ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ 22-6-2014
«Ἐκάλεσεν αὐτούς»
Στὸ σηµερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσµα ὁ Χριστὸς προσκαλεῖ τοὺς τέσσερις πρώτους µαθητὲς νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν, τὸν Πέτρο καὶ τὸν Ἀνδρέα ἀλλὰ καὶ τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη, τοὺς ἀδελφούς. Στὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια δυὸ φορὲς φαίνεται νὰ καλεῖ ὁ Χριστὸς τοὺς µαθητὲς αὐτούς. Ἡ πρώτη κλήση ἦταν δοκιµαστική, ἐνῷ ἡ δεύτερη ὁριστικὴ καὶ γίνεται στὸ χρονικὸ διάστηµα ποὺ ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστὴς εἶχε δολοφονηθεῖ ἀπὸ τὸν Ἡρώδη. Ἡ σηµερινὴ κλήση ποὺ περιγράφεται στὸ ἀνάγνωσµα εἶναι ἡ δεύτερη, ποὺ ὅπως εἴπαµε εἶναι καὶ ἡ ὁριστική.
Τί ἄνθρωποι ἦταν αὐτοὶ οἱ ψαράδες ποὺ κάλεσε ὁ Κύριος γιὰ νὰ γίνουν µαθητές του; Ἦταν ἄνθρωποι ταπεινοί, ἀγράµµατοι καὶ ἀφανεῖς κοινωνικά. Δὲν ἀνῆκαν στὴν τάξη τῶν Φαρισαίων καὶ τῶν νοµικῶν. Ὁ Βασίλειος ὁ Σελευκείας παρατηρεῖ: «ζητώντας ὁ Κύριος ἀνθρώπους νὰ παιδεύσουν τὴν οἰκουµένη παρέβλεψε πόλεις, δήµους καὶ βασιλεῖες. Ἀπεστράφη τοὺς ἀνθρώπους τοῦ πλούτου, τοὺς ρήτορες, ΄΄ἔµισησε κράτος ρητόρων΄΄...». Ὁ Κύριος µὲ τὸν τρόπο τῆς κλήσεως τῶν πρώτων εἶναι σὰν νὰ ἔλεγε στοὺς ἀνθρώπους: «ἁλιεῖς, οὐ βασιλέας ζητῶ». Ὁ Ματθαῖος γράφει πὼς ὁ Κύριος τοὺς βρῆκε «ἐν τῷ πλοίῳ µετὰ Ζεβεδαίου τοῦ πατρὸς αὐτῶν καταρτίζοντας τὰ δίκτυα αὐτῶν» (Ματθ. 4,21). Διόρθωναν τὰ δίχτυα τους «µὴ δυνάµενοι ὤνησασθαι ἕτερα», δηλ. δὲν µποροῦσαν νὰ ἀγοράσουν ἄλλα, κατὰ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστοµο. Ἤσαν ἄνθρωποι ποὺ εἶχαν ἀγάπη µεταξύ τους. Ὅλοι µαζὶ ψάρευαν, ὅλοι µαζὶ διόρθωναν τὰ δίχτυα. Πατέρας καὶ παιδιὰ ἐργάζονταν µαζὶ κι εἶχαν χαρακτηριστικὸ γνώρισµα «τὸ ἀπὸ δικαίων τρέφεσθαι πόνων», νὰ τρέφονται µὲ τὸν ἱδρῶτα καὶ τὸν κόπο τους (Χρυσόστοµος). Μπορεῖ νὰ µὴν εἶχαν µόρφωση ἀλλὰ τοὺς διέκρινε ἢ ἀρετὴ τῆς ἀγάπης. Ἕνας σύγχρονος θεολόγος θὰ προσθέσει πὼς ὁ Κύριος δὲν κάλεσε ἀνέργους στὸ ἔργο τοῦ εὐαγγελισµοῦ τῶν λαῶν, ἀλλ’ ἀνθρώπους ποὺ ἐργάζονταν. Τὰ παράτησαν ὅλα, γιατί εἶχαν ἐµπιστοσύνη στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.
Αὐτοὺς ποὺ περιφρονοῦσε ὁ κόσµος, αὐτοὺς διάλεξε γιὰ Ἀποστόλους Του ὁ Κύριος. Ὁ Παῦλος τὸ σηµειώνει αὐτὸ χαρακτηριστικά: «Τὰ µωρὰ τοῦ κόσµου ἐξελέξατο ὁ Θεός, ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά» (Α΄ Κορ. 1,27). Αὐτοὺς ἐπέλεξε ὁ Κύριος, γιὰ νὰ φανεῖ στὸν κόσµο πὼς ἡ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου δὲν ἦταν ἀποτέλεσµα δυνάµεως καὶ σοφίας ἀνθρώπινης, ἀλλ’ ἦταν ἀποτέλεσµα τῆς δυνάµεως καὶ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, «ὅπως µὴ καυχήσηται πᾶσα σὰρξ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ» (ὅπ.π. στίχ. 29). Ἡ ἀνταπόκριση τῶν µαθητῶν εἶναι αὐθόρµητη καὶ ὁλοκληρωτική. «Ἄφησαν τὰ δίχτυα, τὰ πλοῖα καὶ τὸν “πατέρα αὐτῶν”» (Ματθ. 4,22) καὶ Τὸν ἀκολούθησαν. Δὲν εἶχαν δεῖ ἀπὸ τὸ Χριστὸ µεγάλα θαύµατα ἢ δὲν ἄκουσαν σπουδαίους λόγους κι ὄµως ἀντελήφθησαν καὶ κατανόησαν τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου καὶ θυσίασαν τὰ πάντα γι’ Αὐτόν.
Ὁ Χριστιανὸς δὲν πρέπει νὰ δένεται µὲ κανένα πρᾶγµα ἢ πρόσωπο τῆς παρούσης ζωῆς τόσο, ὅσο µὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Τὸν πρῶτο λόγο στὴ ζωή µας τὸν ἔχει ὁ Κύριος. Δὲ µᾶς προτρέπει ἢ Ἐκκλησία µας νὰ ἐγκαταλείψουµε τὰ σπίτια µας, τὰ ὑπάρχοντά µας καὶ τὶς οἰκογένειες µας. Θέλει, ὄµως, περισσότερο ἀπὸ τὰ ὑλικὰ καὶ τὰ ἀγαπηµένα µας πρόσωπα νὰ ἀγαπᾶµε τὸ Χριστό. Νὰ ἔχουµε ζωντανὴ σχέση µὲ τὸ Χριστό. Ὁ σύνδεσµός µας µὲ τὸν Ἰησοῦ νὰ µὴν περιορίζεται σὲ µία διανοητικὴ σχέση, σ’ ἕνα ἰδεολόγηµα. Νὰ εἶναι ζωντανὸς καὶ νὰ ἐκφράζεται στὴν προσευχή, στὴ συµµετοχή µας στὰ µυστήρια καί, ἂν παραστεῖ ἀνάγκη, στὴ δηµόσια ὁµολογία καὶ στὴ θυσία ὁρισµένων προσφιλῶν µας πραγµάτων.
Στὶς µέρες µας ἀνθεῖ ἡ ἁλιεία τῶν ἀνθρώπων γιὰ διαφόρους σκοπούς. Ἁλιεύονται µὲ πολλὴ τέχνη ἄνθρωποι, γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν πολιτικούς, κοινωνικούς, ἰδεολογικούς, παραθρησκευτικοὺς κι ἀκόµα καὶ αἰσχροὺς σκοπούς. Ἀνθεῖ στὶς ἡµέρες µας µία στρατολόγηση ποὺ διακρίνεται γιὰ τὴν ἰδιοτέλεια καὶ τὸ κέρδος. Παρουσιάζονται πολλοὶ «µεσσίες» µὲ ἀξιώσεις ὑποταγῆς σ’ αὐτοὺς ἐκ µέρους τῶν ἀνθρώπων. Οἱ προσωπικὲς φιλοδοξίες εἶναι στὴν ἡµερησία διάταξη. Ζητάµε ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀφοσίωση καὶ ὑπακοὴ, γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουµε τὰ πάθη µας ποὺ πολλὲς φορὲς εἶναι καὶ ποταπά. Μόνον ἡ ὑπακοὴ στὸ Χριστὸ ὠφελεῖ τὸν ἄνθρωπο πολλαπλῶς. Τὸν κάνει εἰρηνικὸ ἀπέναντι στοὺς ἄλλους, χωρὶς µικροσυµφέροντα καὶ ὑλικὲς ἀπολαβές. Τὸν καταξιώνει ὡς ἄνθρωπο καὶ ἀναδεικνύει τὰ χαρίσµατά του καὶ τὶς ἀρετές του. Τὸν προάγει στὴ Βασιλεία τοῦ θεοῦ, γιὰ νὰ ζήσει αἰώνια κοντὰ στὸ Χριστὸ ποὺ ἀγάπησε ὁλοκληρωτικὰ καὶ ἐγκάρδια.
«Ἐκάλεσεν αὐτούς»
Στὸ σηµερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσµα ὁ Χριστὸς προσκαλεῖ τοὺς τέσσερις πρώτους µαθητὲς νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν, τὸν Πέτρο καὶ τὸν Ἀνδρέα ἀλλὰ καὶ τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη, τοὺς ἀδελφούς. Στὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια δυὸ φορὲς φαίνεται νὰ καλεῖ ὁ Χριστὸς τοὺς µαθητὲς αὐτούς. Ἡ πρώτη κλήση ἦταν δοκιµαστική, ἐνῷ ἡ δεύτερη ὁριστικὴ καὶ γίνεται στὸ χρονικὸ διάστηµα ποὺ ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστὴς εἶχε δολοφονηθεῖ ἀπὸ τὸν Ἡρώδη. Ἡ σηµερινὴ κλήση ποὺ περιγράφεται στὸ ἀνάγνωσµα εἶναι ἡ δεύτερη, ποὺ ὅπως εἴπαµε εἶναι καὶ ἡ ὁριστική.
Τί ἄνθρωποι ἦταν αὐτοὶ οἱ ψαράδες ποὺ κάλεσε ὁ Κύριος γιὰ νὰ γίνουν µαθητές του; Ἦταν ἄνθρωποι ταπεινοί, ἀγράµµατοι καὶ ἀφανεῖς κοινωνικά. Δὲν ἀνῆκαν στὴν τάξη τῶν Φαρισαίων καὶ τῶν νοµικῶν. Ὁ Βασίλειος ὁ Σελευκείας παρατηρεῖ: «ζητώντας ὁ Κύριος ἀνθρώπους νὰ παιδεύσουν τὴν οἰκουµένη παρέβλεψε πόλεις, δήµους καὶ βασιλεῖες. Ἀπεστράφη τοὺς ἀνθρώπους τοῦ πλούτου, τοὺς ρήτορες, ΄΄ἔµισησε κράτος ρητόρων΄΄...». Ὁ Κύριος µὲ τὸν τρόπο τῆς κλήσεως τῶν πρώτων εἶναι σὰν νὰ ἔλεγε στοὺς ἀνθρώπους: «ἁλιεῖς, οὐ βασιλέας ζητῶ». Ὁ Ματθαῖος γράφει πὼς ὁ Κύριος τοὺς βρῆκε «ἐν τῷ πλοίῳ µετὰ Ζεβεδαίου τοῦ πατρὸς αὐτῶν καταρτίζοντας τὰ δίκτυα αὐτῶν» (Ματθ. 4,21). Διόρθωναν τὰ δίχτυα τους «µὴ δυνάµενοι ὤνησασθαι ἕτερα», δηλ. δὲν µποροῦσαν νὰ ἀγοράσουν ἄλλα, κατὰ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστοµο. Ἤσαν ἄνθρωποι ποὺ εἶχαν ἀγάπη µεταξύ τους. Ὅλοι µαζὶ ψάρευαν, ὅλοι µαζὶ διόρθωναν τὰ δίχτυα. Πατέρας καὶ παιδιὰ ἐργάζονταν µαζὶ κι εἶχαν χαρακτηριστικὸ γνώρισµα «τὸ ἀπὸ δικαίων τρέφεσθαι πόνων», νὰ τρέφονται µὲ τὸν ἱδρῶτα καὶ τὸν κόπο τους (Χρυσόστοµος). Μπορεῖ νὰ µὴν εἶχαν µόρφωση ἀλλὰ τοὺς διέκρινε ἢ ἀρετὴ τῆς ἀγάπης. Ἕνας σύγχρονος θεολόγος θὰ προσθέσει πὼς ὁ Κύριος δὲν κάλεσε ἀνέργους στὸ ἔργο τοῦ εὐαγγελισµοῦ τῶν λαῶν, ἀλλ’ ἀνθρώπους ποὺ ἐργάζονταν. Τὰ παράτησαν ὅλα, γιατί εἶχαν ἐµπιστοσύνη στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.
Αὐτοὺς ποὺ περιφρονοῦσε ὁ κόσµος, αὐτοὺς διάλεξε γιὰ Ἀποστόλους Του ὁ Κύριος. Ὁ Παῦλος τὸ σηµειώνει αὐτὸ χαρακτηριστικά: «Τὰ µωρὰ τοῦ κόσµου ἐξελέξατο ὁ Θεός, ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά» (Α΄ Κορ. 1,27). Αὐτοὺς ἐπέλεξε ὁ Κύριος, γιὰ νὰ φανεῖ στὸν κόσµο πὼς ἡ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου δὲν ἦταν ἀποτέλεσµα δυνάµεως καὶ σοφίας ἀνθρώπινης, ἀλλ’ ἦταν ἀποτέλεσµα τῆς δυνάµεως καὶ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, «ὅπως µὴ καυχήσηται πᾶσα σὰρξ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ» (ὅπ.π. στίχ. 29). Ἡ ἀνταπόκριση τῶν µαθητῶν εἶναι αὐθόρµητη καὶ ὁλοκληρωτική. «Ἄφησαν τὰ δίχτυα, τὰ πλοῖα καὶ τὸν “πατέρα αὐτῶν”» (Ματθ. 4,22) καὶ Τὸν ἀκολούθησαν. Δὲν εἶχαν δεῖ ἀπὸ τὸ Χριστὸ µεγάλα θαύµατα ἢ δὲν ἄκουσαν σπουδαίους λόγους κι ὄµως ἀντελήφθησαν καὶ κατανόησαν τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου καὶ θυσίασαν τὰ πάντα γι’ Αὐτόν.
Ὁ Χριστιανὸς δὲν πρέπει νὰ δένεται µὲ κανένα πρᾶγµα ἢ πρόσωπο τῆς παρούσης ζωῆς τόσο, ὅσο µὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Τὸν πρῶτο λόγο στὴ ζωή µας τὸν ἔχει ὁ Κύριος. Δὲ µᾶς προτρέπει ἢ Ἐκκλησία µας νὰ ἐγκαταλείψουµε τὰ σπίτια µας, τὰ ὑπάρχοντά µας καὶ τὶς οἰκογένειες µας. Θέλει, ὄµως, περισσότερο ἀπὸ τὰ ὑλικὰ καὶ τὰ ἀγαπηµένα µας πρόσωπα νὰ ἀγαπᾶµε τὸ Χριστό. Νὰ ἔχουµε ζωντανὴ σχέση µὲ τὸ Χριστό. Ὁ σύνδεσµός µας µὲ τὸν Ἰησοῦ νὰ µὴν περιορίζεται σὲ µία διανοητικὴ σχέση, σ’ ἕνα ἰδεολόγηµα. Νὰ εἶναι ζωντανὸς καὶ νὰ ἐκφράζεται στὴν προσευχή, στὴ συµµετοχή µας στὰ µυστήρια καί, ἂν παραστεῖ ἀνάγκη, στὴ δηµόσια ὁµολογία καὶ στὴ θυσία ὁρισµένων προσφιλῶν µας πραγµάτων.
Στὶς µέρες µας ἀνθεῖ ἡ ἁλιεία τῶν ἀνθρώπων γιὰ διαφόρους σκοπούς. Ἁλιεύονται µὲ πολλὴ τέχνη ἄνθρωποι, γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν πολιτικούς, κοινωνικούς, ἰδεολογικούς, παραθρησκευτικοὺς κι ἀκόµα καὶ αἰσχροὺς σκοπούς. Ἀνθεῖ στὶς ἡµέρες µας µία στρατολόγηση ποὺ διακρίνεται γιὰ τὴν ἰδιοτέλεια καὶ τὸ κέρδος. Παρουσιάζονται πολλοὶ «µεσσίες» µὲ ἀξιώσεις ὑποταγῆς σ’ αὐτοὺς ἐκ µέρους τῶν ἀνθρώπων. Οἱ προσωπικὲς φιλοδοξίες εἶναι στὴν ἡµερησία διάταξη. Ζητάµε ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀφοσίωση καὶ ὑπακοὴ, γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουµε τὰ πάθη µας ποὺ πολλὲς φορὲς εἶναι καὶ ποταπά. Μόνον ἡ ὑπακοὴ στὸ Χριστὸ ὠφελεῖ τὸν ἄνθρωπο πολλαπλῶς. Τὸν κάνει εἰρηνικὸ ἀπέναντι στοὺς ἄλλους, χωρὶς µικροσυµφέροντα καὶ ὑλικὲς ἀπολαβές. Τὸν καταξιώνει ὡς ἄνθρωπο καὶ ἀναδεικνύει τὰ χαρίσµατά του καὶ τὶς ἀρετές του. Τὸν προάγει στὴ Βασιλεία τοῦ θεοῦ, γιὰ νὰ ζήσει αἰώνια κοντὰ στὸ Χριστὸ ποὺ ἀγάπησε ὁλοκληρωτικὰ καὶ ἐγκάρδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου