ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΕΣΣΑΛΙΩΤΙΔΟΣ ΚΑΙ ΦΑΝΑΡΙΟΦΕΡΣΑΛΩΝ
Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς (Ἰωάν. ζ΄ 37-52, η΄ 12)
23 Ἰουνίου 2013
ΟΜΙΛΙΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Πεντηκοστή! Ἡμέρα ἐκπληρώσεως, μιᾶς ἀκόμα ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ: Τῆς καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων μᾶς ἔχουν δι¬α-φυλάξει ὅλα τά σχετικά.
* * *
Τά γεγονότα.
Τήν ἡμέρα αὐτή, πεντηκοστή ἡμέρα ἀπό τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, ἦταν μαζεμένοι καί πάλι ὅλοι οἱ μαθητές στό Ὑπερῶο, ἐ-κεῖ πού ἔγινε ὁ Μυστικός Δεῖπνος. Φαίνεται πώς συχνά συνά¬ζο-νταν σ’ αὐτό.
Ξαφνικά μιά δυνατή βοή ἦρθε ἀπό ψηλά. Σά «βίαιος ἄνεμος». Γέμισε τό σπίτι ὁλόκληρο ἀπό τή βοή αὐτή. Καί εἶδαν τότε, μιά φω¬τιά νά ἔρχεται ἀπό ψηλά, καί νά μοιράζεται σά γλῶσσες, στά κεφάλια τῶν μαθητῶν.
Τότε ἔγινε κάτι τό μοναδικό. Πλημμύρισαν ἀπό τό ἅγιο Πνεῦ-μα, τό τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἔγινε ὅπως τούς εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ Κύριος. Τούς ἀναγέννησε. Πῆραν μιά δύναμη πρωτόγνωρη. Ἄρχισαν νά μιλᾶνε γλῶσσες...
Τίς ἡμέρες ἐκεῖνες πολύς κόσμος βρισκόταν στά Ἱεροσόλυμα. Ἄκουσαν τή βοή κι ἔτρεξαν πρός τό σημεῖο πού ἀκούστηκε. Καί τότε ἄκουσε «ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ» τά «μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ», πού κήρυτταν οἱ ἀπόστολοι.
Μιά ἀπορία, ἕνας φόβος, μιά ἄγνωστη κατάσταση τούς κυρί-ευσε. Πῶς μποροῦσε κάθε ἕνας ἀπό αὐτούς νά ἀκούει, ὅλα αὐτά;
* * *
Διδάγματα.
1. Εἶναι βασική διδασκαλία, δόγμα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ Τρι¬α-δι¬κότητα τοῦ Θεοῦ. Τό τρίτο πρόσωπο εἶναι τό Ἅγιο Πνεῦμα. Στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, ὅμολογοῦμε τήν πίστη μας σ’ αὐτό.
Τό Ἅγιον Πνεῦμα: «Ἦν μέν ἀεί καί ἔστι καί ἔσται, οὔτε ἀρ¬ξάμενον, οὔτε παυσόμενον· ἀλλ’ ἀεί Πατρί καί Υἱῷ συντεταγμένον καί συναριθμούμενον». Κι ἀκόμα εἶναι: «ζωή καί ζωοποιοῦν, φῶς καί φωτός χορηγός, αὐτάγαθον καί πηγή ἀγαθότητος», ὅπως ἀνα¬φέ¬ρουν χαρακτηριστικά οἱ ἱεροί ὕμνοι.
2. Αὐτό μᾶς κάνει ἱκανούς νά γνωρίσουμε τά μυστήρια τῆς πί-στεώς μας: «δι’ οὗ Πατήρ γνωρίζεται καί Υἱός δοξάζεται». Τό Ἅγι¬ον Πνεῦμα εἶναι πηγή κάθε ἀγαθοῦ καί χορηγός ἐκτάκτων χαρι¬σμάτων.
«Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον· βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδει¬ξε...», ὅπως ἀναφέρεται σέ ἄλλον ὕμνο.
3. Πιό εἰδικά, τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἀναγεννᾶ τόν ἄνθρωπο καί τόν κάνει ἱκανό νά ἐπιτύχει τή σωτηρία του. Ἀπό ἁμαρτωλό, τόν κάνει ἅγιο, ἄγγελο.
Μέ τά μυστήρια μᾶς φέρνει τή Χάρη τοῦ Θεοῦ. Αὐτά, βέβαια, ὅπως εἶναι φυσικό, ὅταν ὁ πιστός ἀγωνίζεται καί συνεργάζεται μέ Αὐτό. Προσπαθεῖ δηλαδή, νά ἀκολουθεῖ τίς «ἐπιταγές» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
* * *
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀδελφοί μου, μᾶς παροτρύνει: «Μή λυ-πῆτε τό Πνεῦμα τό Ἅγιον». Αὐτό γίνεται μέ τά σφάλματά μας, τίς ἁμαρτίες μας, τήν ἄτακτη ζωή μας. Νά μήν τό λυποῦμε, ἀλλά νά τό ἱκετεύουμε: «Ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν, καί καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλίδος, καί σῶσον, Ἀγαθέ, τάς ψυχάς ἡμῶν».
(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)
Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς (Ἰωάν. ζ΄ 37-52, η΄ 12)
23 Ἰουνίου 2013
ΟΜΙΛΙΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Πεντηκοστή! Ἡμέρα ἐκπληρώσεως, μιᾶς ἀκόμα ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ: Τῆς καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων μᾶς ἔχουν δι¬α-φυλάξει ὅλα τά σχετικά.
* * *
Τά γεγονότα.
Τήν ἡμέρα αὐτή, πεντηκοστή ἡμέρα ἀπό τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, ἦταν μαζεμένοι καί πάλι ὅλοι οἱ μαθητές στό Ὑπερῶο, ἐ-κεῖ πού ἔγινε ὁ Μυστικός Δεῖπνος. Φαίνεται πώς συχνά συνά¬ζο-νταν σ’ αὐτό.
Ξαφνικά μιά δυνατή βοή ἦρθε ἀπό ψηλά. Σά «βίαιος ἄνεμος». Γέμισε τό σπίτι ὁλόκληρο ἀπό τή βοή αὐτή. Καί εἶδαν τότε, μιά φω¬τιά νά ἔρχεται ἀπό ψηλά, καί νά μοιράζεται σά γλῶσσες, στά κεφάλια τῶν μαθητῶν.
Τότε ἔγινε κάτι τό μοναδικό. Πλημμύρισαν ἀπό τό ἅγιο Πνεῦ-μα, τό τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἔγινε ὅπως τούς εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ Κύριος. Τούς ἀναγέννησε. Πῆραν μιά δύναμη πρωτόγνωρη. Ἄρχισαν νά μιλᾶνε γλῶσσες...
Τίς ἡμέρες ἐκεῖνες πολύς κόσμος βρισκόταν στά Ἱεροσόλυμα. Ἄκουσαν τή βοή κι ἔτρεξαν πρός τό σημεῖο πού ἀκούστηκε. Καί τότε ἄκουσε «ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ» τά «μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ», πού κήρυτταν οἱ ἀπόστολοι.
Μιά ἀπορία, ἕνας φόβος, μιά ἄγνωστη κατάσταση τούς κυρί-ευσε. Πῶς μποροῦσε κάθε ἕνας ἀπό αὐτούς νά ἀκούει, ὅλα αὐτά;
* * *
Διδάγματα.
1. Εἶναι βασική διδασκαλία, δόγμα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ Τρι¬α-δι¬κότητα τοῦ Θεοῦ. Τό τρίτο πρόσωπο εἶναι τό Ἅγιο Πνεῦμα. Στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, ὅμολογοῦμε τήν πίστη μας σ’ αὐτό.
Τό Ἅγιον Πνεῦμα: «Ἦν μέν ἀεί καί ἔστι καί ἔσται, οὔτε ἀρ¬ξάμενον, οὔτε παυσόμενον· ἀλλ’ ἀεί Πατρί καί Υἱῷ συντεταγμένον καί συναριθμούμενον». Κι ἀκόμα εἶναι: «ζωή καί ζωοποιοῦν, φῶς καί φωτός χορηγός, αὐτάγαθον καί πηγή ἀγαθότητος», ὅπως ἀνα¬φέ¬ρουν χαρακτηριστικά οἱ ἱεροί ὕμνοι.
2. Αὐτό μᾶς κάνει ἱκανούς νά γνωρίσουμε τά μυστήρια τῆς πί-στεώς μας: «δι’ οὗ Πατήρ γνωρίζεται καί Υἱός δοξάζεται». Τό Ἅγι¬ον Πνεῦμα εἶναι πηγή κάθε ἀγαθοῦ καί χορηγός ἐκτάκτων χαρι¬σμάτων.
«Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον· βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδει¬ξε...», ὅπως ἀναφέρεται σέ ἄλλον ὕμνο.
3. Πιό εἰδικά, τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἀναγεννᾶ τόν ἄνθρωπο καί τόν κάνει ἱκανό νά ἐπιτύχει τή σωτηρία του. Ἀπό ἁμαρτωλό, τόν κάνει ἅγιο, ἄγγελο.
Μέ τά μυστήρια μᾶς φέρνει τή Χάρη τοῦ Θεοῦ. Αὐτά, βέβαια, ὅπως εἶναι φυσικό, ὅταν ὁ πιστός ἀγωνίζεται καί συνεργάζεται μέ Αὐτό. Προσπαθεῖ δηλαδή, νά ἀκολουθεῖ τίς «ἐπιταγές» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
* * *
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀδελφοί μου, μᾶς παροτρύνει: «Μή λυ-πῆτε τό Πνεῦμα τό Ἅγιον». Αὐτό γίνεται μέ τά σφάλματά μας, τίς ἁμαρτίες μας, τήν ἄτακτη ζωή μας. Νά μήν τό λυποῦμε, ἀλλά νά τό ἱκετεύουμε: «Ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν, καί καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλίδος, καί σῶσον, Ἀγαθέ, τάς ψυχάς ἡμῶν».
(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου