ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ 3-5-2015

Σήμερα ἡ περικοπὴ ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων μᾶς εἶπε: Περνώντας ὁ Πέτρος ἀπ’ ὅλες αὐτὲς τὶς ἐκκλησίες, κατέβηκε καὶ στοὺς χριστιανοὺς ποὺ κατοικοῦσαν στὴν Λύδδα. Ἐκεῖ βρῆκε κάποιον ἄνθρωπο ποὺ λεγόταν Αἰνέας. Αὐτὸς ἦταν ὀκτὼ χρόνια κατάκοιτος, ἐπειδὴ ἦταν παράλυτος. Ὁ Πέτρος τοῦ εἶπε: «Αἰνέα, σὲ γιατρεύει ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Σήκω καὶ στρῶσε τὸ κρεββάτι σου». Καὶ αὐτὸς ἀμέσως σηκώθηκε. Ὅλοι ὅσοι κατοικοῦσαν στὴν Λύδδα καὶ στὸν Σάρωνα τὸν εἶδαν καὶ δέχτηκαν τὸν Ἰησοῦ γιὰ Κύριό τους.

Στὴν Ἰόππη ἦταν μιὰ μαθήτρια ποὺ τὴν ἔλεγαν Ταβιθά – στὰ ἑλληνικὰ σημαίνει «Δορκάδα». Αὐτὴ εἶχε κάνει πολλὲς ἀγαθοεργίες καὶ ἐλεημοσύνες. Ἐκεῖνες τὶς μέρες συνέβη νὰ ἀρρωστήσει καὶ νὰ πεθάνει. Τὴν ἔλουσαν, λοιπόν, καὶ τὴν ἔβαλαν στὸ ἀνώγειο. Ἡ Λύδδα ἦταν κοντὰ στὴν Ἰόππη καὶ, ὅταν οἱ μαθητὲς ἄκουσαν ὅτι ὁ Πέτρος ἦταν ἐκεῖ, τοῦ ἔστειλαν δυὸ ἄνδρες καὶ τὸν παρακαλοῦσαν νὰ πάει σ’ αὐτοὺς ὅσο γίνεται πιὸ γρήγορα. Αὐτὸς ξεκίνησε καὶ πῆγε μαζί τους. Μόλις ἔφτασε, τὸν ἀνέβασαν στὸ ἀνώγειο. Ἀμέσως τὸν περικύκλωσαν ὅλες οἱ χῆρες κλαίγοντας καὶ δείχνοντάς του τὰ ροῦχα ποὺ εἶχε φτιάξει γι’ αὐτοὺς ἡ Δορκάδα ὅσο ζοῦσε. Ὁ Πέτρος τότε τοὺς ἔβγαλε ὅλους ἔξω, γονάτισε καὶ προσευχήθηκε. Κατόπιν γύρισε στὴ νεκρὴ καὶ τῆς εἶπε: «Ταβιθᾶ, σήκω πάνω». Αὐτὴ ἄνοιξε τὰ μάτια της κι ὅταν εἶδε τὸν Πέτρο, ἀνασηκώθηκε. Ὁ Πέτρος τῆς ἔδωσε τὸ χέρι του καὶ τὴ σήκωσε. Ὕστερα φώναξε τοὺς πιστοὺς καὶ τὶς χῆρες καὶ τοὺς τὴν παρουσίασε ζωντανή. Αὐτὸ ἔγινε γνωστὸ σ’ ὅλη τὴν Ἰόππη, καὶ πολλοὶ πίστεψαν στὸν Κύριο. Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας μᾶς περιγράφει τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ παράλυτου τῆς Βηθεσθᾶ, ὁ ὁποῖος βρισκόταν καθηλωμένος στὸ κρεβάτι του πόνου γιὰ τριάντα ὀχτὼ χρόνια. Τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας εἶναι παρμένο ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων καὶ μᾶς περιγράφει δυὸ θαύματα, τὰ ὁποῖα τέλεσε ὁ Ἀπόστολος Πέτρος. Τὸ πρῶτο θαῦμα εἶναι ἡ θεραπεία τοῦ Αἰνέα, ὁ ὁποῖος ἦταν γιὰ ὀχτὼ χρόνια παράλυτος. Τὸ δεύτερο εἶναι ἡ ἀνάσταση τῆς Ταβιθᾶ.

    Τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ ἦταν τὰ «σημεῖα» τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ τὴν ἐξουσία τῆς ἐπιτέλεσης θαυμάτων ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς τὴν μετέδωσε στοὺς μαθητές του, τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους: «πορευόμενοι δὲ κηρύσσετε λέγοντες ὅτι ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἀσθενοῦντας θεραπεύετε, λεπροὺς καθαρίζετε, νεκροὺς ἐγείρετε, δαιμόνια ἐκβάλλετε, δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε.» (Ματθ.10,6-8). Τὰ θαύματα τῶν Ἀποστόλων ἀποτελοῦν τὴ συνέχεια τῶν θαυμάτων τοῦ Χριστοῦ καὶ λαμβάνουν ἐσχατολογικὴ προοπτική.

  Ἡ ἐξάπλωση τοῦ κηρύγματος καὶ ἐκτὸς της πόλης τῶν Ἱεροσολύμων εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴν ἵδρυση πολλῶν χριστιανικῶν κοινοτήτων. Τὶς κοινότητες αὐτὲς κατὰ τὴν πληροφορία τοῦ Εὐαγγελιστῆ Λουκᾶ, ἐπισκέπτεται ὁ Ἀπόστολος Πέτρος καὶ ἀπὸ τὴν περιοδεία του αὐτὴ μᾶς διασώζει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς τὰ δυὸ αὐτὰ θαύματα τῆς σημερινῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς, τὴ θεραπεία τοῦ Αἰνέα καὶ τὴν ἀνάσταση τῆς Ταβιθᾶ. Μετὰ τὴ θεραπεία τοῦ Αἰνέα «εἶδον αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες Λύδδαν καὶ τὸν Σάρωνα, οἵτινες ἐπέστρεψαν ἐπὶ τὸν Κύριον», ἐνῶ μετὰ τὴν ἀνάσταση τῆς Ταβιθᾶ «γνωστὸν ἐγένετο καθ’ ὅλης τῆς Ἰόππης, καὶ πολλοὶ ἐπίστευσαν ἐπὶ τὸν Κύριον». Κατὰ τὸν τρόπο αὐτὸ ἀπὸ τὴ μιὰ ἡ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὰ θαύματα καθίστανται «σημεῖα» τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Βασιλείας Του. Στὴν ἐπιτέλεση τῶν δύο αὐτῶν θαυμάτων ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἐπικαλεῖται τὴ δύναμη καὶ ἐνίσχυση τοῦ Θεοῦ. Οἱ λόγοι καὶ τὰ θαύματα ποὺ ἐνεργοῦν οἱ Ἀπόστολοι ἀποκαλύπτουν στοὺς ἀνθρώπους τὴ δύναμη τοῦ Ἀναστάντος Διδασκάλου τους. Εἶναι ἡ ἔνδειξη τῆς νέας κατάστασης ποὺ δημιουργεῖται μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Στοὺς Μακαρισμοὺς τοῦ ἤχου τῆς ἡμέρας - τῆς Κυριακῆς τοῦ Παράλυτου - ἀναφέρεται τὸ ἑξῆς: «Ἀναστὰς ἐκ τῶν νεκρῶν, συνεξανέστησας ἡμᾶς ἐκ τῶν παθῶν», δηλαδὴ «Ἐσὺ ποὺ ἀναστήθηκες ἀπὸ τοὺς νεκροὺς (=ποὺ καταπάτησες τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου), ἀνέστησες μαζὶ καὶ ἐμᾶς ἀπὸ τὴ δουλεία τῶν παθῶν». Αὐτὸ ἀκριβῶς συμβαίνει μὲ τὴν ἐπιτέλεση ἑνὸς θαυμαστοῦ γεγονότος. Μᾶς ὑπενθυμίζεται ἡ ἀποτελεσματικὴ ἀπόληξη τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ. Μὲ τὴν ἐπιτέλεση ἑνὸς θαύματος γίνεται ἡ καταπάτηση τῆς δουλείας τῶν παθῶν καὶ ἡ ρήξη τῶν δεσμῶν τῆς ἁμαρτίας. Ἡ ἐπιτέλεση θαυμάτων ἀπὸ τὸ Χριστὸ ἐρχόταν ὡς ἄμεσο συνεπακόλουθο τῆς ἰδιότητάς του ὡς τοῦ Δημιουργοῦ μας καὶ τοῦ «ἰατροῦ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν».

              Ἡ ἑρμηνεία καὶ τὸ νόημα τῶν θαυμάτων μέσα στὴν Ἐκκλησία πολλὲς φορὲς τείνει νὰ ἐκτροχιαστεῖ ἀπὸ τὴν ἐκκλησιολογική της διάσταση καὶ νὰ λάβει κοσμικὸ φρόνημα. Κρούσματα ἀναζήτησης ἀνύπαρκτων «θαυμάτων» καὶ ὑποτιθέμενων «χαρισματούχων» καὶ «θαυματοποιῶν» ἀνθρώπων δὲν μποροῦν σὲ καμία περίπτωση νὰ θεωρηθοῦν ὑγιεῖς πνευματικὲς καταστάσεις  Τὰ θαύματα παραμένουν ἐντὸς της Ἐκκλησίας, οἱ «δεῖκτες» τὰ «σημεῖα» τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Βασιλείας Του.