ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΕΣΣΑΛΙΩΤΙΔΟΣ ΚΑΙ ΦΑΝΑΡΙΟΦΕΡΣΑΛΩΝ
Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς (Ἰωάν. ζ΄ 37-52, η΄ 12) - 27 Μαΐου 2007
ΟΜΙΛΙΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Πεντηκοστή! Ἡμέρα ἐκπληρώσεως, μιᾶς ἀκόμα ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ: Τῆς καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων μᾶς ἔχουν διαφυλάξει ὅλα τά σχετικά.
* * *
Τά γεγονότα.
Τήν ἡμέρα αὐτή, πεντηκοστή ἡμέρα ἀπό τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, ἦταν μαζεμένοι καί πάλι ὅλοι οἱ μαθητές στό Ὑπερῶο, ἐκεῖ πού ἔγινε ὁ Μυστικός Δεῖπνος. Φαίνεται πώς συχνά συνάζονταν σ’ αὐτό.
Ξαφνικά μιά δυνατή βοή ἦρθε ἀπό ψηλά. Σά «βίαιος ἄνεμος». Γέμισε τό σπίτι ὁλόκληρο ἀπό τή βοή αὐτή. Καί εἶδαν τότε, μιά φωτιά νά ἔρχεται ἀπό ψηλά, καί νά μοιράζεται σά γλῶσσες, στά κεφάλια τῶν μαθητῶν.
Τότε ἔγινε κάτι τό μοναδικό. Πλημμύρισαν ἀπό τό ἅγιο Πνεῦμα, τό τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἔγινε ὅπως τούς εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ Κύριος. Τούς ἀναγέννησε. Πῆραν μιά δύναμη πρωτόγνωρη. Ἄρχισαν νά μιλᾶνε γλῶσσες...
Τίς ἡμέρες ἐκεῖνες πολύς κόσμος βρισκόταν στά Ἱεροσόλυμα. Ἄκουσαν τή βοή κι ἔτρεξαν πρός τό σημεῖο πού ἀκούστηκε. Καί τότε ἄκουσε «ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ» τά «μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ», πού κήρυτταν οἱ ἀπόστολοι.
Μιά ἀπορία, ἕνας φόβος, μιά ἄγνωστη κατάσταση τούς κυρίευσε. Πῶς μποροῦσε κάθε ἕνας ἀπό αὐτούς νά ἀκούει, ὅλα αὐτά;
* * *
Διδάγματα.
1. Εἶναι βασική διδασκαλία, δόγμα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ Τριαδικότητα τοῦ Θεοῦ. Τό τρίτο πρόσωπο εἶναι τό Ἅγιο Πνεῦμα. Στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, ὅμολογοῦμε τήν πίστη μας σ’ αὐτό.
Τό Ἅγιον Πνεῦμα: «Ἦν μέν ἀεί καί ἔστι καί ἔσται, οὔτε ἀρξάμενον, οὔτε παυσόμενον· ἀλλ’ ἀεί Πατρί καί Υἱῷ συντεταγμένον καί συναριθμούμενον». Κι ἀκόμα εἶναι: «ζωή καί ζωοποιοῦν, φῶς καί φωτός χορηγός, αὐτάγαθον καί πηγή ἀγαθότητος», ὅπως ἀναφέρουν χαρακτηριστικά οἱ ἱεροί ὕμνοι.
2. Αὐτό μᾶς κάνει ἱκανούς νά γνωρίσουμε τά μυστήρια τῆς πίστεώς μας: «δι’ οὗ Πατήρ γνωρίζεται καί Υἱός δοξάζεται». Τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι πηγή κάθε ἀγαθοῦ καί χορηγός ἐκτάκτων χαρισμάτων.
«Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον· βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξε...», ὅπως ἀναφέρεται σέ ἄλλον ὕμνο.
3. Πιό εἰδικά, τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἀναγεννᾶ τόν ἄνθρωπο καί τόν κάνει ἱκανό νά ἐπιτύχει τή σωτηρία του. Ἀπό ἁμαρτωλό, τόν κάνει ἅγιο, ἄγγελο.
Μέ τά μυστήρια μᾶς φέρνει τή Χάρη τοῦ Θεοῦ. Αὐτά, βέβαια, ὅπως εἶναι φυσικό, ὅταν ὁ πιστός ἀγωνίζεται καί συνεργάζεται μέ Αὐτό. Προσπαθεῖ δηλαδή, νά ἀκολουθεῖ τίς «ἐπιταγές» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
* * *
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀδελφοί μου, μᾶς παροτρύνει: « Μή λυπῆτε τό Πνεῦμα τό Ἅγιον». Αὐτό γίνεται μέ τά σφάλματά μας, τίς ἁμαρτίες μας, τήν ἄτακτη ζωή μας. Νά μήν τό λυποῦμε, ἀλλά νά τό ἱκετεύουμε: «Ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν, καί καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλίδος, καί σῶσον, Ἀγαθέ, τάς ψυχάς ἡμῶν».
(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)
Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς (Ἰωάν. ζ΄ 37-52, η΄ 12) - 27 Μαΐου 2007
ΟΜΙΛΙΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Πεντηκοστή! Ἡμέρα ἐκπληρώσεως, μιᾶς ἀκόμα ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ: Τῆς καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων μᾶς ἔχουν διαφυλάξει ὅλα τά σχετικά.
* * *
Τά γεγονότα.
Τήν ἡμέρα αὐτή, πεντηκοστή ἡμέρα ἀπό τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, ἦταν μαζεμένοι καί πάλι ὅλοι οἱ μαθητές στό Ὑπερῶο, ἐκεῖ πού ἔγινε ὁ Μυστικός Δεῖπνος. Φαίνεται πώς συχνά συνάζονταν σ’ αὐτό.
Ξαφνικά μιά δυνατή βοή ἦρθε ἀπό ψηλά. Σά «βίαιος ἄνεμος». Γέμισε τό σπίτι ὁλόκληρο ἀπό τή βοή αὐτή. Καί εἶδαν τότε, μιά φωτιά νά ἔρχεται ἀπό ψηλά, καί νά μοιράζεται σά γλῶσσες, στά κεφάλια τῶν μαθητῶν.
Τότε ἔγινε κάτι τό μοναδικό. Πλημμύρισαν ἀπό τό ἅγιο Πνεῦμα, τό τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἔγινε ὅπως τούς εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ Κύριος. Τούς ἀναγέννησε. Πῆραν μιά δύναμη πρωτόγνωρη. Ἄρχισαν νά μιλᾶνε γλῶσσες...
Τίς ἡμέρες ἐκεῖνες πολύς κόσμος βρισκόταν στά Ἱεροσόλυμα. Ἄκουσαν τή βοή κι ἔτρεξαν πρός τό σημεῖο πού ἀκούστηκε. Καί τότε ἄκουσε «ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ» τά «μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ», πού κήρυτταν οἱ ἀπόστολοι.
Μιά ἀπορία, ἕνας φόβος, μιά ἄγνωστη κατάσταση τούς κυρίευσε. Πῶς μποροῦσε κάθε ἕνας ἀπό αὐτούς νά ἀκούει, ὅλα αὐτά;
* * *
Διδάγματα.
1. Εἶναι βασική διδασκαλία, δόγμα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ Τριαδικότητα τοῦ Θεοῦ. Τό τρίτο πρόσωπο εἶναι τό Ἅγιο Πνεῦμα. Στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, ὅμολογοῦμε τήν πίστη μας σ’ αὐτό.
Τό Ἅγιον Πνεῦμα: «Ἦν μέν ἀεί καί ἔστι καί ἔσται, οὔτε ἀρξάμενον, οὔτε παυσόμενον· ἀλλ’ ἀεί Πατρί καί Υἱῷ συντεταγμένον καί συναριθμούμενον». Κι ἀκόμα εἶναι: «ζωή καί ζωοποιοῦν, φῶς καί φωτός χορηγός, αὐτάγαθον καί πηγή ἀγαθότητος», ὅπως ἀναφέρουν χαρακτηριστικά οἱ ἱεροί ὕμνοι.
2. Αὐτό μᾶς κάνει ἱκανούς νά γνωρίσουμε τά μυστήρια τῆς πίστεώς μας: «δι’ οὗ Πατήρ γνωρίζεται καί Υἱός δοξάζεται». Τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι πηγή κάθε ἀγαθοῦ καί χορηγός ἐκτάκτων χαρισμάτων.
«Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον· βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξε...», ὅπως ἀναφέρεται σέ ἄλλον ὕμνο.
3. Πιό εἰδικά, τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἀναγεννᾶ τόν ἄνθρωπο καί τόν κάνει ἱκανό νά ἐπιτύχει τή σωτηρία του. Ἀπό ἁμαρτωλό, τόν κάνει ἅγιο, ἄγγελο.
Μέ τά μυστήρια μᾶς φέρνει τή Χάρη τοῦ Θεοῦ. Αὐτά, βέβαια, ὅπως εἶναι φυσικό, ὅταν ὁ πιστός ἀγωνίζεται καί συνεργάζεται μέ Αὐτό. Προσπαθεῖ δηλαδή, νά ἀκολουθεῖ τίς «ἐπιταγές» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
* * *
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀδελφοί μου, μᾶς παροτρύνει: « Μή λυπῆτε τό Πνεῦμα τό Ἅγιον». Αὐτό γίνεται μέ τά σφάλματά μας, τίς ἁμαρτίες μας, τήν ἄτακτη ζωή μας. Νά μήν τό λυποῦμε, ἀλλά νά τό ἱκετεύουμε: «Ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν, καί καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλίδος, καί σῶσον, Ἀγαθέ, τάς ψυχάς ἡμῶν».
(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου