ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

(Ἰω. 7, 37-52˙ 8, 12)

Σή­με­ρα, ἑ­ορ­τά­ζου­με τὴν ἔ­λευ­ση καὶ τὴν πα­ρα­μο­νὴ τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος ἀ­νά­με­σα στοὺς ἀν­θρώ­πους. Σή­με­ρα, ἐγ­και­νι­ά­ζε­ται ἡ Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ. Σή­με­ρα, οἱ ἄν­θρω­ποι δύ­ναν­ται νὰ με­τέ­χουν στὰ κρείτ­το­να, στὴν ἀ­θα­να­σί­α καὶ στὴν ἁ­γι­ό­τη­τα τοῦ Θε­οῦ.

Πρὸ τῆς ἐ­λεύ­σε­ως τοῦ Χρι­στοῦ καὶ τῆς Ἐ­ναν­θρώ­πη­σής του, τὸ Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα δὲν βρι­σκό­ταν ὡς ὑ­πό­στα­ση ἀ­νά­με­σα στοὺς ἀν­θρώ­πους. Χο­ρη­γοῦ­σε μὲν τὰ χα­ρί­σμα­τά του, τὴν ἔλ­λαμ­ψη καὶ τὸν ἁ­γι­α­σμὸ σὲ κά­ποιους ἀν­θρώ­πους, ὅ­πως ἦ­ταν οἱ Προ­φῆ­τες, ὥ­στε αὐ­τοὶ νὰ ἱ­κα­νω­θοῦν νὰ γνω­ρί­σουν τὸν Θε­ό, νὰ κη­ρύ­ξουν καὶ νὰ ὁ­μι­λή­σουν γιὰ τὰ μέλ­λον­τα, ὅ­μως αὐ­τό (τὸ Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα) ἀ­που­σί­α­ζε, ὡς μό­νι­μη καὶ δι­αρ­κὴς πα­ρου­σί­α, ἀ­πὸ τὸν κό­σμο.

Ὁ ἄν­θρω­πος δη­μι­ουρ­γή­θη­κε ἐξ ἀρ­χῆς ἀ­πὸ τὸν Θε­ό, ὥ­στε νὰ με­τέ­χει τῆς ἀ­θα­να­σί­ας καὶ τῆς ἀ­φθαρ­σί­ας. Τὴ δυ­να­τό­τη­τα αὐ­τὴ θὰ τὴν προ­σέ­φε­ρε τὸ Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα ὑ­πὸ τὴν προ­ϋ­πό­θε­ση βέ­βαι­α ὅ­τι ὁ πρω­τό­πλα­στος θὰ τη­ροῦ­σε τὴν ἐν­το­λὴ τοῦ Θε­οῦ. Ἡ ἐ­πι­λο­γὴ ὅ­μως τοῦ ἀν­θρώ­που νὰ πα­ρα­κού­σει τὸν Θε­ό, εἶ­χε ὡς ἀ­πο­τέ­λε­σμα νὰ ἀ­πω­λέ­σει κά­θε ἀ­γα­θὸ καὶ συ­νε­πῶς καὶ τὸ Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα. Πλέ­ον ὁ ἄν­θρω­πος ἔ­γι­νε φθαρ­τός, θνη­τὸς καὶ εὔ­κο­λος πρὸς τὴν ἁ­μαρ­τί­α.

Ἡ Ἐ­ναν­θρώ­πη­ση τοῦ Χρι­στοῦ ἔ­γι­νε γιὰ νὰ ἐ­πα­νέλ­θει ὁ ἄν­θρω­πος στὴν ἀρ­χαί­α του δό­ξα. Αἴ­τι­ο αὐ­τῆς τῆς ἀ­να­γέν­νη­σης καὶ τοῦ συ­νε­πό­με­νου ἁ­γι­α­σμοῦ εἶ­ναι τὸ Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα, γι᾽ αὐ­τὸ καὶ ὁ Χρι­στὸς ἐ­παγ­γέ­λε­ται ὅ­τι θὰ τὸ δώ­σει στοὺς ἀν­θρώ­πους. Πρῶ­τος δὲ ὁ Χρι­στὸς λαμ­βά­νει, κα­τὰ τὴ Βά­πτι­ση, στὴν ἀν­θρώ­πι­νή του φύ­ση, τὸ Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα καὶ ἔ­τσι γί­νε­ται ἡ ἀ­παρ­χὴ τῆς και­νούρ­γιας ζω­ῆς καὶ τῆς νέ­ας φύ­σης τῶν ἀν­θρώ­πων. Ἐ­νό­σῳ ὅ­μως ὁ Χρι­στὸς βρι­σκό­ταν σω­μα­τι­κὰ ἐ­πὶ τῆς γῆς τὸ Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα δὲν ἐ­νερ­γοῦ­σε ἀφ᾽ ἑ­αυ­τοῦ ἀλ­λὰ δι­ὰ μέ­σου τοῦ Χρι­στοῦ. Με­τὰ τὴν Ἀ­νά­λη­ψη ὅ­μως ἀ­πο­στέλ­λε­ται ἀ­πὸ τὸν Χρι­στό, ὡς ὁ ἄλ­λος Πα­ρά­κλη­τος, στοὺς ἀν­θρώ­πους γιὰ νὰ τοὺς ἁ­γι­ά­ζει καὶ νὰ τοὺς χα­ρι­τώ­νει.

Ἔ­τσι κα­τὰ τὴν Πεν­τη­κο­στή, τὸ Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα, ἔρ­χε­ται καὶ κα­τοι­κεῖ ἀ­νά­με­σα στοὺς ἀν­θρώ­πους. Ὁ τρό­πος τῆς ἔ­λευ­σής του, ἐν εἴ­δει πυ­ρί­νων γλωσ­σῶν, οἱ ὁ­ποῖ­ες ἀ­να­παύ­θη­καν ἐ­πὶ τῶν μα­θη­τῶν στὸ ὑ­πε­ρῶ­ο τῆς Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ, ἀ­πο­δει­κνύ­ει ἀ­φε­νὸς τὸ με­γα­λεῖ­ο τῆς πα­ρου­σί­ας τοῦ Θε­οῦ καὶ ἀ­φε­τέ­ρου κρύ­βει καὶ ἕ­να συμ­βο­λι­σμό: α) οἱ γλῶσ­σες πα­ρου­σι­ά­ζον­ται ὡς πύ­ρι­νες. Τοῦ­το δι­ό­τι ὁ Θε­ὸς εἶ­ναι πῦρ, τὸ ὁ­ποῖ­ο κα­τα­καί­ει τὴν ἁ­μαρ­τί­α καὶ τὴ μο­χθη­ρί­α τῶν ἀν­θρώ­πων, β) οἱ πύ­ρι­νες γλῶσ­σες με­ρί­στη­καν στοὺς πα­ρευ­ρι­σκο­μέ­νους, δεί­χνον­τας τὸ δι­ά­φο­ρο τῶν χα­ρι­σμά­των τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, γ) τὸ ὅ­τι τὸ πῦρ στά­θη­κε στὶς κε­φα­λὲς τῶν μα­θη­τῶν δεί­χνει ὅ­τι τὸ Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα ἀ­να­παύ­ε­ται στὴν ἁ­γι­ό­τη­τα τῶν ἐ­κλε­κτῶν καὶ τῶν ἀ­γω­νι­στῶν στὴν τή­ρη­ση τοῦ θε­λή­μα­τος τοῦ Θε­οῦ, δ) ὅ­ταν οἱ πύ­ρι­νες γλῶσ­σες τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος κα­τῆλ­θαν, οἱ μα­θη­τὲς βρί­σκον­ταν στὸ ὑ­πε­ρῶ­ο, δηλαδὴ σὲ ἕ­να ὑ­ψη­λὸ μέ­ρος. Τοῦ­το ὑποδηλώνει τὸν ἀ­γῶ­να τοῦ ἀν­θρώ­που νὰ τη­ρή­σει τὶς ἐν­το­λὲς τοῦ Θε­οῦ, νὰ ἀ­πο­μα­κρυν­θεῖ ἀ­πὸ τὸν βοῦρ­κο τῆς ἁ­μαρ­τί­ας καὶ νὰ ἀ­νυ­ψω­θεῖ πρὸς τὸν Θε­ό. Ἄλ­λω­στε καὶ τὸ μυ­στή­ρι­ο τῆς Θεί­ας Εὐ­χα­ρι­στί­ας δό­θη­κε ἀ­πὸ τὸν Χρι­στὸ στὸ ὑ­πε­ρῶ­ο, δεί­χνον­τας ὅ­τι ἡ με­το­χὴ σὲ αὐ­τὸ ἀ­παι­τεῖ τὴν ἀ­νύ­ψω­ση τοῦ ἀν­θρώ­που.

Ἡ Πεν­τη­κο­στὴ ἑ­ορ­τά­ζε­ται ὀρ­θὰ ὅ­ταν ἐ­μεῖς οἱ ἄν­θρω­ποι ἑ­ορ­τά­ζου­με κα­τὰ τὸν τρό­πο ποὺ θέ­λει τὸ Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα. Νὰ ἐ­νερ­γοῦ­με δη­λα­δὴ καὶ νὰ ζοῦ­με ἐν με­τα­νοί­ᾳ, νὰ ἀ­γω­νι­ζό­μα­στε κα­τὰ Θε­ὸν καὶ νὰ προ­σπα­θοῦ­με νὰ τη­ρή­σου­με τὶς ἐν­το­λὲς τοῦ Χρι­στοῦ, ὥ­στε νὰ θη­σαυ­ρί­σου­με στὴν ψυ­χή μας τὰ ἀ­με­τά­βλη­τα ἀ­γα­θὰ καὶ τὰ χα­ρί­σμα­τα τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος.