ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ (23-6-2013)
 

«Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (Ἰω. ζ΄, 46).

Κα­τά τήν ση­με­ρι­νή λα­μπρο­φό­ρο ἡ­μέ­ρα τῆς Πε­ντη­κο­στῆς, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, ἑ­ορ­τά­ζου­με τό πλή­ρω­μα καί τήν ἐ­πι­φοί­τη­ση τοῦ Τρί­του Προ­σώ­που τῆς Ἁ­γί­ας Τρι­ά­δος, ἐ­πί τῶν Ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων, ἀλ­λά καί σ᾿ ὁ­λό­κλη­ρη τήν Ἐκ­κλη­σί­α, γι­α­τί αὐ­τή τήν ἡ­μέ­ρα γι­ορ­τά­ζου­με τήν γε­νέ­θλι­ο ἡ­μέ­ρα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας καί εἶ­ναι αὐ­τό ἡ ἐκ­πλή­ρω­ση τῆς ὑ­πο­σχέ­σε­ως­τοῦ Κυ­ρί­ου μας ὅ­τι δέν θά ἐ­γκα­τα­λεί­ψη τόν κό­σμο με­τά τήν Ἀ­νά­λη­ψή Του, ἀλ­λά θά στεί­λη τόν Πα­ρά­κλη­το (πα­ρη­γο­ρη­τή), γι­ά νά κα­τευ­θύ­νη ὅ­λους τούς πι­στούς καί νά συ­γκρο­τῆ τό Σῶ­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μέ τήν ἑ­νο­ποι­η­τι­κή Του δύ­να­μη.

Συμ­βαί­νει κατ᾿ ἐ­κεί­νη τήν πε­ρί­ο­δο νά ἑ­ορ­τά­ζουν οἱ Ἑ­βραῖ­οι τήν γι­ορ­τή τῆς Σκη­νο­πη­γί­ας, ὅ­που τήν τε­λευ­ταί­α ἡ­μέ­ρα, κα­θώς τη­ροῦ­σαν τό ἔ­θι­μο καί ἐ­φήρ­μο­ζαν ὅ­λα ὅ­σα ἀ­παι­τοῦ­σε ἡ πε­ρί­στα­ση, βρῆ­κε τήν εὐ­και­ρί­α ὁ Κύ­ρι­ός μας καί τούς εἶ­πε: «Ὅ­ποι­ος δι­ψᾶ, ἄς ἔλ­θη σ᾿ Ἐ­μέ­να νά πι­ῆ, γι­α­τί ὅ­πως λέ­γει ἡ Γρα­φή, ἐ­κεῖ­νος πού θά πι­στέ­ψη σ᾿ Ἐ­μέ­να θά ἀ­να­βλύ­ση ἀ­πό μέ­σα του πο­τα­μούς ὕ­δα­τος ζῶ­ντος».

Ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στής Ἰ­ω­άν­νης ἐ­δῶ μᾶς ἐ­ξη­γεῖ πώς ὁ Χρι­στός, μ᾿ αὐ­τά τά λό­γι­α ἐν­νο­οῦ­σε τό Ἅ­γι­ον Πνεῦ­μα, τό Ὁ­ποῖ­ο ἐ­πρό­κει­το νά λά­βουν ὅ­σοι τόν εἶ­χαν πι­στέ­ψει, γι­α­τί ἀ­κό­μα δέν ὑ­πῆρ­χε τό Ἅ­γι­ον Πνεῦ­μα ἀ­νά­με­σα στούς ἀν­θρώ­πους, ἀ­φοῦ ὁ Ἰ­η­σοῦς δέν εἶ­χε ἀ­κό­μα δο­ξα­σθῆ μέ τήν Ἀ­νά­στα­ση καί τήν Ἀ­νά­λη­ψή Του στούς Οὐ­ρα­νούς. Καί μά­λι­στα συ­νέ­βη τό ἑ­ξῆς ἀ­νά­με­σα στούς Φα­ρι­σαί­ους. Κά­ποι­οι ἔ­λε­γαν ὅ­τι εἶ­ναι προ­φή­της, ἄλ­λοι Τόν ἀμ­φι­σβη­τοῦ­σαν. Καί κά­ποι­οι πού ἦ­ταν ἀ­πε­σταλ­μέ­νοι τῶν Φα­ρι­σαί­ων θαύ­μα­σαν τήν δι­δα­σκα­λί­α Του, ὥ­στε νά ἀ­να­φω­νή­σουν ὅ­τι: «Δέν μί­λη­σε πο­τέ ἄν­θρω­πος μέ τέ­τοι­ο τρό­πο, ὅ­πως αὐ­τός ὁ Ἄν­θρω­πος».

Πρώ­τη σκέ­ψη, ἀ­γα­πη­τοί μου, ἀ­πό τήν ση­με­ρι­νή δι­ή­γη­ση τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου εἶ­ναι ὅ­τι ὁ Χρι­στός ἀ­πο­τε­λεῖ πη­γή ζω­ῆς τοῦ ζῶ­ντος ὕ­δα­τος, πού ξε­δι­ψᾶ τήν ψυ­χή κά­θε «κο­πι­ῶ­ντος καί πε­φορ­τι­σμέ­νου ἀν­θρώ­που».

Ἔ­χει τήν δύ­να­μη, δη­λα­δή, νά με­τα­μορ­φώ­νη τήν κά­θε ἀν­θρώ­πι­νη ψυ­χή, ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς τούς Ἀ­πο­στό­λους, τούς μέ­χρι τό­τε φο­βι­σμέ­νους καί κρυμ­μέ­νους «δι­ά τόν φό­βον τῶν Ἰ­ου­δαί­ων», τούς με­τα­μόρ­φω­σε σέ δι­ά­πυ­ρους κή­ρυ­κες καί δι­δα­σκά­λους, πού φώ­τι­σαν τήν ὕ­παρ­ξη τῶν πρώ­των Χρι­στι­α­νῶν καί δι­ά τῶν δι­α­δό­χων τους Ἐ­πι­σκό­πων δι­α­φω­τί­ζουν τήν κά­θε δι­ψῶ­σα ψυ­χή πού θέ­λει νά ζῆ ἐν Χρι­στῷ. Τό Ἅ­γι­ον Πνεῦ­μα, τό Ὁ­ποῖ­ο ἔ­στει­λε ὁ Χρι­στός στόν κό­σμο, εἶ­ναι Ἐ­κεῖ­νο πού ἐ­νερ­γεῖ καί κα­τευ­θύ­νει τήν ἑ­νό­τη­τα στήν Ἐκ­κλη­σί­α καί ὅ­λον συ­γκρο­τεῖ τόν θε­σμό Της. Χω­ρίς τό Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα, οἱ Ἀ­πό­στο­λοι δέν θά τολ­μοῦ­σαν νά βγοῦν ἀ­πό τό ὑ­πε­ρῶ­ο τῆς Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ, οὔ­τε νά κη­ρύ­ξουν μέ παρ­ρη­σί­α στόν κό­σμο τά ὅ­σα ἔ­ζη­σαν κο­ντά στόν Κύ­ρι­ό μας.

Ἐ­πί­σης, χω­ρίς τήν κά­θο­δο τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, οἱ Μάρ­τυ­ρες πού ἀ­να­δεί­χθη­καν οἱ καρ­ποί Του μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α, δέν θά μπο­ροῦ­σαν νά πα­ρα­μέ­νουν ἀ­κλό­νη­τοι στήν πί­στη καί θά ὑ­πέ­κυ­πταν στίς ἀ­πει­λές τῶν τυ­ράν­νων.

Ἐ­πί­σης, χω­ρίς τήν πα­ρου­σί­α τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, θά εἶ­χε κα­τα­λυ­θῆ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ἀ­πό τούς δι­ῶ­κτες Της, ἀλ­λά καί ἀ­πό τίς αἱ­ρέ­σεις τῆς κά­θε ἐ­πο­χῆς. Μέ λί­γα λό­γι­α δέν θά ὑ­πῆρ­χαν οὔ­τε τά ἱ­ε­ρά Μυ­στή­ρι­α, μέ τά ὁ­ποῖ­α κα­θα­γι­ά­ζε­ται ὁ ὅ­λος ἄν­θρω­πος καί σώ­ζε­ται ἐν Χρι­στῷ.

Ἄς εὐ­χη­θοῦ­με, ἀ­γα­πη­τοί μου, ὁ Κύ­ρι­ός μας νά προ­σφέ­ρη πλού­σι­α τήν χά­ρη καί τόν φω­τι­σμό τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος στήν ζω­ή μας, ὥ­στε νά φω­τί­ζη καί κα­θο­δη­γῆ μέ­σα ἀ­πό τήν σύγ­χυ­ση πού ἐ­πι­κρα­τεῖ στόν ση­με­ρι­νό κό­σμο καί νά μᾶς κα­θο­δη­γῆ «εἰς πᾶ­σαν τήν ἀ­λή­θει­αν», ὥ­στε νά μᾶς προ­φυ­λάσ­ση ἀ­πό κά­θε πλά­νη καί πα­γί­δα τοῦ ἐ­χθροῦ. Ἀ­μήν.