ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 22

31 Μαΐου 2015

Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς

(Πράξ. β΄ 1 – 11)

«Καί ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου»

Πεντηκοστή, ἀδελφοί μου, σήμερα. Μία ἀπό τίς μεγαλύτερες γιορτές τῆς πίστης μας. Ἡ λέξη σημαίνει ἐπιδημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡμέρα δηλαδή κατά τήν ὁποία ἦρθε τό Ἅγιο Πνεῦμα. Δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι σήμερα δέν συγκινοῦνται ἀπό τό μεγάλο αὐτό γεγονός. Εἶναι εὐαίσθητοι στά μικρά καί δυστυχῶς ἀδιάφοροι στά μεγάλα καί ὑψηλά. «Ἦρθε τό φῶς στόν κόσμο καί οἱ ἄνθρωποι μίσησαν τό φῶς, διότι ἦταν πονηρά τά ἔργα τους» (Ἰωάν. 3,19). Ἔπαψαν νά πιστεύουν στά πνευματικά, πιστεύουν μόνο στήν ὕλη.

Μέ τά φυσικά μάτια κανένας δέν εἶδε τό Ἅγιο Πνεῦμα. Διότι τό Ἅγιο Πνεῦμα ὡς Θεός, ὡς τό τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδας εἶναι ἀόρατο. Ἔγινε αἰσθητό καί ὁρατό μέ τίς ἐκδηλώσεις πού εἶχε τήν  ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Φάνηκε σάν ἀέρας σφοδρός πού γέμισε τό σπίτι πού ἦταν μαζεμένοι οἱ μαθητές. Φάνηκε σάν γλῶσσες φωτιᾶς πού κάθε μία κάθισε πάνω στά κεφάλια τῶν μαθητῶν. Ἔγινε αἰσθητή ἡ παρουσία Του ἀπό τήν ἀντίδραση τοῦ Πέτρου, ὁ ὁποῖος ἀποβάλλει τή δειλία, πού τόν ἔκανε νά τρέμει μπροστά σέ μία ὑπηρέτρια καί νά κηρύττει μέ θάρρος σέ χιλιάδες λαοῦ τόν ἀναστημένο Χριστό. Εἶδαν τούς ἀγράμματους ψαράδες πού γνώριζαν μόνο τή μητρική τους γλώσσα, νά μιλοῦν σέ ὅλες τίς γλῶσσες τοῦ κόσμου. Καί τό σπουδαῖο εἶναι ὅτι τίς ἔμαθαν σέ μία στιγμή. Λαλοῦσαν «τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ». Λένε πράγματα πού ἕνας Πλάτωνας καί ἕνας Ἀριστοτέλης θά τά ἄκουγαν μέ θαυμασμό.

Οἱ ἀπόστολοι εἶχαν ἤδη λάβει Ἅγιο Πνεῦμα ὅταν ὁ Χριστός μας, στήν πρώτη ἐμφάνισή του μετά τήν Ἀνάσταση, τούς εἶπε: «Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον». Ἀλλά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἔλαβαν τό πλήρωμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐπλήσθησαν περισσότερο ἀπ’ ὅσο προηγουμένως. Ἐπλήσθησαν μέ τίς χάρες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔγιναν ἁγιώτεροι, πνευματικώτεροι, οὐράνιοι ἄνθρωποι. Γέμισαν περισσότερο ἀπό ἀγάπη γιά τό Χριστό καί ὅλοι οἱ φόβοι τους καί οἱ δισταγμοί τους καί οἱ θλίψεις τους νικήθηκαν. Γέμισαν μέ τίς ἐξαιρετικές δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέ ὑπερφυσικές δυνάμεις, μέ τίς ὁποῖες τελοῦσαν θαύματα διὰ τῶν ὁποίων θά βεβαιωνόταν ἡ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί θά σφραγιζόταν τό κήρυγμά τους.

Ἀπό τήν ἡμέρα ἐκείνη τό Πανάγιον Πνεῦμα παραμένει στήν Ἐκκλησία, τελειοποιεῖ τά ἱερά Μυστήρια καί μεταδίδεται στούς πιστούς μέσῳ αὐτῶν. Ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει τή σύστασή της καί τή διαχρονική παρουσία της στόν κόσμο στό Ἅγιο Πνεῦμα. Αὐτό ζωοποιεῖ, οἰκοδομεῖ, αὐξάνει καί τελειοποιεῖ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Μέ τή βούληση καί τήν κυριαρχική του ἐξουσία διανέμει τά χαρίσματα μέσα στήν Ἐκκλησία. Αὐτό ἐπιστατεῖ στή διατύπωση τῶν δογμάτων τῆς πίστης μας, κατευθύνει τήν Ἐκκλησία σέ ὁλόκληρη τήν ἀλήθεια.

Ὁ κάθε πιστός ἀπό τήν ἡμέρα τῆς βάπτισής του πῆρε τή σφραγίδα τῆς θείας δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέ τό μυστήριο τοῦ Ἁγίου Χρίσματος καί ἔχει τή δυνατότητα νά ζεῖ μέσα στήν Ἐκκλησία τήν προσωπική του Πεντηκοστή. Στόν κάθε πιστό ξεχωριστά ὁ Παράκλητος ἐργάζεται μέ τήν παντοδύναμη χάρη, τήν ἄκτιστη ἐνέργεια, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νά καθαρισθεῖ ἀπό τήν ἁμαρτία, νά ἀνακαινισθεῖ, νά ἁγιασθεῖ. Αὐτό μᾶς οἰκοδομεῖ καί μᾶς αὐξάνει. Δέν μποροῦμε νά κάνουμε προσευχή ἄν δέν μᾶς καθοδηγήσει τό Ἅγιο Πνεῦμα. Μετάνοια δέν μποροῦμε νά ἔχουμε ἄν Αὐτό δέν μαλακώσει τήν καρδιά μας. Αὐτό κατανοεῖ τήν ἀσθένειά μας καί τήν πνευματική ἀδυναμία μας καί ἔρχεται ὡς «Παράκλητος ἀγαθός» καί ἐνισχύει τήν καρδιά μας, τήν ἀνακουφίζει, τήν παρηγορεῖ, τή δυναμώνει, μᾶς χαρίζει ἀνάπαυση καί εἰρήνη.

«Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον». Τά πάντα, κάθε πρόοδο πνευματική κι ἕναν πόθο αἰώνιας ζωῆς. Κι ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, ὡς ἀνταπόκριση σέ ὅλα αὐτά, δύο πράγματα καλούμαστε νά προσφέρουμε ὡς ἀντίδωρο: τήν ταπείνωση καί τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς μας. «Παράκλητε … ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν». Ἀμήν.