ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ (30-5-2004)
Ἡμέρα χαρᾶς καί εὐφρoσύνης εἶναι ἡ Κυριακή τῆς Πεντηκoστῆς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, κατά τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία μας ζεῖ τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, συγκροτεῖται σέ Σῶμα Χριστοῦ καί λαμβάνει τά θεϊκά χαρίσματα. Οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων μᾶς περιγράφουν τό γεγονός τῆς Πεντηκοστῆς μέ πολύ ζωηρά χρώματα. Κατά τήν ἡμέρα ἐκείνη οἱ Μαθητές «ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδόν ἐπὶ τὸ αὐτό». Τά μετά τήν Ἀνάσταση γεγονότα τούς εἶχαν ἑνώσει ψυχικά. Κάτω ἀπό τήν ἀφόρητη πίεση τοῦ κινδύνου συγκεντρώνονται γιά νά προσευχηθοῦν καί νά ζητήσουν τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἀκριβῶς τήν ὥρα ἐκείνη τῆς δοκιμασίας κατέρχεται «ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας» τό Ἅγιον Πνεῦμα, ὁ Παράκλητος, τόν ὁποῖο ὁ Κύριος τούς εἶχε ὑποσχεθεῖ, γιά νά τούς παρηγορήσει, γιά νά τούς ἐνισχύσει, κυρίως ὅμως γιά νά τούς ἑνώσει σ᾿ ἕνα Σῶμα μέ τόν Ἀναστάντα Χριστό.
«Γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας» ὀνομάζεται ἡ Πεντηκοστή. Ἡ Ἐκκλησία πού ἱδρύθηκε ἀπό τήν ἡμέρα τῆς πλάσεως τοῦ ἀνθρώπου καί ἀνακαινίσθηκε μέ τό πάθος καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου, τώρα μέ τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁλοκληρώνεται καί τελειοποιεῖται. Μέ τήν ἔλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑνώνονται τά πιστά μέλη της σέ μιά σχέση ἄρρηκτης ἀγάπης. Ἀπό τότε οἱ Ἀπόστολοι δέν εἶναι πιά μεμονωμένα ἄτομα, ἀλλά πρόσωπα ἑνωμένα σ᾿ ἕνα σῶμα μέ μία κεφαλή, τόν Ἰησοῦ Χριστό.
Τά βιώματα τῆς Πεντηκοστῆς ζοῦσαν κάθε φορά πού τελοῦσαν τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, τό ὁποῖο ἀποτελοῦσε καί ἀποτελεῖ τό κέντρο καί τήν ἔκφραση τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας καί τήν οὐσία της. Μέ τήν αὔξηση τῶν μελῶν της ἐξακολούθησε νά ἐπιτελεῖ τό ἔργο τῆς σωτηρίας καί τῆς μεταπλάσεως τῶν πιστῶν σέ «καινή-νέα κτίση» μέ τήν ἵδρυση νέων εὐχαριστιακῶν συνάξεων, στίς ὁποῖες προΐσταντο οἱ διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων, Ἐπίσκοποι ἤ πρεσβύτεροι.
Στίς ὧρες τῶν ποικίλων δοκιμασιῶν, τῶν διωγμῶν καί τῶν αἱρέσεων, ἡ δύναμη πού διατήρησε τήν ἑνότητα τοῦ φρονήματος καί τήν κοινωνία τῆς ἀγάπης ἦταν ἡ μυστική ἕνωση τῶν πιστῶν μέ τήν Ἁγία Τριάδα, ἡ ὁποία πραγματοποιεῖται μέ τή Θεία Λειτουργία. Κάθε σύναξη πιστῶν δέν ἀποτελοῦσε ἕνα κομμάτι τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία, μ᾿ ὅλη τήν ἀλήθεια, μ᾿ ὅλη τή χάρη, μ᾿ ὅλο τό Χριστό.
Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἡ Ἐκκλησία ἅπλωσε στά πέρατα τῆς οἰκουμένης τά κλαδιά της. Τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ διαδόθηκε σ᾿ ὅλο τόν κόσμο. Ἱδρύθηκαν Ἐπισκοπές κι ἐνορίες γιά τή συνέχιση τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ σέ ὅλα τά μήκη καί πλάτη τῆς γῆς, ὅπου ὑπῆρχαν πιστοί. Ὁ Ἐπίσκοπος, ὁ λειτουργός τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, παραχώρησε τό δικαίωμα στούς πρεσβuτέροuς, οἱ ὁποῖοι ἐξ ὀνόματος τοῦ Ἐπισκόποu προσφέροuν τό Μuστήριο γιά τόν ἁγιασμό τῶν πιστῶν. Ἔτσι ἔχοuμε τίς ἐνορίες, μέσα στίς ὁποῖες πραγματώνεται τό Μuστήριο τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας εἶναι κύτταρα ἀναπόσπαστα σuνδεδεμένα μέ τό σῶμα τῆς Ἐπισκοπῆς καί ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπως, ὅταν σπάσοuμε ἕνα καθρέφτη, ἐξακολοuθοῦμε σέ κάθε κομμάτι του νά βλέποuμε ὁλόκληρο τόν ἥλιο, ἔτσι καί στίς ἐνορίες πού δημιοuργοῦνται ἀπό τό κέντρο ἔχοuμε ὄχι μέρος τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά τή μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. Κάθε ἐνορία μικρή ἤ μεγάλη, εἶναι ἔκφραση ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας, τ᾿ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. Εἶναι μία οἰκογένειa μέ πατέρα τόν πρεσβύτερο καί ἀδελφούς ὅλοuς τούς πιστούς της. Κέντρο τῆς ἐνορίας εἶναι ὁ Ναός, μέσα στόν ὁποῖο λαμβάνοuν χώρα ὅλα τά γεγονότα τῆς ἐν Χριστῷ οἰκογένειας, τῆς χαρᾶς καί τῆς λύπης.
Δέν ἀρκεῖ νά εἶναι κανείς ἐγγεγραμμένος στούς ἐνοριακούς καταλόγους γιά νά λέει ὅτι ἀνήκει στήν ἐνορία. Χρειάζεται οὐσιαστική συμμετοχή στή ζωή τοῦ σώματος τῆς ἐνορίας. Σuμμετοχή στό μυστικό τραπέζι τῆς Θείας Εὐχαριστίας, στή λατρευτική ζωή καί σ᾿ ὅλες τίς ἀνάγκες της. Συμμετοχή στά γεγονότα τῆς ζωῆς τῶν ἄλλων μελῶν. «Εἴτε πάσχει ἕν μέλος συμπάσχει πάντα τά μέλη, εἴτε δοξάζεται ἕν μέλος συγχαίρει πάντα τά μέλη». Αὐτή εἶναι ἡ βασική ἀρχή, ἡ ὁποία πρέπει νά διέπει τίς σχέσεις μας μέ τούς ἄλλους ἀδελφούς. Δέν πρέπει νά εἴμαστε ξένοι ἀνάμεσα σέ ξένους, ἄγνωστοι δίπλα σ᾿ ἀγνώστους, ἀλλ᾿ ἀδελφοί μέ ζωντανή ἀγάπη καί ζωηρό ἐνδιαφέρον ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλο.
Δυστυχῶς μέσα στίς μεγαλοuπόλεις μέ τίς πολuάνθρωπες ἐνορίες, οἱ ἐνορίτες ὄχι μόνο δέν γνωρίζονται μεταξύ τοuς, ἀλλά οὔτε τούς ποιμένες τοuς γνωρίζοuν. Ἀκόμα πολλοί ἀπό τούς ἐκκλησιαζομένους δέν ἔxouv σuνείδηση σώματος, ἀλλά εἶναι μία ἀπρόσωπη θρησκευτική ὁμάδα. Παραμένοuν θεατές τῶν Μuστηρίων καί ἀμέτοχοι. Ἡ σύναξη ὅμως τῆς ἐνορίας ἔχει ἄλλο σκοπό. Νά ἐγκεντρίσει τόν ἄνθρωπο στό Μuστικό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, νά τοῦ μεταδώσει ζωή ἀπό τήν πηγή τῆς ζωῆς, νά τόν καθαρίσει ἀπό τήν ἁμαρτία, νά τόν ἑνώσει μέ τό Χριστό καί μέ τούς ἁγίοuς. Βέβαια οἱ σuνθῆκες τῆς ἐποχῆς δέν εὐνοοῦν τή δημιοuργία ἐκκλησιαστικῆς σuνειδήσεως. Τοὐλάχιστον ὅμως ὅσοι ζοῦν πιό κοντά στήν Ἐκκλησία, ἐκκλησιάζονται καί βιώνοuν τή Μuστηριακή ζωή, θά πρέπει νά βοηθήσοuν στήν ἀναζωπύρωση τῆς ἐνορίας, στήν ἀνασuγκρότησή της σέ σῶμα ὀργανικῆς ἑνότητας καί στή δημιοuργία οἰκογενειακῆς ἀτμόσφαιρας.
Ἀδελφοί μου, τό γεγονός τῆς Πεντηκοστῆς ἐπί 2000 περίποu χρόνια ἐπαναλαμβάνεται μέσα στήν Ἐκκλησία μας. Στούς ναούς μας, μέ τήν τέλεση τῆς Θείας Λειτοuργίας, ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίοu Πνεύματος γίνεται καθημερινή πραγματικότητα. Ἄς μήν περιφρονοῦμε τή δωρεά τοῦ Θεοῦ. Ἂν θέλοuμε νά λάβοuμε τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἄς προσέλθοuμε στό Μuστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἐπικαλούμενοι μέ πίστη τή Χάρη τοῦ Παρακλήτοu. «Ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν...». ΑΜΗΝ.
Ἡμέρα χαρᾶς καί εὐφρoσύνης εἶναι ἡ Κυριακή τῆς Πεντηκoστῆς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, κατά τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία μας ζεῖ τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, συγκροτεῖται σέ Σῶμα Χριστοῦ καί λαμβάνει τά θεϊκά χαρίσματα. Οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων μᾶς περιγράφουν τό γεγονός τῆς Πεντηκοστῆς μέ πολύ ζωηρά χρώματα. Κατά τήν ἡμέρα ἐκείνη οἱ Μαθητές «ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδόν ἐπὶ τὸ αὐτό». Τά μετά τήν Ἀνάσταση γεγονότα τούς εἶχαν ἑνώσει ψυχικά. Κάτω ἀπό τήν ἀφόρητη πίεση τοῦ κινδύνου συγκεντρώνονται γιά νά προσευχηθοῦν καί νά ζητήσουν τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἀκριβῶς τήν ὥρα ἐκείνη τῆς δοκιμασίας κατέρχεται «ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας» τό Ἅγιον Πνεῦμα, ὁ Παράκλητος, τόν ὁποῖο ὁ Κύριος τούς εἶχε ὑποσχεθεῖ, γιά νά τούς παρηγορήσει, γιά νά τούς ἐνισχύσει, κυρίως ὅμως γιά νά τούς ἑνώσει σ᾿ ἕνα Σῶμα μέ τόν Ἀναστάντα Χριστό.
«Γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας» ὀνομάζεται ἡ Πεντηκοστή. Ἡ Ἐκκλησία πού ἱδρύθηκε ἀπό τήν ἡμέρα τῆς πλάσεως τοῦ ἀνθρώπου καί ἀνακαινίσθηκε μέ τό πάθος καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου, τώρα μέ τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁλοκληρώνεται καί τελειοποιεῖται. Μέ τήν ἔλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑνώνονται τά πιστά μέλη της σέ μιά σχέση ἄρρηκτης ἀγάπης. Ἀπό τότε οἱ Ἀπόστολοι δέν εἶναι πιά μεμονωμένα ἄτομα, ἀλλά πρόσωπα ἑνωμένα σ᾿ ἕνα σῶμα μέ μία κεφαλή, τόν Ἰησοῦ Χριστό.
Τά βιώματα τῆς Πεντηκοστῆς ζοῦσαν κάθε φορά πού τελοῦσαν τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, τό ὁποῖο ἀποτελοῦσε καί ἀποτελεῖ τό κέντρο καί τήν ἔκφραση τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας καί τήν οὐσία της. Μέ τήν αὔξηση τῶν μελῶν της ἐξακολούθησε νά ἐπιτελεῖ τό ἔργο τῆς σωτηρίας καί τῆς μεταπλάσεως τῶν πιστῶν σέ «καινή-νέα κτίση» μέ τήν ἵδρυση νέων εὐχαριστιακῶν συνάξεων, στίς ὁποῖες προΐσταντο οἱ διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων, Ἐπίσκοποι ἤ πρεσβύτεροι.
Στίς ὧρες τῶν ποικίλων δοκιμασιῶν, τῶν διωγμῶν καί τῶν αἱρέσεων, ἡ δύναμη πού διατήρησε τήν ἑνότητα τοῦ φρονήματος καί τήν κοινωνία τῆς ἀγάπης ἦταν ἡ μυστική ἕνωση τῶν πιστῶν μέ τήν Ἁγία Τριάδα, ἡ ὁποία πραγματοποιεῖται μέ τή Θεία Λειτουργία. Κάθε σύναξη πιστῶν δέν ἀποτελοῦσε ἕνα κομμάτι τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία, μ᾿ ὅλη τήν ἀλήθεια, μ᾿ ὅλη τή χάρη, μ᾿ ὅλο τό Χριστό.
Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἡ Ἐκκλησία ἅπλωσε στά πέρατα τῆς οἰκουμένης τά κλαδιά της. Τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ διαδόθηκε σ᾿ ὅλο τόν κόσμο. Ἱδρύθηκαν Ἐπισκοπές κι ἐνορίες γιά τή συνέχιση τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ σέ ὅλα τά μήκη καί πλάτη τῆς γῆς, ὅπου ὑπῆρχαν πιστοί. Ὁ Ἐπίσκοπος, ὁ λειτουργός τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, παραχώρησε τό δικαίωμα στούς πρεσβuτέροuς, οἱ ὁποῖοι ἐξ ὀνόματος τοῦ Ἐπισκόποu προσφέροuν τό Μuστήριο γιά τόν ἁγιασμό τῶν πιστῶν. Ἔτσι ἔχοuμε τίς ἐνορίες, μέσα στίς ὁποῖες πραγματώνεται τό Μuστήριο τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας εἶναι κύτταρα ἀναπόσπαστα σuνδεδεμένα μέ τό σῶμα τῆς Ἐπισκοπῆς καί ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπως, ὅταν σπάσοuμε ἕνα καθρέφτη, ἐξακολοuθοῦμε σέ κάθε κομμάτι του νά βλέποuμε ὁλόκληρο τόν ἥλιο, ἔτσι καί στίς ἐνορίες πού δημιοuργοῦνται ἀπό τό κέντρο ἔχοuμε ὄχι μέρος τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά τή μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. Κάθε ἐνορία μικρή ἤ μεγάλη, εἶναι ἔκφραση ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας, τ᾿ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. Εἶναι μία οἰκογένειa μέ πατέρα τόν πρεσβύτερο καί ἀδελφούς ὅλοuς τούς πιστούς της. Κέντρο τῆς ἐνορίας εἶναι ὁ Ναός, μέσα στόν ὁποῖο λαμβάνοuν χώρα ὅλα τά γεγονότα τῆς ἐν Χριστῷ οἰκογένειας, τῆς χαρᾶς καί τῆς λύπης.
Δέν ἀρκεῖ νά εἶναι κανείς ἐγγεγραμμένος στούς ἐνοριακούς καταλόγους γιά νά λέει ὅτι ἀνήκει στήν ἐνορία. Χρειάζεται οὐσιαστική συμμετοχή στή ζωή τοῦ σώματος τῆς ἐνορίας. Σuμμετοχή στό μυστικό τραπέζι τῆς Θείας Εὐχαριστίας, στή λατρευτική ζωή καί σ᾿ ὅλες τίς ἀνάγκες της. Συμμετοχή στά γεγονότα τῆς ζωῆς τῶν ἄλλων μελῶν. «Εἴτε πάσχει ἕν μέλος συμπάσχει πάντα τά μέλη, εἴτε δοξάζεται ἕν μέλος συγχαίρει πάντα τά μέλη». Αὐτή εἶναι ἡ βασική ἀρχή, ἡ ὁποία πρέπει νά διέπει τίς σχέσεις μας μέ τούς ἄλλους ἀδελφούς. Δέν πρέπει νά εἴμαστε ξένοι ἀνάμεσα σέ ξένους, ἄγνωστοι δίπλα σ᾿ ἀγνώστους, ἀλλ᾿ ἀδελφοί μέ ζωντανή ἀγάπη καί ζωηρό ἐνδιαφέρον ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλο.
Δυστυχῶς μέσα στίς μεγαλοuπόλεις μέ τίς πολuάνθρωπες ἐνορίες, οἱ ἐνορίτες ὄχι μόνο δέν γνωρίζονται μεταξύ τοuς, ἀλλά οὔτε τούς ποιμένες τοuς γνωρίζοuν. Ἀκόμα πολλοί ἀπό τούς ἐκκλησιαζομένους δέν ἔxouv σuνείδηση σώματος, ἀλλά εἶναι μία ἀπρόσωπη θρησκευτική ὁμάδα. Παραμένοuν θεατές τῶν Μuστηρίων καί ἀμέτοχοι. Ἡ σύναξη ὅμως τῆς ἐνορίας ἔχει ἄλλο σκοπό. Νά ἐγκεντρίσει τόν ἄνθρωπο στό Μuστικό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, νά τοῦ μεταδώσει ζωή ἀπό τήν πηγή τῆς ζωῆς, νά τόν καθαρίσει ἀπό τήν ἁμαρτία, νά τόν ἑνώσει μέ τό Χριστό καί μέ τούς ἁγίοuς. Βέβαια οἱ σuνθῆκες τῆς ἐποχῆς δέν εὐνοοῦν τή δημιοuργία ἐκκλησιαστικῆς σuνειδήσεως. Τοὐλάχιστον ὅμως ὅσοι ζοῦν πιό κοντά στήν Ἐκκλησία, ἐκκλησιάζονται καί βιώνοuν τή Μuστηριακή ζωή, θά πρέπει νά βοηθήσοuν στήν ἀναζωπύρωση τῆς ἐνορίας, στήν ἀνασuγκρότησή της σέ σῶμα ὀργανικῆς ἑνότητας καί στή δημιοuργία οἰκογενειακῆς ἀτμόσφαιρας.
Ἀδελφοί μου, τό γεγονός τῆς Πεντηκοστῆς ἐπί 2000 περίποu χρόνια ἐπαναλαμβάνεται μέσα στήν Ἐκκλησία μας. Στούς ναούς μας, μέ τήν τέλεση τῆς Θείας Λειτοuργίας, ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίοu Πνεύματος γίνεται καθημερινή πραγματικότητα. Ἄς μήν περιφρονοῦμε τή δωρεά τοῦ Θεοῦ. Ἂν θέλοuμε νά λάβοuμε τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἄς προσέλθοuμε στό Μuστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἐπικαλούμενοι μέ πίστη τή Χάρη τοῦ Παρακλήτοu. «Ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν...». ΑΜΗΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου