ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ
(23 Ἰουνίου 2002)
Ἡ Πεντηκοστή πού σήμερα ἑορτάζουμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι «μητρόπολις» τῶν Ἑορτῶν, ὅπως τήν λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Λέγεται καί γενέθλια ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας, διότι τό Ἅγιο Πνεῦμα «συγκροτεῖ τόν θεσμό τῆς Ἐκκλησίας».
Ἡ ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στούς Ἀποστόλους ἔγινε τήν ἡμέρα πού οἱ Ἰουδαῖοι γιόρταζαν τήν γιορτή τῆς Πεντηκοστῆς. Τρεῖς ἦταν οἱ μεγάλες Ἰουδαϊκές γιορτές: Τοῦ Πάσχα, τῆς Σκηνοπηγίας καί τῆς Πεντηκοστῆς. Λεγόταν Πεντηκοστή, γιατί γιορταζόταν πενήντα μέρες μετά τό Ἰουδαϊκό Πάσχα. Ἡ Πεντηκοστή τῶν Ἑβραίων ἦταν μία εὐχαριστήρια γιορτή πρός τόν Θεό γιά τούς καρπούς τῆς γῆς, γιά τήν εἴσοδό τους στήν Παλαιστίνη, τή γῆ πού «ρέει μέλι καί γάλα», καί γιά τήν παράδοση τοῦ Νόμου στό Ὄρος Σινᾶ στόν Μωϋσῆ, πού πιστευόταν ὅτι ἔγινε πενήντα μέρες μετά τήν ἔξοδό τους ἀπό τήν Αἴγυπτο, ὅταν γιόρτασαν τό πρῶτο Πάσχα.
Αὐτή, λοιπόν, τήν ἡμέρα ἔγινε ἡ ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί δέν ἦταν σύμπτωση! Ἦταν θεϊκή ἐκλογή. Οἱ Πατέρες διδάσκουν ὅτι ὁ Χριστός διάλεξε γιά τήν θυσία Του, ὄχι ἄλλον καιρό, ἀλλά τόν καιρό πού οἱ Ἰουδαῖοι θυσίαζαν τό πρόβατο γιά τό Ἑβραϊκό Πάσχα, ὥστε νά ἑνώσει τόν τύπο τῆς σφαγῆς τοῦ προβάτου μέ τήν Ἀλήθεια, δηλαδή τήν θυσία Του ὡς Ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι καί τώρα ἡ ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γίνεται τόν κατάλληλο καιρό: Τήν ἡμέρα πού οἱ Ἰουδαῖοι γιόρταζαν τήν παράδοση τοῦ Νόμου. Μ᾿ αὐτό τόν τρόπο φανερώνεται ἡ συμφωνία τῆς Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης, δείχνεται ξεκάθαρα ὅτι οἱ προφητικοί τύποι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἐκπληρώνονται στό Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ, τοῦ Κυρίου τῆς Καινῆς Διαθήκης, καί ἐπιβεβαιώνεται ὅτι «τό Ἅγιον Πνεῦμα καί τότε ἐνομοθέτησε καί τώρα νομοθετεῖ»!
Κάτι ἄλλο πού φανερώνει τήν ἑνότητα τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης -σέ πεῖσμα τῶν σύγχρονων ἀρχαιολατρῶν καί νεοειδωλολατρῶν πού τήν ἀπορρίπτουν καί τήν ὑβρίζουν αἰσχρά- εἶναι ὁ τρόπος τῆς ἐπιφοίτησης. Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἔρχεται, σύμφωνα μέ τό κείμενο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, ὡς βίαιη πνοή, ὡς ἦχος-βοή ἀπό τόν Οὐρανό καί γέμισε ὅλο τό σπίτι, ὅπου ἦταν συγκεντρωμένοι οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Μαθητές. Στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ Θεός εἶχε ἐμφανισθεῖ στό Σινᾶ, ἐνῶ τό Ὄρος σειόταν καί κάπνιζε ὁλόκληρο καί ἀκουγόταν φωνές καί ἀστραπές καί δυνατός ἦχος σάλπιγγας, ὅπως περιγράφει τό βιβλίο τῆς Ἐξόδου. Καί τώρα στήν Καινή Διαθήκη τό Ἅγιο Πνεῦμα κατεβαίνει μέ παρόμοιο τρόπο, ὡς βίαιη πνοή ἀνέμου γιά νά ἐκδηλωθεῖ ἡ ἑνότητα τῶν δύο Διαθηκῶν καί νά φανεῖ ὅτι ἕνας εἶναι ὁ Θεός, ὁ ἴδιος καί στήν Παλαιά καί στήν Καινή Διαθήκη.
Σημαντικό ἀκόμη εἶναι, σύμφωνα μέ τούς Πατέρες, ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα δίνεται μέ μορφή γλωσσῶν, γιά νά δηλωθεῖ ὅτι ἡ Καινή Διαθήκη εἶναι ὁλοκλήρωση καί ἐκπλήρωση τῆς Παλαιᾶς. Στήν Παλαιά Διαθήκη ἔχουμε ἀσαφῆ γνώση περί τοῦ Θεοῦ καί αὐτό ἐκφράζεται μέ τόν ἦχο τῶν σαλπίγγων πού ἀκούγονταν κατά τήν παράδοση τοῦ Νόμου, στήν Καινή ὅμως Διαθήκη ἔχουμε τέλεια ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ὁ Υἱός ἔγινε ἄνθρωπος, Θεάνθρωπος. Αὐτό ἐκφράζεται μέ τήν μορφή τῶν γλωσσῶν πού πῆρε τό Ἅγιο Πνεῦμα. Μέ τή γλῶσσα ἐκφράζεται καθαρά ἕνα νόημα, μιά ἀλήθεια, ἐνῶ ὁ ἦχος τῆς σάλπιγγος δέν μπορεῖ νά ἐκφράσει μέ σαφήνεια ἕνα νόημα.
Ἀδελφοί μου! Ὁ σκοπός τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μέ τό Μυστήριο τοῦ Χρίσματος μετά τήν βάπτισή μας πήραμε τό Ἅγιο Πνεῦμα. Γιά νά τό διατηρήσουμε πρέπει νά ζοῦμε καθαρή, πνευματική ζωή, προσπαθώντας νά ἀποφεύγουμε τήν ἁμαρτία. Διότι, ὅταν ἡ ζωή μας εἶναι βρώμικη, ἀκάθαρτη, συστέλλεται, ὀπισθοχωρεῖ ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί τό νά χάσουμε αὐτή τήν Χάρη εἶναι ἡ μεγαλύτερη συμφορά, εἶναι ἡ «ὀργή τοῦ Θεοῦ», ἀπό τήν ὁποία παρακαλοῦμε στήν Θεία Λατρεία νά μᾶς φυλάξει ὁ Θεός.
Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουμε εἰδική προσευχή στό Ἅγιο Πνεῦμα, τό «Βασιλεῦ Οὐράνιε...». Ἄς λέμε αὐτή τή μικρή προσευχή, μέ τήν ὁποία παρακαλοῦμε τό Ἅγιο Πνεῦμα νά ἔλθει καί νά «σκηνώσει», νά μείνει μέσα μας καί νά μᾶς καθαρίσει, σάν θεϊκή φωτιά, ἀπό κάθε κηλῖδα ἁμαρτίας. ΑΜΗΝ.
(23 Ἰουνίου 2002)
Ἡ Πεντηκοστή πού σήμερα ἑορτάζουμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι «μητρόπολις» τῶν Ἑορτῶν, ὅπως τήν λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Λέγεται καί γενέθλια ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας, διότι τό Ἅγιο Πνεῦμα «συγκροτεῖ τόν θεσμό τῆς Ἐκκλησίας».
Ἡ ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στούς Ἀποστόλους ἔγινε τήν ἡμέρα πού οἱ Ἰουδαῖοι γιόρταζαν τήν γιορτή τῆς Πεντηκοστῆς. Τρεῖς ἦταν οἱ μεγάλες Ἰουδαϊκές γιορτές: Τοῦ Πάσχα, τῆς Σκηνοπηγίας καί τῆς Πεντηκοστῆς. Λεγόταν Πεντηκοστή, γιατί γιορταζόταν πενήντα μέρες μετά τό Ἰουδαϊκό Πάσχα. Ἡ Πεντηκοστή τῶν Ἑβραίων ἦταν μία εὐχαριστήρια γιορτή πρός τόν Θεό γιά τούς καρπούς τῆς γῆς, γιά τήν εἴσοδό τους στήν Παλαιστίνη, τή γῆ πού «ρέει μέλι καί γάλα», καί γιά τήν παράδοση τοῦ Νόμου στό Ὄρος Σινᾶ στόν Μωϋσῆ, πού πιστευόταν ὅτι ἔγινε πενήντα μέρες μετά τήν ἔξοδό τους ἀπό τήν Αἴγυπτο, ὅταν γιόρτασαν τό πρῶτο Πάσχα.
Αὐτή, λοιπόν, τήν ἡμέρα ἔγινε ἡ ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί δέν ἦταν σύμπτωση! Ἦταν θεϊκή ἐκλογή. Οἱ Πατέρες διδάσκουν ὅτι ὁ Χριστός διάλεξε γιά τήν θυσία Του, ὄχι ἄλλον καιρό, ἀλλά τόν καιρό πού οἱ Ἰουδαῖοι θυσίαζαν τό πρόβατο γιά τό Ἑβραϊκό Πάσχα, ὥστε νά ἑνώσει τόν τύπο τῆς σφαγῆς τοῦ προβάτου μέ τήν Ἀλήθεια, δηλαδή τήν θυσία Του ὡς Ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι καί τώρα ἡ ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γίνεται τόν κατάλληλο καιρό: Τήν ἡμέρα πού οἱ Ἰουδαῖοι γιόρταζαν τήν παράδοση τοῦ Νόμου. Μ᾿ αὐτό τόν τρόπο φανερώνεται ἡ συμφωνία τῆς Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης, δείχνεται ξεκάθαρα ὅτι οἱ προφητικοί τύποι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἐκπληρώνονται στό Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ, τοῦ Κυρίου τῆς Καινῆς Διαθήκης, καί ἐπιβεβαιώνεται ὅτι «τό Ἅγιον Πνεῦμα καί τότε ἐνομοθέτησε καί τώρα νομοθετεῖ»!
Κάτι ἄλλο πού φανερώνει τήν ἑνότητα τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης -σέ πεῖσμα τῶν σύγχρονων ἀρχαιολατρῶν καί νεοειδωλολατρῶν πού τήν ἀπορρίπτουν καί τήν ὑβρίζουν αἰσχρά- εἶναι ὁ τρόπος τῆς ἐπιφοίτησης. Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἔρχεται, σύμφωνα μέ τό κείμενο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, ὡς βίαιη πνοή, ὡς ἦχος-βοή ἀπό τόν Οὐρανό καί γέμισε ὅλο τό σπίτι, ὅπου ἦταν συγκεντρωμένοι οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Μαθητές. Στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ Θεός εἶχε ἐμφανισθεῖ στό Σινᾶ, ἐνῶ τό Ὄρος σειόταν καί κάπνιζε ὁλόκληρο καί ἀκουγόταν φωνές καί ἀστραπές καί δυνατός ἦχος σάλπιγγας, ὅπως περιγράφει τό βιβλίο τῆς Ἐξόδου. Καί τώρα στήν Καινή Διαθήκη τό Ἅγιο Πνεῦμα κατεβαίνει μέ παρόμοιο τρόπο, ὡς βίαιη πνοή ἀνέμου γιά νά ἐκδηλωθεῖ ἡ ἑνότητα τῶν δύο Διαθηκῶν καί νά φανεῖ ὅτι ἕνας εἶναι ὁ Θεός, ὁ ἴδιος καί στήν Παλαιά καί στήν Καινή Διαθήκη.
Σημαντικό ἀκόμη εἶναι, σύμφωνα μέ τούς Πατέρες, ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα δίνεται μέ μορφή γλωσσῶν, γιά νά δηλωθεῖ ὅτι ἡ Καινή Διαθήκη εἶναι ὁλοκλήρωση καί ἐκπλήρωση τῆς Παλαιᾶς. Στήν Παλαιά Διαθήκη ἔχουμε ἀσαφῆ γνώση περί τοῦ Θεοῦ καί αὐτό ἐκφράζεται μέ τόν ἦχο τῶν σαλπίγγων πού ἀκούγονταν κατά τήν παράδοση τοῦ Νόμου, στήν Καινή ὅμως Διαθήκη ἔχουμε τέλεια ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ὁ Υἱός ἔγινε ἄνθρωπος, Θεάνθρωπος. Αὐτό ἐκφράζεται μέ τήν μορφή τῶν γλωσσῶν πού πῆρε τό Ἅγιο Πνεῦμα. Μέ τή γλῶσσα ἐκφράζεται καθαρά ἕνα νόημα, μιά ἀλήθεια, ἐνῶ ὁ ἦχος τῆς σάλπιγγος δέν μπορεῖ νά ἐκφράσει μέ σαφήνεια ἕνα νόημα.
Ἀδελφοί μου! Ὁ σκοπός τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μέ τό Μυστήριο τοῦ Χρίσματος μετά τήν βάπτισή μας πήραμε τό Ἅγιο Πνεῦμα. Γιά νά τό διατηρήσουμε πρέπει νά ζοῦμε καθαρή, πνευματική ζωή, προσπαθώντας νά ἀποφεύγουμε τήν ἁμαρτία. Διότι, ὅταν ἡ ζωή μας εἶναι βρώμικη, ἀκάθαρτη, συστέλλεται, ὀπισθοχωρεῖ ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί τό νά χάσουμε αὐτή τήν Χάρη εἶναι ἡ μεγαλύτερη συμφορά, εἶναι ἡ «ὀργή τοῦ Θεοῦ», ἀπό τήν ὁποία παρακαλοῦμε στήν Θεία Λατρεία νά μᾶς φυλάξει ὁ Θεός.
Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουμε εἰδική προσευχή στό Ἅγιο Πνεῦμα, τό «Βασιλεῦ Οὐράνιε...». Ἄς λέμε αὐτή τή μικρή προσευχή, μέ τήν ὁποία παρακαλοῦμε τό Ἅγιο Πνεῦμα νά ἔλθει καί νά «σκηνώσει», νά μείνει μέσα μας καί νά μᾶς καθαρίσει, σάν θεϊκή φωτιά, ἀπό κάθε κηλῖδα ἁμαρτίας. ΑΜΗΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου