ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ

Κυριακή 7η Δεκεμβρίου 2014

Η διήγηση της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής μας περιγράφει την θεραπεία της συγκύπτουσας, μιας γυναίκας δηλαδή που λόγω σοβαρής ασθένειας , μάλλον της σπονδυλικής στήλης, ήταν κυρτωμένη και ταλαιπωρούνταν επί δεκαοκτώ έτη. Όταν την είδε ο Χριστός, ένα Σάββατο που δίδασκε στη Συναγωγή, την σπλαχνίστηκε, μας λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς, και με ένα Του λόγο, χωρίς αυτή να το ζητήσει, τη θεράπευσε.

Τα θαύματα του Κυρίου μας αποτελούν οπωσδήποτε μία επιβεβαίωση της παντοδυναμίας Του, αλλά παράλληλα είναι και μία προέκταση του κηρύγματός Του. Γι’ αυτό και οι ευαγγελιστές από την πληθώρα των θαυμάτων του Κυρίου αναφέρουν ορισμένα μόνον, δια των οποίων μεταφέρονται σε εμάς χρήσιμα διδάγματα και έμπρακτες διδασκαλίες.

Το συγκεκριμένο θαύμα της θεραπείας της συγκύπτουσας έγινε κατά την ημέρα του Σαββάτου στη συναγωγή όπου σύχναζε η άρρωστη αυτή γυναίκα. Είναι άξιο να τονιστεί ότι η γυναίκα αυτή πήγαινε ανελλιπώς στην συναγωγή για να προσευχηθεί και να ακούσει τον λόγο του Θεού, παρακινούμενη από την σφοδρή της επιθυμία και όχι από κάποια υποχρέωση. Ως γυναίκα και μάλιστα άρρωστη δεν είχε υποχρέωση από τον Μωσαϊκό νόμο να παρευρίσκεται στην συναγωγή αλλά αντίθετα είχε κάθε δυνατότητα απαλλαγής από την υποχρέωση αυτή. Ο Κύριος με την θαυμαστή θεραπεία Του, επιβραβεύει την πίστη την ευλάβεια αλλά και την επιμονή της γυναίκας αυτής να συμμετέχει, παρά τις δυσκολίες της, στην κοινή προσευχή στην συναγωγή. Παράλληλα με την επιβράβευση αυτή ο Κύριος μας φανερώνει την σημασία και την αξία της συμμετοχής μας στην κοινή προσευχή και λατρεία του Θεού.

Mας δίδει λοιπόν την ευκαιρία, η στάση της άρρωστης αυτής γυναίκας, να σκεφθούμε και εμείς την σημασία του δικού μας Εκκλησιασμού και ιδιαίτερα την ημέρα της Κυριακής. Διότι ένα από τα βασικά καθήκοντα του Χριστιανού, όπως είναι γνωστό, είναι και ο συχνός Εκκλησιασμός. Το καθήκον αυτό απορρέει από τη σχετική εντολή του Θεού η οποία παραγγέλλει στον άνθρωπο να ενθυμείται και να σέβεται την έβδομη ημέρα της εβδομάδας, και να αφιερώνει αυτή στη λατρεία του Θεού.

Η συχνή λοιπόν παρουσία στο Ναό κάθε χριστιανού κατά την Κυριακή, η οποία   αντικατέστησε το Σάββατο, είναι απαραίτητη. Όταν μάλιστα ο εκκλησιασμός συνδυάζεται με την συμμετοχή μας στην Θεία Κοινωνία, τότε ο άνθρωπος δέχεται όντως την Θεία Χάρη και ανανεώνει τις ψυχοσωματικές τους δυνάμεις για τον αγώνα της ζωής. Αντίθετα, αυτός που δεν εκκλησιάζεται παθαίνει θα λέγαμε «πνευματική αβιταμίνωση» με αποτέλεσμα να είναι επιρρεπής προς το κακό και δύσκαμπτος προς το αγαθό. Η απομάκρυνση από την Εκκλησία εγκυμονεί κινδύνους, γιατί η Εκκλησία είναι η πνευματική μάνδρα που παρέχει ζωή και ασφάλεια στους πιστούς, και έξω από αυτή δεν υπάρχει ούτε ασφάλεια ούτε σωτηρία. Συμμετοχή δε στην Εκκλησία σημαίνει συχνός εκκλησιασμός. Δεν νοείται πιστός χριστιανός που δεν εκκλησιάζεται ανελλιπώς. Αλλά και ο εκκλησιασμός και η λατρεία του Θεού δεν πρέπει να έχουν τυπικό και εξωτερικό χαρακτήρα, αλλά θα πρέπει να γίνονται με ευλάβεια και επίγνωση.

Ως αληθινοί χριστιανοί οφείλουμε να λατρεύουμε το Θεό με προσοχή, αφοσίωση και αληθινή καρδιά. Είναι χαρακτηριστικές οι εκφωνήσεις κατά τη Θεία Λειτουργία, « πρόσχωμεν », δηλαδή ας προσέξουμε καλά τα τελούμενα, « πάσαν την βιοτικήν αποθώμεθα μέριμναν », δηλαδή η σκέψη μας να μη περιπλανάται σε βιοτικές μέριμνες, και« άνω σχώμεν τας καρδίας », δηλαδή η καρδιά μας να στραφεί προς τον ουρανό για να δεχθεί τη χάρη του Θεού και να εκφράσει την ευχαριστία της προς Αυτόν. Η εντονότερη όμως φάση της ευλάβειας πρέπει να σημειώνεται κατά την διάρκεια της θείας Μεταλήψεως. Ο πιστός πρέπει να προσέρχεται μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης, και όχι με αταξίες και απροσεξίες. Έτσι οι πιστοί άνθρωποι, οι οποίοι εκτελούν ανελλιπώς το καθήκον του εκκλησιασμού, λαμβάνουν τη χάρη του Θεού που χαρίζει ειρήνη στην καρδιά, γαλήνη στην συνείδηση, και φώτιση στην διάνοια. Επιπλέον δε ο Θεός βλέποντας τον αγώνα μας θα παρέχει πλούσια την ιαματική του χάρη όπως την παρείχε στην συγκύπτουσα γυναίκα. Αμήν!