ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ (19-6-2005)                     

Πε­νή­ντα ἡ­μέ­ρες με­τά τό Πά­σχα, ἑ­ορ­τά­ζου­με τήν κά­θο­δο τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος στόν κό­σμο καί τήν κα­θι­έ­ρω­ση τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας ὡς πνευ­μα­τι­κοῦ θε­σμοῦ στήν Ἱ­στο­ρί­α.

Μέ τήν κά­θο­δο καί τήν ἀ­πο­κά­λυ­ψη τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος ἀρ­χί­ζει οὐ­σι­α­στι­κά ἡ λει­τουρ­γί­α τῆς ζω­ῆς τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, μέ τή δι­ε­νέρ­γει­α τῶν Μυ­στη­ρί­ων καί τῶν χα­ρι­σμα­τι­κῶν λει­τουρ­γι­ῶν, γι­ά τήν πρα­γμά­τω­ση τῆς σω­τη­ρί­ας τοῦ ἀν­θρώ­που. Συ­νά­μα ἡ Πε­ντη­κο­στή εἶ­ναι καί εὐ­χα­ρι­στή­ρι­ος ἑ­ορ­τή γι­ά τά θαυ­μα­στά πού ἐ­πι­τε­λεῖ ὁ Θε­ός, δι­ά μέ­σου τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας στόν κό­σμο.

Σύμ­φω­να μέ τό εὐ­αγ­γε­λι­κό ἀ­νά­γνω­σμα, πού ἀ­κού­σα­με σή­με­ρα, ὁ Κύ­ρι­ος, ἀ­πευ­θυ­νό­με­νος πρός τούς ἀ­κρο­α­τές Του, κά­λε­σε τόν κό­σμο νά προ­σέλ­θη πρός Αὐ­τόν, δι­ό­τι Αὐ­τός εἶ­ναι τό πλή­ρω­μα τῆς ζω­ῆς: «Ἐ­άν τις δι­ψᾷ ἐρ­χέ­σθω πρός με καὶ πι­νέ­τω». Συ­νε­πῶς, δέν νο­εῖ­ται ζω­ή χω­ρίς τόν Χρι­στό. Καί ἐ­πει­δή ἡ Ἐκ­κλη­σί­α κα­λεῖ τόν κό­σμο στήν κατ᾿ οὐ­σί­αν ζω­ή, οὐ­σι­α­στι­κά τούς κα­λεῖ στήν πη­γή τῆς ζω­ῆς, τόν Χρι­στό. Ἑ­πο­μέ­νως, δέν νο­εῖ­ται Ἐκ­κλη­σί­α χω­ρίς τόν Χρι­στό.

Κα­τά τό ἀ­πο­στο­λι­κό ἀ­νά­γνω­σμα, πού ἀ­κού­σα­με σή­με­ρα, κα­τά τήν ἡ­μέ­ρα τῆς Πε­ντη­κο­στῆς καί ἐ­νῶ ὅ­λοι οἱ Μα­θη­τές ἦ­ταν συ­νη­γμέ­νοι «ὁ­μοῦ πά­ντες ἐ­πὶ τὸ αὐ­τό», «ἐ­πλή­σθη­σαν πά­ντες Πνεύ­μα­τος Ἁ­γί­ου» καί τό­τε ἀρ­χί­ζουν νά δρα­στη­ρι­ο­ποι­οῦ­νται καί νά κη­ρύσ­σουν τόν λό­γο τοῦ Θε­οῦ. Ὁ πρῶ­τος καρ­πός τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος καί τῶν χα­ρι­σμά­των πού δέ­χο­νται οἱ Ἀ­πό­στο­λοι ἦ­ταν ἡ προ­σέ­λευ­ση στήν πί­στη τοῦ Χρι­στοῦ τρι­ῶν χι­λι­ά­δων ἀν­θρώ­πων ἀ­πό κά­θε φυ­λή καί ἀ­πό κά­θε γλῶσ­σα καί ἡ συ­γκρό­τη­ση τῆς πρώ­της χρι­στι­α­νι­κῆς κοι­νό­τη­τας τῶν Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μων. Ἔ­τσι, πέ­ρα ἀ­πό τήν Χρι­στο­λο­γι­κή, ἔ­χου­με καί μι­ά Ἁ­γι­ο­πνευ­μα­τι­κή κα­τα­νό­η­ση τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας.

Ἡ ἑ­ορ­τή τῆς Πε­ντη­κο­στῆς δέν εἶ­ναι μι­ά ἁ­πλῆ συ­νέ­χει­α τοῦ ἔρ­γου τοῦ Χρι­στοῦ, ἀλ­λά βι­ώ­νε­ται ὡς τε­λεί­ω­ση τοῦ σχε­δί­ου τῆς Θεί­ας Οἰ­κο­νο­μί­ας. Τό Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα κα­θι­στᾶ ἀ­νοι­χτό τό ἔρ­γο τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας πρός ὅ­λο τόν κό­σμο καί μέ τίς μυ­στη­ρι­α­κές καί χα­ρι­σμα­τι­κές λει­τουρ­γί­ες του συ­νι­στᾶ­ται οὐ­σι­α­στι­κά καί ἡ ἑ­νό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας καί τῆς Οἰ­κου­μέ­νης ὅ­λης. Ἡ ἑ­νό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας δη­λώ­νε­ται καί μέ τό πρῶ­το χα­ρι­σμα­τι­κό φαι­νό­με­νο τῆς γλωσ­σο­λα­λι­ᾶς κα­τά τήν Πε­ντη­κο­στή, πού ση­μαί­νει κοι­νω­νί­α ἀ­γά­πης ὅ­λων τῶν ἀν­θρώ­πων, σέ ὅ­λες τίς γλῶσ­σες καί τίς φυ­λές τοῦ κό­σμου.

Ἡ Πε­ντη­κο­στή, μέ τήν κά­θο­δο τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, ἀ­ναγ­γέλ­λει τό τέ­λος τῆς Πα­­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης καί ἐ­γκαι­νι­ά­ζει τή νέ­α πο­ρεί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας πρός τόν κό­σμο τῶν Ἐ­θνῶν, μι­ά πο­ρεί­α πρα­γμά­τω­σης καί ἐκ­πλή­ρω­σης τῶν ἐ­παγ­γε­λι­ῶν. Τό νό­η­μα τῆς ἑ­ορ­τῆς τῆς Πε­ντη­κο­στῆς δέν ἔ­χει μό­νο θε­ω­ρη­τι­κές δι­α­στά­σεις, ἀλ­λά εἶ­ναι ὑ­πό­θε­ση ζω­ῆς. Σ᾿ αὐ­τό ἀ­κρι­βῶς τό ση­μεῖ­ο ἡ ὑ­μνο­λο­γί­α τῆς ἑ­ορ­τῆς ἐ­πι­κε­ντρώ­νει σή­με­ρα τήν προ­σο­χή ὅ­λων μας. Τό Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα εἶ­ναι «ζω­ῆς χο­ρη­γός»,  «θη­σαυ­ρὸς τῶν ἀ­γα­θῶν», «πη­γὴ ἀ­γα­θό­τη­τος», «ζω­ο­ποι­οῦν».

Αὐ­τό πού ἔ­χει ἰ­δι­αί­τε­ρη ση­μα­σί­α γι­ά μᾶς τούς πι­στούς εἶ­ναι οἱ καρ­ποί πού ἔρ­­χο­νται στή ζω­ή τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας καί στή δι­κή μας προ­σω­πι­κή ζω­ή ἀ­πό τήν πα­ρου­σί­α τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Τό Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα εἶ­ναι πη­γή ζω­ῆς γι­ά ὅ­λους καί ἔρ­χε­ται νά ζω­ο­ποι­ή­ση τούς πά­ντες καί τά πά­ντα μέ τίς δω­ρε­ές καί τά χα­ρί­σμα­τά Του. Ὁ ἁ­γι­α­σμός μας καί ἡ με­το­χή μας στά Μυ­στή­ρι­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας γί­νε­ται ἐν Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι. Ἀλ­λά καί τά ἔρ­γα φι­λαν­θρω­πί­ας καί κά­θε ἱ­ε­ρα­πο­στο­λι­κῆς δρα­στη­ρι­ό­τη­τας δέν κα­τα­νο­οῦ­νται χω­ρίς τόν φω­τι­σμό τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος.

Μό­νο ἡ χά­ρη τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος μᾶς κά­νει ἀ­λη­θι­νούς πνευ­μα­τι­κούς ἀν­θρώ­πους. Αὐ­τή καί μό­νο ἡ χά­ρη ἁ­γι­ά­ζει τούς ἀν­θρώ­πους, δι­α­μορ­φώ­νει ἕ­να σε­μνό καί ἀ­λη­θι­νό ἦ­θος καί δί­νει πρα­γμα­τι­κό νό­η­μα στήν κά­θε μας πρά­ξη καί δρα­στη­ρι­ό­τη­τα. Ὁ Ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος εἶ­ναι πο­λύ σα­φής καί συ­γκε­κρι­μέ­νος, ὅ­ταν λέ­η ὅ­τι «καρ­πὸς τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τός ἐ­στιν ἀ­γά­πη, χα­ρά, εἰ­ρή­νη, μα­κρο­θυ­μί­α, χρη­στό­της, ἀ­γα­θο­σύ­νη, πί­στις, πρᾳ­ό­της, ἐ­γκρά­τει­α». Ὅ­λες οἱ ἀ­ρε­τές καί ὅ­λα τά ἀ­γα­θά, κα­θε­τί πού ἁ­γι­ά­ζει καί ὀ­μορ­φαί­νει τή ζω­ή μας, προ­έρ­χε­ται ἀ­πό τό Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα.

Τό Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα μᾶς εἰ­σά­γει οὐ­σι­α­στι­κά σέ μι­ά νέ­α ζω­ή, ἐ­ντε­λῶς δι­α­φο­ρε­τι­κή ἀ­πό τή συ­νή­θη ζω­ή τοῦ κό­σμου τού­του. Ἄν ὁ ἄν­θρω­πος θά ἐ­νε­πνέ­ε­το καί θά ἐ­νερ­γοῦ­σε μέ τή χά­ρη τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, ὅ­λες οἱ πρά­ξεις καί οἱ ἐ­νέρ­γει­ές του θά ἦ­ταν ἅ­γι­ες. Ἐ­πει­δή, ὅ­μως, ὁ ἄν­θρω­πος στη­ρί­ζε­ται μό­νο στίς δι­κές του ἠ­θι­κές καί πνευ­μα­τι­κές δυ­νά­μεις, γι­ά τήν πρα­γμα­το­ποί­η­ση τοῦ κα­λοῦ καί τοῦ ἀ­γα­θοῦ, βλέ­που­με στό τέ­λος ἡ κά­θε του προ­σπά­θει­α νά ὁ­δη­γεῖ­ται σέ μι­ά τρα­γι­κή ἀ­πο­τυ­χί­α. Κά­θε αὐ­το­νο­μη­μέ­νη καί ἀ­πο­κομ­μέ­νη ἀ­πό τό Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα πνευ­μα­τι­κή ζω­ή εἶ­ναι μι­ά πλά­νη καί ὁ­δη­γεῖ σέ πλή­ρη ἀ­πο­τυ­χί­α.

Σύμ­φω­να μέ τό ση­με­ρι­νό Εὐ­αγ­γέ­λι­ο, βα­σι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση γι­ά νά λά­βη κα­νείς τό Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα εἶ­ναι ἡ πί­στη καί ἡ κοι­νω­νί­α μέ τό πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ. Ὁ Χρι­στός εἶ­ναι τό «φῶς τοῦ κό­σμου καὶ ὁ ἀ­κο­λου­θῶν Αὐ­τὸν οὐ μὴ πε­ρι­πα­τή­σῃ ἐν τῇ σκο­τί­ᾳ ἀλλ᾿ ἕ­ξει τὸ φῶς τῆς ζω­ῆς». Πρός αὐ­τή τήν κα­τεύ­θυν­ση τῆς φω­τει­νό­τη­τας τῆς ζω­ῆς ὁ­δη­γεῖ τούς ἀν­θρώ­πους καί τό Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα.

Ἀ­δελ­φοί μου, εἶ­ναι ἀ­νά­γκη νά γί­νου­με πνευ­μα­το­φό­ροι, χα­ρι­τω­μέ­νοι, ὥ­στε νά ἀρ­δεύ­η τή ζω­ή μας, τίς σκέ­ψεις μας καί τίς ἀ­πο­φά­σεις μας αὐ­τό τό Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα. Τό­τε ὅ­λα θά εἶ­ναι ἐ­ντε­λῶς δι­α­φο­ρε­τι­κά, λου­σμέ­να μέ­σα στό φῶς τοῦ Χρι­στοῦ καί λα­μπρο­φό­ρα μέ­σα στό φῶς τῆς Πε­ντη­κο­στῆς. Α­ΜΗΝ.