Κυριακή Κυριακῆς Πεντηκοστῆς 31.05.2015

(Πράξεων β΄ 1-11)

«Τό Πανάγιον Πνεῦμα»

Συχνά μέσα στήν Ἐκκλησία καί γενικῶς στούς χριστιανικούς κύκλους γίνεται λόγος γιά τό «πνεῦμα τῆς Πεντηκοστῆς» πού ἔπνευσε ἐκείνη τήν ἡμέρα στό ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ. Καί προσευχόμαστε νά διατηρεῖται πάντα στήν Ἐκκλησία μας καί στίς καρδιές μας αὐτό τό ἴδιο πνεῦμα γιά νά ζοῦμε διαρκῶς μία αἰώνια Πεντηκοστή. Τί σημασία ὅμως ἔχει αὐτό γιά τούς χριστιανούς καί ἰδιαίτερα τούς ὀρθοδόξους;

Tό «πνεῦμα τῆς Πεντηκοστῆς» εἶναι ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Δέν εἶναι χωρίς σημασία ἐκεῖνο πού μᾶς πληροφοροῦν οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων γιά τήν ἱστορική ἐκείνη ἡμέρα πού κατέβηκε στούς Ἀποστόλους τό Ἅγιο Πνεῦμα. Μᾶς λένε δηλαδή πώς οἱ Ἀπόστολοι ἦταν «ὁμοθυμαδόν» καί «ἐπί τό αὐτό». Οἱ δύο αὐτές ἐκφράσεις εἶναι δηλωτικές τῶν δεσμῶν τῆς ἀγάπης πού ἕνωναν μεταξύ τους τούς πρώτους χριστιανούς, ἀλλά καί χαρακτηριστικές τοῦ κλίματος, μέσα στό ὁποῖο πνέει ὁ παράκλητος. Ἡ ἑνότητα τῶν ὀπαδῶν του, ἦταν ἄλλωστε καί ἡ τελευταία ἐπιθυμία τοῦ Κυρίου μας, πού συμπεριλήφθηκε στήν Ἀρχιερατική του προσευχή. Βέβαια ἡ ἑνότητα αὐτή δέν ἦταν ἁπλῶς βασισμένη στό συναίσθημα. Εἶχε τίς διαστάσεις μιᾶς οὐσιαστικῆς συμμετοχῆς ὅλων ἀπό κοινοῦ στήν πίστη ἀρχικά καί βαθμιαία κατόπιν στίς βάσεις τοῦ πολιτεύματος τῆς Ἐκκλησίας, στήν λατρεία καί στό ἦθος. Αὐτή ἡ ἑνότητα βρῆκε τήν ἔκφρασή της στήν θεία Εὐχαριστία πού συγκέντρωσε ὅλους τούς πιστούς γύρω ἀπό τόν Ἐπίσκοπο καί γύρω ἀπό τό θυσιαστήριο.

Ἀλλά ἡ ἑνότητα αὐτή, πού διατηρήθηκε μέ πολλούς ἀγῶνες τῆς ἑνωμένης Ἐκκλησίας ἐπί ὀκτώ αἰῶνες, διασπάσθηκε κατόπιν μέ τό γνωστό σχίσμα ἄν καί ἀπό πολύ ἐνωρίτερα εἶχαν φανεῖ σύννεφα στίς σχέσεις τῶν δύο μεγάλων Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολικῆς καί τῆς Δυτικῆς. Μέ τό σχίσμα χωρίσθηκε ἡ ἀδιαίρετη Ἐκκλησία καί δοκίμασε στό σῶμα της τίς συνέπειες τῆς διαιρέσεως. Δέν εἶναι τοῦ παρόντος νά ἐπισημάνουμε τούς ὑπαίτιους αὐτῆς τῆς καταστάσεως. Ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη ἔπειτα ἀπό μελέτη ἔχει καταλήξει σέ συμπεράσματα. Σημασία ἔχει πώς ταλαιπωρήθηκε τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μας καί κακοποιήθηκε τό πνεῦμα τῆς Πεντηκοστῆς καθώς ἡ πρώτη ἐκείνη διάσπαση ἔφερε ἄλλη κι ἐκείνη πάλι ἄλλες, μέ συνέπεια σήμερα νά εἶναι κατακερματισμένο τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή ἡ Ἐκκλησία, σέ κομμάτια πού τό καθένα ἰσχυρίζεται πώς κατέχει τό πλήρωμα τῆς ἀλήθειας.

Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχοντες αὐτοσυνειδησία καί εὐθύνη, πιστεύουμε, ὄχι χωρίς λόγο, πώς εἴμαστε πάνω στίς ρίζες της Ἐκκλησίας, γιατί οἱ ἄλλοι ἀπομακρύνθηκαν ἀπ’ αὐτές. Ἄν θά μπορούσαμε σχηματικά νά παραστήσουμε τήν Ἐκκλησία μ’ ἕνα δέντρο, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε ὁ κορμός καί οἱ ἄλλοι οἱ ἑτερόδοξοι χριστιανοί εἶναι οἱ κλάδοι. Ἀνεξάρτητα ὅμως ἀπό τήν πίστη μας αὐτή, πού τήν λέμε καί τήν γράφουμε παντοῦ, ὅπου βρεθοῦμε, χωρίς αὐτό νά σημαίνει πώς εἴμαστε μισαλλόδοξοι ἤ φανατικοί, σημασία ἔχει τό ὅτι τό πνεῦμα τῆς Πεντηκοστῆς λείπει σήμερα ἀπό ἕνα μεγάλο μέρος τῆς Ἐκκλησίας καί ὅλοι ἔχουμε καθῆκον νά ἐργασθοῦμε γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητος πού λείπει.

Ἄς προσευχόμαστε, λοιπόν, γιά «τήν τῶν πάντων ἑνότητα». Αὐτό εἶναι τοῦ Κυρίου μας τό θέλημα, ἡ ἐπιταγή τῶν καιρῶν καί τό χρέος τό δικό μας.