ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ 10-5-2015

Σήμερα ἡ περικοπὴ ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων μᾶς εἶπε: Οἱ χριστιανοὶ ποῦ εἶχαν διασκορπιστεῖ ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα μετὰ τὸ διωγμὸ ποὺ ἀκολούθησε τὸ λιθοβολισμὸ τοῦ Στεφάνου ἔφτασαν ὡς τὴ Φοινίκη, τὴν Κύπρο καὶ τὴν Ἀντιόχεια. Σὲ κανέναν δὲν κήρυτταν γιὰ τὸ Χριστὸ παρὰ μόνο στοὺς Ἰουδαίους. Ἀνάμεσά τους ἦταν καὶ μερικοὶ Κύπριοι καὶ Κυρηναῖοι, ποὺ εἶχαν ἔρθει στὴν Ἀντιόχεια καὶ κήρυτταν στοὺς ἑλληνόφωνους Ἰουδαίους τὸ χαρμόσυνο μήνυμα, ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Κύριος. Ἡ δύναμη τοῦ Κυρίου ἦταν μαζί τους, καὶ πολλοὶ ἦταν ἐκεῖνοι ποὺ πίστεψαν καὶ δέχτηκαν τὸν Ἰησοῦ γιὰ Κύριό τους.

Οἱ εἰδήσεις γι’ αὐτὰ ἔφτασαν καὶ στὴν ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων· ἔτσι ἔστειλαν τὸ Βαρνάβα νὰ πάει στὴν Ἀντιόχεια. Αὐτός, ὅταν ἔφτασε ἐκεῖ καὶ εἶδε τὸ ἔργο τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, χάρηκε καὶ τοὺς συμβούλευε ὅλους νὰ μένουν ἀφοσιωμένοι στὸν Κύριο μὲ ὅλη τους τὴν καρδιά. Ὁ Βαρνάβας ἦταν ἄνθρωπος ἀγαθὸς καὶ γεμάτος Ἅγιο Πνεῦμα καὶ πίστη. Ἔτσι, πολὺς κόσμος προστέθηκε στοὺς πιστούς του Κυρίου.

Ὕστερα ὁ Βαρνάβας πῆγε στὴν Ταρσό, γιὰ νὰ ἀναζητήσει τὸ Σαῦλο. Ὅταν τὸν βρῆκε τὸν ἔφερε στὴν Ἀντιόχεια. Ἐκεῖ συμμετεῖχαν στὶς συνάξεις τῆς ἐκκλησίας γιὰ ἕνα ὁλόκληρο χρόνο καὶ δίδαξαν πολὺ κόσμο. Ἐπίσης, στὴν Ἀντιόχεια γιὰ πρώτη φορὰ ὀνομάστηκαν οἱ μαθητὲς τοῦ Ἰησοῦ «Χριστιανοί». Ἐκεῖνες τὶς μέρες κατέβηκαν ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα προφῆτες στὴν Ἀντιόχεια. Ἕνας ἀπ’ αὐτούς, ποὺ τὸν ἔλεγαν Ἄγαβο, προανήγγειλε μὲ τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅτι θὰ πέσει σ’ ὅλη τὴν οἰκουμένη μεγάλη πείνα, πρᾶγμα ποὺ ἔγινε, ὅταν αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Κλαύδιος. Οἱ χριστιανοὶ στὴν Ἀντιόχεια ἀποφάσισαν νὰ στείλουν βοήθεια στοὺς ἀδελφοὺς ποὺ κατοικοῦσαν στὴν Ἰουδαία, ὅ,τι μποροῦσε ὁ καθένας. Αὐτὸ κι ἔκαναν: ἔστειλαν τὴ βοήθειά τους μὲ τὸ Βαρνάβα καὶ τὸ Σαῦλο στοὺς πρεσβυτέρους τῶν Ἱεροσολύμων.

Μελετώντας κάποιος τὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα  διαπιστώνει μὲ σιγουριὰ ὅτι πρόκειται γιὰ ἄνθρωπο μὲ καρδιὰ γεμάτη ἀγάπη, καλοσύνη, ἀλλὰ καὶ ταπεινοφροσύνη. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἀποτελοῦσε γιὰ τὸν ἴδιο πάντα φάρο φωτεινό, ἂν μάλιστα τὸ συνδυάσουμε μὲ τὴν ἀπέραντη ἱκανοποίηση καὶ χαρὰ ποὺ τοῦ δημιούργησε ψυχικὰ ἡ ἱεραποστολικὴ προσπάθεια μίας ὁμάδας ἁπλῶν χριστιανῶν στὴν Ἀντιόχεια,  ἡ ὁποία ἀπέδωσε καρπούς, ἀφοῦ ἀρκετοὶ πίστεψαν στὸν Χριστό. Δεν  θεώρησε γιὰ κανένα λόγο ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ παρενέβησαν στὸ ἀποστολικό του ἔργο καὶ ἔτσι νὰ ἐξοργιστεῖ ἀντίθετα «ἰδὼν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ ἐχάρη».

Εἶναι γεγονὸς ὅτι πραγματικὰ πρέπει κάποιος νὰ διακατέχεται μὲ μεγάλα ἀποθέματα καλοκαρδίας, ὥστε νὰ αἰσθάνεται εὐτυχισμένος καὶ ἱκανοποιημένος γιὰ τὴν εὐδόκιμη ὑπηρεσία τοῦ ἄλλου καὶ  τὴν προσηλωσή του ἀλλὰ καὶ τὴν πρόοδό του στὰ καλὰ ἔργα.  Ὅταν δοῦμε ἕνα φτωχό, ἕνα πεινασμένο μὲ ἀκατάστατη ἐνδυμασία, ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴ νὰ κλίνη, ξεχασμένο ἀπὸ ὅλους χωρὶς κάποιο συγγενῆ τότε τὸ αἴσθημα τῆς συμπόνιας πολιορκεῖ τὴν ψυχή μας. Κάποιες φορὲς σὰν νὰ μᾶς ξυπνάει ἀπὸ τὸν ἐγωισμό μας  μία φωνὴ  καὶ νὰ μᾶς θέτει τὸ ἑξῆς ἐρώτημα: «Ἂν ἐσὺ βρισκόσουν σὲ αὐτὴ τὴ κατάσταση θὰ ἤθελες νὰ σὲ ἀντιμετωπίζουν μὲ ἀδιαφορία καὶ δυσπιστία οἱ ἄνθρωποι; Τὶς πλεῖστες φορὲς δὲν μένουν ὅλα αὐτὰ ἁπλὰ συναισθήματα, ἀλλὰ μεταποιοῦνται σὲ ἔργα καλοσύνης  καὶ  κατανόησης πρὸς τὸν πονεμένο. Ἡ ἐσωτερικὴ χαρὰ τότε εἶναι διάχυτη σὲ ἐμᾶς γιὰ τὸ καλὸ ποὺ τοῦ κάναμε. Πῶς νὰ μὴν ἐπαναστατήσει ἡ καρδιά, ὅταν ἕνας ἀδύνατος καὶ ἀπροστάτευτος ἀδικεῖται, ἀπὸ τὸν κάθε ἀσυνείδητο ἐκμεταλλευτή; Στὸν πόνο καὶ τὸ πένθος τοῦ ἄλλου συνήθως λυγίζουμε, συγκλονιζόμαστε, συμπάσχουμε. Σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς καταστάσεις, οἱ ὅποιες κακίες, διαφορές, ἀντιπαραθέσεις παραμερίζονται καὶ τότε τὴν ἀπόλυτη κυριαρχία ἐπιβάλλεται νὰ τὴν ἔχει ἡ συμπόνια.  Ἔτσι γίνεται πράξη τὸ «χαίρειν μετὰ χαιρόντων καὶ κλαίειν μετὰ κλαιόντων» (Ρωμ. ιβ΄ 15). Σύμφωνα μὲ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο ἀπαιτεῖται περισσότερη καλλιεργημένη ψυχή, διὰ νὰ χαρεῖ κανεὶς μὲ τοὺς χαίροντες παρὰ γιὰ νὰ κλαίει μὲ τοὺς κλαίοντες. Τὸ «κλαίειν μετὰ κλαιόντων» τὸ κατορθώνει αὐτὴ ἡ φυσική μας ἰδιοσυστασία. Τὸ ἄλλο ὅμως ἔχει ἀνάγκη γενναίας ψυχῆς, ὥστε ὄχι μόνον νὰ μὴν φθονοῦμε τὸν εὐτυχισμένο, ἀλλὰ καὶ νὰ χαιρόμαστε μαζί του. Αὐτὸ λοιπὸν πρέπει νὰ ἐπιδιώκει ὁ πραγματικὸς χριστιανός. Ἀνήκουμε ὅλοι στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὑπάρχει ἡ κοινὴ συμμετοχὴ στὰ μυστήρια τῆς χάριτος. Εἴμαστε μέλη τοῦ αὐτοῦ μυστικοῦ σώματος, τοῦ ὁποίου κεφαλὴ εἶναι ὁ Χριστός. Λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος «εἴτε πάσχει ἓν μέλος, συμπάσχει πάντα τὰ μέλη, εἴτε δοξάζεται ἓν μέλος, συγχαίρει πάντα τὰ μέλη» (Α΄ Κορ. ιβ΄ 26) .

Στὴν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν ὡς μόνη πηγὴ χαρᾶς θὰ εἶναι ἡ δόξα καὶ ἡ μακαριότητα ποὺ θὰ ἀπολαμβάνει ὁ ἄνθρωπος. Αὐτὴν τὴν χαρὰ προγεύεται στὴν παροῦσα ζωὴ ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἀτενίζει τὴν προκοπὴ καὶ τὴν χαρὰ τοῦ ἄλλου. Τότε οἱ δοξολογίες, οἱ ὁποῖες ἀναπέμπονται, προέρχονται ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας καὶ νιώθουμε ἐσωτερική πλήρότητα. Ἀμήν.