Κυριακή του Παραλύτου – Θεραπεία σώματος και ψυχής

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Πράξ. θ´ 32 - 42

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Ἰωάν. ε΄ 1-15

Ἦχος. γ΄– Ἑωθινόν: Ε΄

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗΣ

1. Ὁ Κύριος βλέπει τὸν ἀγώνα μας

   Ἰδιαίτερα παρήγορο καὶ ἐλ­πιδοφόρο εἶναι τὸ θαῦμα ποὺ μᾶς παρουσιάζει ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή.

   Ἡ σκηνὴ ἐκτυλίσσεται στὰ Ἱε­­­ροσόλυμα, σὲ κάποια μικρὴ λίμνη μὲ τὸ ὄνομα ­«Βηθεσδά», ἡ ὁποία ­βρισκόταν κοντὰ στὴν πύλη τοῦ ­τείχους ἀπ’ ὅπου περνοῦσαν τὰ ­πρό­βατα. Γύ­ρω ἀπὸ τὴ λίμνη αὐτὴ ἦ­­­­ταν πέντε θολωτὰ ὑπόστε­γα, ὅ­­­που ἔβλεπε κανεὶς ἕνα ­θέαμα τραγικό: πλῆθος ἀσθενῶν, τυφλῶν, χω­λῶν καὶ ἄλλων ­ἀν­­­­­θρώπων ποὺ ἔπασχαν ἀ­­­πὸ κάποια παραλυσία. Ἦ­­­ταν σωριασμένοι κάτω ἀπὸ τὰ ὑπόστεγα καὶ περίμεναν. Τί περί­μεναν;... Τὸ θαῦμα! ­Διότι κα­τὰ καιροὺς συ­νέβαινε κάτι ­ἐκ­πληκτικό: ἄγγελος ­κατέβαινε ἀπὸ τὸν οὐ­ρανὸ καὶ «ἐτάρασσε τὸ ὕ­­­­δωρ». Καὶ τότε ὅ­­­ποιος ­προλάβαινε πρῶτος νὰ μπεῖ στὴ λίμνη, ὅποια ἀρ­ρώστια κι ἂν εἶχε, γινόταν ­ἀμέσως ὑγιής! 

   Ἀνάμεσα λοιπὸν σ’ αὐτοὺς τοὺς ἀσθενεῖς ἦταν κι ἕνας ἄν­θρωπος «τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔ­χων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ»· παράλυτος ἐπὶ 38 χρόνια! Λίγοι μποροῦν νὰ κατα­λάβουν τί σημαίνει γιὰ ἕναν ἄνθρωπο νὰ ὑπομένει τέτοια μακροχρόνια ἀσθένεια. Ὡ­σ­τόσο ὁ παντογνώστης Κύριος, ποὺ γνωρίζει τὴν κάθε λεπτομέρεια τῆς ζωῆς μας καὶ τὰ μυστικὰ βάθη τῶν καρδιῶν μας, εἶδε τὸν παράλυτο αὐτὸ καὶ γνώριζε ὡς Θεὸς ὅτι πολὺ καιρὸ δοκιμάστηκε, «...πολὺν ἤδη χρό­­νον ἔχει». Γιὰ νὰ τὸν βοηθήσει ὅμως νὰ ἐκδηλώσει τὴν πίστη του, τὸν ρώτησε: Θέλεις νὰ γίνεις καλά;... Τότε ὁ ­παράλυτος ἐξέφρασε σεμνὰ τὸ παράπονό του: ­«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω»· δὲν ἔχω κάποιον νὰ μὲ βοηθήσει νὰ τρέξω στὴ λίμνη, ὅταν ­ταράζεται τὸ νερό, κι ἐνῶ ξεκινῶ, πάντοτε κάποιος ἄλλος μὲ προλαβαίνει. 

   Πόσο ἀγώνα καὶ ὑπομονὴ ἔκανε αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος! Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος τὸν πρόσ­εξε ἰδιαιτέρως καὶ πρόσταξε νὰ γίνει τὸ θαῦ­μα: Σήκω ἐπάνω, τοῦ εἶπε, «ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει»! Κι ἀμέσως ὁ παράλυτος σηκώθηκε ὑγιής, πῆρε τὸ κρεβάτι του κι ἄρχισε νὰ περπατᾶ!

   Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ ὅτι ὁ Θεάνθρωπος μέσα ἀπ’ τὸ πλῆθος τῶν ἀσθενῶν τῆς Βηθεσδᾶ ξεχώρισε ἐκεῖνον τὸν παράλυτο. Ὁ Κύριος ὡς παντεπόπτης γνωρίζει τὸν κό­πο, τὸν πόνο καὶ τὶς δυσκολίες τοῦ κάθε ἀν­θρώπου. Ἀφουγκράζεται τὶς ἀνησυχίες μας καὶ παρακολουθεῖ μὲ ἐνδιαφέρον καὶ ἀ­­­γάπη τὸν ἀγώνα μας. Καὶ ὅποια ­δοκιμασία ἐπιτρέπει, τὴν ἐπιτρέπει γιὰ τὴν ψυχική μας ὠφέλεια. Διότι, ὅπως εἶπε στὴ συνέχεια καὶ στὸν παράλυτο, πιὸ σημαντικὴ ἀπὸ τὴν ὑ­­­γεία τοῦ σώματος εἶναι ἡ ὑγεία τῆς ψυχῆς.

2. Ὅταν ἡ ὑγεία βλάπτει...

   Ὁ πρώην παράλυτος περπατοῦσε πλέον ὑγιὴς κρατώντας στὰ χέρια τὸ κρεβάτι του. Ἐπειδὴ ὅμως ἦταν ἡμέρα ­Σαββάτου, διαμαρτυρήθηκαν κάποιοι Ἰουδαῖοι τάχα γιὰ πα­ράβαση τοῦ νόμου τῆς ἀργίας. ­Ὡστόσο ὁ πρώην παράλυτος τοὺς ἀπάντησε ἀφοπλιστικά: Ἐκεῖνος ποὺ μὲ θεράπευσε, Ἐ­­­κεῖνος μοῦ εἶπε νὰ σηκώσω τὸ κρεβάτι μου καὶ νὰ φύγω. Καὶ ποιὸς εἶναι αὐτός; τὸν ρώτησαν. Τί νὰ τοὺς ἀπαντήσει;... Πραγματικὰ δὲν ἤξερε νὰ τοὺς πεῖ ποιὸς εἶναι, διότι ὁ Ἰησοῦς εἶχε ἐξαφανιστεῖ μέσα στὸν ὄχλο, πρὶν προλάβει νὰ Τὸν γνωρίσει καλά. 

   Ὅμως κάποια μέρα ποὺ βρισκόταν μέσα στὸν ἱερὸ περίβολο τοῦ Ναοῦ, τὸν βρῆκε ὁ Κύριος καὶ τοῦ εἶπε: «ἴδε ὑγιὴς γέ­γονας· μηκέτι ἁμάρτανε»· κοίταξε, τώρα εἶσαι πλέον ὑγιής. Πρόσεξε λοιπὸν ἀπὸ ᾽δῶ καὶ πέρα νὰ μὴν ἁμαρτάνεις πιά, γιὰ νὰ μὴν πάθεις τίποτε χειρότερο.

   Κι ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ἀφοῦ ἄκουσε προσ­εκτικὰ τὴ συμβουλὴ τοῦ Κυρίου, πῆγε στὴ συνέχεια καὶ συνάντησε τοὺς Ἰουδαίους καὶ τοὺς ἀνήγγειλε ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι Αὐτὸς ποὺ τὸν θεράπευσε. Εἶναι πραγματικὰ ἀξιοπρόσεκτη ἡ συμβουλὴ τοῦ Κυρίου στὸν ἄνθρωπο τὸν ὁποῖο εἶχε θεραπεύσει: «μηκέτι ἁμάρτανε». Πρόσεξε! τοῦ εἶπε. Πρόσεξε νὰ μὴν ἁμαρτάνεις πλέον, διότι εἶδες τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἁμαρτίας. Φαίνεται ὅτι ὅλη αὐτὴ ἡ δοκιμασία τοῦ παραλύτου ἦταν συνέπεια τῆς προηγούμενης ἁμαρτωλῆς ζωῆς του. 

  Καὶ πράγματι, συμβαίνει μερικὲς φορὲς νὰ ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς κάποια ἀσθένεια ἢ κάποια ἄλλη θλίψη, προκειμένου νὰ μετανοήσουμε. Γιὰ νὰ μᾶς γλυτώσει ὁ πανάγαθος Θεὸς ἀπὸ τὴν αἰώνια καταδίκη, μᾶς προειδοποιεῖ μὲ κάποιες δοκιμασίες καὶ μᾶς καλεῖ σὲ μετάνοια καὶ διόρθωση. Μᾶς στερεῖ προσωρινὰ τὴν ὑγεία τοῦ σώματος, γιὰ νὰ βροῦμε τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς!

Αὐτό, βέβαια, δὲν σημαίνει ὅτι κάθε δοκιμασία εἶναι συνέπεια προσωπικῶν μας ἁμαρτιῶν. Διότι καὶ οἱ Ἅγιοι δοκιμάζονται γιὰ νὰ ἐξαγιασθοῦν ἀκόμη περισσότερο. Ὡστόσο εἶναι ὠφέλιμο πάντοτε νὰ καλλιεργοῦμε τὸ πνεῦμα τῆς μετανοίας. 

   Τὸ πιὸ σημαντικὸ δὲν εἶναι νὰ ἔχουμε τὴν ὑγεία τοῦ σώματος ἀλλὰ τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς. Ἂς καθαρίζουμε λοιπὸν τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ τὸν μολυσμὸ τῆς ἁμαρτίας, γιὰ νὰ ἀπολαμβάνουμε τὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεό, τὴν πηγὴ τῆς ἀληθινῆς χαρᾶς καὶ εὐτυχίας.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”