ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ 31 05 2015

Αὐτή τήν Κυριακή ἡ περικοπὴ ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων μᾶς εἶπε: Ὅταν ἔφτασε ἡ ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἦταν ὅλοι μαζὶ συγκεντρωμένοι μὲ ὁμοψυχία στὸ ἴδιο μέρος. Ξαφνικά ἦρθε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ μία βουὴ σὰν νὰ φυσοῦσε δυνατὸς ἄνεμος, καὶ γέμισε ὅλο τὸ σπίτι ὅπου ἔμεναν. Ἐπίσης, τοὺς παρουσιάστηκαν γλῶσσες σὰν φλόγες φωτιᾶς, ποὺ μοιράστηκαν καὶ κάθισαν ἀπὸ μία στὸν καθένα ἀπ’ αὐτούς. Όλοι τότε πλημμύρισαν ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιο καὶ ἄρχισαν νὰ μιλοῦν σὲ ἄλλες γλῶσσες, ἀνάλογα μὲ τὴν ἱκανότητα ποὺ τοὺς ἔδινε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Στὴν Ἱερουσαλὴμ βρίσκονταν τότε εὐσεβεῖς Ἰουδαῖοι ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τοῦ κόσμου.

Όταν ἀκούστηκε αὐτὴ ἡ βουή, συγκεντρώθηκε πλῆθος ἀπ’ αὐτοὺς καὶ ἦταν κατάπληκτοι, γιατί ὁ καθένας τους ἄκουγε τοὺς ἀποστόλους νὰ μιλᾶνε στὴ δική του γλῶσσα. Εἶχαν μείνει ὅλοι ἐκστατικοὶ καὶ μὲ ἀπορία ἔλεγαν μεταξύ τους: «Μὰ αὐτοὶ ὅλοι ποὺ μιλᾶνε δὲν εἶναι Γαλιλαῖοι; Πώς, λοιπόν, ἐμεῖς τοὺς ἀκοῦμε νὰ μιλᾶνε στὴ δική μας μητρικὴ γλῶσσα; Πάρθοι, Μῆδοι καὶ Ἐλαμίτες, κάτοικοι τῆς Μεσοποταμίας, τῆς Ἰουδαίας καὶ τῆς Καππαδοκίας, τοῦ Πόντου καὶ τῆς Ἀσίας, τῆς Φρυγίας καὶ τῆς Παμφυλίας, τῆς Αἰγύπτου, καὶ ἀπὸ τὰ μέρη τῆς Λιβυκῆς Κυρήνης, Ρωμαῖοι ποὺ εἶναι ἐγκατεστημένοι ἐδῶ, Κρητικοὶ καὶ Ἄραβες, ὅλοι ἐμεῖς, εἴτε ἰουδαϊκῆς καταγωγῆς εἴτε προσήλυτοι, τοὺς ἀκοῦμε νὰ μιλοῦν στὶς γλῶσσες μας γιὰ τὰ θαυμαστὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ».

Πενήντα μέρες μετὰ τὴν Ἀνάσταση καὶ δέκα ἡμέρες μετὰ τὴν Ἀνάληψη, ἐκπληρώνεται ἡ ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου πρὸς τοὺς μαθητές του γιὰ τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ «ἄλλου Παράκλητου».

Ὁ Παράκλητος ἀποκάλυψε στοὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ὁλόκληρη τὴν ἀλήθεια γιὰ τὸ πρόσωπό του. Δύο βασικὲς λεπτομέρειες στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα εἶναι: α) ὅτι «ὅταν ἔφθασε ἡ ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἦταν ὅλοι μαζί (οἱ μαθητές) συγκεντρωμένοι μὲ ὁμοψυχία στὸ ἴδιο μέρος» καὶ β) ὅτι ἐκείνη τὴν ἡμέρα, «στὴν Ἱερουσαλὴμ βρίσκονταν εὐσεβεῖς Ἰουδαῖοι ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τοῦ κόσμου». Αὐτὸ καταδεικνύει ὅτι ἦταν ἕνα παγκόσμιο καὶ ἱστορικὸ γεγονός, ἕνα γιορτινὸ κάλεσμα - μία προσκυνηματικὴ γιορτὴ θὰ λέγαμε σήμερα - γιὰ Ἰουδαίους προσήλυτους ὁποιασδήποτε καταγωγῆς στὴν οἰκουμένη.

Σὲ αὐτὴν τὴν γιορτινὴ ἀτμόσφαιρα ὁ Τριαδικὸς Θεὸς γέμισε τὸ σπίτι ποὺ ἦταν συναθροισμένοι οἱ μαθητὲς μὲ μία «βίαιη πνοὴ» καὶ πάνω στοὺς μαθητὲς διαμοιράσθηκαν «πύρινες γλῶσσες», γλῶσσες ποὺ ἔμοιαζαν μὲ φωτιά. Τὸ σημεῖο ποὺ σαγήνευσε τὸ πολυεθνικὸ παρευρισκόμενο πλῆθος ἦταν ὅτι «ὁ καθένας τους ἄκουγε τοὺς Ἀποστόλους νὰ μιλᾶνε στὴ δική του γλῶσσα Αὐτὸ τὸ γεγονὸς τῶν «γλωσσῶν» ἀποτελεῖ σημεῖο μίας νέας πραγματικότητας, τῆς ἐπιστροφῆς στὴν ἑνότητα τῆς ἀνθρωπότητας, ποὺ εἶχε ὁλοκληρωτικὰ διασπαστεῖ μὲ τὴ σύγχυση τῶν γλωσσῶν.

 Ὁ βιβλικὸς πύργος τῆς Βαβὲλ ἦταν ἕνα ψηλὸ κτίριο, προφανῶς ἕνα πολιτικὸ κέντρο στὴ Μεσοποταμία, ποὺ κτιζόταν μὲ σκοπὸ τὴν αὔξηση τῆς φήμης καὶ τῆς ἐξουσίας τοῦ λαοῦ καὶ στόχο νὰ φθάσει «μέχρι τὸν οὐρανό». Ὅμως, λόγω τῆς βλασφημίας αὐτῆς, ὁ Θεὸς σύγχυσε τὶς γλῶσσες τῶν κατασκευαστῶν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καταστεῖ ἀδύνατη ἡ ὁλοκλήρωση του καὶ αὐτοὶ νὰ διασπαροῦν σὲ ὅλο τὸν τότε γνωστὸ κόσμο. Ἡ κάθοδος τοῦ Πνεύματος τὴν Πεντηκοστὴ ἀντιστρέφει τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ. Στὴν Πεντηκοστὴ ἡ πολλαπλότητα τῶν γλωσσῶν δὲν καταργήθηκε, ἀλλὰ ἔπαψε νὰ εἶναι ἡ αἰτία τοῦ χωρισμοῦ, ὅπως προηγουμένως. Ὁ καθένας μιλοῦσε στὴ δική του γλώσσα, ἀλλὰ μὲ τὴ δύναμη τοῦ Πνεύματος ὁ καθένας μποροῦσε νὰ καταλάβει τοὺς ἄλλους.

 Ἡ ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στοὺς ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τὸ τέλος καὶ τὸ ἐπιστέγασμα ὅλου του ἔργου τῆς σωτηρίας. Ὅλο τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ στὴ νέα δημιουργία. Ἡ Ἐκκλησία γιορτάζει κατὰ τὴν Πεντηκοστὴ τὴ γέννησή της ἐν τῷ κόσμῳ. Τιμᾶ τὴν γενέθλιο ἡμέρα της γιὰ τὸν κόσμο ἀλλὰ καὶ αὐτὸ τὸ μυστήριο τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς της, ἀπ’ τὸ ὁποῖο πηγάζουν οἱ ὑπερφυσικὲς ἐνέργειες ὅλων τῶν μυστηρίων στὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ποὺ ζωογονοῦν, τροφοδοτοῦν καὶ ἁγιάζουν τὸ σῶμα της. Ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος δανείζεται φράσεις ἀπὸ τὸ λόγο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ λέγει: «Πεντηκοστὴν ἑορτάζομεν καὶ πνεύματος ἐπιδημίαν καὶ προθεσμίαν ἐπαγγελίας καὶ ἐλπίδος συμπλήρωσιν. Καὶ τὸ μυστήριον ὅσον ὡς μέγα τε καὶ σεβάσμιον· διὸ βοῶμεν Σοὶ δημιουργέ του παντὸς Κύριε δόξα Σοι» (Στιχηρὸ Ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς). «…τοῦτο τὸ Πνεῦμα συνδημιουργεῖ μὲν Υἱῷ, καὶ τὴν κτίση καὶ τὴν ἀνάστασιν…» (Ἁγίου Γρηγορίου, Λόγος μα΄ εἰς τὴν Πεντηκοστή, PG 36.436). Ἀσύλληπτα στὸν ἀνθρώπινο νοῦ τὰ τριαδολογικὰ καὶ κυρίως πνευματικὰ νοήματα τῶν λειτουργικῶν ὕμνων.

Στὸ ἑσπερινό ποὺ ἀκολουθεῖ τὴ Θεία Λειτουργία, ἂς κλίνουμε τὰ γόνατά μας καὶ μὲ πίστη ἂς δοξολογήσουμε τὴν Ἁγία Τριάδα καὶ νὰ τὴν παρακαλέσουμε νὰ φωτίζει καὶ νὰ μᾶς ἁγιάζει. Καὶ στὴ στάση αὐτὴ τῆς ταπεινώσεως, τῆς κλίσεως τῶν γονάτων καὶ τοῦ αὐχένος, νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ ὑποδεχθοῦμε τὴν χάρη τοῦ Παρακλήτου. Ἀμήν.-