς στὴ λίμνη τῆς Γαλιλαίας, ἀνταποκρίθηκαν ἀμέσως: «οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ». Ἐνθουσιώδεις καὶ τολμηροί. Καταλαβαίνουν πολλὰ καὶ διαισθάνονται περισσότερα πίσω ἀπὸ τὰ λίγα λόγια.
Ἀναγνωρίζουν τὸν ἡγέτη, τὸν ἐμπιστεύονται καὶ τὸν ἀκολουθοῦν. Οἱ Δώδεκα μαθητὲς δὲν ἦταν πανομοιότυποι. Εἶχε ὁ καθένας τὴν ἰδιοσυγκρασία του. Ὁ Ἀνδρέας νηφάλιος, ἥσυχος. Ὁ Πέτρος αὐθόρμητος καὶ ὁρμητικός. Ὁ Ἰωάννης στοχαστικός, ὁ Θωμᾶς κριτικὸς κλπ. Ὁ Ἰησοῦς δὲν ἀναζήτησε ἀποκλειστικὰ ἕναν ὁρισμένο ἀνθρώπινο τύπο, δὲν ἐνοχλήθηκε ἀπὸ τὶς ἰδιαιτερότητες καὶ τὴν ποικιλία χαρακτήρων τῶν μαθητῶν Του, δὲν θέλησε νὰ τὶς καταργήσει.
Τοὺς κάλεσε ὅπως ἦταν καὶ τοὺς ἀξιοποίησε τὸν καθένα μὲ τὸν χαρακτήρα του. Κι αὐτοὶ συγκεντρώθηκαν σταθερὰ γύρω ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ, «ἵνα ὦσι μετ’ αὐτοῦ». Αὐτὸ τοὺς ἔκανε νὰ γίνουν οὐσιαστικὰ κάτι ἄλλο. Μετὰ ἀπὸ συνεχὴ μαθητεία καὶ συμπόρευση μὲ τὸν Κύριο, καὶ κυρίως μετὰ τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Πεντηκοστή, ὁλοκληρώθηκε ἡ ἀλλαγή.
Τὸ ἴδιο καὶ στὴν ὑπόθεση τῆς διακονίας τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἀναπτύσσει τὴν αἴσθηση τῆς καταλληλότητας τοῦ χρόνου. Δὲν εἶναι ὅλες οἱ ὧρες τὸ ἴδιο κατάλληλες γιὰ ψάρεμα. Εἶναι σημαντικὸ γιὰ ὅποιον εὐαγγελίζεται τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, νὰ διακρίνει σωστὰ πότε πρέπει νὰ μιλᾶ, πότε νὰ ἐνεργεῖ καὶ πότε νὰ σιωπᾶ.
Ὅσο γιὰ τὴ μέθοδο προσεγγίσεως, ὁ «ἁλιεὺς» ξέρει ὅτι πρέπει νὰ κρατᾶ τὸν ἑαυτό του ὅσο γίνεται ἀθέατο. Ἀποφεύγει νὰ προβάλλει τὸ ἄτομό του. Στοὺς ἀνθρώπους δὲν παρουσιάζει τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ τὸν Θεό.
«Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Ὅσοι ἀκολουθοῦμε τὸν Χριστὸ στὸ ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τοῦ κόσμου (καὶ σ’ αὐτὸ ἔχουν κληθεῖ ὄχι μόνο οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ θεολόγοι, ἀλλὰ ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του, ὅλοι οἱ πιστοί), ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὶς ἐργασίες μας πρέπει στὸ ἑξῆς νὰ βλέπουμε σὰν βασικὸ θέμα καὶ ἐνδιαφέρον μας τὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἔμφαση δὲν βρίσκεται τὸσο στὸ «ἁλιεῖς», ὅσο στὸ «ἀνθρώπων». Ἀπὸ τὴν ἐπαγγελματική μας γνώση καὶ πεῖρα ἂς κρατήσουμε ὅ,τι πιὸ θετικὸ ὑπάρχει: μὲ τελικὸ πάντοτε στόχο, νὰ ὁδηγήσουμε τὸν ἄνθρωπο (τὸν ἑαυτό μας καὶ τοὺς ἄλλους) στὸν Θεάνθρωπο!
π. Παντελεήμον Κρούσκος
Ὅλοι μποροῦμε νὰ διακονήσουμε μέσα στὸ σωτήριο σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Ὅσο ἁπλοὶ καὶ συνηθισμένοι κι ἂν εἴμαστε. Τὰ ἁπλὰ μεταμορφώνονται ἐν Χριστῷ μὲ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Χρησιμοποιεῖ παραστάσεις ἀπὸ τὸν κόσμο τους. Τὸ μελλοντικό, στὸ ὁποῖο τοὺς καλεῖ, τὸ συνδέει μὲ τὸ παρελθόν. Αὐτὸ ποὺ θὰ γίνουν μὲ αὐτὸ ποὺ εἶναι. Ἀπὸ ἁπλοὶ «ἁλιεῖς» θὰ γίνουν «ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Στὸ μέλλον θὰ ἀσχολοῦνται πιὰ μὲ ἀνθρώπους. Ὄχι ἄλλο μὲ τὸ θάνατο τῶν ψαριῶν ἀλλὰ μὲ τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Κύριος χρησιμοποιεῖ συχνὰ χτυπητὲς ἀντιθέσεις γιὰ νὰ γίνεται πιὸ παραστατικός.
Ὅταν οἱ ἀκροατές Του σκέφτονται τὸν θερισμό, τοὺς μιλάει γιὰ τὸν Σπορέα καὶ τὸν πνευματικὸ θερισμό. Ὅταν ἀπευθύνεται σὲ ποιμένες, τοὺς κάνει λόγο γιὰ τὴν ποίμνη τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸν Καλὸ Ποιμένα. Κοντὰ στὸ πηγάδι κάνει λόγο στὴ Σαμαρείτιδα γιὰ τὸ τρεχούμενο νερό, τὸ «ὕδωρ τὸ ζῶν». Παίρνει ἀφορμὴ ἀπὸ τὰ ἐνδιαφέροντα τοῦ καθενὸς καὶ τὰ προσανατολίζει σὲ πνευματικὲς διαστάσεις. «Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων».
Χρησιμοποιεῖ τὴ λέξη «ἁλιεῖς», γιατὶ ἀπὸ τὴν προηγούμενη ἀπασχόλησή τους θὰ πρέπει νὰ ἀξιοποιηθεῖ ἡ πεῖρα καὶ τὸ ἦθος τοῦ ἁλιέως. Ὁ καλὸς ψαρὰς ἔχει χαρακτηριστικὰ καὶ γνώσεις, ποὺ πρέπει νὰ διατηρήσει ὁ «ἁλιεὺς τῶν ἀνθρώπων».Διαθέτει ὑπομονὴ καὶ ἐπιμονή. Ξέρει νὰ περιμένει. Δὲν ἀδημονεῖ γιὰ γρήγορα ἀποτελέσματα. Δὲν ἀπογοητεύεται ἀπὸ τὴν ἀποτυχία τῆς μιᾶς ἢ τῆς ἄλλης προσπάθειας. Ξαναδοκιμάζει. Ἔτσι κι ὁ ἐργάτης τοῦ εὐαγγελίου καὶ ὁ παιδαγωγός. Διαθέτει καρτερία καὶ ἀντοχή. Τὰ νερὰ δὲν εἶναι πάντα ἥσυχα. Κι ὅταν θυμώνουν, δημιουργοῦν τρομερὸ κίνδυνο. Τὰ πλοῖα, τὰ δίκτυα, τὰ ξενύχτια, οἱ τρικυμιές θέλουν γερὰ κορμιά, γερὰ νεῦρα, ψυχραιμία καὶ καρτερικότητα καὶ ἀντοχή.
Κυριακή Β’ Ματθαίου
«Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων…»
Ὁ Κύριος πρόκειται νὰ ἐπιλέξει τοὺς στενοὺς συνεργάτες Του γιὰ τὸ τεράστιο ἔργο τῆς ἀλλαγῆς, τῆς μεταμορφώσεως καὶ ἀνακαινίσεως τοῦ κόσμου. Δὲν κατευθύνεται ὅμως γι’ αὐτὴ τὴν ἐκλογὴ στὰ Ἰεροσόλυμα, στοὺς κύκλους τῶν πλουσίων, τῶν πολιτικὰ ἰσχυρῶν, τῶν ἐντυπωσιακὰ εὐσεβῶν, ἀλλὰ τοὺς ἀναζητάει μὲσα σ’ ἕνα περιβάλλον ἁπλό, «παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας».
Τὶ εἴδους ἀνθρώπους καλεῖ ὁ Ἰησοῦς γιὰ τὴν ὑπόθεση τῆς βασιλείας του;
Οἱ πρῶτοι στοὺς ὁποίους ἀπευθύνεται εἶναι ἄνθρωποι ἐργατικοὶ, θετικοὶ καὶ δραστήριοι. «Ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς», ψαράδες ποὺ πάλευαν μὲ τὰ δίκτυα τους. Στὴν ἐργασία τους τοὺς συναντᾶ καὶ τοὺς προσκαλεῖ. Πρόκειται νὰ τοὺς ἀναθέσει ἕνα ἔργο μὲ ἀπαιτήσεις, καὶ πρέπει νὰ εἶναι ψημένοι καὶ ἐργατικοί. Ὅσοι ἀγωνίζονται μὲ τὸ ἀβέβαιο καὶ ἀνήσυχο στοιχεῖο τοῦ νεροῦ, χρειάζονται τόλμη.
Καὶ οἱ τέσσερεις πρῶτοι μαθητές, ποὺ κάλεσε ὁ Ἰησοῦς στὴ λίμνη τῆς Γαλιλαίας, ἀνταποκρίθηκαν ἀμέσως: «οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ». Ἐνθουσιώδεις καὶ τολμηροί. Καταλαβαίνουν πολλὰ καὶ διαισθάνονται περισσότερα πίσω ἀπὸ τὰ λίγα λόγια.
Ἀναγνωρίζουν τὸν ἡγέτη, τὸν ἐμπιστεύονται καὶ τὸν ἀκολουθοῦν. Οἱ Δώδεκα μαθητὲς δὲν ἦταν πανομοιότυποι. Εἶχε ὁ καθένας τὴν ἰδιοσυγκρασία του. Ὁ Ἀνδρέας νηφάλιος, ἥσυχος. Ὁ Πέτρος αὐθόρμητος καὶ ὁρμητικός. Ὁ Ἰωάννης στοχαστικός, ὁ Θωμᾶς κριτικὸς κλπ. Ὁ Ἰησοῦς δὲν ἀναζήτησε ἀποκλειστικὰ ἕναν ὁρισμένο ἀνθρώπινο τύπο, δὲν ἐνοχλήθηκε ἀπὸ τὶς ἰδιαιτερότητες καὶ τὴν ποικιλία χαρακτήρων τῶν μαθητῶν Του, δὲν θέλησε νὰ τὶς καταργήσει.
Τοὺς κάλεσε ὅπως ἦταν καὶ τοὺς ἀξιοποίησε τὸν καθένα μὲ τὸν χαρακτήρα του. Κι αὐτοὶ συγκεντρώθηκαν σταθερὰ γύρω ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ, «ἵνα ὦσι μετ’ αὐτοῦ». Αὐτὸ τοὺς ἔκανε νὰ γίνουν οὐσιαστικὰ κάτι ἄλλο. Μετὰ ἀπὸ συνεχὴ μαθητεία καὶ συμπόρευση μὲ τὸν Κύριο, καὶ κυρίως μετὰ τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Πεντηκοστή, ὁλοκληρώθηκε ἡ ἀλλαγή.
Τὸ ἴδιο καὶ στὴν ὑπόθεση τῆς διακονίας τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἀναπτύσσει τὴν αἴσθηση τῆς καταλληλότητας τοῦ χρόνου. Δὲν εἶναι ὅλες οἱ ὧρες τὸ ἴδιο κατάλληλες γιὰ ψάρεμα. Εἶναι σημαντικὸ γιὰ ὅποιον εὐαγγελίζεται τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, νὰ διακρίνει σωστὰ πότε πρέπει νὰ μιλᾶ, πότε νὰ ἐνεργεῖ καὶ πότε νὰ σιωπᾶ.
Ὅσο γιὰ τὴ μέθοδο προσεγγίσεως, ὁ «ἁλιεὺς» ξέρει ὅτι πρέπει νὰ κρατᾶ τὸν ἑαυτό του ὅσο γίνεται ἀθέατο. Ἀποφεύγει νὰ προβάλλει τὸ ἄτομό του. Στοὺς ἀνθρώπους δὲν παρουσιάζει τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ τὸν Θεό.
«Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Ὅσοι ἀκολουθοῦμε τὸν Χριστὸ στὸ ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τοῦ κόσμου (καὶ σ’ αὐτὸ ἔχουν κληθεῖ ὄχι μόνο οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ θεολόγοι, ἀλλὰ ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του, ὅλοι οἱ πιστοί), ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὶς ἐργασίες μας πρέπει στὸ ἑξῆς νὰ βλέπουμε σὰν βασικὸ θέμα καὶ ἐνδιαφέρον μας τὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἔμφαση δὲν βρίσκεται τὸσο στὸ «ἁλιεῖς», ὅσο στὸ «ἀνθρώπων». Ἀπὸ τὴν ἐπαγγελματική μας γνώση καὶ πεῖρα ἂς κρατήσουμε ὅ,τι πιὸ θετικὸ ὑπάρχει: μὲ τελικὸ πάντοτε στόχο, νὰ ὁδηγήσουμε τὸν ἄνθρωπο (τὸν ἑαυτό μας καὶ τοὺς ἄλλους) στὸν Θεάνθρωπο!
π. Παντελεήμον Κρούσκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου