Κυ­ρια­κὴ με­τὰ τὴν Χρι­στοῦ Γέν­νη­σιν
28 Δε­κεμ­βρί­ου 2014
Ματ­θαί­ου β΄ 13 – 23

Τὰ γε­γο­νό­τα ποὺ ση­μα­το­δο­τοῦν τὴ Γέν­νη­ση τοῦ Κυ­ρί­ου, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, ὅ­πως αὐ­τὰ προ­βάλ­λουν μέ­σα ἀ­πὸ τὴ γρα­φί­δα τοῦ Εὐ­αγ­γε­λι­στῆ Ματ­θαί­ου, δί­νουν τὸ στίγ­μα τῆς πο­ρεί­ας ποὺ θὰ ἀ­κο­λου­θοῦ­σε ὁ Μεσ­σί­ας μέ­σα στὸν κό­σμο. Τὸ νε­ο­γέν­νη­το βρέ­φος τῆς Βη­θλε­ὲμ γνω­ρί­ζει ἀ­πὸ τὴν ἀρ­χὴ τὸ μέ­γε­θος τῆς κα­κί­ας τῶν ἀν­θρώ­πων καὶ γεύ­ε­ται μὲ τὸν πιὸ πι­κρὸ τρό­πο τὴν ἐ­χθρό­τη­τα ποὺ ἐκ­δη­λώ­νουν οἱ ἄρ­χον­τες ἀ­πέ­ναν­τί του.

Τὰ  γε­γο­νό­τα τὰ ὁ­ποί­α δι­α­δρα­μα­τί­στη­καν μὲ πρω­τα­γω­νι­στή τὸ βα­σι­λιὰ Ἡ­ρώ­δη, ὁ ὁ­ποῖ­ος μὲ τὸν πιὸ ἀ­δί­στα­κτο καὶ αἱ­μο­στα­γῆ τρό­πο ἐκ­δή­λω­σε τὶς θη­ρι­ω­δί­ες του, ἐ­πι­βε­βαι­ώ­νουν τοῦ λό­γου τὸ ἀ­λη­θὲς ποὺ μαρ­τυ­ρεῖ­ται ἄλ­λω­στε καὶ ἀ­πὸ τοὺς ἱ­στο­ρι­κούς τῆς ἐ­πο­χῆς ἐ­κεί­νης.

Ἡ πα­ρου­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ στὸν κό­σμο δη­μι­ούρ­γη­σε νέ­ους καὶ ἀ­λη­θι­νοὺς δεῖ­κτες ζω­ῆς γιὰ τὸν ἄν­θρω­πο, οἱ ὁ­ποῖ­οι πα­ρα­πέμ­πουν σὲ μί­α πο­ρεί­α ποὺ τὸν ἀ­νε­βά­ζει ψη­λά. Ἐ­κεῖ ὅ­που συν­τε­λεῖ­ται μί­α σω­τή­ρια συ­νάν­τη­ση μὲ τὴν κα­τερ­χό­με­νη ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ. Εἶ­ναι μί­α πο­ρεί­α στὴν ἐ­ξέ­λι­ξη τῆς ὁ­ποί­ας συν­θλί­βον­ται οἱ δαι­μο­νι­κὲς δυ­νά­μεις καὶ ὁ ἄν­θρω­πος μπο­ρεῖ νὰ ἐγ­κολ­πω­θεῖ αὐ­θεν­τι­κὰ τὰ αἰ­ώ­νια μη­νύ­μα­τα ποὺ ἐκ­πέμ­πει τὸ Θεῖ­ο Βρέ­φος τῆς Βη­θλε­έμ. Βέ­βαι­α, μπο­ρεῖ νὰ φαί­νε­ται ὅ­τι ἡ δύ­να­μη τοῦ σα­τα­νᾶ κυ­ρια­ρχεῖ ἀ­κό­μα πά­νω στὴν ἀν­θρω­πό­τη­τα, μὲ ὅ­λα τὰ ὀ­δυ­νη­ρὰ συ­νε­πα­κό­λου­θα. Ὡ­στό­σο, ἡ ἐ­πι­κρά­τη­σή τους εἶ­ναι φαι­νο­με­νι­κὴ καὶ προ­σω­ρι­νή. Καὶ αὐ­τὸ για­τί μέ­σα στὴν ἱ­στο­ρί­α πραγ­μα­το­ποι­εῖ­ται τὸ σω­τή­ριο σχέ­διο τῆς Θεί­ας Οἰ­κο­νο­μί­ας, τὸ ὁ­ποῖ­ο κα­νέ­νας δὲν μπο­ρεῖ νὰ ἀ­να­τρέ­ψει ἢ νὰ μα­ται­ώ­σει. Οὔ­τε ἡ ἀ­γρι­ό­τη­τα καὶ θη­ρι­ω­δί­α τοῦ Ἡ­ρώ­δη ποὺ ἐκ­δη­λώ­θη­καν μὲ τὸν πιὸ ἀ­πε­χθῆ τρό­πο, μὲ τὴν ἀ­πάν­θρω­πη σφα­γὴ τῶν νη­πί­ων στὴ Βη­θλε­ὲμ καὶ στὴ γύ­ρω πε­ρι­ο­χή, δὲν ἦ­ταν δυ­να­τὸ νὰ μα­ται­ώ­σουν τὸ ἔρ­γο τοῦ νε­ο­γέν­νη­του βρέ­φους τῆς Βη­θλε­ὲμ ποὺ βρι­σκό­ταν κά­τω ἀ­πὸ τὴν προ­στα­τευ­τι­κὴ πρό­νοι­α τοῦ Θε­οῦ.

Μέ­σα ἀ­πὸ τὸ σχέ­διο τῆς Θεί­ας Οἰ­κο­νο­μί­ας τί­πο­τε δὲν μπο­ρεῖ νὰ θε­ω­ρη­θεῖ τυ­χαῖ­ο. Ὅ­λα ἔ­χουν τὸ νό­η­μα καὶ τὸ σκο­πό τους. Ὅ­λα δεί­χνουν ὅ­τι ἡ Πρό­νοι­α τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι ἐ­κεί­νη ποὺ κα­θο­δη­γεῖ τὰ πάν­τα στὴ ζω­ὴ καὶ δὲν ἐ­πι­τρέ­πει στὶς δυ­νά­μεις τοῦ κα­κοῦ νὰ κυ­ρι­αρ­χή­σουν πά­νω στὸν ἄν­θρω­πο καὶ νὰ τὸν ἀ­φή­σουν ἐγ­κα­τα­λειμ­μέ­νο στὴν κα­τα­στρο­φὴ καὶ τὸ θά­να­το. Τὸ ὅ­τι ἡ πρό­νοι­α τοῦ Θε­οῦ προ­στα­τεύ­ει τὸ θεῖ­ο βρέ­φος ἀ­πὸ τὴν ἀ­πει­λη­τι­κὴ μα­νί­α ἑ­νὸς κο­σμι­κοῦ ἄρ­χον­τα, τὸ ὅ­τι τὸ κα­θο­δη­γεῖ σὲ ἀ­σφα­λὲς μέ­ρος καὶ τὸ προ­ει­δο­ποι­εῖ τε­λι­κὰ γιὰ τὴ δυ­να­τό­τη­τα ἐ­πι­στρο­φῆς στὴν πα­τρί­δα του, τί ἄλ­λο μπο­ρεῖ νὰ φα­νε­ρώ­νει πα­ρὰ τὴν ἐ­πι­βε­βαί­ω­ση τῶν πιὸ πά­νω; Εἶ­ναι τό­σο φα­νε­ρὰ τὰ ση­μεῖ­α ποὺ δί­νον­ται γύ­ρω ἀ­πὸ τὴν ἰ­σχυ­ρὴ πα­ρου­σί­α τῆς Θεί­ας Πρό­νοι­ας, ὥ­στε νὰ μὴ­ν χω­ροῦν ὁ­ποι­εσ­δή­πο­τε ἀμ­φι­βο­λί­ες, ἐ­πι­φυ­λά­ξεις ἢ ἀμ­φι­σβη­τή­σεις. Ἄλ­λω­στε, ὁ κα­θέ­νας ἀ­πὸ ἐ­μᾶς προ­σω­πι­κά, μέ­σα ἀ­πὸ βι­ώ­μα­τα καὶ ἐμ­πει­ρί­ες, θὰ πρέ­πει νὰ ἔ­χει ἀν­τι­λη­φθεῖ πολ­λὲς φο­ρὲς στὴ ζω­ὴ του τὴν πα­ρου­σί­α τῆς Θεί­ας Πρό­νοι­ας, ἡ ὁ­ποί­α ἐκ­δη­λώ­νε­ται ὁ­πο­τε­δή­πο­τε καὶ ὁ­που­δή­πο­τε. Εἶ­ναι ἐ­κεί­νη ποὺ κα­θο­δη­γεῖ κά­θε βῆ­μα στὴ ζω­ή μας καὶ μᾶς πα­ρέ­χει τὴν πιὸ ἀ­σφα­λῆ προ­στα­σί­α. Ἀ­κό­μα καὶ μέ­σα ἀ­πὸ γε­γο­νό­τα ποὺ μπο­ρεῖ νὰ σκορ­ποῦν θλί­ψη στὴ ζω­ή, ἡ εὐ­ερ­γε­τι­κὴ πα­ρου­σί­α τῆς Θεί­ας Πρό­νοι­ας ἀ­πο­τε­λεῖ ἰ­σχυ­ρὸ ἐ­χέγ­γυ­ο γιὰ τὴν πο­ρεί­α ποὺ ἀ­κο­λου­θοῦ­με. Ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, τὰ γε­γο­νό­τα ποὺ μᾶς πε­ρι­γρά­φει ἡ ση­με­ρι­νὴ εὐ­αγ­γε­λι­κὴ δι­ή­γη­ση δὲν ἀ­φή­νουν τὴν πα­ρα­μι­κρὴ ἀμ­φι­βο­λί­α ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος θὰ πρέ­πει νὰ πο­ρεύ­ε­ται μὲ αἰ­σι­ο­δο­ξί­α πρὸς τὸ μέλ­λον. Πα­ρὰ τὸ φαι­νο­με­νι­κὸ θρί­αμ­βο τοῦ κα­κοῦ, τοῦ μί­σους καὶ τῆς θη­ρι­ω­δί­ας μέ­σα στὴν ἱ­στο­ρί­α, τε­λι­κὰ ἐ­κεῖ­νο ποὺ ἐ­πι­κρα­τεῖ εἶ­ναι ἡ δύ­να­μη τῆς ἀ­γά­πης. Καὶ ἡ δύ­να­μη αὐ­τὴ εἶ­ναι τε­ρά­στια, για­τί ἔ­χει ἀ­λη­θι­νὴ πη­γὴ της τὸν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό. Τὸ ὅ­τι ὁ Θε­ὸς προσ­λαμ­βά­νει τὴν ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση καὶ σαρ­κώ­νε­ται, ἀ­πο­κα­λύ­πτει τὸ μέ­γε­θος τῆς ἀ­γά­πης καὶ φι­λαν­θρω­πί­ας του ἀλ­λὰ καὶ τὴν κα­τάρ­γη­ση τῶν δυ­νά­με­ων τοῦ κα­κοῦ. Ἂς ἐγ­κολ­πω­θοῦ­με, λοι­πόν, αὐ­τὸ τὸ σω­τή­ριο μή­νυ­μα μέ­σα ἀ­πὸ τὸ νέ­ο ἦ­θος ποὺ φα­νε­ρώ­νε­ται στὴ θεί­α Φάτ­νη καὶ δι­α­πο­τί­ζει ὁ­λό­κλη­ρο τὸ εἶ­ναι μας. Μό­νον ἔ­τσι μπο­ρεῖ νὰ κα­τα­ξι­ω­θεῖ ὁ ἄν­θρω­πος ὡς χα­ρι­τω­μέ­νη καὶ χρι­στο­ει­δὴς ὕ­παρ­ξη.  Ἀ­μήν.